Το επιτελικό μας κράτος, πάντως, μοιάζει με ένα ταξί δίχως φρένα
«Κυρία μου, το περιπολικό δεν είναι ταξί». Κι όμως, είναι. Ένα ταξί που μετά βίας λειτουργεί βάζοντας σε κίνδυνο όσους βρίσκονται στο πίσω κάθισμα.
- 4 ΑΠΡ 2024
«Όλος ο κόσμος βρίζει την ελληνική αστυνομία». Αυτά τα όχι και τόσο κολακευτικά λόγια για τους ανθρώπους που υποτίθεται πως προστατεύουν ανθρώπους, ανήκουν στον Γιώργο Καλλιακμάνη, τον πρόεδρο Αστυνομικών Υπαλλήλων Ν/Α Αττικής, με αφορμή φυσικά τη γυναικοκτονία έξω από το τμήμα των Αγίων Αναργύρων. «Είμαι στη δυσμενέστερη θέση που έχω βρεθεί ποτέ».
Και πώς να μην είναι; Η δολοφονία της 28χρονης από τον πρώην σύντροφό της και η συνομιλία που είχε λίγο πριν μαχαιρωθεί θανάσιμα, τράβηξαν το πανί που μέχρι τότε σκέπαζε την ανικανότητα της αστυνομίας. Το επιτελικό κράτος εκτέθηκε πανελλαδικά. Ένας προβληματικός, οικτρός και αποκρουστικός μηχανισμός σε δημόσια θέα που προκαλεί θλίψη.
Οι χρόνιες παθογένειες της ΕΛΑΣ, η γενικότερη νοοτροπία και η περιορισμένη της διάθεση να συνεργαστεί με τους πολίτες είναι ήδη γνωστά, ωστόσο η συνειδητοποίηση σε συνδυασμό με την ειρωνεία του να αφαιρεθεί μια ανθρώπινη ζωή στον περιβάλλοντα χώρο της βάσης της, δημιουργούν ένα έντονο αίσθημα αβεβαιότητας.
Αν απειλείται η σωματική σου ακεραιότητα έξω από το τμήμα, αν δε σε προστατεύουν τα άτομα που υποτίθεται ότι έχουν εκπαιδευτεί κατάλληλα, τότε ποιος θα το κάνει; Κανείς δεν αμφισβητεί τη σημασία του πρωτοκόλλου, την ίδια στιγμή, όμως, δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει πως η κάθε περίπτωση παρουσιάζει διαφορετικά χαρακτηριστικά. Ο βαθμός της επικινδυνότητας αλλάζει, το ίδιο οφείλει να κάνει και ο εκάστοτε αρμόδιος που καλείται να την αντιμετωπίσει.
Μια συνομιλία και ένα κράτος σαν ανέκδοτο
Η Ελλάδα 2.0 μέσα σε λίγα λεπτά, όσο διήρκησε και η συνομιλία της 28χρονης με την Άμεση Δράση πριν δολοφονηθεί. Ο σκοπός του τμήματος, την ίδια ώρα, «δεν είδε τι έγινε» κάτι που αυτόματα ακυρώνει και τον λόγο της παρουσίας του στο φυλάκιο. Ένα ακόμα ερώτημα που ψάχνει για απάντηση, είναι το πότε θα γίνει επιτέλους σωστή αξιολόγηση των κρατικών υπαλλήλων. Ο σκοπός, παρεμπιπτόντως, είχε προφυλακιστεί για υπόθεση πλαστογραφίας.
Αυτό που μας βασανίζει, όμως, είναι ο λόγος που η 28χρονη, ενώ βρισκόταν στο τμήμα, αναγκάστηκε να καλέσει την Άμεση Δράση για το περιπολικό που θα τη μετέφερε σπίτι της. Πείτε το πρωτόκολλο, πείτε το όπως θέλετε, πάλι τα γυρίσουμε όμως στην αρχή: Kάθε περίπτωση παρουσιάζει διαφορετικά χαρακτηριστικά και ο βαθμός επικινδυνότητας αλλάζει.
Επίσης, όταν ένας πολίτης αντιμετωπίζει θέμα ασφάλειας ή άλλου προβλήματος υγείας, η ΕΛΑΣ υποχρεούται να συνοδεύεται με περιπολικό. Αντί για συνοδεία, η 28χρονη έλαβε μια ωραιότατη ειρωνεία, καλύτερη και από αυτή που θα ακολουθούσε λίγο αργότερα, μόλις θα άφηνε την τελευταία της πνοή έξω από το τμήμα. Υπάρχει μια δυσκολία στην πέψη, μάλλον ένα βραχυκύκλωμα στον μηχανισμό κατανόησης του κειμένου οπότε θα το γράψουμε ξανά: Πέθανε έξω από το τμήμα.
«Κυρία μου, το περιπολικό δεν είναι ταξί». Το ελληνικό κράτος, πάντως, που κάποιοι επιμένουν να βαφτίζουν «επιτελικό», μοιάζει με ταξί. Ένα ταξί που μετά βίας παίρνει μπρος, έχει σπασμένα φρένα και όσοι βρίσκονται στο πίσω κάθισμα ζουν -όσοι τα καταφέρνουν- από τύχη.
Η προοδευτική αυτή κυβέρνηση που νομιμοποίησε το γάμο ομόφυλων ζευγαριών, αρνήθηκε την ενσωμάτωση του όρου «γυναικοκτονία» στο ποινικό δίκαιο και επικαλέστηκε την συνολική αυστηροποίηση των ποινών. Την ίδια στιγμή, αντί να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη, ρίχνει όλη την ευθύνη στους ανεπαρκείς αστυνομικούς, «κόβοντας» κεφάλια.
Υπάρχουν οι σταθμάρχες των Τεμπών, οι σταθμάρχες των αστυνομικών, οι σταθμάρχες σε όλους τους χώρους εργασίας, ιδιωτικούς και κρατικούς, που όχι μόνο δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, αλλά δέχονται χωρίς καμία αντίρρηση και την αποκλειστική ευθύνη για ό,τι πάει στραβά. Ποιος τοποθέτησε τον εκάστοτε «σταθμάρχη» στη θέση του, θα αναρωτηθούμε ποτέ;
