Θυμάσαι τότε που είχαμε μόνο δύο κανάλια;

Υπάρχουν μερικές φορές που αναπολώ όντως την εποχή που υπήρχαν μόνο σταθερά τηλέφωνα. Οκ, κρίση πανικού είναι. Και αμέσως μου περνάει. Αυτό που, ωστόσο, δεν αναπολώ ποτέ μα ποτέ, είναι τα δυο πράγματα που μου άφησαν παιδικά ‘τραύματα’. Το ζεσταμένο πρωινό γάλα εβαπορέ και το ότι, κάποτε, στο τηλεκοντρόλ μου, είχα μόνο δυο κουμπιά να πατήσω.

Όχι, ο τσοπανάκος δεν μου έχει λείψει καθόλου. Έχοντας περάσει τα τελευταία 12 Πάσχα break (εκ του spring) στην Ναύπακτο, ομολογώ ότι έχω ακούσει αρκετό κλαρίνο και έχω γυρίσει υποχρεωτική ‘γυροβολιά’ αρκετό αρνί για να μου φτάσει για 2 1/2 ζωές.

Και ναι, το πρώτο μήνα που έσκασε μύτη το Mega, όταν ήμουν 14 ετών, καθόμουν και χάζευα το σήμα του σαν Apocalpyto ιθαγενής που του κουνούσε μπροστά στην μύτη του ο Κολόμβος ένα μάτσο γυαλιστερές χάντρες. Σχεδόν ‘θώπευα’ την οθόνη από την λαχτάρα μου για περισσότερο περιεχόμενο.

Επίσης φυσικά και το 4 μου κάνει εξαιρετικά αυθαίρετο. Λίγο Kim Jong-un φάση, αν καταλαβαίνεις που το πάω.

Ότι, δηλαδή, τον επόμενο μήνα, κάποιος άλλος μπορεί να έρθει και να με υποχρεώσει από εδώ και πέρα να τρώω μόνο τυλιχτό σουβλάκι (επειδή είναι παραδοσιακό) και όχι με κοτομπέικον, να ακούω μόνο Μποφίλιου γιατί κάνει καλό στην ψυχή μου ή, που ούτε καν δεν θέλω να το σκέφτομαι, να πίνω μόνο ελληνικό καφέ και όχι το freddo cappuccino σκέτο latte που κυλάει στο αίμα μου (πίνω τουλάχιστον 5 την ημέρα).

Ναι, όπως κατάλαβες, δεν πρόκειται να κάτσω να σου κάνω σοβαρή ανάλυση γιατί πρέπει να έχουμε περισσότερα κανάλια. Από την μια γιατί με καλύπτει σε ικανοποιητικό βαθμό η τελευταία φράση στο άρθρο του Μιχάλη Μπλέτσα, καθηγητή πληροφορικής στο Media Lab του MIT, στην Athens Voice που λέει «Το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο στην Ελλάδα είναι ένα καθρέφτης των χειροτέρων χαρακτηριστικών της ελληνικής κοινωνίας. Την κύρια ευθύνη για αυτό φέρει η πολιτεία (ή διαφορετικά η διαχρονική έλλειψη σοβαρής πολιτικής και κατανόησης του αντικειμένου). Η συγκεκριμένη μελέτη δυστυχώς φαίνεται να συμβάλλει στη διαιώνιση του φαινομένου».

Από την άλλη γιατί το θεωρώ εντελώς μίζερο στη χρυσή εποχή της τηλεόρασης (παγκοσμίως εννοώ) εμείς να ασχολούμαστε με το πόσο θα μπορούν να μας σερβίρουν περιεχόμενο και όχι στο πόσο καλό πρέπει να γίνει (ή να ξαναγίνει, όπως το δει κανείς) αυτό το περιεχόμενο.

Να μην αισθάνεσαι δηλαδή κάθε φορά που πατάς το κουμπί ότι θα βγει το κοριτσάκι από το The Ring από μέσα και θα σε πάρει πίσω στην κουζίνα της για να φτιάξετε μαζί συνταγές.

Προφανώς και είναι αυτονόητο ότι κάτι πρέπει να γίνει ώστε να μπει μια τάξη στο τηλεοπτικό χάος (δεν μιλάω για επίδεσμο, το τραύμα είναι τόσο βαθύ που χρειάζεται ολικό reboot).

Προφανώς και πρέπει όποιος θέλει να εκπέμπει να πληρώσει το κράτος το σωστό αντίτιμο. Προφανώς πρέπει να μπουν δικλείδες ώστε να στραγγαλιστεί η διαπλοκή. Προφανώς και πρέπει οι καναλάρχες να πληρώνουν τον κόσμο τους, τους φόρους τους και τα δάνειά τους. Και, όταν αυτό δεν συμβαίνει, να βάζουν λουκέτο. Προφανώς και πρέπει να υπάρχει μια ανεξάρτητη αρχή από καταξιωμένους ειδικούς που να ελέγχει το περιεχόμενο.

Είναι όλο πράγμα όμως να τιμωρείς ‘χειροπεδάτα’ αυτόν που δεν τηρεί τους κανόνες. Και άλλο να μην του επιτρέπεις να μπει καν στο παιχνίδι. Άσε που, όσο πιο πολύ ελέγχει το κράτος κάτι, τόσο περισσότερο δύναμη έχουν οι γραφειοκράτες του και τόσο πιο πιθανόν είναι να προκληθούν οι γνωστές ‘στρεβλώσεις’.

Εμένα αυτό που με ενοχλεί, που με κάνει να θέλω να βάλω το όπλο στον κρόταφο, είναι ότι κανείς δεν δίνει δεκάρα για το περιεχόμενο. Ότι αυτό δεν αφορά κανέναν. ‘Τι να το κάνω, όμως, ρε φίλε το Πορσικό, αν δεν έχω να του βάλω βενζίνη‘; Ή, για να το θέσω στην σωστή του διάσταση ‘Εντάξει, ας κυκλοφορούν στους δρόμους μόνο 4 Lada από εδώ και πέρα. Αλλά μήπως να δούμε κάποια στιγμή αν θα έχουν πλευρικούς αερόσακους ή όχι; Αυτό δεν είναι που τελικά έχει σημασία;’.

Άσε που, όταν πας να μιλήσεις για το συγκεκριμένο θέμα, είναι αναγκαίο να συνοδεύεις τη γνώμη σου και από ένα ‘πιστοποιητικό τηλεοπτικών φρονημάτων’ για να μην σε αποκαλέσουν πληρωμένο. Προσωπικά αισθάνομαι ότι με παίρνει να μιλάω για τέτοια θέματα. Όχι μόνο δεν έχω δουλέψει ποτέ για τηλεοπτικό κανάλι, αλλά εδώ και χρόνια δεν βλέπω καθόλου ελληνική τηλεόραση (εκτός από Μουρμούρα και το Σόι μας, όταν με υποχρεώνει η 5χρονη κόρη μου πριν δεχθεί να πάει για ύπνο).

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θέλω να υπάρχει (σ.σ. στη σύγχρονη εποχή η επίγεια τηλεόραση θυμίζει λίγο τη φάση με τις δανειστικές βιβλιοθήκες-καλό είναι να υπάρχουν αλλά, αν δεν εξελιχθούν, θα έχουν την τύχη των λατερνατζήδων και των πεταλωτών).

Απλώς, αν θέλω να είμαι εντελώς ειλικρινής, παίζει και να μην το πάρω είδηση αν τα κανάλια γίνουν 4, 2 ή και μόνο 1 (αθάνατη ΕΡΤ, εσύ θα μας θάψεις όλους). Αρκεί να συνεχίσω να έχω καλή σύνδεση. Αρκεί να έχω πρόσβαση στο internet. Εκεί που θα χτιστούν τα νέα κανάλια. Εκεί που αναγκαστικά βρίσκουν και θα βρουν διαφυγή τα πιο δημιουργικά -‘τηλεοπτικά’ και, προφανώς, όχι μόνο- μυαλά της χώρας. Και, ξέρεις κάτι; Στο internet θα είναι πολύ πιο δύσκολο σε οποιοδήποτε να επιβάλλει να υπάρχουν μόνο 4 site.