Το αργυρό του Γιαννιώτη σε κάνει λιγότερο υπερήφανο ως Έλληνα;

Χρόνια είχε η ελληνική αποστολή να δει τόσα χρυσά μετάλλια, αφού στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου δεν είχαμε ούτε ένα, αλλά γιατί μένουμε μόνο σε αυτά και τα πανηγυρίζουμε, αφού σημασία έχει η συμμετοχή και η προσπάθεια; Γιατί γυρνάμε στο κανάλι μόνο στην τελευταία προσπάθεια των αθλητών ή ακόμα χειρότερα στη βράβευση αν και εφόσον υπάρξει Ολυμπιακό βάθρο;

Ο χορός του εθνικού πανηγυριού για τα μετάλλια ξεκίνησε στα social media με την Άννα Κορακάκη. Ο κάθε Έλληνας ένιωσε την ανάγκη να εκφράσει την περηφάνια του για το κορίτσι αυτό από τη Δράμα, που τόσο νέα, έκανε το όνειρό της πραγματικότητα.

Όμως γιατί στεκόμαστε μόνο τόσο στα μετάλλια; Γιατί γινόμαστε τόσο υλιστές; Φταίει η κρίση που έχουμε τόσο επιθυμήσει λίγες δόξες κι εμείς στον αθλητισμό; Φταίει ότι η εποχή έχει να κάνει με τον υλισμό; Ή για να κάνουμε και πλάκα, μπήκαμε στο εορταστικό κλίμα του Δεκαπενταύγουστου και φερόμαστε λίγο σαν «πανηγυρτζήδες»;

Παρ’ όλ’ αυτά ο Έλληνας είχε την ανάγκη να πανηγυρίσει το χρυσό της Κορακάκη, (όχι τόσο το χάλκινο της βέβαια που προηγήθηκε) και είναι και αυτό λογικό. Το χρυσό είναι χρυσό και το να ακούγεται ο εθνικός ύμνος σε όλη τη γη είναι μεγάλη υπόθεση και η συγκίνηση τεράστια. Το πιο ψηλό σκαλί του βάθρου είναι από μόνο του λόγος να συγκινηθείς.

Όταν όμως δεν ξέρεις για ποιο λόγο νιώθεις περήφανος, όταν το χρώμα ενός σίδερου καθορίζει το μέγεθος της περηφάνιας, τότε υπάρχει πρόβλημα.

Τι γίνεται με τους υπόλοιπους αθλητές που βρίσκονται στο Ρίο και έδωσαν ή ετοιμάζονται να δώσουν τη δική τους μάχη στους Ολυμπιακούς Αγώνες; Για αυτούς που κατάφεραν να φτάσουν μέχρι εκεί, να εκπροσωπούν τη χώρα, να περάσουν πίκρες, τραυματισμούς, ατελείωτες προπονήσεις, στερήσεις, για αυτούς αισθανόμαστε λιγότεροι περήφανοι; Μήπως θεωρούμε ότι είναι παίξε- γέλασε να προκριθείς και να πας Ολυμπιακούς Αγώνες; Ότι είναι κάτι που θα μπορούσαμε να το κάνουμε όλοι μας;

Γυρνάω στα σάιτ και βλέπω, “δείτε πώς συνεχάρη η σόουμπιζ την Κορακάκη, δείτε πώς συνεχάρη τον Πετρούνια” και ψάχνω χάπια cilroton βραδιάτικα, ξέρετε αυτά για τον εμετό. Η σόουμπιζ που μέχρι πριν δεν ήξερε αν η σκοποβολή είναι Ολυμπιακό άθλημα, αν ο Πετρούνιας αγωνίζεται στους κρίκους ή στο μονόζυγο, έσπευσε να επωφεληθεί από την δημοσιότητα των δύο αθλητών, και τάχα ως περήφανοι, να χαριεντιστούν με τους χιλιάδες followers τους και να τους αυξήσουν κιόλας, κλέβοντας λίγη δόξα από τα παιδιά αυτά.

Γυρνάω στα social media και βλέπω ανθρώπους γνωστούς μου, που δεν έχουν παρακολουθήσει ποτέ Ολυμπιακούς Αγώνες στη ζωή τους, να κάνουν ένα διάλειμμα από την ατέλειωτη οινοποσία με ακριβές σαμπάνιες στα beach bar και να εκφράζουν την περηφάνια τους που ήρθε ένα πολυπόθητο χρυσό, άσχετα αν δεν παρακολούθησαν δευτερόλεπτο από τον αγώνα. Έτσι μωρέ, νταβαντούρι να γίνεται για κάνα like.

Και περιμένω υπομονετικά όλες αυτές τις ημέρες τον αγώνα του Σπύρου. Όχι για να τον δω να παίρνει ένα μετάλλιο όμως, αν και το ευχόμουν πολύ. Για να δω αυτόν το τεράστιο ΑΘΛΗΤΗ, να δίνει με αξιοπρέπεια τον τελευταίο αγώνα της ζωής του. Για μένα θα ήταν το ίδιο αν έβγαινε και πέμπτος, γιατί ήξερα ποιος είναι, τι πρεσβεύει, και όλα αυτά ήταν αρκετά για να νιώσω εθνική υπερηφάνεια. Τον Σπύρο που οι περισσότερος κόσμος και ακόμα χειρότερα, οι σελέμπριτιζ αγνοούσαν, είτε τον ίδιο, είτε την πορεία του, γιατί ενώ έχει πολλές διακρίσεις και είναι παγκόσμιος πρωταθλητής, έτυχε να του λείπει ένα Ολυμπιακό μετάλλιο από τη συλλογή του.

Ο Σπύρος Γιαννιώτης που αγωνίστηκε χθες στα 10χλμ. ανοιχτής θαλάσσης, που είναι η 5η Ολυμπιάδα που συμμετείχε, που αυτό από μόνο του θα πρέπει να σε κάνει να νιώθεις δέος, που έχει αγωνιστεί στη ζωή του κάτω από άθλιες συνθήκες, ανάμεσα σε μέδουσες που τον τσιμπούσαν, που πραγματικά για ελάχιστο χρόνο βγήκε τέταρτος στο Λονδίνο, μέχρι πριν τη χθεσινή ημέρα, εσένα σε έκανε λιγότερο περήφανο; Αν δεν ανέβαινε στο βάθρο και χθες, αν όπως τερμάτισε ταυτόχρονα με τον πρώτο, τερμάτιζε και με άλλους δύο ταυτόχρονα και πήγαινε τέταρτος θα ήταν λιγότερο τεράστιος; Θα άξιζε λιγότερο την περηφάνια σου, όπως τότε στο Λονδίνο;

Ένα τεράστιο ΟΧΙ θα σου πω, αλλά μας αρέσει τόσο το βάθρο, μας αρέσει τόσο το χρυσό μετάλλιο που μόνο εκεί πάνω, ξεκινάμε να νιώθουμε περηφάνια. Αν ρωτήσεις τον περισσότερο κόσμο πώς τερμάτισε ο Γιαννιώτης, τι κούρσα έδωσε, για πόση ώρα ήταν στην 22η θέση, αν τερμάτισε πρώτος, αλλά έβαλε το χέρι δεύτερος, πολλοί λίγοι θα μπορέσουν να σου απαντήσουν. Στέκονται στο χρώμα του μεταλλίου. Στο βάθρο, στη θέση. Μετά από την τρίτη θέση, η περηφάνια μας είναι σαφώς μικρότερη και αυτό απεικονίζεται πλέον στον μίνι καθρέφτη της κοινωνίας, το ίντερνετ, τα social media.

Μήπως τελικά θεωρούμε ότι το να πέσεις να κολυμπήσεις 10χλμ. στη θάλασσα είναι πολύ απλό; Μήπως είναι ακόμα πιο εύκολο από τη σκοποβολή, που ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, δεν απαιτεί αυτό το τεράστιο ψυχικό σθένος, ούτε αυτήν την προετοιμασία;

Η Κέλλυ Αραούζου  που στα 10χλμ. ανοιχτής θαλάσσης τερμάτισε 11η, που βούρκωσε στην κάμερα από την ένταση, από την συγκίνηση, αξίζει λιγότερο το θαυμασμό σου; Αυτή η κοπέλα αξίζει λιγότερο την περηφάνια σου γιατί δεν έφερε μετάλλιο;

Οι Ασουμανάκη-Νικολαΐδου που βγήκαν τέταρτες, επίσης δεν μας απασχόλησαν και πολύ. Εκεί η περηφάνια μας ήταν λιγότερη φυσικά, γιατί δεν πήραν μετάλλιο ούτε αυτά τα κορίτσια. Εκεί η σόουμπιζ και ο κόσμος σφύριξε αδιάφορα.

Η 25χρονη Παναγιώτα Βλαχάκη που τερμάτισε 118η στον Μαραθώνιο της Κυριακής μετά από 3 ώρες και λιποθύμησε, αυτή η κοπέλα, που προφανώς από ένα σημείο και μετά δεν έτρεχε για το μετάλλιο, ούτε για κάποια καλή θέση, αλλά για το ευ αγωνίζεσθαι, για τη συμμετοχή, για την προσπάθεια, αυτή δεν μας έκανε να είμαστε υπερήφανοι; Ο δικός της ο άθλος δεν μας έκανε να συγκινηθούμε; Ο κόπος της ήταν λιγότερος μήπως; Ευτυχώς υπάρχει η Γιούλικα Σκαφιδά και έκανε τη διαφορά. Που τρέχει μεγάλες αποστάσεις και καταλαβαίνει πώς είναι να τερματίζεις σε Μαραθώνιο Ολυμπιακών Αγώνων.

Η Εθνική ομάδα Πόλο που είναι σταθερά το άθλημα με τις περισσότερες διακρίσεις και καλές θέσεις σε Ολυμπιάδες, δεν αξίζει το tweet σου; Δεν αξίζει λίγο χώρο στο timeline σου εκτός από τα σεξιστικά αστειάκια για τα κορμιά τους;

“Στεναχωρήθηκα για τον Ηλία Ηλιάδη που έχασε στον πρώτο αγώνα”, άκουσα πολλούς να λένε. Όχι, ότι τους πήρε ο πόνος, στεναχωρήθηκαν πιο πολύ για το χαμένο μετάλλιο.

Όχι, να μην στεναχωριέται κανείς για τον Ηλιάδη, να νιώθει μόνο περηφάνια. Είναι ένας θρύλος του τζούντο που κανείς μας δεν μπορεί να είναι σε θέση να ξέρει, τι πέρασε για να είναι σε  ακόμα μία Ολυμπιάδα εκεί. Στην 4η Ολυμπιάδα της ζωής του. Πόσους τραυματισμούς, πόσους αγώνες, πόση προσπάθεια. Στεναχωρηθήκαμε μεν, αλλά δεν άξιζε μια θέση ο Ηλίας στην αρχική μας σελίδα δε, εξάλλου τον Ηλία τον τιμήσαμε τότε, στις καλές του μέρες, πάμε για άλλα τώρα μωρέ, δε βαριέσαι.

Κάνουμε χώρο και γυαλίζουμε καθημερινά το προφίλ μας για το επόμενο μετάλλιο που θα έρθει. Και πάλι παίζεται, αν είναι κανένα χάλκινο μετάλλιο, μπορεί να μην υπάρξει και καμία δημοσίευση. Σαν το χάλκινο της Κορακάκη. Νιώσαμε δέος μόνο στο χρυσό.

Άκουσα πριν την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων, τον Νίκο Κακλαμανάκη σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ, να τονίζει και να ξανά τονίζει το πόσο υλικό πράγμα είναι το μετάλλιο και πόση παραπάνω σημασία του δίνουμε από ό,τι θα έπρεπε. Να λέει, ότι τα έχει κρύψει και ότι ποτέ δεν θα δείχνει ή τα βλέπει, για να θυμάται ότι σημασία έχει ο αγνός και καθαρός αγώνας. Και έμεινα αποσβολωμένη να τον κοιτάω, για το πόσο δίκιο έχει. 

Ευτυχώς που η σόουμπιζ δεν ευχήθηκε στο Σπύρο Γιαννιώτη. Μετά από έναν τέτοιο αγώνα ζωής, θα ήταν τόσο κρίμα να ευτελίσουν την προσπάθειά του, τηλεπαρουσιαστές και τραγουδιστές της παραλιακής. Γιατί εκείνον, δεν τον νοιάζει σίγουρα το χρώμα. Το νοιάζει που μετά από 20 χρόνια στους Ολυμπιακούς Αγώνες, το πήρε.

Το ασημένιο του μετάλλιο, μάλλον έπρεπε να είναι ασημένιο με αυτόν τον τρόπο, να είναι δηλαδή στην ουσία πρώτος, για να μας γίνει μάθημα πόσο υλιστές και κενοί μπορούμε να γίνουμε.