Τιμάει την τηλεόραση ότι η καλύτερη σειρά της είναι οι ‘Άγριες Μέλισσες’;

Δεν ξέρω καθόλου αν συμβαίνει και σε εσάς. Τον τελευταίο καιρό έχω ακούσει περισσότερες από δέκα φορές κυριολεκτικά τη φράση “χάλια είναι η τηλεόραση, τίποτα δεν έχει, ευτυχώς υπάρχουν και οι Μέλισσες”. Χθες, λοιπόν, βράδυ Δευτέρας και γιατί πρόκειται για τη μόνη μέρα που δεν έχει ονομαστεί ακόμα ‘νέο Σάββατο’ είπα να κάτσω λίγο περισσότερο από αυτό που συνήθως κάνω στην τηλεόραση.

Εν μέσω, λοιπόν, ενός χάους από χιλιοπαιγμένα αστεία και κυρίως από μια ασταμάτητη αμηχανία που φέρνει το πολύ απλό γεγονός ότι υπάρχει ελάχιστη έμπνευση και πραγματικά πολύς τηλεοπτικός χρόνος να καλύψουμε. Κακά αστεία και αμήχανες αντιδράσεις πρωταγωνιστών απέναντι σε άλλους ‘παράξενους’ χαρακτήρες. Τσακωμοί χωρίς απολύτως κανέναν λόγο και plot twists που δεν αφορούν κανέναν. Όλα αυτά μπολιασμένα σε προκαταλήψεις και αστεία που σε άλλες χώρες θα γίνονταν πρωτοσέλιδα. Όπως λέγαμε και αλλού, οι ελληνικές σειρές αναστήθηκαν αλλά μοιάζουν μαζί πιο γερασμένες από ποτέ. 

Μέσα, λοιπόν, σε αυτό το κλίμα εκεί γύρω στις 11 ήρθαν οι ‘Άγριες Μέλισσες’. Aπό την εισαγωγή της σειράς με το εκπληκτικό τραγούδι της Φωτεινής Βελεσιώτου και τους τίτλους αρχής φαίνεται ότι πρόκειται για μια σειρά που έχει τον νου της την καλλιτεχνική επιμέλεια, ότι δεν θέλει απλά να σπαταλήσει κάπως τηλεοπτικό χώρο και χρόνο αλλά έχει να πει κάποια πράγματα. Ή έστω κάνει τη μίνιμουμ προσπάθεια για να μιλήσει.

Η αλήθεια είναι ότι μιλάμε για μια σειρά που βασίζεται σε μια πραγματικά καλή ομάδα συντελεστών. Η πρωταγωνίστρια Μαρία Κίτσου είναι μια ηθοποιός με σπουδαία καριέρα στο θέατρο αλλά και στην τηλεόραση. Δεν χρειάζονται και πολλά για να καταλάβεις έναν καλό ηθοποιό. Καμιά φορά αρκεί ένα βλέμμα της. Ο Λεωνίδας Κακούρης είναι για μένα μια αποκάλυψη. Σκέφτομαι ότι θα μπορούσε να παίζει άνετα κάποιον villain σε σειρά του HBO. Προσωπικά, βρίσκω συγκλονιστική και την ερμηνεία του Γιώργου Σουξέ ως ενωμοτάρχη. Εξαιρετικές και η Κατερίνα Διδασκάλου, η Έλλη Τρίγγου του Suntan αλλά και η Θεοφανία Παπαθωμά που μοιάζει επιτέλους να βγάζει ένα ταλέντο που πάντα το έκρυβε.

Ωραία, λοιπόν, θα σκέφτεστε, αφού τα λέμε όλα τόσο καλά ποιο είναι τελικά το πρόβλημά μας; Προς τι ο τίτλος; Παρόλα όσα είπαμε και όσα καλά και να δει κανείς, μιλάμε πάντα εντός ενός πλαισίου που λέγεται ‘ελληνική τηλεόραση’. Εντάσσοντάς τη σε αυτό το πλαίσιο είναι πράγματι -σε σχέση με τις άλλες- πολλά μίλια καλύτερη. Είναι όμως πραγματικά καλή σειρά;

Η πρώτη απάντηση είναι όχι. Ξέρετε αυτό το όχι που λες με τύψεις αλλά τελικά είναι και το πιο ειλικρινές. Παίρνοντας όλα τα στοιχεία μαζί και φτιάχνοντας μια γενική άποψη για τη σειρά θα πεις ότι τελικά είναι πολύ μέτρια. Tα plot device της είναι το εξής ένα: Όλοι παραμονεύουν και κρυφακούν τι συνωμοτούν οι υπόλοιποι. Αν για κάποιο λόγο γκρεμίζονταν όλα τα κτίρια του χωριού, η πλοκή δεν θα μπορούσε να συνεχίσει, γιατί κανείς δεν θα μπορούσε να κρυφτεί για να κρυφακούσει. Πολλές φορές χρειάζεται να μπει ένας νέος χαρακτήρας για να φέρει και νέα ορμή (παραδοσιακά κακό δείγμα). Η σκηνοθεσία είναι καλή αλλά καθόλου τολμηρή. Όλα μοιάζουν να κινούνται πολύ γρήγορα και ταυτόχρονα πολύ αργά.

Και τώρα έρχεται ένα νέο κρίσιμο ερώτημα. Θα μπορούσε να είναι καλύτερο υπό αυτές τις συνθήκες; Η απάντηση είναι πάλι όχι. Όσο ταλαντούχους ανθρώπους και αν έχεις (η σεναριογράφος Μελίνα Τσαμπάνη σε διάφορα σημεία δείχνει ότι ξέρει να γράφει), όταν ένα επεισόδιο μετράει ήδη κοντά στα 45 επεισόδια ενώ είναι στον αέρα για λίγοτερο από ένα τρίμηνο είναι πρακτικά αδύνατο να κάνεις κάτι καλύτερο. Για να έχουμε μια τάξη μεγεθών -και χωρίς να επιχειρούμε βέβαια καμία σύγκριση- το ‘Sopranos’ είχε 86 επεισόδια μέσα σε 8 χρόνια.

Ποιο είναι λοιπόν το πρόβλημα με τις ‘Άγριες Μέλισσες’; Είναι περισσότερο από κάθε τι άλλο ο τρόπος που βλέπουμε την τηλεόραση. Ακόμα και τώρα, εποχή του Netflix και του ‘Game of Thrones’, του ‘Wire’, του ‘Sopranos’, του ‘Six Feet Under’ και του ‘Madmena’. Τώρα που έχουμε πειστεί ότι η τηλεόραση δεν είναι φτωχός συγγενής αλλά ένα πεδίο που μπορεί να βγάλει πραγματικά διαμάντια και τώρα που έχει φανεί ότι η τηλεόραση δεν είναι μόνο για χάζεμα.

Έχουμε πει αλλού για τα talents shows και τη λειτουργία τους ως καύσιμο που δίνει λίγα ακόμα χιλιόμετρα στην εγχώρια τηλεοπτική βιομηχανία παράγοντας νέες και φρέσκες περσόνες που φέρνουν έστω και για λίγο ένα κάποιο νέο ενδιαφέρον. Αυτόν τον ρόλο τον έχουν πάρει πια και οι ‘Άγριες Μέλισσες’. Λογικό αλλά ίσως είναι καιρός να γίνουν και κάτι παραπάνω. Γιατί μια ιστορία τρίων αδερφών που δολοφονούν τον σύζυγο της μιας, όταν επιχείρησε να τη βιάσει είναι κάτι που μπορεί να αναπτυχθεί πολύ ωραία και σε πολλά επίπεδα. Όταν όμως κάτι αντιμετωπίζεται ως πολιτισμικό πετρέλαιο από όλους μας, τότε σίγουρα δεν μπορείς να περιμένεις τη συνέχεια.

Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θεωρώ ότι η σειρά θα πηγαίνει όλο και προς το χειρότερο. Εξαρχής είχε δημιουργηθεί με την παλιά λογική που λέει ότι η ποιοτική σειρά απαραίτητα φέρνει θεατρικό παίξιμο και σκηνογραφία εποχής. Το πέρασμα προς τα ατελείωτα plot twists και τα guest είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένο.

Το θέμα πια είναι να γίνουν οι ‘Άγριες Μέλισσες’ το σύμβολο εκείνης της σειράς που είχε προοπτικές και που σπαταλήθηκε μέσα στο αγχώδες γέμισμα χρόνου. Ευτυχώς, η τηλεόραση δεν είναι μόνο για χάζεμα. Δυστυχώς, στην Ελλαδα δεν λέμε να το καταλάβουμε.

***

Αν και εσύ αγαπάς τα Star Wars και την ιστορία τους, το αφιέρωμά μας ‘May the Pod Be With You’ είναι εδώ!

Στο 1ο επεισόδιο αναλύουμε τα prequels με καλεσμένο τον Μάκη Παπασημακόπουλο, μέσα από μία βασική ερώτηση: Είναι όντως όσο χάλια τα θυμάσαι;