Το GNTM δεν χρειάζεται να γίνει κακό ριάλιτι για να πετύχει ξανά

‘Ψηλές, κοντές, ξανθιές, μελαχρινές, αδύνατες, χοντρές, όλες καλές’. Αυτό το αθάνατο άσμα του Κώστα Χαριτοδιπλωμένου έπαιζε λούπα στο κεφάλι μου με το που είδα την εναρκτήρια σεκάνς με τις 1.000.000 υποψήφιες (έτσι τις μέτρησα πρόχειρα, παίζει και να ήταν λιγότερες) να ξεχύνονται τρέχοντας στο πλατό του GNTM προκειμένου να ακούσουν τους -τύπου προεκλογικούς- λόγους των 4 κριτών.

Από το “θέλω να με κάνετε να θέλω να περπατήσω στην πασαρέλα μαζί σας” pep talk της τσιρλίντερ Καγιά και τον -πάντα ανθρώπινο- Σκουλό (“Όποια έχει ανασφάλεια να φύγει τώρα”) μέχρι το “Ψάχνω να βρω το κορίτσι που θα κάνει κάτι που δεν έχω κάνει ακόμη εγώ” της Ηλιάνας που έκλεψε την παράσταση.

Όλα αυτά αφού πρώτα προηγήθηκαν τα αρτιστίκ φλούο intro videos των κριτών. Εκεί που η Ηλιάνα εστίασε στην τέχνη, ο Μπράτης δεν θυμάμαι σε τι, ο Σκουλός στο ότι μια φωτογραφία μπορεί να προκαλέσει παγκόσμιες αντιδράσεις και η Καγιά σε κάτι ψαγμένα quotes που δεν μπορώ να πω ότι τα λάτρεψα (γενικά σιχαίνομαι τα quotes ως τρόπο να δείξεις την όποια καλλιέργειά σου).

Όλα αυτά με τον εκφωνητή να μας εξηγεί πως το GNTM δεν είναι παιχνίδι αλλά οδηγός επιβίωσης για όσες το έχουν και δεν διστάζουν να το δείξουν στο φακό. Μια ατάκα που έρχεται και ταιριάζει ταμάμ στην Ηλιάνα Παπαγεωργίου, ένα πλάσμα που στέκει αδύνατον να τραβήξεις το βλέμμα σου από πάνω του.

Η κοπέλα το έχει. Και δεν διστάζει να το δείξει στο φακό (όπως δεν διστάζει να δείξει και τα νεύρα της-τότε το χάνει λίγο, αλλά αυτό είναι θέμα προσωπικού γούστου και σωστής διαχείρισης του brand της). Το μόνο σίγουρο είναι ότι ήταν και φέτος με διαφορά η ωραιότερη από όσες έκαναν παρέλαση μπροστά μας, με τη 2η θέση να καταλήγει στο πουλέν της, την 24χρονη Ουκρανή Κάτια Ταραμπάνκο, με τα αρκετά τατού, την οποία η Ηλιάνα δεδηλωμένα ‘καψουρεύτηκε’ με την πρώτη ματιά.

Η αξιότιμη κ. Ταραμπάνκο ήταν μάλιστα η μοναδική στην οποία -καθόλου τυχαία- η παραγωγή έκανε εξωτερικό βίντεο (σε οργανωμένη παραλία των νοτίων προαστίων) μαζί με την ψηλόλιγνη 18χρονη πωλήτρια στην λαϊκή από την Κορινθία που ακολούθησε.

Κατά τα άλλα, η ροή της εκπομπής ήταν ίδια και απαράλλαχτη (αυτό που λένε ‘ομάδα που νικάει, δεν αλλάζει’) με ορισμένες προσθήκες που δεν έκαναν μεγάλη διαφορά. Όπως τα βίντεο με την Ζενεβιέβ να παίρνει ‘συνεντεύξεις’ από κάποια κορίτσια πριν βγουν στην αρένα. Ή την δυνατότητα, εκεί που πέρυσι οι υποψήφιες στήνονταν απλώς όρθιες (στάση ξυλάγγουρο) ή έκαναν upon request ‘μακροβούτι’ στο πάτωμα, να χύνονται πλέον πάνω σε ένα κύβο ή να πηγαίνουν να παίρνουν αξεσουάρ (καπέλα, τσάντες) από την γκαρνταρόμπα για να είναι λιγότερο αμήχανες.

Δεν έχει, νομίζω, νόημα να αναρωτηθώ δημόσια αν ο διάδρομος μάκρυνε, αν το product placement έγινε ακόμη πιο έντονο και αν ο Μπράτης θα το κάνει ‘μανιέρα’ φέτος να πατάει μόνος του το yes στα tablet των υπόλοιπων κριτών (το έκανε ήδη δυο φορές στην πρεμιέρα).

Ούτε με χάλασε ότι φέτος, τουλάχιστον στην πρεμιέρα, η διαφορετικότητα είναι και πάλι στο προσκήνιο, με την μια υποψήφια (την ηθοποιό-αρσιβαρίστρια) να πάσχει από αλωπεκία (και να έχει τα κότσια να μην φοράει περούκα) και την άλλη, το κορίτσι από την λαϊκή, να πάσχει από αιμαγγείωμα (που σημαίνει ότι μια γρατζουνιά την θέτει σε σοβαρό κίνδυνο). Σε προσωπικό επίπεδο, ως αρρωστοφοβικός, μου αρέσει ότι, παράλληλα με το show, επιμορφώνομαι κιόλας. Μαθαίνω τι άλλο να φοβάμαι ότι μπορεί να πάθω.

Ενώ είναι επίσης εκτιμητέο ότι το GNTM είναι για άλλη μια χρονιά -τουλάχιστον στην φάση των auditions- United Colours of Benetton με ‘από που κρατάει η σκούφια σου εσένα’ υποψήφιες σε όλα τα κιλά, χρώματα και με καταγωγή από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.

Αυτό που με ενόχλησε, πέρα από το Χ2 τραγούδι της Καγιά (η φωνή της οποίας ανεβαίνει ενίοτε σε οκτάβες που είναι δύσκολο να διαχειριστεί το αυτί μου), είναι ο Μπουράκ και το δυο στα δυο κλάμα. Ποιος είναι ο Μπουρακ; Apparently ένας κούκλος Τούρκος ηθοποιός (όχι, δεν καταδέχτηκα να τον γκουγκλάρω) με τον οποίο τα έχει η πρώτη υποψήφια, η 24χρονη vlogger Χαρά Παππά.

Μια σχέση που οι κριτές και καλά δεν γνώριζαν (παιδιά, το κομμάτι αυτό θέλει δουλειά-είναι δύσκολο να προσποιηθείς έκπληξη) και για την οποία την ρώτησαν διεξοδικά τα πάντα. Μια σκηνή που μου θύμισε Μικρούτσικο και με έκανε να αισθανθώ άβολα. Ήταν πολύ reality, βρε παιδί μου, για τα γούστα μου. Ένα σκέλος του παιχνιδιού που θεωρώ ότι είναι καλύτερο να περιορίζεται εντός σπιτιού (με τα λεκτικά catfights ανάμεσα στο κορίτσια) και όχι να εξελίσσεται σε κάτι στο οποίο πρέπει να συμμετέχουν -εννοείται αυθόρμητα- τα μέλη της κριτικής επιτροπής.

Με άλλα λόγια, κράτει ρε παιδιά το reality μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι. Όπως επίσης κράτει και το κλάμα. Δεν είναι δυνατόν -εσένα κοιτάζω παλικάρι στο μοντάζ- και οι δυο πρώτες υποψήφιες να κλαίνε. Βάλε κάτι πιο αλέγκρο ενδιάμεσα, όπως το μοντάζ με το τσουνάμι από ‘όχι’ που είπαν οι κριτές, την ‘αλλεργική’ αντίδρασή τους κάθε φορά που κάποια μέτρια τους έλεγε ότι είχε όνειρο να γίνει μοντέλο (με τον Μπράτη να απαντά “Το όνειρο σου γίνεται ο δικός μου εφιάλτης”) ή ακόμη περισσότερα πλάνα από την -χαρά της ζωής- Ιρλανδέζα Φιονούλα (που πέρασε στην επόμενη φάση) ή/και τις δίδυμες (που δεν πέρασαν, αλλά θύμιζαν κανονικό stand up duo).

Το συμπέρασμα που προκύπτει, 1 ώρα και 45 λεπτά μετά την έναρξη της πρεμιέρας, είναι ότι το GNTM θα τα πάει και φέτος μια χαρά. Αρκεί να έχει στο μυαλό του ότι ούτε για τις δοκιμασίες το βλέπουμε, ούτε για τα catfights. Είναι ο σωστός και ψύχραιμος συνδυασμός τους (συν ένα νέο υπερατού τύπου Μέγκι) που κρύβει το κλειδί ώστε το sequel να είναι εξίσου ‘αξιοπρόσεκτο’ όσο το original.