Το έγκλημα με τον μικρό Άγγελο δεν το χωράει ο νους, όμως δυστυχώς το χωράει η κοινωνία
- 5 ΦΕΒ 2025
Είναι το αρχικό μούδιασμα που επικρατεί μέχρι να κατανοήσεις σε βάθος μια κατάσταση. Είναι αυτό το ταξίδι που διακόπηκε βίαια σε μόλις τρία χρόνια και μετατράπηκε σε έγκλημα. Είναι πολλά, αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το μεσοδιάστημα, οι κινήσεις που έγιναν πριν έρθει το τέλος.
Και το τέλος για τον μικρό Άγγελο ήρθε χωρίς να έχει η γίνει η παραμικρή κίνηση ώστε να δοθεί φωνή σε ένα 3χρονο που δεν ξέρει πώς να χρησιμοποιήσει τη δική του. Πέθανε από τη βαριά κακοποίηση της μητέρας του και του συντρόφου της, σε μία ακόμη προβληματική στιγμή για την ελληνική κοινωνία που, παρά το αρχέτυπο της οικογένειας και την προσπάθεια συντήρησης της παράδοσης, φτάνει σε σημείο να καταστρέφεται εκ των έσω, με τη βοήθεια των θεατών.
Οι θεατές είμαστε όλοι εμείς, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που έχουν μάθει να κοιτάζουν από το ματάκι τα σώματα να λεπταίνουν και να πατούν το mute στην τηλεόραση μόλις οι συζητήσεις στο απέναντι διαμέρισμα εξελιχθούν σε κραυγές. Η ειδική συνθήκη της συνενοχής, αποτέλεσμα του φόβου ή της απάθειας ανοίγεται μπροστά μας και δεν μπορούμε να την παραβλέψουμε.
Ο Άγγελος έφυγε από τη ζωή απροστάτευτος, όπως είναι κι άλλα παιδιά, άτομα μεγαλύτερης ηλικίας και ζώα γύρω μας. Και πρέπει κάποια στιγμή να σκεφτούμε σοβαρά ότι η γραφική και η όμορφη «γειτονιά των αγγέλων» έχει γεμίσει, δεν χωρούν άλλοι άνθρωποι εκεί λόγω της κοινωνικής ή της κρατικής αδιαφορίας.
Έχουμε την τάση ως άνθρωποι (όχι όλοι φυσικά, αλλά η πλειοψηφία) να παραμένουμε σιωπηλοί ανάλογα την περίσταση. Θα φωνάξεις αν μπροστά στα μάτια σου κάποιος ανεκδιήγητος τολμήσει και παρκάρει στη θέση σου, θα κρατήσεις όμως το στόμα σου κλειστό αν δεις ένα παιδί να δέχεται μια «αθώα» σφαλιάρα στην πλατεία από τους γονείς του επειδή τελικά μας «βγήκε κάπως ζωηρό». Μισή ντροπή δική σου, μισή ντροπή δική τους.
Γιατί είναι ξεκάθαρο ότι ο θάνατός του Άγγελου θα μπορούσε και έπρεπε να αποφευχθεί – μέχρι και καψίματα τσιγάρου στην πλάτη του είχε. Αν έστω και ένα στόμα άνοιγε για όλα αυτά που περνούσε, θα ήταν εδώ, όχι στο νοσοκομείο και σίγουρα όχι στο χειρουργικό τραπέζι περιτριγυρισμένος από γιατρούς που τηρούν ενός λεπτού σιγή πριν αφαιρέσουν τα όργανά του.
«Ω Θεέ μου, τι πάμε να κάνουμε» είπε ο επικεφαλής χειρούργος. Δεν το χωράει το μυαλό σου, το χωράει όμως η σκληρή πραγματικότητα, αυτή που επαναλαμβάνεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα στη χώρα μας και περνάει μπροστά από τα μάτια μας στα social media, εκεί όπου ζητούν κρεμάλες, σε μια γνωστή τακτική μετατόπισης των όποιων ευθυνών ή τύψεων ανάλογα με τη βαρύτητα του εκάστοτε εγκλήματος.
Ηθικοί αυτουργοί φυσικά και υπάρχουν. Απαθείς θεατές, άτομα που άκουσαν, είδαν και δεν μίλησαν, επίσης υπάρχουν. Ο μόνος που δεν υπάρχει πλέον σε αυτή την ιστορία είναι ο πρωταγωνιστής της, ο Άγγελος, ένα παιδί τριών ετών.
