Τι σκεφτόμουν τις 66 ώρες της Δημοπρασίας Αδειών

Είμαστε η χώρα της Λάμψης του Νίκου Φώσκολου. Κι αυτό δεν είναι παράπονο, ούτε γκρίνια, ούτε κατόρθωμα. Είναι η αλήθεια. Τα ψυχωτικά μας συμπτώματα δεν μοιάζουν με αυτά των Βέλγων (τυχαίο παράδειγμα), αλλά μοιάζουν με αυτά των Ιταλών (όχι τυχαίο παράδειγμα). Ούτε αυτό είναι παράπονο, γκρίνια ή κατόρθωμα. Είναι απλά το παντεσπάνι πάνω στο οποίο κάθονται τυχαία, αλλά πρωτοφανή γεγονότα-τούρτες όπως μια κεκλεισμένων των θυρών δημοπρασία τηλεοπτικών αδειών, με συνέπεια να ανάγονται σε σαφώς πιο μείζονα θέματα απ’ ό, τι στην πραγματικότητα είναι.

Ημιμαθής, άσχετος με τις τηλεοπτικές άδειες ή εκτός κλίματος, δέχομαι μετά χαράς και τους τρεις χαρακτηρισμούς, αλλά και πάλι δεν μπορώ να πω ψέματα. Αδυνατώ να καταλάβω γιατί πραγματικά με αφορά αν θα πάρει την άδεια ο Κυριακού ή ο Μαρινάκης ή αν θα γυρίσουν σπίτι τους μετά από αυτές τις ημιλούξ διακοπές κάπου πίσω απ’ την εξωτική Συγγρού, τις οποίες πλήρωσαν με το παράβολο της συμμετοχής.

Αν το διακύβευμα ήταν ‘ευρώ ή δραχμή’, ναι, θα ξενυχτούσα αγωνιώντας. Αν το διακύβευμα ήταν ‘θα έχουμε ιδιωτική τηλεόραση ή θα τη βγάλουμε για πάντα με την ΕΡΤ’, πάλι θα είχα μια έννοια, μην μπορώντας να το παίξω νεο-κούλ και να κάνω ότι δεν μεγάλωσα με τηλεόραση, δηλαδή με MEGA και ΑΝΤ1. Το διακύβευμα όμως δεν ήταν τίποτα από τα δύο παραπάνω, αλλά το ποιος ιδιώτης θα πλειοδοτήσει για μια άδεια.

Το fomo (αρχικά του fear of missing out), ο φόβος του να μη χάσεις τις εξελίξεις, του να μη μείνεις πίσω στην κουβέντα της δημόσιας σφαίρας, δηλαδή των social media, είναι η απόλυτη απειλή για τον μέσο χρήστη του ίντερνετ που έχει την υγειά του και δεν χρειάζεται να σκάει με κάτι άλλο. Πατώντας πάνω στο fomo λοιπόν, αυτό το ‘κεκλεισμένων των θυρών’ διέλυσε την αυτοσυγκέντρωσή μας.

Δεν ξέρω γιατί έπρεπε να γίνει τόσο κινηματογραφικά ώστε να μην υπάρξουν διαρροές. Είναι κάπως απογοητευτικό να χρειάζεται κλίβανος και προηγμένες μέθοδοι αποστείρωσης για να κρατηθεί αεροστεγής μια δημοπρασία ή ‘-οτιδήποτε-πάμε-να-κάνουμε-με-διαφάνεια-από-δω-και-πέρα’. Δεν είναι λίγο;

Σαφώς υπάρχουν και τα θετικά της διαδικασίας. Πάρα πολλά λεφτά στα κρατικά ταμεία από ανθρώπους με ακόμα περισσότερα λεφτά (που δυστυχώς δεν είχαμε βρει άλλους τρόπους -πιο φορολογικούς- για να τους τα πάρουμε). Και μια δημοπρασία, που παρά τις οργουελικές τις προδιαγραφές, εξελίχτηκε και έληξε ομαλά. Και ένα δεδικασμένο ότι, παρά τις πολλές και σοβαρές γκέλες, η κυβέρνηση και δη ο όχι και τόσο δημοφιλής Παππάς, πραγματοποίησαν το πρώτο βήμα της υπόσχεσης για πιο καθαρό τηλεοπτικό τοπίο. Από την άλλη, υπάρχει η κουβέντα που προφανώς δεν είναι για να τη φωνάζεις, σχετικά με το αμφιλεγόμενο ποιόν ορισμένων εκ των συμμετεχόντων. Αλλά βλέπετε εσείς καμία καταδίκη; Θα μας πουν ότι βλέπουμε φαντάσματα. Και θα έχουν και δίκιο.

Άλλο θετικό. Το catering! Φοβερό, διάβαζα το μενού σε ένα άρθρο της Βίκυς Σαμαρά λίγες μέρες πριν την κατασκήνωση και μου έτρεχαν τα σάλια. “Από τα λεφτά που έδωσαν για το παράβολο”, έσπευδε να ξεκαθαρίσει το άρθρο. Οι άνθρωποι πλήρωσαν, έφαγαν τα μπισκοτάκια τους, το χοιρινό τους, τα παγωτά τους και τέσσερις απ’ αυτούς έφυγαν και με μια τηλεοπτική άδεια. Είχαν πρόγραμμα θα ‘λεγε κανείς. (Και πλέον θα κυριολεκτούσε).

Το να προβώ σε ανάλυση των προσώπων που πλειοδότησαν θα ήταν άτοπο, γιατί όλο το άρθρο στηρίζεται στη φτωχή συνειδητοποίηση ότι μοιάζει απελπιστικά άσκοπη η φρενίτιδα για το ποιοι είναι οι νέοι καναλάρχες. Είναι μια εντάξει κουβέντα για το καφενείο (“ρε, ο Μαρινάκης έχει και κανάλι πλέον”), είναι μια εντάξει κουβέντα για την ώρα που τρως το κουλούρι σου. Είναι ένα θέμα που κάλυψε εξαιρετικά το News247 και όσοι ήταν συντονισμένοι στο live του, το κατάλαβαν από πρώτο χέρι.

Κατά τ’ άλλα, οι τράπεζες δίνουν ακόμα χρήμα με capital controls, η δομή του Europa League παραμένει η μεγαλύτερη φούσκα από καταβολής αθλητικών διοργανώσεων και το ίντερνετ έχει γεμίσει ‘πλακατζήδες’ που τρολάρουν αυτούς που (τελικά δεν) πόσταραν το ‘Wake Me Up When September Ends’. Κι εμείς κολλάμε σαν μυγάκια στην αναμμένη λάμπα κάθε φορά που γίνεται κάτι πρωτοφανές στη χώρα όπως μια δημοπρασία εν είδη κατασκήνωσης που δεν επιτρέπονται τα κινητά. Κι ας μην έχει καμία πραγματική σημασία για τη ζωή μας.

Εκτός αν τα χρήματα πάνε πραγματικά στο λαό, όπως διεμήνυσε ο πρωθυπουργός, αν και τέτοιον πήχη, ήτοι ‘246 εκ. για το λαό’, φοβάμαι πως δεν τον περνά ούτε η Κατερίνα Στεφανίδη.