Τι μας έμαθε ο αθλητισμός το 2014

Η ιστορία συνήθως γράφεται με τα ρεκόρ και τις κατακτήσεις, αλλά κάποιες φορές υπάρχουν και κάποιες άλλες στιγμές που αξίζει να φυλάξεις. Είτε οδήγησαν σε θρίαμβο, είτε σε πανωλεθρία, είτε σε τίποτα απολύτως. Επειδή τα sports παραείναι όμορφα για να μας μένει μόνο μια γραμμή στατιστικών ή ένα τελικό σκορ.

Αυτό δεν είναι ανασκόπηση, αλλά μερικές στιγμές, ιστορίες ή αγώνες που μας συγκίνησαν, μας καθήλωσαν, μας ενθουσίασαν, που τελοσπάντων όρισαν το αθλητικό 2014 με τον δικό τους τρόπο. Προσφέροντάς μας στην πορεία και την ευκαιρία να κάνουμε μερικές μεγάλες ή μικρές διαπιστώσεις.

Κάποιες φορές θες απλά να φτάσεις στο τέρμα

Η φετινή χρονιά στη Φόρμουλα 1 ήταν μια μεγάλη απάτη. Όλοι ξέραμε πως το πρωτάθλημα ήταν του Χάμιλτον. Από την πρώτη στιγμή ήταν δικό του, εκτός αν ας πούμε χτύπαγε κι έχανε πολλούς αγώνες. Ο Χάμιλτον είναι ένας από τους καλύτερους οδηγούς, είναι ένας από τους 2 μεγαλύτερους σταρ του αθλήματος, και οδηγούσε ένα αμάξι χωρίς αντίπαλο. Σε κανένα παράλληλο σύμπαν αυτό το πρωτάθλημα δε θα μπορούσε να πάει στον τίμιο Νίκο Ρόσμπεργκ, και απλά περάσαμε μια χρονιά προσποιούμενοι πως ίσως και να μπορούσε, απλά για να έχουμε κάτι να βλέπουμε. Το πρωτάθλημα λοιπόν είναι του Χάμιλτον γιατί δε μπορούσε να μην είναι.

Όμως η κορυφαία στιγμή της σεζόν ανήκει στον Ρόσμπεργκ. Σε ένα τελευταίο γκραν πρι που, σαδιστικά, μπήκε διατηρώντας κάποιες μικρές ελπίδες (αλλά ξέρεις, όχι στα αλήθεια) είδε τα πάντα να του πηγαίνουν στραβά από την πρώτη στιγμή. Έκτακτες επισκέψεις στα πιτ, μηχανικά προβλήματα, και σταδιακά, επίπονα, να χάνει μία-μία τις πολύτιμες θέσεις που κρατούσαν ζωντανή την ψευδαίσθηση. Λίγο πριν το τέλος, πόσο ήταν, δύο; τρεις; γύρους, κι ενώ ακόμα και εγκατάλειψη πια του Χάμιλτον δεν του στερούσε τον τίτλο, το μήνυμα της ομάδας προς τον Ρόσμπεργκ ήταν βασικά “το αμάξι σου είναι πλέον ένα πατίνι με χαλασμένες ρόδες, έλα πάρκαρέ το”. Ο Ρόσμπεργκ αποκρίθηκε απλά, “θα ήθελα να πάω στο τέλος”.

Λίγα λεπτά μετά ο πιλότος της Mercedes τερμάτιζε καταϊδρωμένος στην 14η θέση και ο μηχανικός του μεταβίβαζε τη νεκρολογία της σεζόν του. Ήταν μεγάλη η προσπάθεια, Δεν τα καταφέραμε αυτή τη φορά, Του χρόνου θα είμαστε πάλι εδώ, του έλεγε με νηφάλιο, πένθιμο τόνο ενώ από πίσω ακούγονταν τα πανηγύρια της ομάδας για τον Χάμιλτον. Ο Ρόσμπεργκ θα πρέπει μέσα του να ήξερε πως δεν θα υπάρχει “του χρόνου”, πως αυτή ήταν η ευκαιρία,του, μόνο που δεν ήταν ποτέ.

Έφτασε όμως στο τέλος.

Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα ζήσεις μια ιστορική στιγμή

Δεν ξέρω αν έχουμε καθίσει ψύχραιμα και ήρεμα να εκτιμήσουμε αυτό που ζήσαμε το καλοκαίρι στο Μουντιάλ της Βραζιλίας. Ναι, η Βραζιλία δεν γέμιζε το μάτι των θεατών, που γκρίνιαζαν για το αμυντικό της, κυνικό στυλ. Ναι, έπαιζε χωρίς τον Νεϊμάρ. Ναι, οι Γερμανοί είναι μηχανές και επίσης η πιο καλή ομάδα του κόσμου αυτή τη στιγμή. Ναι ρε παιδί μου, ναι.

Αλλά 7-1. Θέλω να πω, 7-1. Εφτά-ένα. Η Γερμανία που πέρασε όλο το Μουντιάλ στις παρατάσεις και τις καθυστερήσεις, κέρδισε ΕΦΤΑΕΝΑ την μεγαλύτερη φανέλα στην ιστορία της διοργάνωσης, μέσα στην έδρα της, με κόσμο στις εξέδρες να κλαίει με οδυρμούς από το 30’ και ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν εκείνη τη βραδιά και έκτοτε μοιάζουν με φαντάσματα. Έχει συμβεί ποτέ στην ιστορία (ή έστω όσο ζούμε) ένα συγκεκριμένο, απομονωμένο, τόσο σοκαριστικό αποτέλεσμα σε οποιονδήποτε αγώνα οποιοδήποτε αθλήματος;

Πριν αρχίσει το ματς μαζευόμασταν σε σπίτια, παραγγέλναμε πίτσες, προσπαθούσαμε μέσα στο γνώριμο σούσουρο να δούμε πώς θα βολευτούμε στους καναπέδες. Στη διάρκεια του αγώνα ερχόταν το ντελίβερι, σηκωνόμασταν για να βάλουμε νερό ή να πάρουμε κάτι από το ψυγείο ή να βγούμε στο μπαλκόνι να καπνίσουμε. Μετά το σφύριγμα της λήξης κανονίζαμε τι θα κάνουμε, πού θα βγούμε ή αν θα πάμε για ύπνο. Το επόμενο πρωί ζήσαμε κανονικά τη μέρα μας. Όλα νορμάλ.

Και, κάποιες φορές, επιστρέφει το μυαλό σου σε εκείνη τη βραδιά και συνειδητοποιείς πως έζησες μια από τις μεγαλύτερες ‘ήμουν-εκεί-και-έκανα-αυτό’ στιγμές, συνειδητοποιείς πως υπάρχει μια σοβαρή 37% πιθανότητα να μην δεις ποτέ live πιο ιστορικό ματς στη ζωή σου και προσπαθείς και συγκρατείς κάθε πιθανή κι απίθανη λεπτομέρεια.

Θέλω να πω, δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ θυμάμαι πως όταν μπήκε το 3ο γκολ χτύπησε το κουδούνι, όταν μπήκε το 4ο πληρώναμε τον ντελιβερά και όταν μπήκε το 5ο έτρωγα ένα κομμάτι από την πίτσα πεπερόνι.

Αν έχεις κάτι να πεις, δεν υπάρχει ο λάθος χώρος

Από τις διαμαρτυρίες κατά του ομοφοβικού καθεστώτος Πούτιν στους χειμερινούς Ολυμπιακούς της Ρωσίας ως τους παίχτες των Κλίπερς που έκαναν σαφές πως δεν έχουν άλλη όρεξη να αγωνίζονται για έναν ρατσιστή ιδιοκτήτη. Από τα αθλητικά media που διέλυσαν τον κομισάριο του NFL για τον επικίνδυνο, τραγελαφικό χειρισμό του θεμάτων βίας από παίκτες ως τους αθλητές των Σαιντ Λούις Ραμς που μπήκαν στο γήπεδο με ψηλά τα χέρια ως συμπαράσταση στις μαζικές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας για την αστυνομική βία στην υπόθεση του Φέργκιουσον. Από τα μπλουζάκια I can’t breathe μέχρι το “no means no” που τραγουδούσαν παίχτες του Όρεγκον όταν νίκησαν την ομάδα ενός εμπλεκόμενου σε υπόθεση βιασμού παίχτη. Το 2014 περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά στην πρόσφατη μνήμη απέδειξε πως το λεγόμενο “stick to sports” είναι μια μεγάλη, κενή μπαρούφα. “Το γήπεδο δεν είναι ο σωστός χώρος για–” –είναι.

Αντίπαλος είναι όποιος είναι εκεί

Στο φετινό Γύρο της Γαλλίας ο Βιντσέντζο Νίμπαλι, ένας από τους κατεξοχήν τον-πάω-πολύ-αυτόν-ρε, καλούς-μα-όχι-θρυλικούς αθλητές (ας τους λέμε ‘Τζιανκάρλο Φιζικέλα’ για συντομία), βρέθηκε σε μια πολύ προνομιακή θέση. Αυτό που προμηνυόταν ως ένα από τα πιο ανταγωνιστικά μοντέρνα Tour γρήγορα εξελίχθηκε σε μονόλογο του Ιταλού, όταν οι δύο μεγάλοι του αντίπαλοι και φαβορί για την κορυφή εγκατέλειψαν στο πρώτο μισό του αγώνα. O Αλμπέρτο Κονταδόρ (Πιο Πιθανός Μελλοντικός Σπουδαιότερος Ποδηλάτης Των ‘00s-’10s) και ο Κρις Φρουμ (Πιο Πιθανός Μελλοντικός Ποδηλάτης Από Τον Οποίον Θα Αφαιρεθούν Όλες Του Οι Νίκες) έφυγαν νωρίς, αφήνοντας τον Νίμπαλι, που ωστόσο ήταν ήδη μπροστά στη γενική κατάταξη, να κάνει τον Γύρο προσωπικό -και ασταμάτητα εντυπωσιακό- one man show του.

Η αλήθεια είναι πως θα πρέπει να κάνει συγκλονιστικά πράγματα στην υπόλοιπη καριέρα του ο Νίμπαλι ώστε στην ιστορία του Γύρου του ‘14 να μην αναφέρονται στο lede οι μεγάλες εγκαταλείψεις. Αλλά η εξίσου μεγάλη αλήθεια είναι πως η ιστορία γράφεται από αυτούς που είναι εκεί. Και ο Νίμπαλι γράφτηκε στην ίδια αυτή μεγάλη βίβλο της ποδηλασίας ως ο 6ος μόλις αθλητής στην ιστορία που κατακτά και Γαλλία και Ιταλία και Ισπανία στην καριέρα του. Μπορούμε να περάσουμε ζωές ολόκληρες εικάζοντας πώς θα είχαν εξελιχθεί διάφορες αθλητικές συναντήσεις αν οι αντίπαλοι ήταν διαφορετικοί (βλέπε και λήμμα ‘Ολυμπιακοί Αγώνες 1992, Μπάσκετ’), όμως τα επιτεύγματα ανήκουν σε αυτούς που, με τον ένα τρόπο ή τον άλλον, ήταν εκεί.

Δεν υπάρχει τέλειο φινάλε

Είναι πολύ σπάνιο ένας μεγάλος αθλητής να έχει ποτέ το ακριβές τέλος που του αξίζει, επειδή η ζωή δεν είναι σειρά και στο τέλος δεν δένονται τα πάντα με έναν ωραίο φιόγκο. Κι ακόμα στην σπάνια περίπτωση που το τέλος σου είναι όντως ‘κινηματογραφικό’, κάτι μέσα σου πάντα θα σε τρώει και θα σου λέει ότι αφού μπόρεσες τώρα, μπορείς κι άλλο. Ο Τιμ Ντάνκαν είχε το τέλειο αντίο και επέστρεψε. Ο Σουμάχερ είχε το τέλειο αντίο και επέστρεψε. Ο Τζόρνταν είχε το τέλειο αντίο και επέστρεψε. Οι άνθρωποι είμαστε υπερβολικά παθιασμένοι για να έχουμε τέλειο αντίο.

Όμως υπάρχει κλίμακα. Ο Ζιντάν κόντεψε να έχει το τέλειο αντίο κι αντ’αυτού είχε ένα τόσο τραχύ, ατελές και άκομψο αντίο που κατέληξε να είναι τελειότερο από αυτό που θα είχε αν κέρδιζε το Μουντιάλ του 2006. Τι έκανε ο Ζιντάν για να αξίζει αυτό τον αποχαιρετισμό και τι διαφορετικό, σε καρμικό επίπεδο, έκανε ο Στίβεν Τζέραρντ για να αξίζει το δικό του;

Γιατί ναι, δεν υπάρχει τέλειο φινάλε, αλλά το ότι ο Θεός του Αθλητισμού άφησε τον Τζέραρντ να πιστέψει έστω για λίγες στιγμές πως θα μπορούσε να το έχει, μόνο για να του το πάρει κάτω από τα πόδια του με αυτό τον αδιανόητα σκληρό τρόπο; Μπορώ μόνο να σκεφτώ ότι το έκανε ώστε να βρεθεί το ακριβές απέναντι άκρο της -στο εξής ονομασμένης ως- Κλίμακας Ζιντάν-Τζέραρντ Για Τα Ατελή Φινάλε.

Θέλουμε να ζούμε το ψέμα μας

Λοιπόν, να μια ωραία ιστορία. Ο καλύτερος παίχτης του κόσμου αποφασίζει ύστερα από μερικές σχεδόν υπεράνθρωπες προσπάθειες (κι έναν παρολίγο υπεράνθρωπο θρίαμβο) πως ήρθε η ώρα να κάνει κάτι πολύ κουλ. Να πάει με τους φίλους του που είχαν δώσει όρκο μια μέρα να παίξουν και να πάρουν πρωτάθλημα μαζί, και να κάνουν αυτό ακριβώς: Να παίξουν και να πάρουν πρωτάθλημα μαζί.

Το πρόβλημα είναι ότι ο καλύτερος παίχτης του κόσμου είναι καλός στο μπάσκετ αλλά όχι στις ιστορίες, και το παρουσιάζει όλο αυτό όχι ως την πιο κουλ ιστορία του κόσμου, μα ως ένα αφόρητα εγωπαθές ριάλιτι που τον μετατρέπει αυτόματα στον Κακό της ιστορίας.

Λίγα χρόνια μετά ο καλύτερος παίχτης του κόσμου αποφασίζει να αφήσει πίσω τους φίλους του, μαζί με τους οποίους έπαιξαν μαζί και πήραν πρωταθλήματα μαζί, και να πάει πίσω από εκεί που είχε εξαρχής φύγει. Εκεί όπου η ομάδα που άφησε πίσω του έγινε τόσο κακή που μάζεψε τα καλύτερα νεαρά ταλέντα από τα ενδιάμεσα draft, και του παρουσιάζει τώρα μια σαφώς καλύτερη πιθανότητα να διεκδικήσει κι άλλους τίτλους από ό,τι μια ομάδα που γερνά.

Αυτή τη φορά ο καλύτερος παίχτης του κόσμου είναι ένα τσικ λιγότερο καλός στο μπάσκετ αλλά έχει γίνει ένα τσικ καλύτερος στο να λέει ιστορίες, και το παρουσιάζει όλο αυτό όχι σαν την πιο κυνική ιστορία του κόσμου, μα ως ένα γεμάτο ζεστασιά comeback στόρι θριάμβου που αναμφίβολα θα γίνει σε 10 χρόνια ταινία με τον Μάικλ Μπ. Τζόρνταν στον ρόλο που θα του αποφέρει το Όσκαρ Α’ Ανδρικού, δίνοντάς μας την ευκαιρία να τυπώσουμε τη φράση “με τον Μάικλ Τζόρνταν στον ρόλο του ΛεΜπρόν Τζέιμς”.

Και η αίθουσα σείεται από χειροκροτήματα.

Όσο πιο ψηλά είσαι τόσο πιο εντυπωσιακά αξίζεις να σπάσεις όταν πέσεις κάτω

Καλά, δεν περιμέναμε να μας το μάθει ο αθλητισμός εν έτει 2014 αυτό, αλλά πραγματικά ρε Εθνική Ισπανίας. Ύστερα από 3 συνεχείς κατακτήσεις ισάριθμων διοργανώσεων από το 2008 ως τώρα, οι Ισπανοί ξεκίνησαν ένα ακόμα Μουντιάλ ίσως περιμένοντας πως αυτή τη φορά δε θα επικρατούσαν, αλλά σίγουρα μην περιμένοντας πως θα αποκλειστούν από τον όμιλο με συντελεστή 4-7, με μια 5άρα στην πρεμιέρα, και με αποτυχία τόσο εμφατική που γέννησε μυριάδες ‘πέθανε το τίκι τάκα’ αναλύσεις.

Το τίκι τάκα είναι βέβαια λίγο σαν τη μεταπολίτευση, πεθαίνει εκ νέου κάθε φορά που κάποιος θιασώτης του ζει μια εμφατική ήττα. Αλλά αυτό που κρατάμε εδώ είναι πως, για να πεθάνει η Ισπανία εν προκειμένω, η Αθλητική Ενέργεια που έπρεπε να παραχθεί ήταν τόσο σημαντική που θα μπορούσε μόνο να έχει φέρει ως αποτέλεσμα κάτι τόσο εντυπωσιακό, όσο ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα γκολ του μοντέρνου ποδοσφαίρου.

Γιατί, αν το σκεφτείς, έτσι είναι το σωστό. Κάτι τόσο σπουδαίο όσο αυτή η γενιά της Ισπανίας δε θα μπορούσε να σβήσει με έναν ψίθυρο, προχωρώντας με αναθυμιάσεις αποκλειόμενη στη φάση των 8 για 2-3 διαδοχικές διοργανώσεις Όχι. Μια τόσο εντυπωσιακή δυναστεία όφειλε να λάβει ένα εξίσου εντυπωσιακό θάνατο.

Αν υποστείς την πιο αποκαρδιωτική ήττα της ζωής σου, γίνε αήττητος

Ξέρεις, μετά το τρίποντο του Ρέι Άλεν δε θα κακολογούσε κανείς τους Σπερς αν απλά παρέλυαν. Αντ’αυτού εκείνοι επέστρεψαν παίζοντας ένα μπάσκετ τόσο ολοκληρωτικό που κανένα τρίποντο και κανένας Ρέι Άλεν δε θα μπορούσε να τους απειλήσει ξανά. Σα να μη συμβαίνει τίποτα.