Tα reality check μιας πανδημίας που λέγεται κορονοϊός

Χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη έχουν χάσει τη ζωή τους. Τα νοσοκομεία θυμίζουν “πολεμικό σκηνικό” και εμείς το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να μείνουμε σπίτι μας για να προστατεύσουμε τους συμπολίτες μας και τους δικούς μας ανθρώπους. Ο ιός δεν κάνει διακρίσεις. “Χτυπάει” πλούσιους, φτωχούς, όμορφους, άσχημους, καλούς και κακούς. Ακόμη και υγιείς.

Βρίσκομαι σε “καραντίνα” αυτοβούλως από τις 12 Μαρτίου. Έχω συμπληρώσει τρεις εβδομάδες. Προφανώς και μου λείπει το γραφείο μου, η καθημερινότητά μου, οι βόλτες με τους φίλους μου, ακόμα και ένα ταξίδι που είχα προγραμματίσει να κάνω στο Βελιγράδι στα τέλη Μαρτίου. (Πιστεύω, όμως, πως) θα έχω την ευκαιρία να τα ξαναζήσω όταν ηρεμήσουμε απ’ αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση για όλους μας. Ωστόσο, με τη ζωή δεν παίζεις.

Και το κατάλαβα απόλυτα το μεσημέρι της Παρασκευής, όταν με πήραν τηλέφωνο για να με ενημερώσουν πως ο πατέρας ενός πολύ καλού φίλου μου δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή. Έδωσε μάχη με τον κορονοϊό σχεδόν δύο εβδομάδες στη ΜΕΘ, αλλά δεν κατάφερε να βγει νικητής. Παγώνω. Αδυνατώ να το συνειδητοποιήσω. Καταριέμαι θεούς και δαίμονες. Πώς γίνεται ένας νέος άνθρωπος, χωρίς προβλήματα υγείας, να πέθανε; Κι όμως, γίνεται…

Δεν πιστεύω στη μετά θάνατον ζωή. Από τη μία έχω λύσει τα υπαρξιακά μου από μικρή ηλικία. Από την άλλη, δεν έχω σε κάτι να προσμένω. Άσχημο; Ναι, αλλά παράλληλα και αληθινό. Πιστεύω, όμως, στον άνθρωπο. Στους επιστήμονες που δίνουν μάχη κάθε μέρα για να βρουν το φάρμακο ή το εμβόλιο που θα μας δώσει τη δυνατότητα να επιστρέψουμε σε μία φυσιολογική ζωή. Εκείνη που είχαμε μέχρι πριν από ένα μήνα και δεν την εκτιμούσαμε όσο θα έπρεπε.

Δεν εκτιμούσαμε έναν καφέ με το φίλο μας γιατί τον θεωρούσαμε δεδομένο. Δυσανασχετούσαμε σε μία αγκαλιά του συντρόφου μας γιατί μας “ενοχλούσε” ενώ είχαμε δουλειά. Δεν σηκώναμε το τηλέφωνο στους γονείς μας γιατί “θα έχουμε ξανά την ευκαιρία να τα πούμε”. Βαριόμασταν να πάμε στη δουλειά γιατί “θα ξαναέρθουμε κι αύριο”.

Πόσο λάθος ήμασταν. Διότι έρχεται κάποια στιγμή η ζωή και σου ρίχνει μία “σφαλιάρα” για να ξυπνήσεις. Να καταλάβεις πως πρέπει να ζεις το “τώρα” και όχι το “μετά”. Πρέπει να λες “ευχαριστώ” σε εκείνους που σε βοήθησαν, να λες “σ’ αγαπώ” σε εκείνους που το αξίζουν, να λες “συγγνώμη” σε όσους πλήγωσες ή όταν θεωρείς πως έκανες λάθος. Διότι, κάποια στιγμή, δεν θα έχεις την ευκαιρία και θα το μετανιώσεις. Κι είναι προτιμότερο, όσο κοινότοπο κι αν ακούγεται, να μετανιώσεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν έκανες.

Στο τέλος της ημέρας, μένει η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη και η αγάπη. Και πάνω σε αυτά πρέπει να χτίσουμε για να πάμε στην επόμενη ημέρα. Τα δύσκολα είναι μπροστά, αλλά με υπομονή, επιμονή και σοβαρότητα θα τα αντιμετωπίσουμε. Και θα νικήσουμε, έστω και με απώλειες που μας πονάνε βαθιά. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Έχει νίκες μα και ήττες.

*Το κείμενο είναι αφιερωμένο στον Βαγγέλη και την οικογένειά του.