Το 3on3 είναι το μπάσκετ το αληθινό

Έτσι είναι το μπάσκετ. Αν τώρα που κάθεσαι βάλεις στο μυαλό σου τη συγκεκριμένη λέξη, το πιθανότερο είναι να μην σκεφτείς τον Steph Curry, ή έναν εκ των Διαμαντίδη/Σπανούλη να σκοράρουν με back-step στο ΟΑΚΑ ή στο ΣΕΦ. Το πιθανότερο είναι να σκεφτείς ένα ανοιχτό γήπεδο. Με ή χωρίς φώτα, δεν έχει σημασία.

Γιατί εκεί έγινε η πρώτη γνωριμία. Όπως λέει και η διαφήμιση: η πρώτη αγάπη και η παντοτινή. Η δική μας γενιά έτσι μεγάλωσε. Με μια μπάλα στα χρώματα των Hornets, ή τη Spalding την ασημένια (για τους τυχερούς) σε ένα σκονισμένο γήπεδο που “προσγειώθηκε” ανάμεσα σε πολυκατοικίες σε μια γειτονιά. Ντρίμπλες και σουτ. Ενίοτε και τριπλό σπάσιμο μέσης “ανάμεσα σε τρεις Σοβιετικούς”, ή ένα buzzer-beater με τον εκφωνητή να φωνάζει το χρόνο που απομένει: 3, 2, 1…

Το 3×3 είναι για το μπάσκετ ότι το μπέργκερ για το φαγητό. Ή το σφηνάκι για το αλκοόλ. Ή οι συναυλίες για τη μουσική. Κάπως έτσι το ‘χω στο μυαλό μου. Εγώ και άλλοι χιλιάδες άνθρωποι που περνούν τα απογεύματα τους χτυπώντας μια μπάλα του μπάσκετ σε ένα ανοιχτό.

Άλλοι πήραν την αγάπη τους και την πήγαν σε ένα κλειστό. Παιδικό, εφηβικό, ανδρικό. Λίγοι – οι πιο τυχεροί – το έκαναν και επάγγελμα. Άλλοι απλά δεν προλάβαιναν και σταμάτησαν. Όλοι τους όμως έχουν έτσι το μπάσκετ στο μυαλό τους: σε ένα ανοιχτό γήπεδο.

Αυτή είναι νομίζω η ρίζα που συνδέει το σήμερα με το αγαπημένο “3×3”. Πάρτε για παράδειγμα εμάς. Ο Θανάσης θα έρθει από την Αγγλία για να παίξει. Ο Δημήτρης (ο γνωστός γκρινιάρης) ξέρει ότι μετά το Σάββατο θα κάνει 3-4 ημέρες να περπατήσει κανονικά λόγω των ταλαιπωρημένων ποδιών του (λες και του είπε κανείς να πηδάει σε κάθε φάση σαν το κατσίκι). Ο Ηλίας θα φύγει σκαστός από τα βαφτίσια. Και εγώ γνωρίζω εκ των προτέρων ότι μετά τα μονά η μέση μου θα ξεκλειδώσει μετά καμιά βδομάδα (δεν φταίω εγώ, τα σουβλάκια τα φταίνε). Όσο για τον Ηλία; Ο Ηλίας είναι έτοιμος. Σαν έτοιμος από καιρό για την ακρίβεια.

Βλέπετε έμεινε και μια δουλειά στη μέση πέρσι, όταν η θρυλική ομάδα “Koukaki BC” έφτασε ως τον τελικό του τελικού τουρνουά που διοργανώνει η Urban Legends, υπό την αιγίδα της FIBA. Για την ακρίβεια βρεθήκαμε μερικά airball (αυτά που κάναμε εμείς και δεν έκαναν οι αντίπαλοι) μακριά από το να πάρουμε το εισιτήριο και να εκπροσωπήσουμε την Ελλάδα στην Πράγα. Οπότε είναι λογικό να επιστρέψουμε φέτος από τη στιγμή που θα υπάρξει (αυτό το Σαββατοκύριακο 4-5 Ιουνίου) “στάση” Κουκάκι. Στην περιβόητη “Παιδική Χαρά”, ένα από τα πιο ιστορικά γήπεδα της ΑΘήνας. Και επειδή το moto είναι “Μια-μια τις δουλειές”, πρέπει να τελειώσουμε αυτή που αφήσαμε στη μέση.

Η περσινή εμπειρία μας γέμισε τόσο πολύ, που καταλαβαίνω πλήρως τους λάτρεις του 3×3, που οργώνουν την Αττική για να περάσουν τα απογεύματα τους παίζοντας μπάσκετ. Βλέπεις μπασκετό-κοσμο, παίζεις, ανταγωνίζεσαι, χάνεις, κερδίζεις, διασκεδάζεις. Αυτό δεν είναι το νόημα; Ειδικά για τους μεγαλύτερους είναι μια ακόμη πολύ καλή ευκαιρία να φορέσουν ξανά σορτσάκι το οποίο τους “διακτινίζει” άμεσα στην εποχή που ήταν παιδιά. Και δεν είναι μόνοι αυτοί. Είναι και οι επαγγελματίες, που λίγες ημέρες μετά το τέλος των αγωνιστικών τους υποχρεώσεων παίρνουν μια μπάλα και κατεβαίνουν. Επειδή ακριβώς το 3×3 είναι… for the love of the game.

Είναι παιχνίδι. Χωρίς πολλά “πρέπει”, πέρα από τα βασικά: “πρέπει να βάλεις καλάθι” και “πρέπει να μη φας καλάθι”. Χωρίς προπονητή να γκαρίζει. Μόνο με τους κολλητούς σου, για να ακολουθήσει και η σχετική καζούρα. Η επιτομή του μπάσκετ, όπως το μάθαμε μεγαλώνοντας. Ανταγωνιστικό, αλλά και διασκεδαστικό. Ντυμένο με την urban αισθητική. Γκράφιτι, τσιμεντένιες κερκίδες γεμάτες κόσμο, δυνατή μουσική. Τι να μη λατρέψεις από αυτό το μιξ;

Στο 3×3 των Urban Legends, που έχει διοργανωθεί ήδη στο ανοιχτό του Αρίωνα (Γούβα), στους Αμπελόκηπους και στα Βριλήσσια (με τη συμμετοχή ακόμη και ομάδων από το εξωτερικό), ταιριάζει γάντι το παλιό σλόγκαν της NIKE: “Summer is serious”. Για την ακρίβεια το καλοκαίρι δεν ήταν ποτέ πιο σοβαρό. Και πρέπει να το πάρεις σοβαρά αν θέλεις να συνεχίσεις ως το τέλος, αφού οι κανονισμοί είναι οι αντίστοιχοι που εφαρμόζονται στα τουρνουά της FIBA: επίθεση 12”, μετά το καλάθι η μπάλα πάει στον αντίπαλο, το παιχνίδι λήγει στα 21 ή όταν τελειώσει ο χρόνος. Οπότε είναι σημαντικό να καταλάβεις τους κανόνες, να προσαρμοστείς και να κάνεις το παιχνίδι σου.

Το καλό μ’ αυτά τα τουρνουά είναι ότι απευθύνονται σε όλους. Σε παιδιά (αγόρια και κορίτσια), σε ερασιτέχνες που παίρνουν μέρος στο αντίστοιχο τουρνουά amateur και σ’ αυτούς που έχουν βλέψεις να εκπροσωπήσουν την Ελλάδα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Ραντεβού στο Κουκάκι, οπότε…