Τι πειράζει δηλαδή αν έχουν όλοι μούσια και τατουάζ;

Δεν χρειάζεται να είσαι κάποιος γκουρού του ποδοσφαίρου, ούτε καν δηλαδή ο Βασίλης ο Δανιήλ, ο οποίος βρισκόταν 100 ολόκληρα χρόνια μπροστά από την εποχή του, για να καταλάβεις ότι η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου δεν διανύει και το καλύτερο φεγγάρι της.

11 χρόνια μετά την κατάκτηση του Euro στα γήπεδα της Πορτογαλίας, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έχει βαλθεί να προσφέρει χαρά σε χώρες όπως τα νησιά Φερόε και το Λουξεμβούργο, με τις ομοσπονδίες εθνικών ομάδων οι οποίες έχουν να σημειώσουν νίκη εδώ και κάποιες δεκαετίες να στέλνουν σωρηδόν αιτήσεις στην ΕΠΟ για τη διεξαγωγή μιας φιλικής αναμέτρησης. Ευκαιρία είναι, όποιος προλάβει θα μας κερδίσει, τώρα που γυρίζει.

Οι ήττες αυτές είναι λογικό να προκαλούν την αγανάκτηση και την σκληρή κριτική των φιλάθλων και των ΜΜΕ προς τους παίκτες της Εθνικής. Μόνο που η κριτική αυτή, αντί να εστιάζει στα ποδοσφαιρικά κακώς κείμενα της ομάδας, τον τελευταίο καιρό έχει επικεντρωθεί στην εμφάνιση των ποδοσφαιριστών και συγκεκριμένα σε δυο απαγορευμένες λέξεις, τις οποίες έχουμε δαιμονοποιήσει: τα τατουάζ και τα μούσια.

Και ερωτώ: Πραγματικά, αυτό είναι το πρόβλημα της εθνικής μας; Αν δηλαδή είχαμε προκριθεί πανηγυρικά στο Euro της Γαλλίας θα είχε ασχοληθεί κανένας με την εμφάνιση των παικτών; Ή μήπως το κακό κλίμα που φέρνουν οι ήττες τοποθετεί στο μεγεθυντικό φακό την παραμικρή λεπτομέρεια;

Αν στον τελικό του Euro 2004 ο Χαριστέας σκόραρε και μετά μαζί με τον Μπασινά πανηγύριζαν χτυπώντας τατουάζ ο ένας στο χέρι του άλλου ένα πειρατικό, θα έβγαινε κανείς να γκρινιάξει; Το πιθανότερο είναι ότι ο Χελάκης θα παραληρούσε κάνοντας λόγο για θεϊκό μελάνι και για το μεγαλείο της ελληνικής τέχνης και την επόμενη ημέρα όλη η χώρα θα έτρεχε να αποκτήσει τατουάζ.

Επομένως, μαζί σου στην κριτική για έναν ποδοσφαιριστή που δεν τρέχει, για ένα αμυντικό που δεν κόβει ούτε με βαλέ, ή για έναν επιθετικό που δεν πετυχαίνει τα δίχτυα ούτε με αίτηση. Όταν όμως το επιχείρημα για την κακή κατάσταση της εθνικής μας ξεπερνάει την ποδοσφαιρική ανάλυση και φτάνει να καυτηριάζει το γεγονός ότι οι περισσότεροι παίκτες της ομάδας έχουν τατουάζ και μούσια, τότε συγγνώμη αλλά εμείς έχουμε χάσει τη μπάλα και όχι (μόνο) οι ποδοσφαιριστές.

Ποιος ξέρει, ίσως αν ο Μήτρογλου δεν είχε τατουάζ να σκόραρε περισσότερο ή μπορεί ο Σιόβας να χάνει τα μαρκαρίσματα επειδή τον βαραίνει το μούσι. Το μόνο που δεν έχουμε δει ακόμα είναι σχόλιο μετά από ήττα της Ελλάδας “μοναδικός που σώθηκε από το ναυγάγιο ο Παπασταθόπουλος, δεν εντοπίστηκε ούτε ένα τατουάζ στο κορμί του, ενώ εμφανίστηκε για ακόμη μια φορά ξυρισμένος”. Καλά, δεν είμαστε και μακριά.

Στη φάση διακρίνουμε εμφανώς το τατουάζ να εμποδίζει την πορεία του Μήτρογλου

Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε, είναι πως οι ποδοσφαιριστές της Εθνικής είναι στην πλειονότητά τους νεαρά παιδιά, τα οποία ακολουθούν απλά τη μόδα της εποχής. Μια μόδα, η οποία επίσης δεν γλιτώνει από τη γενικότερη κριτική, με βασικό επιχείρημα το ακλόνητο “όλοι ίδιοι είναι πια, με αυτά τα γένια και τις μουτζούρες στο σώμα”. Επιχείρημα το οποίο ταιριάζει περισσότερο σε ανθρώπους στην ηλικία των γονιών μας, παρά σε ανθρώπους της νέας γενιάς.

Και μη νομίζεις ότι με αυτό το κείμενο παλεύω να υπερασπιστώ τις δικές μου στιλιστικές επιλογές. Ούτε παίκτης της εθνικής ομάδας είμαι (αν και δεν έχω καταλάβει γιατί), ούτε τατουάζ έχω. Μόνο ένα πυκνό μούσι διαθέτω, κι αυτό περισσότερο επειδή βαριέμαι να ξυριστώ.

Δεν μπορώ να βρω όμως κάτι στραβό στη μόδα των τατουάζ και των μουσιών. Θέλεις πραγματικά να θυμηθούμε μερικές από τις μόδες που είχαμε τη χαρά να καμαρώσουμε τις περασμένες δεκαετίες στη χώρα μας;

Τατουάζ με τη μητέρα σου στο μέτωπο>μουλέτι

Σύμφωνοι, ακολουθούν όλοι την ίδια λογική στο στυλ. Αλλά όχι, δεν είναι όλοι οι άντρες ίδιοι, επειδή έχουν τατουάζ και μούσια, εκτός κι αν αναφέρεσαι στους λυκάνθρωπους και δεν ξεχωρίζεις ούτε εκατοστό προσώπου.

Μπορεί ο Σούπερμαν μόλις φορούσε ένα γυαλί μυωπίας να γινόταν με έναν μαγικό τρόπο Κλαρκ Κεντ και να κάναμε όλοι τους χαζούς, χωρίς να απορούμε πώς γίνεται κανείς να μην καταλαβαίνει ότι πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο, όμως στην πραγματική ζωή, ένα μούσι δεν είναι ικανό να σε αλλάξει τόσο. Αφήνοντας μούσι εξακολουθούν να σε αναγνωρίζουν και σίγουρα δεν γίνεσαι ίδιος με όποιον έχει μούσι. Εκτός κι αν εσύ μπερδεύεσαι επειδή όλοι οι άνθρωποι έχουν δυο αυτιά, οπότε πάσο.

Όσο για τα τατουάζ; Θα δεχτώ ότι υπάρχουν εκεί έξω μερικά πολύ άσχημα, ή έστω άκυρα τατουάζ. Φυσικά το “άσχημο” είναι σε γενικές γραμμές υποκειμενικό, μιας και αυτό που σε κάποιον μοιάζει μαγικό, σε σένα μπορεί να φαντάζει ως το ασχημότερο πράγμα σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ακόμα κι αν ένα τατουάζ ανήκει στα λεγόμενα άκυρα ή άσχημα όμως, δεν παύει να συμβολίζει κάτι γι’ αυτόν που το επέλεξε. Μόδες υπάρχουν πολλές. Απ’ το να φοράει κάποιος μπανάνα ή κοκκάλινο γυαλί και γιλέκο, χίλιες φορές να βρει ένα σχέδιο που τον εκφράζει και να διακοσμήσει το κορμί του με αυτό. Το βρίσκω πολύ πιο αυθεντικό και αληθινό απ’ το να πάρει απλά ένα ζευγάρι παπούτσια που έχουν χιλιάδες άνθρωποι ακόμα. Αν μη τι άλλο, κάθε τατουάζ είναι διαφορετικό, με το δικό του συναισθηματικό βάρος και προσωπική, ξεχωριστή αξία για όποιον το φέρει.

Δεν είναι άλλωστε ανάγκη όλα τα τατουάζ να βρίσκονται σε εμφανή σημεία του σώματος. Υπάρχουν τατουάζ τα οποία περνάνε εντελώς απαρατήρητα, τατουάζ τα οποία μπορείς να επιλέξεις να δουν ελάχιστοι άνθρωποι στη ζωή σου, ακόμα και τατουάζ που σου αρκεί να γνωρίζεις ότι βρίσκονται εκεί καθαρά για ψυχολογικούς λόγους κι ας μην τα δει ποτέ κανένας άλλος, εκτός από σένα.

Τώρα, γι’ αυτά τα τατουάζ που βρίσκονται σε σημεία όπως το μέτωπο και το σβέρκο και είναι ορατά κάτω από όλες τις συνθήκες, εκτός ελαχίστων, πολύ άσχημων περιπτώσεων, τα προτιμώ από ένα κούρεμα φράκτη, ή από ένα παντελόνι τρία τέταρτα. Τίμια πράγματα.

Θα ήταν χίλιες φορές καλύτερος με τατουάζ τον εαυτό του στο μάγουλο.

Η μόδα βασίζεται στο γούστο κι έχει πάντα την τάση να δημιουργεί τάσεις τις οποίες ακολουθεί πολύς κόσμος. Κάποιες θα μας αρέσουν, κάποιες όχι. Στα δικά μου μάτια, η συνήθεια των ανδρών να διαθέτουν μούσια και τατουάζ αποτελεί μια από τις πιο “φυσιολογικές” τάσεις που θυμάμαι.

Και σίγουρα δεν υπάρχει λόγος να της φορτώνουμε ολόκληρες ποδοσφαιρικές καταστροφές.