Τα MAD VMA το κρατούν αληθινό στη γειτονιά μας

Δεν είναι θέμα μουσικών επιλογών. Δεν είναι καν θέμα προτιμήσεων. Γιατί δεν ξέρω ούτε έναν συντάκτη του ONEMAN που να έχει στην video playlist του πολλά από τα τραγούδια που είναι υποψήφια στα φετινά βραβεία του MAD. Για να καταλάβεις, προτιμάμε να βλέπουμε τον Κοντοπίδη να μιλάει για τον Stan, από το να βλέπουμε τον ίδιο τον Stan. Οφείλουμε όμως να δούμε αυτό το μουσικό event στην πραγματική του διάσταση μέσα στην ελληνική κοινωνία. Και να του χαρίσουμε ένα σιωπηλό χειροκρότημα που σε πείσμα των καιρών δεν κάνει εκπτώσεις.

Τα MAD Video Music Awards 2013 by Vodafone, που θα πραγματοποιηθούν αύριο (25 Ιουνίου), θα είναι η δέκατη κατά σειρά απονομή. Για μία διοργάνωση που ξεκίνησε στο – οργασμικό από άποψη σπατάλης στη χώρα – καλοκαίρι του 2004, έζησε την εποχή της υπεραισιοδοξίας της αγοράς και έφτασε να παλεύει με την κρίση της τελευταίας τριετίας.

Να παλεύει ακόμα και με ένα μέρος της κοινής γνώμης που αναρωτιέται γιατί γίνονται ακόμα βραβεία. “Πού βρίσκουν λεφτά να κάνουν και πάλι βραβεία τη στιγμή που η χώρα και το κανάλι περνάνε ζόρια;”. Είναι αυτό το κομμάτι ανθρώπων που δεν ξέρει ή δεν αντιλαμβάνεται ότι οι χορηγοί πληρώνουν το event. Δεν δίνουν λεφτά στο κανάλι να πληρώσει τους υπαλλήλους του. Δίνουν λεφτά στο κανάλι για να δημιουργήσει άλλο ένα φαντασμαγορικό show.

Και το κάνει πολύ καλά αυτό το MAD. Έχοντας παρακολουθήσει από κοντά τις περισσότερες από τις βραδιές των βραβείων, μπορώ να παραδεχτώ ότι φεύγω κάθε φορά με την ίδια χαζοευχαρίστηση ότι έχω παρακολουθήσει κάτι ξένο για εμένα και τη μίζερη πραγματικότητα τριγύρω μου. Το βράδυ των βραβείων είναι κάθε φορά μία απόδειξη ότι όταν θέλουμε, μπορούμε να δημιουργήσουμε κάτι εντυπωσιακό.

Τις προηγούμενες δύο εβδομάδες μίλησα (για ένα oral history που θα δημοσιευτεί αύριο στο Cosmo.gr) με αρκετούς από εκείνους που έχουν αφήσει το στίγμα τους στα βραβεία τόσα χρόνια. Τους ανθρώπους που τα έχτισαν και τα πόνεσαν όσο λίγοι. Και έβλεπα στα πρόσωπα όλων αυτή την ηδονή του να κάνεις κάτι για το οποίο είσαι όχι απλά υπερήφανος αλλά θα το κουβαλάς και παράσημο στη ζωή σου.

Θα σκεφτείς ότι τα παραλέω. Και ότι αποδίδω επαίνους σε ανθρώπους που δεν τους αξίζουν. Προσπάθησε όμως να σκεφτείς ποιες είναι οι μεγάλες ελληνικές βραδιές μέσα στη χρονιά. Οι βραδιές τις οποίες είχες και έχεις να περιμένεις.

Πριν δέκα χρόνια είχαμε πολλές βραδιές να περιμένουμε. Τα Αρίων (μια σκηνή, μπαλέτα επιπέδου Ciao ANT1 και ερμηνείες λαϊκού πάλκου), τα καλλιστεία (γελάει ο κόσμος), τα βραβεία για τους Άνδρες και τις Γυναίκες της Χρονιάς και τις βραδιές της Eurovision.

Τα τελευταία χρόνια ποιες άλλες Ελληνικές βραδιές έχεις να περιμένεις; Θα σου δώσω την απάντηση. Το MADWalk. Και είναι πράγματι κρίμα που δεν έχεις κάτι άλλο να προσμένεις αλλά αυτή είναι η σύγχρονη πραγματικότητα και αν δεν βρεθούν κι άλλοι άνθρωποι, επιχειρηματίες, χορηγοί και ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι στην ελληνική showbiz, δεν θα δούμε τίποτα καινούριο.

Όχι, τα MAD VMA δεν ανακάλυψαν την Αμερική. Για την ακρίβεια αντέγραψαν σε πολλά σημεία τα ξένα μουσικά βραβεία. Δεν υπήρχε άλλωστε και πολύς χώρος για καινοτομία σε ένα τέτοιο event.

Κι όμως οι άνθρωποι του MAD βρήκαν δημιουργικό χώρο. Τα ντουέτα, οι συνεργασίες επί σκηνής και η παραγωγή τραγουδιών που μένουν για καιρό στα ραδιόφωνα και τις προτιμήσεις του κόσμου είναι κάτι που δεν συναντάς συχνά στα βραβεία του εξωτερικού.

Στην εποχή των online video providers δεν θα έπρεπε κάποιος να βγάζει clip για να παίζουν στην τηλεόραση. Όπως θα περίμενες όμως, στην Ελλάδα που δεν έχει μάθει να ζει με την online πραγματικότητα, οι δισκογραφικές θα φτιάξουν ένα clip μόνο αν είναι σίγουρες ότι θα φτάσει στα μάτια του τηλεθεατή.

Το κανάλι του MAD δίνει αυτή τη δυνατότητα αλλά είναι τα βραβεία που ορίζουν τον ποιοτικό πήχη. Τα βραβεία δίνουν κίνητρο στους δημιουργούς και κρατάνε πολλούς από τους καλλιτέχνες ζωντανούς στο κυνήγι αυτής της μίας εμφάνισης στα VMA που θα τους αλλάξει τη ζωή. Όπως άλλαξε τη ζωή της Ελένης Φουρέιρα, όπως άλλαξε τη ζωή των Stavento ή των Vegas, όπως άλλαξε τη ζωή της Demy.

Ξαναλέω ότι δεν έχει τόση σημασία αν είσαι φαν της Tamta ή αν ανατριχιάζεις κάθε φορά που βγαίνει στη σκηνή ο Ρουβάς. Δεν χρειάζεται καν να ακούς κομμάτια από την ελληνική μουσική σκηνή για να πετάξεις από πάνω σου τον πικρόχολο μανδύα που φοράμε όλοι σχολιάζοντας κάθε ελληνική προσπάθεια. Αρκεί να παρατηρήσεις τα βραβεία για αυτό που είναι.

Ένα πάρτι της μουσικής και τη δημιουργίας που θες να πηγαίνεις κάθε χρόνο.