Θέλετε να ηρεμήσετε λίγο με τη Λίβερπουλ;

Ήταν ένα τυπικό πρωινό. Με βιαστικό μπάνιο και μια γουλιά καφέ. Κατέβηκα τα σκαλιά όπως τα έχω κατέβει τόσες και τόσες φορές, εκτός από εκείνη τη φορά που φορούσα τα καλά μου παπούτσια -τα κυριακάτικα – και είχαν σφουγγαρίσει. Η πόρτα άνοιξε. Άλλη μια ημέρα που έβαλα τα γυαλιά ηλίου στην τσέπη του τζιν μπουφάν. Κάθε πρωί το ίδιο. Εδώ δεν έχει πάντα ήλιο. Χαιρέτησα τον κύριο Smith και ξεκίνησα να περπατώ στην μουσκεμένη από το ψιλόβροχο Matthew Street. Έστριψα στη γωνιακή pub όπου ο γερο-Roger είχε πιάσει την αγαπημένη του γωνία. Θα έλεγες ότι είναι νυσταγμένος, αν πίστευες όμως ότι έχει κοιμηθεί έστω και μια νύχτα τα τελευταία 20 χρόνια. Λατρεύω να περπατάω την Church Street, ακούγοντας δυνατά μουσική… We all live in a Yellow Submarine, yellow submarine.

Το τυπικό πρωινό συνεχιζόταν. Πήρα ένα μπέγκελ από το Canning έξω από τη στάση με τα κόκκινα λεωφορεία και κοντοστάθηκα στην τζαμαρία. Φαβορίτα; Check. Total jean outfit; Check. Για μια στιγμή όμως. Τι ώρα είναι; Bollocks! Πήγε 09.30. Άργησα. Ούτε στο Facebook δεν πρόλαβα να μπω.  Χαιρέτησα τη Martha τη γραμματέα βιαστικά, κοίταξα φευγαλέα στην ανοιχτή πόρτα στην Huffington Post να δω καμιά γνωστή φάτσα, έγνεψα κάτι που έμοιαζε με καλημέρα στο OneLad και έπνιξα κάτι σύμφωνα προσπερνώντας τα παιδιά του NBA Liverpool.

Κάθισα με μακροβούτι στη θέση μου σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Το αίσθημα γαλήνης επέστρεψε με το πάτημα του “ON”. Το γραφείο μου μου αρέσει. Έχει την πιο παλιά και βολική καρέκλα. Και έναν υπολογιστή που δουλεύει καλά. Τι άλλο να χρειάζομαι, δηλαδή; Πίσω μου κάθεται ο Teo Ρούσσος που είχε στολίσει το δικό του γραφείο ένεκα της ημέρας στα κόκκινα. Απέναντι ο John Σερέτης τέλειωνε ένα θούριο 10.000 λέξεων για τον μαέστρο των πάγκων και προσπαθούσε κάτι να μου πει. Με τα βίας πάλευα να μαζέψω λέξεις στον αέρα. Η επικοινωνία μας είχε γίνει δύσκολη. Όχι λόγω πρωινού ξυπνήματος, αλλά κυρίως λόγω του ραδιοφώνου που έπαιζε στο διαπασών νότες και στίχους για κάποιον που ήταν πολύ ερωτευμένος και δεν ήθελε να αφήσει την αγαπημένη του να περπατάει μόνη της… Turn it off John να συνεννοηθούμε.

– Είδες τι έγινε χθες;

– Για την ήττα της Ρεάλ στην Κωνσταντινούπολη λες Johnny; Ναι την είδα.

– Όχι. Για τη Λίβερπουλ;

– Έπαιζε η Λίβερπουλ;

– Ναι με την Ντόρτμουντ.

– Καλά, η Λίβερπουλ δεν είναι 8η στην Αγγλία; Τι δουλειά έχει στην Ευρώπη;

Κάπως έτσι σταμάτησε μια πολλά υποσχόμενη συζήτηση γιατί ο John έπρεπε να πάει να κάνει τη δική του εκπομπή και άπαντες στο Liverpool 24 μπήκαν σε κατάσταση συναγερμού γιατί είχαμε να δημοσιεύσουμε κείμενο για τους “κόκκινους” τρία ΟΛΟΚΛΗΡΑ λεπτά. Τρία λεπτά χωρίς κείμενο για τη Λίβερπουλ;

Κάποιος θα χάσει τη δουλειά του σήμερα σκέφτηκα.

Κάπως έτσι ξεκίνησε η ημέρα μου, με τον χειρότερο τρόπο που θα μπορούσε. Είναι αυτή η μια ημέρα στα 10 χρόνια που η Λίβερπουλ κάνει κάτι άλλο από το να μένει νωρίς στη σεζόν μακριά από τη μάχη για το πρωτάθλημα. Κι όλο αυτό με ενοχλούσε. Δεν έχω πρόβλημα με τους πανηγυρτζήδες των social media. Για αυτούς υπάρχει η δυνατότητα του unfollow, ή της πολύ απλής διαδικασίας να μην κοιτάξεις στο feed. Στο γραφείο όμως τι γίνεται; Πως τους αποφεύγεις;

Οκ, το παραδέχομαι. Έχω πρόβλημα με τη Λίβερπουλ. Για να είμαι πιο ακριβής έχω πρόβλημα με τον φανατισμό γύρω από τη Λίβερπουλ. Και εντάξει ο Φιλέρης. Μεγαλύτερος είναι, κάτι θα ξέρει. Οι άλλοι;

Κάποια στιγμή θα αποκαλύψω ότι το να δηλώνεις φίλαθλος της Λίβερπουλ (δεν γράφω φανατικός γιατί αυτό goes without saying που λένε και στο Άνφιλντ) είναι υποχρεωτικό αν θέλεις να δουλέψει ως δημοσιογράφος. “Δώσε μου μερικά κείμενα σου , πες μου ακαπέλα το You Never Walk Alone και πιάνεις δουλειά τη Δευτέρα…” Δεν εξηγείται αλλιώς. Οι 8/10 δημοσιογράφους καπνίζουν. Κι ο ένας κάπνιζε παλιά και το ‘κοψε. Οι 7/10 είναι Λίβερπουλ, οι δύο είναι Μάντσεστερ και ο ένας είναι απλά γραφικός (τύπου Τότεναμ). Λες και ένα αόρατο χέρι από το Μέρσεσαϊντ έδειξε προς την Ελλάδα και παίζοντας ένα μαγικό αυλό προσηλύτισε κόσμο και κοσμάκη. Και το πιο περίεργο είναι ότι δεν υπάρχει άλλη σύνδεση μεταξύ τους. Παναθηναϊκοί, Ολυμπιακοί, ΑΕΚτζήδες, Αρειανοί, ΠΑΟΚτζήδες. Ότι να ‘ναι. Και Λίβερπουλ. (Οι περισσότεροι εξ αυτών είναι και Σικάγο Μπουλς, αλλά μην αρχίσω με δαύτους).

Προφανώς και δεν είμαι αντικειμενικός. Μεγάλωσα με γερές δόσεις εμπάθειας προς τους Reds λόγω του Ηλία, που με εκνεύριζε γενικώς, αλλά και ειδικώς. Άλλοι μεγάλωναν παίζοντας σε αλάνες, άλλοι με πεντόβολα και γκαζές, εμείς μεγαλώσαμε κοροϊδεύοντας τον Ηλία. Πιστεύω ότι έχω στείλει όλων των ειδών τα εμπρηστικά μηνύματα μετά από ήττες της ομάδας του. Υβριστικά, περιπαιχτικά μέχρι που στα τελευταία έφταναν απλά τρεις τελείες, ή ένα άδειο μήνυμα για να πάει ο εκνευρισμός από το 0 στα 100 σε 2 δευτερόλεπτα.

Πρόσεξε: το πρόβλημα μου δεν είναι η Λίβερπουλ. ΟΚ, μια ομάδα είναι. ΟΚ, που παλιά ήταν αρκετά καλή. Υπάρχουν πολλοί λόγοι να την υποστηρίζει κάποιος. Για παράδειγμα να είναι από το Λίβερπουλ. Και να μην είναι Έβερτον. Το πρόβλημα μου είναι με αυτούς που είναι φανατικοί Λίβερπουλ. Αυτό, όχι, δεν μπορώ να καταλάβω. Πως γίνεται να είσαι φανατικά με κάτι που βλέπεις στην τηλεόραση, που δεν έχει ζήσει από κοντά, δεν έχεις την παραμικρή σύνδεση μαζί του; Μεγάλη συζήτηση αυτή, αλλά ας την κάνουμε κάποια άλλη στιγμή, που δεν θα δέχομαι bullying στο γραφείο από όσους περνούν πάνω από τον υπολογιστή μου και φτύνουν την οθόνη.

Πέραν του φανατισμού το ίδιον του “οπαδού Λίβερπουλ”είναι η λατρεία για το παρελθόν. Συνήθως μιλούν για την ομάδα σε πρώτο πληθυντικό “εμείς” και έχουν για αγαπημένο χρονικό σύνδεσμο το “όταν”. Ναι, είναι οι τύποι του “όταν εμείς…” Όταν η Λίβερπουλ έκανε αυτό, όταν η Λίβερπουλ έκανε το άλλο. Ναι, αλλά φρέσκια κουλούρια λέει ο κουλουράς (Θέμη για πάρτη σου). Κάπου τους καταλαβαίνω όμως. Φαντάσου να είσαι οπαδός της Λίβερπουλ την εποχή που ο Άλεξ Φέργκιουσον did his thing. Λογικό όλο αυτό να σου αφήσει κάποιο κουσούρι. Φτηνό χτύπημα κάτω από τη ζώνη. Εντάξει, το παίρνω πίσω.

Ή μήπως να μην το πάρω;

Η κλασική μου διαφωνία με τον Βαγγέλη Σταματόπουλο είναι ότι η Λίβερπουλ είναι η ΑΕΚ της Αγγλίας. Του το λέω κάθε φορά, αλλά δεν φαίνεται να πείθεται. Οι ίδιοι το βγάζουν αυτό, το ότι “είναι διαφορετικό να είσαι Λίβερπουλ”, του τύπου “και τι πειράζει που όλα αυτά τα χρόνια δεν έχουμε ακουμπήσει πρωτάθλημα και μια φορά που όντως πλησιάσαμε ο αρχηγός μας έπεσε όταν κατάλαβε ότι όντως υπήρχε μια πιθανότητα να πάρουμε πρωτάθλημα μετά από 25 χρόνια, ακριβώς δεν πειράζει γιατί έχουμε 15 Community Shields και κάθε 20 χρόνια κάνουμε και μια επιτυχία στην Ευρώπη”.

Έχω πετάξει τόση ώρα την μπανανόφλουδα και περιμένω να την πατήσει κάποιος. Να πει δηλαδή “δεν κάνουν τους τίτλους μια ομάδα” και να απαντήσω με δεξί ντιρέκτ: “γιατί τότε είστε οι πιο πανηγυρτζήδες του πλανήτη”; Γιατί από χθες μας τα κάνατε αερόστατα;

Ναι αλλά η φανέλα; Το βλέπω κάτω κάτω στα σχόλια. “Βαριά φανέλα” και τα γειτονικά. Αν είναι βαριά η φανέλα να βάλουμε άλλη, για να μην πάθει κανείς τη μέση του. Ο Κλοπ; Ναι, ο Κλοπ τι; Στημένο. Τυχαία τώρα έγινε ανατροπή με την παλιά του ομάδα κτλ κτλ (είναι ένα επιχείρημα που δεν έχω ρίξει ακόμη στο γραφείο, αφενός γιατί δεν το πιστεύω πολύ κι αφετέρου γιατί δεν με έχουν εκνευρίσει τόσο πολύ). Σοβαροί να είμαστε.

Τυπικός φίλαθλος Λίβερπουλ. Μπολιασμένος με το αίσθημα της νοσταλγίας. Λάτρης του ρετρό. Φίδι κολοβό που όταν η ομάδα δεν πηγαίνει καλά “δεν ενδιαφέρεται για τα αποτελέσματα, αλλά γιατί την ιδέα” και μόλις αυτή κάνει μισό μπαμ βγαίνει στα μπαλκόνια και φωνάζει στους χωριανούς σαν να μπήκαν οι Γερμανοί στην πόλη. Φανατικοί. Μεγαλωμένοι στις σκληρές γειτονιές του Μέρσεσαιντ. Και το παράδοξο; Αν και πάντα μιλούν για τη “μεγάλη ιδέα”, είναι επικίνδυνα προσωπολάτρες. Τι έχω ακούσει τόσα χρόνια για τον Στίβεν Τζέραρντ, δεν λέγεται… Τώρα η φάση είναι Κλοπ. Που δεν λέω πρέπει να είναι πολύ καλός προπονητής, αλλά έχω μια απορία: γιατί αυτός θεωρείται ιδιόρρυθμος και ο Μουρίνιο γραφικός; Ποια είναι η γραμμή που έχει περάσει ο ένας και δεν έχει περάσει ο άλλος;

Πίσω στο βράδυ της Πέμπτης. Η Λίβερπουλ λοιπόν πήρε μια μεγάλη πρόκριση. Μπράβο της. Χθες, στα διπλανά γραφεία συνέβησαν τα εξής: ο Θέμης Καίσαρης την ώρα που μπήκε το γκολ έκανε εκπομπή. Τη στιγμή που ο Λόβρεν σκόραρε βγήκε μια κραυγή λες και τον πυροβόλησαν. Ούτε ο Ουίλεμ Νταφόε στο Πλατούν τέτοιο πράμα. Μετά πήγε σπίτι, έβγαλε βόλτα τον σκύλο του (δεν θα καρφώσω ότι δεν τον έβγαλε), τον οποίο έχει ονομάσει Κένι (από το South Park υποπτεύομαι) και έγραψε το 1.689ο κείμενο του της καριέρας του για την ομάδα με τα κόκκινα.

Την ίδια ώρα ο Χάρης Σταύρου γέμιζε το πληκτρολόγιο του με δάκρυα χαράς. Αληθινές ιστορίες και οι δύο. Το μόνο πρόβλημα (μου) είναι ότι ο Χάρης ήταν 4 όταν η Λίβερπουλ πήρε το τελευταίο της πρωτάθλημα κι ότι ο Θέμης δεν έχει πάει ποτέ στο Λίβερπουλ.

Γιατί ρε παιδιά; Γιατί; Γιατί Λίβερπουλ; Και γιατί το κάνετε τόσο θέμα;

ΥΓ. Να είστε ότι θέλετε και να το δείχνετε όσο θέλετε. Κι αφήστε μας εμάς να πειράζουμε ο ένας τον άλλον στο γραφείο. Ήταν ένα βαρετό πρωινό.