Το Ice Bucket Challenge του Oneman

Ομολογώ ότι είναι αρκετά ευχάριστο να βλέπω κάθε βράδυ βιντεάκια με ανθρώπους να καταβρέχονται στα πλαίσια του ALS Ice Bucket Challenge. Γελάω με τους φίλους μου, γέλασα με το “presidential” του Bush και την Shakira που έπρεπε να ανέβει ψηλά για να λούσει τον Pique, με τον Conan O Brien ο οποίος είπε το αυτονόητο, με το Vincero του Bocelli. Πιο πολύ γέλασα βέβαια με τα διάφορα fail τα οποία έχουν γίνει στην προσπάθεια ενός επιτυχημένου μπουγελώματος.

Και φυσικά σκεφτόμουν τις τελευταίες δύο εβδομάδες αν θα έπρεπε να μπει και το Oneman σε αυτή τη διαδικασία. Όσο περνούσαν όμως οι μέρες και ολοένα και περισσότερος κόσμος έμπαινε στο παιχνίδι αποδεχόμενος το challenge και προκαλώντας με την σειρά του άλλους, άρχισε και ο σκεπτικισμός. Όχι μόνο για το κατά πόσο ένα τέτοιο challenge μπορεί πράγματι να βοηθήσει έναν ευγενή σκοπό αλλά και το τι είναι προτιμότερο να κάνεις, πέρα φυσικά από το να ρίξεις έναν κουβά νερό στο κεφάλι σου.

Δεν θα αλλάξει τον κόσμο αυτό το ποσό που μαζέψαμε αλλά αν διαβάσεις παρακάτω, θα καταλάβεις γιατί το θεωρούμε σημαντικότερο από το να γυρίσουμε άλλο ένα βίντεο με τους εαυτούς μας μπουγελωμένους. Κουβάδες όπως θα ξέρετε ρίχνουμε και απρόκλητα στο κεφάλι μας εδώ και δυόμιση χρόνια.

Σκοπός θεωρητικά είναι να προσφέρεις, όχι (μόνο) να παίξεις

Όπως θα έχεις καταλάβει, όχι από τα βίντεο κάποιων εγχώριων celebrities, αλλά από τα περισσότερα βίντεο των Αμερικανών, το Ice Bucket Challenge ξεκίνησε για να γίνει ευρύτερα γνωστή η ασθένεια της Αμυοτροφικής Πλευρικής Σκλήρυνσης και να συγκεντρωθεί ένα ποσό ώστε να συνεχιστεί περαιτέρω η έρευνα για την αντιμετώπιση εκείνης και κυρίως των συμπτωμάτων της. Εκείνοι που ξεκίνησαν αυτό το εγχείρημα προέτρεπαν τον κόσμο να μπει στη σελίδα μίας ένωσης για το ALS και να δωρίσουν κάποια χρήματα. Δεν είναι δύσκολο. Μπαίνεις στη σελίδα, πατάς το κόκκινο κουμπί και δωρίζεις χρήματα.

Δηλαδή προτίμησαν να διαβιβάσουν το μήνυμα του καλού σκοπού από το να κάνουν κάτι ουσιαστικό για αυτό. Οι περισσότεροι μάλιστα λέγοντας ότι για αυτό το challenge έπρεπε ή να δώσουν λεφτά ή να μπουγελωθούν και ότι εκείνοι επιλέγουν φυσικά το δεύτερο. Έχω παρακολουθήσει τουλάχιστον 300 βίντεο μπουγελώματος και είναι ερώτημα αν είδα σε 3 από αυτά ο μπουγελοθείς να έχει δώσει πληροφορίες για το πού και πώς μπορείς να προσφέρεις. Προς τιμήν τους κάποιοι έδωσαν και χρήματα παράλληλα με το μπουγέλωμα.

Για το τι έκαναν οι περισσότεροι Έλληνες (celebrities και μη) το συνοψίζει ωραία ο Κώστας σε αυτό το tweet

Μπορείς βέβαια να τους κατηγορήσεις; Όχι τόσο. Σε αυτούς όπως και στους περισσότερους έφτασε απλά ως ένα παιχνίδι με κουβάδες. Και ναι μπλα μπλα μπλα ALS κάτι. Το οποίο ακούγεται περισσότερο σαν ομάδα του baseball παρά ασθένεια. Είναι λογικό οι περισσότεροι να μην ξέρουν γιατί ξεκίνησε όλο αυτό κι αν υπάρχει μια κάποια μεγαλύτερη ιδέα πίσω από αυτό γιατί είδαν απλά κάποιους επώνυμους και ανώνυμους να ρίχνουν κουβάδες με νερό πάνω τους. Τίποτα παραπάνω.

Ποιος είναι πιο εκνευριστικός;

Δεν είμαστε αρμόδιοι να κρίνουμε ποιος κάνει καλά και κάποιος όχι. Ούτως ή άλλως η φιλανθρωπία και ο ανθρωπισμός κάποιου δεν κρίνεται όταν έχει τα βλέμματα στραμμένα πάνω του αλλά στην καθημερινότητά του και στο πώς αποφασίζει να εκφράσει την όποια κοινωνική του ανησυχία. Το πού και το πόσα χρήματα θα διαθέσεις είναι κάτι απόλυτα προσωπικό.

Δεν ξέρω δηλαδή αν είναι χειρότερη η στάση του Lebron James που πετάει ένα ALS Challenge στο βίντεο χωρίς να εξηγεί τον σκοπό ή εκείνη του Charlie Sheen που λούζεται με 10.000 δολάρια και προκαλεί τον Kutcher να κάνει το ίδιο.

Γιατί στην τελική το Ice Bucket Challenge είναι μια ωραία ενέργεια η οποία παντρεύει εξαιρετικά έναν καλό σκοπό με μία συνήθεια η οποία έχει virality και εκ του αποτελέσματος έκανε τον Δυτικό κόσμο να ψάχνει κουβάδες να μπουγελωθεί. Είναι πολύ θετικό ότι τόσος κόσμος ανταποκρίθηκε διαδίδοντας το μήνυμα ώστε να βρεθούν εκείνοι που είχαν την όρεξη να βοηθήσουν πραγματικά προσφέροντας κάποια χρήματα από το υστέρημα ή το κομπόδεμά τους.

Το πείραμα λοιπόν πρακτικά πέτυχε και το ALS Association έχει μαζέψει πάνω από 30 εκατομμύρια δολάρια. Το μήνυμα μεταδόθηκε επιτυχώς και τα χρήματα μαζεύτηκαν για να συνεχιστούν οι έρευνες. Οπότε θα έπρεπε να είμαστε όλοι ικανοποιημένοι.

Σωστά;

Φιλανθρωπία εις βάρος άλλων που έχουν ανάγκη

Διάβασα μερικές πολύ ενδιαφέρουσες έρευνες, με πιο στοχευμένη μία από τον William MacAskill, ερευνητή στο Emmanuel College του Cambridge. Και είναι πολλοί οι καθηγητές κοινωνιολογίας και ψυχολογίας οι οποίοι συμφωνούν με τα ευρήματά του.

Αυτό έχει διαπιστωθεί και σε έρευνες ψυχολόγων, οι οποίοι αναφέρουν ότι η ιδέα μίας καλής πράξης σήμερα, αποθαρρύνει τους περισσότερους από το να ξανακάνουν μία καλή πράξη αύριο. Ειδικά αν στην σημερινή καλή πράξη έχουν υπερβάλλει εαυτόν, όπως με το να ρίξουν έναν κουβά δημόσια στο κεφάλι τους ή να δωρίσουν 100 δολάρια όταν θα ήθελαν να δωρίσουν απλά 10.

Άρα, μαζεύουμε μερικές δεκάδες εκατομμύρια για το ALS, τη στιγμή που θα μπορούσαν (σημαντικά λιγότερα βέβαια) χρήματα να δωριστούν σε πολλές άλλες εταιρείες και ενώσεις οι οποίες μετέχουν σε ιατρικές έρευνες ή αντιμετωπίζουν προβλήματα του σήμερα.

Προς Θεού δεν θα πούμε ότι είναι κακό να στηρίξεις την προσπάθεια που γίνεται από το ALS foundation. Αλλά υπάρχουν εκατομμύρια άλλες ομάδες που έχουν εξίσου ανάγκη την βοήθειά μας. Για να λαϊκίσω και λίγο, υπάρχει και ελληνικός σύλλογος για την αντιμετώπιση της  Αμυοτροφικής Πλευρικής Σκλήρυνσης, ο οποίος αδυνατεί να λειτουργήσει λόγω έλλειψης πόρων.

Όταν ένας καλός σκοπός γίνεται trend

Διάβασα ένα πολύ ωραίο άρθρο της Arielle Pardes στο Vice, η οποία συνοψίζει μερικά από τα μεγαλύτερα viral φαινόμενα των τελευταίων ετών και αναρωτιέται για την χρησιμότητά τους στην ουσιαστική αντιμετώπιση των προβλημάτων. Κάνει φυσικά και την άβολη ερώτηση του πού πήγαίνουν τα χρήματα τα οποία συγκεντρώνονται κάθε φορά και αν πράγματι επιτελούν τον σκοπό τους.

Θυμήσου τα κίτρινα Live Strong βραχιολάκια του Armstrong, την εκστρατεία κατά της φτώχειας με τα εκατομμύρια των εκατομμυρίων για να πραγματοποιηθούν συναυλίες σε ολόκληρο τον κόσμο, ακόμα και τον γενικό ξεσηκωμό για τον στρατάρχη Kony πριν δυο χρόνια. Κάθε λίγους μήνες ο πλανήτης συστρατεύεται πίσω από το άρμα ενός ευγενούς σκοπού. Και καλά κάνει. Αρκεί να έχει την ωριμότητα να καταλάβει ότι η πληγή δεν κλείνει με το πρώτο ιώδιο.

Ζούμε σε έναν κόσμο που μας έχει κάνει να πάσχουμε από ADD syndrom. Εστιάζουμε την προσοχή μας για λίγες ημέρες κάπου και την επόμενη εβδομάδα δεν το θυμόμαστε καν. Προσφέρουμε σήμερα και προσφέρουμε ξανά την επόμενη φορά που θα μας προκαλέσει κάποιος δημόσια.

Αντί επιλόγου

Είναι σίγουρο ότι αν είσαι από εκείνους που έχουν πραγματικά τη διάθεση να βοηθήσουν, δεν περιμένεις τέτοιες ενέργειες και την πρόκληση από κάποιον φίλο σου. Κι αν είσαι από εκείνους που απλά θέλησαν να παίξουν με έναν κουβά νερό και λίγα παγάκια, καλά έκανες. Γιατί με το δικό σου παιχνίδι, κάποιος άλλος αποφάσισε να βάλει το χέρι στην τσέπη.

Αλλά μην εθελοτυφλούμε. Θέλει κάτι παραπάνω από έναν κουβά με νερό και παγάκια για να αλλάξεις τη ζωή ενός συνανθρώπου σου, πόσω μάλλον τον κόσμο.