Τελικά, μας άρεσε το Joker;

Σου άρεσε, δεν σου άρεσε (εκτός κι αν είσαι από αυτούς που ακόμα δεν την έχουν δει), το Τζόκερ είναι από άποψη buzz -και πιθανότατα- εισπράξεων, η ταινία της χρονιάς. Οι εντυπώσεις που αφήνει πάλι, είναι κάπως διφορούμενες. Άλλοι το χαρακτηρίζουν αριστούργημα, άλλοι μάπα, κάποιοι το βρίσκουν ευρηματικό, άλλοι ρηχό, υπάρχουν και οι μετριοπαθείς που στέκονται κάπου στη μέση, γενικά ΧΑΜΟΥΛΗΣ.

Προφανώς, το Τζόκερ αποτελεί το μόνιμο θέμα συζήτησης και εδώ στο γραφείο, αφού κάθε μέρα, όλο και κάποιος ακόμα το βλέπει και έρχεται να προστεθεί στην κουβέντα. Όλη αυτή την ενέργεια λοιπόν, είπαμε να τη διοχετεύσουμε στο παρακάτω κείμενο. Απόψεις, κριτικές, θάψιμο, ύμνοι, όλα θα τα βρεις. Αφού μας διαβάσεις, μπορείς να πάρεις κι εσύ θέση στο Poll που ετοιμάσαμε στο τέλος του κειμένου. That’s Life.

Why so serious πραγματικά, για την Ιωσηφίνα Γριβέα

Πριν κάμποσα χρόνια, είχαν ζητήσει από την Aretha Franklin να περιγράψει  άλλες ντίβες της μουσικής μέσα σε λίγες λέξεις. Για την Adele είχε πει «νεαρή τραγουδίστρια, καλή τραγουδίστρια». Για την Alicia Keys είπε «νεαρή περφόρμερ, καλή συνθέτρια, παραγωγός». Όταν ήρθε η ώρα για την Taylor Swift κοντοστάθηκε λίγο και, σε λόγια που έμειναν στην ιντερνετική ιστορία ως iconic shade, είπε «υπέροχες τουαλέτες, πανέμορφες τουαλέτες». Αυτό είναι για μένα το ‘Joker’. Υπέροχες τουαλέτες, πανέμορφες τουαλέτες. Δυνατά production values, καθαρά, ζωντανά visuals, και στη μέση ένας παναξιόπιστος Joaquin Phoenix. Κάτω από τα gowns όμως, ο αυτοκράτορας ήταν γυμνός. Μία πέρα για πέρα κυνική ιδέα με κόμπλεξ ανωτερότητας, μασκαρεμένη ως Ώριμη Τέχνη που στην πραγματικότητα σιχαίνεται όσες ταινίες οδήγησαν στη δημιουργία της. Μετά το πρώτο επιδραστικό εικοσάλεπτο γίνεται μονότονη και προβλέψιμη – πράγματα που από μόνα τους δεν είναι καν προβλήματα απαραίτητα. Αρκεί να γνωρίζει μια ταινία τι είναι και να ξέρει να πακετάρει σωστά τις υπόλοιπες αρετές της. Το ‘Joker’ όμως παραέχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του για να πετύχει κάτι τέτοιο. Χωρίς υπόβαθρο, μάλιστα. Όπως έχω ξαναγράψει, εάν το μήνυμά σου – το οποίο δίνεται μέσα στα πρώτα 10′ της ταινίας και δεν εξερευνάται ποτέ παρά μόνο ως φόντο – είναι “πόρνη κοινωνία, πώς μας κατάντησες έτσι”, από μόνο του δεν λέει και πολλά. Είναι μονοδιάστατος θυμός. Δεν ξέρει τι ακριβώς φταίει, δεν ξέρει πώς να διοχετευθεί αποδοτικά. Μπορεί όμως να υιοθετηθεί από σένα, από τον διπλανό, από T-shirts. Σε αυτό τον ρυθμό θα ζήσουμε μέσα στους υπόλοιπους μήνες ωστόσο, αν όχι στα επόμενα χρόνια. Αυτό θα γίνει τελικά και το πιο ενδιαφέρον πράγμα στο ‘Joker’, το πώς δηλαδή θα μεταφραστεί η επιτυχία του από τα στούντιο και σε τι θα οδηγήσει τη βιομηχανία. Και γι’ αυτές τις κουβέντες είμαι πάντα εδώ.

Τζόκερ, εσύ, σουπερστάρ, για την Μαριλέλλα Αντωνοπούλου

Κατά μία έννοια mission accomplished. Γιατί αν σε κάτι συγκλίνουν οι απανταχού Τζόκερ-μαζί και μ’ αυτούς της τράπουλας μη σου πω- είναι στο να προκαλούν σαδιστικό χάος στο παιχνίδι της ζωής. Η τελευταία εκδοχή τους το κατάφερε όχι με τον κλασικό τρόπο, αλλά με τον πιο σύγχρονο. Για χάρη του, μέρες τώρα, έχει ξεσπάσει  ανελέητος σοσιαλ-μιντιακός διχασμός. Άρεσε, δεν άρεσε, όλοι έχουμε άποψη και κυρίως αισθανόμαστε κάτι σαν χρέος απέναντι στη σινεφίλ μας υπόσταση ώστε να την καταθέσουμε δημόσια.

Δεν ξέρω αν “μου άρεσε, τελεία” να σου πω την αλήθεια, και βασικά το ζήτημα δεν είναι αυτό εν προκειμένω. Η ταινία ήταν τεχνικά άρτια κι απολαυστικότατη- αν πιστεύεις όπως κι εγώ (το προφανές) πως μια ταινία “αξίζει” όταν σε καθηλώνει- Αυτό συνέβη, με ρούφηξε. Ο λόγος για τον οποίο γίνεται όλο αυτό το σύστριγκλο είναι όμως πιο βαθύς. Άραγε είναι αυτός ο Τζόκερ που μας αξίζει σαν κοινωνία; αυτόν τον Τζόκερ θέλουμε; Έναν απόκληρο, φουλ φτυσμένο από τη μοίρα, τρισκατάρατο, απολιτίκ Τζόκερ που φερόμενος από το δικό του παθογενές ειδικό στο γενικό, συγκυριακά ανάχθηκε σε σύμβολο των ομοίων του; Όλοι έπεσαν να φάνε τον Τοντ Φίλιπς που «δεν έπιασε» το point, που δεν το πήγε εκεί που έπρεπε, αποδίδοντας την αδυναμία του στο γεγονός ότι ήταν πολύ λίγος για ν’ ακουμπήσει αυτόν τον μύθο που λέγεται Τζόκερ και ίσως θα ήταν καλύτερα για όλους να ασχοληθεί με τον Hangover part 3 αντί να παλεύει με τα μεγαθήρια. Προσωπικά με αφήνει παγερά αδιάφορη αυτή η ελιτίστικη προσέγγιση, η οποία, αν θες τη γνώμη μου ανακυκλώθηκε ή έστω υπονοήθηκε αρκετά από κριτικούς. Αν ο Φίλιπς παρουσίασε έναν Τζόκερ χωρίς de profundis επαναστατικές προεκτάσεις, ίσως το έκανε γιατί απλά πιστεύει οι πιο παραβατικοί αντιδραστικοί ετούτου εδώ του κόσμου “προάγονται” σε εγκληματίες ορμώμενοι όχι από κάτι “υψηλό”, αλλά γιατί απλά τρώνε φάπες, bullying, όπως θες πες το, κυριολεκτικά και μεταφορικά στη ζωή τους και ξεσπούν. Κι αυτή είναι μία πολύ σεβαστή τοποθέτηση, αν σκεφτείς πόσα πειραγμένα (βάλε διπλής) παλικάρια παίρνουν το όπλο τους και bang bang, όποιον πάρει ο χάρος στο Γκόθαμ Σίτι που λέγεται Δύση.

Προχωράμε. Ο Χοακίν Φοίνιξ δεν είναι ο αγαπημένος μου ηθοποιός. Είναι σπουδαίος, αλλά προσωπικά δε μου κάνει το κλικ, γούστα είναι αυτά. Αν ήταν καλός; συγκλονιστικός, ναι, αλλά ως Άρθουρ Φλεκ. Ως Τζόκερ, ήταν απλά καλός, όχι πρότυπος. Μπήκε μέσα του όπως θα έμπαινε μέσα στον οποιοδήποτε supervillain της DC ή της Marvel. Τα χιλιόμετρα που διένυσε ο προ-προκάτοχός του Χιθ Λέτζερ- ο πιο ξεχωριστός Τζόκερ που θα δεις ποτέ στη ζωή σου- ο Φοίνιξ δεν χρειάστηκε να τα τρέξει, ομολογουμένως είναι μια πολύ ασφαλής επιλογή το να βάζεις έναν τέρμα αντισυμβατικό τύπο όπως αυτός να παίξει έναν ψυχασθενή. Ας πούμε ότι επιβεβαίωσε το ταλέντο του για άλλη μία φορά.

Από ‘κει και πέρα αυτός ο Τζόκερ δεν άξιζε την κραυγή ούτε του απόλυτου θαυμασμού, αλλά ούτε και του αφορισμού μας. Είναι μια πολύ καλή ταινία που μακάρι να δουν πολλοί. Γνώμη μου.

Ωραία φωτογραφία, άριστα τρία από τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Tο ‘Τζόκερ’ είναι μια κακή ταινία που πρέπει να αισθάνεται άσχημα με τον εαυτό της αλλά δεν θα το κάνει επειδή ο σκηνοθέτης Τοντ Φίλιπς είναι τόσο κυνικός που θα κοπιάρει με εντελώς κενό τρόπο τον Σκορσέζε (ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος; by the way τον άλλο μήνα βγαίνει νέος Σκορσέζε στις αίθουσες, ανυπομονώ να μάθω αν θα είναι καλύτερο από το ‘Τζόκερ’ ή όχι), είναι τόσο κυνικός που θα προσποιηθεί ότι το έκανε επειδή πλέον κανείς δε μπορεί να κάνει κωμωδία (ευτυχώς που δεν ζουν οι αδερφοί Μαρξ, θα ήταν πραγματικά αδύνατον σήμερα να έχουν γυρίσει μια σκηνή σαν αυτή σύμφωνα με τη λογική της καταπιεσμένης κωμικής ιδιοφυίας που ντρέπεται να πει αστειάρες του επιπέδου “paging doctor faggot” σήμερα), είναι τόσο κυνικός που θα επικαλεστεί την επιρροή σκηνοθετών που δε μπορεί καλά-καλά να πει το όνομά τους ή τον τίτλο των ταινιών τους που τον “επηρέασαν”. Είναι ένα αψεγάδιαστα κατασκευασμένο έργο που δεν έχει απολύτως τίποτα να πει για τίποτα. Ανάποδα να με γυρίσεις, δεν πρόκειται να με πείσεις πως ο Φίλιπς νοιάζεται για την οικονομική δυσχέρεια της μεσαίας τάξης- αν τον ένοιαζε τότε η ταινία θα αφορούσε πράγματι τη μεσαία τάξη και τον ευρύτερο κοινωνικό ιστό και δε θα επαναλάμβανε τις ίδιες τρεις άδειες νότες επί δύο ώρες. Είναι μια ταινία που κοιτάει και δείχνει: Κοίτα, έχω αφίσα του “Fight Club” στον τοίχο μου. Κοίτα, οι λεφτάδες της Γουόλ Στριτ είναι ανήθικοι. Κοίτα, ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ. (Σε κάνει να σκέφτεσαι!) Είναι ένα φιλμ-τουρίστας. Παίρνει τις φωτογραφίες του (πολύ όμορφες, 1.250 likes στο instagram) και σκρολάρεις παρακάτω. Ο Χοακίν Φοίνιξ μπορεί να δώσει αυτή την ερμηνεία και στον ύπνο του ή φτιάχνοντας φρυγανιές για πρωινό. (Οριακά πιστεύω πως το κάνει κιόλας.) Η κάμερα τον κοιτάζει διαρκώς και εστιάζει μονίμως στα ίδια πράγματα, κάνοντας την ερμηνεία του αλοιφή. Γιατί είναι καλύτερος εδώ από ό,τι στο ‘Two Lovers’ ή στο ‘Inherent Vice’; Δεν είναι καλύτερος φυσικά αλλά είναι σίγουρα περισσότερος. Δεν υπήρξε layer που αυτή η ταινία να μην ισοπέδωσε στο πέρασμά της.

Για να συνοψίσω: Ωραία χρώματα, εντυπωσιακή φωτογραφία, εντυπωσιακή καλλιτεχνική διεύθυνση. Δύο αστεράκια. Ανυπομονώ να φτάσουμε στον Μάρτιο του 2020.

Δεν είναι διασκεδαστικό, είναι αληθινό για τον Γιάννη Μπαϊρακτάρη

Ήταν από τις ταινίες που περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία να δω. Από τα πρώτα trailers που κυκλοφόρησαν από το Τζόκερ, είχα την αίσθηση ότι θα είναι κάτι epic. Ίσως όλο αυτό το hype που είχε ήδη δημιουργηθεί για την ταινία να με επηρέασε, αλλά προσωπικά δεν έμεινα με το στόμα ανοιχτό βγαίνοντας από την κινηματογραφική αίθουσα. Προσωπικά δεν είδα τον καλύτερο Τζόκερ, αλλά μία από τις καλύτερες ερμηνείες του Χοακίν Φίνιξ. Αυτός ναι αξίζει να πάρει το Όσκαρ, όχι όμως η ταινία, την οποία βρήκα κάπως αρετή και αργή σε πολλά σημεία της. Ίσως εστίασε περισσότερο από ότι έπρεπε στη σκληρή ζωή που βασάνιζε τον Άρθουρ Φλεκ, έτσι ώστε να του προσφέρει τη λύτρωση που πάντα ήθελε στο φινάλε. Μια λύτρωση, που όμως έρχεται με λάθος τρόπο και ηρωποιεί ουσιαστικά το χάος. Ο Τζόκερ δεν είναι διασκεδαστικός, είναι αληθινός. Είναι τόσο αληθινός, που σχεδόν τρομάζει. Ίσως, θα πρέπει δούμε την ταινία περισσότερο σαν μια καλή προειδοποίηση για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, όπως χαρακτηριστικά μας τόνισε και μια ειδική ψυχολόγος.

Βαρετό και σεναριακά γελοίο για τον Κώστα Μανιάτη

Αναμενόμενο, βαρετό, με μια ιστορία που νιώθεις ότι την έχεις δει ήδη εκατό φορές, μια ταινία που θα μπορούσες να τη δεις με συμπάθεια μόνο αν ήταν ξεκάθαρο ότι αποδίδει tributes o σκηνοθέτης στις αγαπημένες του ταινίες -όπως κάνει ο Tarantino πχ- και δεν τις αντιγράφει απλά λόγω της μικρής φαντασίας του.

Ναι, o Joaquin Phoenix ήταν εκπληκτικός, πέταξε και τα κατάλληλα τσιτάτα για να γεμίσει το ίντερνετ, αλλά ταυτόχρονα ήταν και προκλητικά επιδειξιομανής. Υπήρχαν σκηνές που απλά δεν χρειαζόταν όλη αυτή η “προσπάθεια”. Ο άνθρωπος δεν σταμάτησε να ρουφιέται για να μας δείχνει τα πλευρά του, κλείνοντας το μάτι του στην Ακαδημία “κοιτάξτε πόσο αδυνάτησα γι’ αυτόν τον ρόλο, ξέρετε τι να κάνετε”. Θυμάμαι μια σκηνή που κάθεται στον καναπέ του και ρουφιέται ξανά και ξανά και σκεφτόμουν “για όνομα του Θεού, μην κουνιέσαι για ένα δευτερόλεπτο, δεν χρειάζεται να παίζεις συνέχεια, στον καναπέ είσαι, κάνε ό, τι κάνουν όλοι, άραξε ή έστω ξύσου, ΓΙΑΤΙ ΡΟΥΦΙΕΣΑΙ;”.

Εδώ κάνω SPOILER, Προειδοποιώ. Το πιο γελοίο από όλα είναι οι ταραχές που ξεσηκώνει με τις δολοφονίες του. Η πόλη καίγεται όταν κάποιος δολοφονείται άδικα και κόσμος ξεσηκώνεται υπέρ του δολοφονημένου, όχι υπέρ εκείνου που δολοφόνησε ζωντανά έναν παρουσιαστή στην τηλεόραση. Εννοείται, ότι είναι βαθιά απολιτίκ η ταινία, αλλά το μήνυμα ότι το μόνο που μπορείς να κάνεις απέναντι στις ελίτ είναι να καείς μέσα σε μία σπίθα βίαιης εκτόνωσης και όχι ριζικής αλλαγής, συντηρητικοποιώντας τον “νοικοκυραίο”, είναι κάτι που μίσησα ήδη από το τρίτο Batman, ξέρετε εκεί με τη φάση Bane και Wall Street.

Και εδώ έρχεται η κωλοτούμπα. Πέρασα καλά στο σινεμά, μόνο και μόνο γιατί είχα στο μυαλό μου ότι είναι μία ταινία με σούπερ ήρωες. Αν τη δεις έτσι, είναι καλύτερο απ’ τον Captain America. Και αυτό είναι όλο.

Πήγε να δει τον Phoenix, η Κλέλια Φατούρου

Μάλλον ανήκω σε αυτήν την τεράστια μερίδα ανθρώπων που έφυγε από το σινεμά κάπως σοκαρισμένη και αναλογιζόμενη πόσο ταλέντο μπορεί να έχει ένας άνθρωπος πάνω του. Δεν είναι δίκαιο δηλαδή. Αλλά συνολικά, ένιωσα ότι πήγα να δω Joaquin Phoenix και όχι τον Joker. Αν και βρίσκω πολύ άδικη τη σύγκριση με ό,τι άλλο έχουμε δει, εφόσον εδώ βλέπουμε τη δική του ιστορία και μόνο, είναι γεγονός ότι η ταινία έδειξε να ξεχνά όλα τα άλλα και να επικεντρώνεται μόνο στο δικό του χαρακτήρα. Με χάλασε; Καθόλου. Αυτό είχα καταλάβει ότι θα έβλεπα και ο Phoenix ήταν τόσο μέσα στο ρόλο που δε σε αφορά οποιαδήποτε άλλη παράλληλη ιστορία (ούτε καν του φλώρου Bruce Wayne). Αν και διάβασα ότι δεν πρέπει να πιάνουμε τόσο εύκολα στο στόμα μας τις ψυχικές νόσους γιατί είναι θέμα τζιζ και ντροπή, νομίζω ότι επιτέλους έφτασε η ώρα να απο-στιγματιστούν και να μάθουμε τι μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο όταν α). μεγαλώνει σε ένα άρρωστο περιβάλλον και όταν β). η κοινωνία κλείνει τα μάτια. Στην τελική, προτιμώ να βλέπω τις ιστορίες των κακών που έχουν πολύ περισσότερο ενδιαφέρον, ειδικά όταν αποδομούνται ώστε να δοθεί εξήγηση γιατί τελικά είναι οι ‘κακοί’.

Τζόκερ: Στον αστερισμό του Γιάννη Δαλιανίδη’ για τον Γιάννη Δημητρέλλο

Ζηλεύω τους ηθοποιούς που είδαν αυτή την ταινία. Αν ήμουν ηθοποιός θα είχα ζήσει την απόλυτη έκσταση βλέποντας την ερμηνεία του Χοακίν Φοίνιξ, τον σταθερά καλό σε τέτοια projects Ρόμπερτ Ντε Νίρο, κάθε παίκτη αυτού του καστ να αποδίδει στο μάξιμουμ των ικανοτήτων του. Ζηλεύω επίσης σκηνοθέτες, φωτογράφους, καλλιτέχνες της εικόνας που θαύμασαν ένα οπτικό αριστούργημα, ένα ‘δυστοπικό’ μικρόκοσμο, που μπορεί και να ανήκει στα `70s, μπορεί και να είναι το Σήμερα. Πέρα από όλα τα παραπάνω, ο πυρήνας του ‘Τζόκερ’ μοιάζει μάλλον λειψός. Αυτό το μανιφέστο της τυφλής εκδίκησης προς το σύνολο της κοινωνίας που υλοποιεί ο Άρθρου Φλεκ ενδεδυμένος την περσόνα του ‘Τζόκερ’, είναι τόσο σχηματικό στην ουσία του και τόσο προφανές ως προς την εξέλιξη και την κορύφωση του, όσο και η κατάληξη του φτωχού πλην τίμιου Πάνου Μιχαλόπουλου και της Σοφίας Αλιμπέρτη στις κλοπές και στα ναρκωτικά, σε εκείνες τις ‘νεανικές’ ταινίες που έγραφε και σκηνοθετούσε ο Γιάννης Δαλιανίδης στις αρχές της δεκαετίας του `80. Δεν θέλω να πιστέψω ότι ο Τζόκερ ανήκει στα ‘Τσακάλια’. Θα μπορούσε και λίγο καλύτερα.

Είναι ‘ναι’, για τον Νίκο Σταματέλο

Έχω μια χιπστερίλα βαθιά χαραγμένη στο DNA μου, η οποία με προκαλεί να πάω αντίθετα σε οτιδήποτε αυτοβαυτίζεται deep (ναι, το βλέπω το παράδοξο). Εκτός από τον Ρόρσακ. Ρόρσακ εσύ δείρε με κιόλας αν θες, ειλικρινά, δε με νοιάζει. Ο Χιθ Λέτζερ έχτισε τα θεμέλια για έναν villain που η ρουφιάνα η κοινωνία τον έκαμε να αμαρτήσει και από το πρώτο τρέιλερ του νέου Joker περιμέναμε κάτι ανάλογο. Ωστόσο, η ταινία ήταν τόσο προσεγμένη που με έπεισε από τα πρώτα λεπτά. Ασύλληπτη ερμηνεία από τον Φοίνιξ, εξαιρετική φωτογραφία και η καλύτερη απεικόνιση ενός παρηκμασμένου Gotham. To Joker δεν είναι μία ταινία που θα σου αλλάξει τη ζωή, ούτε ένα εμπορικό superhero movie. Είναι μία απλά καλή ταινία που θα σου μείνει. Υπήρχαν όμως τρία στοιχεία που ακόμα με κάνουν να αντιμετωπίζω το εγχείρημα του Phillips κάπως επιφυλακτικά.  Πρώτον, για μένα, Joker παραμένει ο Λέτζερ. Όχι ότι μας έδωσε καλύτερη ερμηνεία από τον Φοίνιξ, απλά ήταν Joker. Είδες αυτό που περίμενες να δεις. Ο Φοίνιξ δεν είχε τον κινηματογραφικό χρόνο να μας δείξει ότι είναι μία σατανική ιδιοφυία. Ήταν ένα εξαιρετικό origin story, ήταν το χτίσιμο ενός villain, αλλά έλειψε η τρου απεικόνισή του.  Δεύτερον, ο Ντε Νίρο είχε τη δυνατότητα να πάει την ταινία ένα βήμα παραπέρα, αλλά επέλεξε να μείνει πιστός σε αυτό που κάνει την τελευταία δεκαετία: να είναι ο εαυτός του. Καλό, αλλά όχι αρκετό. Τρίτον, και πιο άσχετο απ’ όλα,  νιώθω πως οι σειρές μου έχουν καταστρέψει πλέον τη χαρά του κινηματογράφου. Το break down του Joker θα μπορούσε κυριολεκτικά να κρατήσει έναν κύκλο. Αντιθέτως, έπρεπε να δω να του συμβαίνουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ μέσα σε ένα σαραντάλεπτο. Αυτό δεν αποτελεί θέμα του σεναρίου ή της σκηνοθεσίας, απλά ίσως εμείς κακομαθαίνουμε στο μακροπρόθεσμο χτίσιμο χαρακτήρα και μία κινηματογραφική εκδοχή μας φαίνεται βιαστική και πρόχειρη, όσο δουλεμένη και ρεαλιστική κι αν ήταν η κλιμάκωση που είδαμε στην ταινία. Από εμένα είναι ναι.

Το Λιοντάρι το αδίκησε, ο Φοίνικας το έσωσε, για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

Να πω εδώ ότι είχα μπερδευτεί και νόμιζα ότι η ταινία κέρδισε Χρυσό Φοίνικα κι είχα φτιάξει λογοπαίγνιο με Φοίνικα-Phoenix και πολύ στεναχωρήθηκα που κάπως χάλασε. Και τώρα θα μπω στο ψητό. Παιδιά, το Τζόκερ είναι, μια ταινία για το πώς γεννήθηκε ο κακός του Μπάτμαν. Για το ότι το αναλύουμε ΤΟΣΟ πολύ, ευθύνεται πρώτα από όλα ο ίδιος ο Phillips, που προσπάθησε να δώσει στην ταινία ένα βάθος που ποτέ δεν απέκτησε και το Λιοντάρι που κέρδισε στη Βενετία, που ανάγκασε τους πάντες να το δουν σαν μια *σοβαρή* ταινία. Προφανώς, ένα Τζόκερ θα ήταν πολύ δύσκολο να είναι αριστούργημα, και προφανώς, δεν ήταν. Ήταν μια ταινία με την οποία θα περάσεις πολύ ωραία βλέποντάς την στο σινεμά, δεν θα βαρεθείς καθόλου και θα απολαύσεις μια φανταστική ερμηνεία από τον Joaquin Phoenix. Κατά τα άλλα, ναι, προφανώς και η κοινωνική της διάσταση ήταν κάπως ρηχή και ατσούμπαλη, αλλά επαναλαμβάνω, το Τζόκερ πήγαμε να δούμε, όχι τον Ταξιτζή. Ούτε άνοιγμα στην ακροδεξιά έκανε η ταινία, προς Θεού, ούτε πέρασε μηνύματα βίας, δικαιολογώντας την. Ίσως ούτε η ίδια δεν ήξερε τι μηνύματα ήθελε να περάσει εδώ που τα λέμε, κι αυτό ίσως ήταν και το μεγαλύτερο πρόβλημά της. Αλλά ήδη νιώθω ότι έχω υπεραναλύσει την ταινία. Πήγαινε σινεμά, δες την, πέρνα καλά και άσε τα βαθυστόχαστα κοινωνικά μηνύματα για άλλη μέρα και άλλη κουβέντα.

Κουράστηκε από τη συζήτηση η Ναστάζια Καπέλλα

OUTNOW

Το ‘Joker’ είναι μια απλή superhero ταινία, και αν περιμένεις να δεις αυτό, τότε περνάς καλά. Αν είσαι πάνω από 20 χρονών και βλέπεις ταινίες, αποκλείεται να πωρωθείς, όπως ακούς τον κόσμο να πωρώνεται. Είχα να βρεθώ στη μέση τέτοιου debate για το αν μια ταινία είναι καλή ή όχι από τότε που είχα δει (και πωρωθεί με) το ‘mother!‘, μόνο που το ‘mother!’ ήταν όντως μια ταινία, που άξιζε να έχει τόσες συζητήσεις και ερμηνείες. Το ‘Joker’ ήθελε να είναι το νέο ‘Taxi Driver’ και το ‘King of Comedy’ και αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος που έκανε επικοινωνιακά, γιατί περίμενες να δεις κάτι τέτοιο, και είδες μια ταινία με εφηβική λογική, στην πραγματικότητα επηρεασμένη από το ‘Fight Club’, το ‘V for Vendetta’ και το ‘Batman Returns’, αλλά σε χειρότερο. Την είδα μία εβδομάδα μετά την πρώτη προβολή της και είχα διαβάσει ήδη πολλά, οπότε ήξερα τι να περιμένω και πέρασα καλά.

Όχι και για να χειροκροτάς όρθιος, για τον Νίκο Σταματίνη

Το ξέρω ότι όλοι έχουμε ανάγκη να χειροκροτήσουμε όρθιοι κάτι. Το Τζόκερ ήταν εξαρχής μια ταινία που ήθελε να μιλήσει για σημαντικά πράγματα και ήθελε -ακόμα πιο σημαντικό- να μιλήσει για πράγματα που ειδικά για το Χόλιγουντ είναι ταμπού: ο λευκός φτωχός άντρας (αυτός που ψήφισε Trump), η σχέση της περιθωριοποίησης με τη βία, οι κοινωνικές απαιτήσεις και η πίεση των πολλαπλών κοινωνικών ρόλων. Και μίλησε γι’αυτά μέσω ένος origin story για τον Joker. Έξυπνο σίγουρα ως ιδέα. Στην εκτέλεση είχα θέματα. Κινηματογράφος δεν είναι μόνο το τι λες είναι ακόμα περισσότερο το πώς το λες. Το Joker είχε τις στιγμές του, είχε και μια σπουδαία ερμηνεία αλλά σίγουρα δεν ήταν το αριστούργημα που μας υποσχέθηκαν. Και όλο αυτό ήταν αυτό που το ανάγκασε να κριθεί με όρους του αν είναι η ταινία του αιώνα. Εντάξει, δεν είναι σε κανέναν πλανήτη. Μέσα πάντως από τις χτυπητές αδυναμίες του, η εμπορική του επιτυχία αφήνει κάτι καλό. 11 χρόνια μετά τον Ironman, τα blockbuster πρέπει επειγόντως να βρουν κάτι διαφορετικό.

Και μην ξεχνάς! Άκου τα όσα σχολίασαν ο Θοδωρής Δημητρόπουλος και η Ιωσηφίνα Γριβέα στο ‘POP ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΩΡΕΣ’ σχετικά με το ”Τζόκερ’: