Τα ‘Παράσιτα’ είναι το σινεμά που χρειαζόμαστε

Για το Τζόκερ, το οποίο μοιραία είναι η ταινία που έχει σχεδόν μονοπωλήσει τις κινηματογραφικές κουβέντες των τελευταίων εβδομάδων, λίγο-πολύ έχουν γραφτεί και ειπωθεί όλα.

Στον αντίποδα, αισθάνομαι ότι τα αριστουργηματικά ‘Παράσιτα’ του Μπονγκ Τζουν-χο, εξακολουθούν να μην κερδίζουν την αναγνώριση που τους αξίζει. Ο Θοδωρής έκανε μια φανταστική σύγκριση των δύο ταινιών στην στήλη του, μια σύγκριση που βγαίνοντας από το σινεμά μετά τα ‘Παράσιτα’, την ένιωσα ακόμα περισσότερο.

Γιατί πολύ απλά, η κορεάτικη ταινία είναι όσα προσπάθησε να γίνει το Τζόκερ και δεν τα κατάφερε ποτέ. Είναι η σημερινή κοινωνία, οι οικογένειες που ζορίζονται, η αληθινή διαφορά ανάμεσα στον πλούσιο και τον φτωχό, την οποία ο Τοντ Φίλιπς παρουσίασε με τρόπο απλουστευτικό και καρτουνίστικο.

Το Τζόκερ έφτιαξε μια κοινωνία με την οποία δύσκολα μπορούσες να ταυτιστείς αν είσαι πάνω από 18 χρονών. Άσπρο-μαύρο, οι καλοί φτωχοί και οι κακοί πλούσιοι, όσο αλληγορικά και να το δεις, έβγαζε μια προχειρότητα, μια ευκολία, εκβίαζε το συναίσθημα και την αντίδρασή σου.

Από την άλλη, ο μεθοδικός τρόπος που τα ‘Παράσιτα’ έχτιζαν το χάσμα ανάμεσα στην απεγνωσμένη οικογένεια της κατώτερης τάξης και την προνομιούχο οικογένεια της ανώτερης, σε έκανε να βιώσεις την απελπισία βαθιά μέσα σου. Από το γέλιο και την ανάλαφρη εναλλαγή των γεγονότων της αρχής, περάσαμε σιγά-σιγά σε μια κορύφωση που έκανε το στομάχι σου να σφίγγει και τον προβληματισμό σου να γιγαντώνεται.

Τα ‘Παράσιτα’ είναι η κοινωνία του σήμερα. Όχι η κοινωνία της Νοτίου Κορέας, αλλά η κοινωνία που ζούμε εσύ κι εγώ, μια οποιαδήποτε δυτική, καπιταλιστική κοινωνία, η οποία δεν χρειάζεται κακούς σαν τον Τζόκερ για να σε τρομάξει, αφού είναι ήδη τρομακτική, σκληρή και άδικη από μόνη της. Η πιο ωραία αλληγορία, η σκηνή που τα λέει όλα χωρίς να χρειαστεί να πει τίποτα, είναι η σκηνή που ο άνδρας της πλούσιας οικογένειας, αποδίδει στον πατέρα της φτωχής και οδηγό του, μια συγκεκριμένη μυρωδιά, την οποία γρήγορα συνειδητοποιούν ότι την έχουν όλα τα μέλη της οικογένειας. Οι φτωχοί μυρίζουν με έναν συγκεκριμένο, ενοχλητικό για τους πλούσιους τρόπο, σε μια σκηνή που αρχικά σου προκαλεί γέλιο, γρήγορα όμως το γέλιο αυτό κόβεται και δίνει τη θέση του σε αμηχανία. Οι δυνατές σκηνές στα ‘Παράσιτα’ δεν περιορίζονται σε αυτήν, όμως είναι κρίμα να στις δώσω και να μην τις δεις σε κάποια σκοτεινή αίθουσα, όσο το προλαβαίνεις.

Αν ανήκεις λοιπόν σε αυτούς που είδαν το Τζόκερ και απογοητεύτηκαν από την κοινωνική του διάσταση, σου προτείνω ανεπιφύλακτα να δεις τα ‘Παράσιτα’. Θα αισθανθείς ένα βαρύ σύννεφο να σε σκεπάζει, θα βγεις από την αίθουσα στεναχωρημένος, ίσως και θυμωμένος, αλλά αξίζει τον κόπο. Γιατί τα ‘Παράσιτα’, περισσότερο από το σινεμά που θέλουμε, είναι το σινεμά που χρειαζόμαστε.

***

Class of ’99: Το αφιέρωμά μας στο θρυλικό σινεμά του 1999 ολοκληρώνεται στο νέο επεισόδιο του POP για τις Δύσκολες Ώρες, με τις 35 ταινίες που διαμόρφωσαν την καλύτερη χρονιά του κινηματογράφου!