Τίποτα πιο ελεεινό απ’ τους μπαμπάδες που πληγώνουν έτσι τα παιδιά (τους)

Για όσους έχασαν την είδηση που είναι και η αφορμή για το παρόν άρθρο, να μεταφέρω ότι κατά τη διάρκεια της απονομής των μεταλλίων μετά τον τελικό του Πανελληνίου Πρωταθλήματος Κορασίδων στον Βόλο, γονείς παικτριών των δύο φιναλίστ πιάστηκαν στα χέρια στις κερκίδες με αποτέλεσμα την τραυματική εικόνα (από το 14.00 και μετά) μικρών παιδιών να κλαίνε στο παρκέ και να πιάνουν το κεφάλι τους με αυτό που έβλεπαν, πιθανότατα δηλαδή τον μπαμπά τους να τρώει ή να ρίχνει ξύλο.

Το ‘τραυματική’ που έγραψα παραπάνω δεν πηγαίνει μόνο για τα παιδιά, πηγαίνει πρωτίστως για μένα.

Αν χρειαζόταν ένα απόσπασμα ενός μόνο βίντεο για να κατατεθεί στον φιλομαθή εξωγήινο ή απλά στον βαθιά νυχτωμένο σχετικά με το τι στοιχειοθετεί την πιο σκατά εκδοχή του Έλληνα, το απόσπασμα αυτό βρίσκεται στο παραπάνω βίντεο.

Έχουν γραφτεί τόμοι για ‘τα καλά του Έλληνα’, για το ‘φιλότιμο που είναι ελληνική λέξη που όμοιά της δεν θα βρεις σε κανένα ξένο λεξικό’ ή για τον πολιτισμό των αρχαίων ημών προγόνων που είναι κάτι που ξεκάθαρα δεν μας άξιζε, αν υποθέσουμε ότι η Ιστορία συνέβη όντως όπως τη μάθαμε. Παίρνεις λοιπόν το παραπάνω βίντεο και το δείχνεις στον άσχετο φιλομαθή περίεργο και καταλαβαίνει μια χαρά.

Η εικόνα των κοριτσιών να πιάνουν το κεφάλι τους και να τρέχουν προς το κάγκελο σαστισμένα μού προκαλεί εμετό. Ούτε σύγχυση, ούτε αποτροπιασμό. Εμετό. Σκέτο. Κακό εμετό

Φυσικά και δεν ανακαλύφτηκε ένα Σαββατοκύριακο στον Βόλο η Αμερική των κομπλεξικών και ακατάλληλων γονέων πιτσιρικάδων αθλητών που κάθονται στις κερκίδες (πάντα όρθιοι και μπαρουτιασμένοι) βρίζοντας διαιτητές -στην καλύτερη- ή προπονητές και αντιπάλους των παιδιών τους, δηλαδή άλλα παιδάκια 10-15 χρονών. Συμβαίνει παντού, συμβαίνει και στην Αμερική, αλλά χωρίς βία. Εκεί απλά ο φαφλατάς LaVar Ball, πατέρας του Lonzo Ball (ντραφτ από τους Lakers στο νούμερο 2 φέτος) έχει γίνει ήδη ο περίγελος των media.

(όχι ότι ήθελε και ιδιαίτερο κόπο βέβαια)

Αν ο μέσος Έλληνας γονιός πιστεύει κάτι κατά βάθος, αλλά με όλο του το είναι (και παρακαλώ τους πάραπολυκουλ γονείς να κοιτάξουν λίγο πιο επισταμένα στον καθρέφτη), αυτό είναι ότι το παιδί του του ανήκει, ότι είναι προσωπική του επένδυση. Όχι με τον φυσιολογικό, βιολογικό τρόπο, αλλά με τον τρόπο που σου ανήκει κάτι που πήρες από το σουπερμάρκετ. Ή μια μετοχή. Πληρώνεις γι’ αυτό, άρα θα ονειρεύεσαι ό,τι γουστάρεις γι’ αυτό και αν τύχει να τρακάρεις με έναν αντίστοιχο γονιό που θεωρεί τέτοιου είδους κτήμα το παιδί του, θα μιλήσουν οι μπουνιές. Τόσο απλά. Γιατί εσύ πληρώνεις για το μπάσκετ του, εσύ για τα φροντιστήρια, εσύ για τα ρούχα και το φαγητό του. Και αν έχει ‘φιλότιμο’ λοιπόν το παιδάκι (ναι, αυτό που είναι ελληνική λέξη που όμοιά της δεν θα βρεις σε ξένο λεξικό), οφείλει να στα γυρίσει κάποια στιγμή πίσω. Ιδανικά, να γίνει ο καινούργιος Αντετοκούνμπο, “γιατί κοίτα τον αυτόν, με ένα κρουασάν τη μέρα την έβγαζε και τώρα παίρνει 20 εκατομμύρια το χρόνο”. (Ασύλληπτο παράδειγμα για τα παιδιά ο Γιάννης, αλλά ασύλληπτα κακή και η χρήση του από πολλούς γονείς πιτσιρικάδων αθλητών). Και ας μην αρχίσουμε τα ‘δεν είναι όλοι έτσι’, γιατί ειλικρινά βαριέμαι αυτήν την τροπή της κουβέντας. Βλέποντας το βίντεο και νιώθοντας κανονική ενόχληση στο στομάχι μου, δεν σκεφτόμουν, ε εντάξει μωρέ, δεν είναι όλοι έτσι. Σκεφτόμουν ότι αξίζει σε αυτούς τους γονείς η μεγαλύτερη δυνατή ταπείνωση. Γι’ αυτό χρησιμοποιώ αυτήν την κεντρική φωτογραφία για να φαίνονται οι μάγκες γονείς και να γίνονται ρεζίλι εις τους αιώνας.

Μπορείς, αν είσαι πολύ νταής και πρωταθλητής στο ταβερνόξυλο, να καλέσεις τον άλλο πανίβλακα έξω από το γήπεδο και να πλακωθείτε χωρίς αύριο. Έλα όμως που υπάρχει κι αυτή η ντροπιαστική ηδονή τη στιγμή που καταλαβαίνεις ότι κάνεις το πιο λάθος πράγμα στο πιο λάθος σημείο για να το κάνεις. Υπάρχει αυτό το ζωώδες απόθεμα μέσα σε όλους μας, δεν είμαστε πίνακες του Μποτιτσέλι. Αλλά όσο ζώο κι αν είσαι, δεν γίνεται να τραυματίζεις παιδιά. Καμία δικαιολογία.

Το φαινόμενο στον χώρο των κερκίδων είναι πολύ πιο ευρύ. Δεν είναι ανάγκη να πλακωθούν γονείς. Είναι χιλιάδες τα σκηνικά, σίγουρα αναλογεί ένα σε κάθε ματς με πολύ κόσμο στις κερκίδες, που κάποιος χουλιγκανοκομπλεξικός νταής χτυπάει κάποιον μπροστά στο παιδί του για παράδειγμα. Υπάρχει ένα αρκετά πρόσφατο περιστατικό, στον ημιτελικό του Κυπέλλου μεταξύ Ολυμπιακού και ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη τον περασμένο Απρίλιο, κατά το οποίο ένας τραμπούκος παίρνει χαμπάρι έναν ΑΕΚτζή με το παιδάκι του στα επίσημα και χωρίς περιστροφές αρχίζει να τον γρονθοκοπεί. Ο δεύτερος δεν ανταπέδιδε γιατί δεν ήθελε να χτυπήσει κάποιον μπροστά στο παιδί του και ευτυχώς, στην πιο όμορφη εξέλιξη φέτος στα ελληνικά γήπεδα, πολλοί οπαδοί του Ολυμπιακού έτρεξαν καταπάνω του και άρχισαν να τον απωθούν φωνάζοντας “Δεν βλέπεις το παιδί ρε μαλάκα;”. Ο τραμπούκος διεσώθη όπως όπως από το λιντσάρισμα χάρη στους σεκιουριτάδες του γηπέδου, αλλά η ζημιά είχε γίνει. Το παιδάκι είχε δει τον μπαμπά του να τρώει ξύλο.

Επειδή λοιπόν τα ελληνικά γήπεδα δεν θα γίνουν ποτέ το ΟΑΚΑ στο σόου των Αντετοκούνμπο, αλλά θα παραμείνουν ο βασικός χώρος για να ξεσπάει ο κάθε πρακτικός φασίστας που ζει ανάμεσά μας, το μόνο που εύχομαι είναι οι συγκεκριμένοι κύριοι, του Βόλου προχτές, του επόμενου Βόλου μεθαύριο, να βλέπουν καθημερινά στον ύπνο τους τις σαστισμένες φάτσες των παιδιών (τους) που πλήγωσαν. Και εκείνα, να μην τους το συγχωρήσουν ποτέ.

Για εξιλέωση δική τους, αλλά και για όλων εκείνων των γονιών που πήγαν στο γήπεδο με το παιδί τους και έκαναν τους μαλάκες για να μη φάνε/παίξουν ξύλο μπροστά τους. Όπως έκανε κι ο πατέρας μου ένα μεσημέρι στην 8-12 στη Φιλαδέλφεια, επειδή ένας πονεμένος ΑΕΚτζής (ΑΕΚ-Ιωνικός 2-2 από 2-0 στο 80′) βιαζόταν να φύγει από το γήπεδο. Όπως θα ‘χει κάνει και κάποιος μπαμπάς που σίγουρα ξέρετε.