Το καλύτερο τέλος σειράς που έχω δει

Τι είναι αυτό που κάνει το τέλος μιας σειράς σπουδαίο ή αξέχαστο; Συχνά το ξέρουμε εντελώς από ένστικτο. Αν είναι ένα επεισόδιο που για χρόνια μετά θυμάσαι ότι σε έκανε να κλάψεις ή σε σόκαρε ή συζητήθηκε τόσο που είναι λες και προβλήθηκε προχτές.

Ένα φινάλε μπορεί να ανυψώσει ή να γκρεμοτσακίσει μια σειρά. Μεσαίες μέτριες σεζόν μπορούν να συγχωρεθούν μεμιάς αν η μεγάλη ιστορία τελειώσει φανταστικά. Γι’αυτό και στην ομαδική συνεδρίαση αυτής της βδομάδες, η δημοσιογραφική ομάδα μας είχε αυτό σαν θέμα συζήτησης: Ποιο τέλος σειράς σημάδεψε περισσότερο τον καθένα μας. Κωμωδίες, δράματα, περιπέτειες, sci-fi, εποχής, όλα χώρεσαν.

Περιμένουμε και τις δικές σας συνεισφορές στα σχόλια, αλλά αυτά είναι τα φινάλε που αγαπήσαμε εμείς:

Το τέλος του Eastbound and Down, ο Ηλίας Αναστασιάδης

Ζητώ συγγνώμη για την περίεργη επιλογή μιας περίεργης σειράς που κακώς, κάκιστα έχουν δει λίγοι. Ειλικρινά χρωστάω στον Χρήστο που μου την πρότεινε. Μιλάμε για ό,τι πιο (ταυτόχρονα) προκλητικό, αλαζονικό, αστείο, λυπηρό, εκστατικό και εκνευριστικό έχει δεις ποτέ στην τηλεόραση. (Τα ελληνικά δελτία εξαιρούνται. Αν και δεν είναι εκστατικά, άρα εξαιρούνται έτσι κι αλλιώς). Τι συμβαίνει στο τέλος του Eastbound; Θα προσπαθήσω να τα γράψω αρκετά κατανοητά και για τους αναγνώστες που δεν έχουν ιδέα για τι μιλάω. Ο Kenny Powers, παλιά δόξα του μπέιζμπολ, αφού έχει πλακωθεί στον αέρα της αμερικάνικης τηλεόρασης (μη σκας, μετά έγινε φίρμα της), αφού χώρισε με την April, τη γυναίκα της ζωής του, αφού τέσταρε εαυτόν με κάθε δυνατή κατάχρηση, αφού έκανε ό,τι μπορείς να φανταστείς με τον χειρότερο τρόπο που μπορείς να φανταστείς, είπε να γράψει ένα σενάριο και να κλείσει με voice-over ολόκληρη τη σειρά. Στο σενάριο, βλέπουμε τα παιδιά του με την April να μεγαλώνουν και το ένα να είναι η Lindsay Lohan. Αφού κατέβει η τρίχα μας μετά το σοκ, βλέπουμε την April να δολοφονείται και τον Kenny να το ρίχνει στα ναρκωτικά πριν φύγει στην Αφρική και γνωρίσει εκεί τη δεύτερη γυναίκα του και πριν πεθάνει από καρδιακή προσβολή και τον κάψουν. Μάλιστα. Δηλαδή τι άλλο να συμβεί σε ένα βιβλίο, σε ένα σενάριο, σε μια σειρά; ΤΙ; ΑΛΛΟ;

Το τέλος του Lost η Έρρικα Ρούσσου

Είναι η σειρά με το πιο αμφιλεγόμενα καλό ή κάκιστο τέλος που έχω δει στη ζωή μου. Δεν μπορώ να το κρύψω αυτό. Ταυτόχρονα όμως είναι και η σειρά που με κράτησε μέχρι το τέλος της χωρίς να θέλω ούτε μία φορά να πατήσω το forward. Σε κάθε επεισόδιο με είχε εκεί, μπροστά από μια οθόνη να περιμένω την επόμενη σκηνή. Από τον πρώτο κύκλο μέχρι και τον τελευταίο. Μεταξύ μας τώρα, αυτό, δεν το έχει καταφέρει με εμένα καμία σειρά. Συνήθως ενθουσιάζομαι με δύο κύκλους, βαριέμαι άλλους δύο και απλά περιμένω το τέλος για να δω αν κάηκα αρκετά ή όχι. Μέχρι εκεί όμως. Με το τέλος του Lost, θυμάμαι ότι μία εβδομάδα πριν την προβολή του είχαμε κάνει τόσα σενάρια για το τι μπορεί να γίνει τελικά που αλήθεια, δεν θυμάμαι ποιο είχα προβλέψει εγώ. Εκείνο που σίγουρα θυμάμαι, είναι ότι κανείς μας, δεν είχε πέσει μέσα. Κανείς. Ήταν ένα επεισόδιο που μόλις έριξε τους τίτλους τέλους, απλά κοιταζόμαστε βουβοί για κανένα εικοσάλεπτο. Μετά ξαναρχίσαμε τα σενάρια για το τι θα μπορούσε τελικά να έγινε. Χρόνια αργότερα, διάβασα έναν από τους σεναριογράφους να επιβεβαιώνει ότι ούτε εκείνοι ήξεραν επακριβώς πώς να τελειώσουν τη σειρά. Παρεμπιπτόντως, ευχαριστούμε παιδιά.

Το τέλος του 2ου κύκλου του True Detective ο Μάνος Χωριανόπουλος

Όλος ο δεύτερος κύκλος ήταν μια μελέτη της διαφθοράς, η οποία παρέμεινε ανίκητη μέχρι το τέλος. Άνθρωποι διεφθαρμένοι όπως ο μαφιόζος Φρανκ και ο ντετέκτιβ Ρέι (Woodrugh και Farrell δίνουν ρεσιτάλ) μπλέκονται στα γρανάζια της, προσπαθώντας να νικήσουν, όντας και οι ίδιοι διεφθαρμένοι, αλλά στη ζούγκλα το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Το φινάλε έχει μια παρολίγον απόδραση, ένα πικρό τέλος και μια απόδραση κανονική.

Το βάδισμα θανάτου του Φρανκ, το κυνηγητό στο δάσος του Ρέι και η απόδραση της Μπεζερίδης, είναι τηλεοπτικές στιγμές που δύσκολα ξεχνάς.

Και αυτό είναι το δυνατό του σημείο. Δύο βασικοί ήρωες πέφτουν νεκροί και η Rachel MacAdams φεύγει κυνηγημένη. Γιατί έτσι πρέπει να γίνει. Δεν μπορείς να σκοτώσεις τη Rachel McAdams. Μπορείς να της δώσεις τα κλειδιά της πόλης, Όσκαρ, να της κάνεις προτάσεις γάμου, αλλά δεν μπορείς να τη σκοτώσεις.

Στην τελευταία σκηνή, οι μεξικανοί που “έφαγαν” τον Φρανκ, περνάνε για λίγα δευτερόλεπτα από την οθόνη δίπλα σε πολιτικούς χαμογελαστούς. Η διαφθορά έχει επικρατήσει. Κανένα happy end εδώ. Η ντετέκτιβ Ανι Μπεζερίδης (Rachel McAdams), παραδίδει τα στοιχεία της υπόθεσης σε δημοσιογράφο και φεύγει μακριά. Επομένως και πάλι κάποιος πρέπει να πάρει μια σκληρή απόφαση και να μπλέξει, με όλους αυτούς τους ανίκητους μαφιόζους. Τι άλλο να ζητήσεις από ένα φινάλε;

Το τέλος του Friday Night Lights για τον Στέφανο Τριαντάφυλλο

Η σειρά των σειρών. Δεν θυμάμαι ξανά να έχω παθιαστεί τόσο πολύ με κάτι που έβλεπα σε μια οθόνη και δεν είχε μπάλα. Χμ, τώρα που το σκέφτομαι είχε και μπάλα, αλλά δεν ήταν αυτό το point. Το Friday Night Lights ήταν κάτι παραπάνω από σειρά. Ήταν έτσι γυρισμένο και γραμμένο που νόμιζες ότι ήσουν και εσύ κάπου εκεί στο Ντίλον και παρακολουθούσες σαν γριά γειτόνισσα. Σε σημείο που έπιασα τον εαυτό μου οργισμένο όταν η Τζούλι, αυτή η… η… μην την πω, ράγισε την καρδιά του Ματ του Σόρενσεν (#TeamMatt). Το τέλος ήταν το ίδιο υπέροχο όσο και η σειρά. Άλλωστε μας είχε συνηθίσει σε τέτοια μετά το επικό φινάλε της 3ης σεζόν, τότε που έλεγες πως γίνεται να συνεχιστεί; Και όμως! Προσποίηση που θα ζήλευε και ο Τιμ Ρίγκινς και touchdown! Το τέλος της 5ης σεζόν τα είχε όλα. Καταρχάς έκλεισε όλες τις υποθέσεις, σφραγίζοντας τις με happy endings που μεταξύ μας μας αρέσουν (αλλά μην το πείτε πουθενά), αλλά από την άλλη άφησε τον κύκλο ανοιχτό, αν μπορεί κάποιος να πει κάτι τέτοιο και να μην πάρει κάτω από τη βάση στη Γεωμετρία. Ο κόουτς Τέιλορ έκανε τη θυσία που έπρεπε, πήγε στη Φιλαδέλφεια για μια καινούργια αρχή. Για μια καινούργια σεζόν. Σημαδιακή και η τελευταία φράση του μιλώντας στην νέα του ομάδα. “Clear eyes, full hearts…”. Σιγή. “OK, we will deal with that later”. Έχουμε χρόνο. Η ζωή στον πλανήτη που τα φώτα της Παρασκευής είναι τα πιο λαμπερά συνεχίζεται. Can’t lose.

Το τέλος του Mad Men για τον Χρήστο Χατζηιωάννου

Θα έγραφα για άλλη σειρά αλλά είναι αδιευκρίνιστο αν φτάσαμε φέτος στο φινάλε ή όχι. Και για να σας σώσω από το spoiler, θα μιλήσω για την σειρά που έχω στο νούμερο ένα των σειρών που έχω δει. Καταλαβαίνω όσους ήταν έξαλλοι με το τόσο ξένο φινάλε, με τις υπερβολικά χρωματιστές εικόνες από την Καλιφόρνια και το τεράστιο Coca-Cola γραμμένο στο φινάλε. Για το τελευταίο, θα πω απλά ότι όλη η σειρά αφορούσε brands. Για το γιατί απήλαυσα το φινάλε, θα πω ότι περάσαμε πολλές σεζόν να βλέπουμε τον Don να σκάει μισά χαμόγελα, να κλαίει σε εμβρυακή στάση, να ξυπνάει ιδρωμένος από τους εφιάλτες, να δέχεται το ένα χτύπημα μετά το άλλο, χτυπήματα που ο ίδιος επέφερε στον εαυτό του. Το να τον δεις έστω και μέσα από αυτόν τον ανώμαλο για την σειρά τρόπο να φτάνει στην λύτρωση, ήταν λυτρωτικό για τον θεατή, για κάθε έναν που ένιωσε πάθος, οργή, θλίψη και μερικές στιγμές χαράς για αυτόν τον ανυπέρβλητο χαρακτήρα μέσα στα χρόνια. Το φινάλε καμίας τεράστιας σειράς δεν θα δικαιώσει ποτέ τον αχόρταγο αναγνώστη. Ας δικαιώσει τουλάχιστον τον χορτασμένο πρωταγωνιστή.

Το τέλος του Six Feet Under, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Όπως και τις περισσότερες σειρές που βλέπω, έτσι και το Six Feet Under το ξεκίνησα με καθυστέρηση και συγκεκριμένα, αρκετό καιρό αφότου είχε ολοκληρωθεί. Σε όποιον έλεγα ότι το άρχισα, μου μιλούσε για το τρομερό φινάλε κι έτσι δημιουργήθηκε το παράδοξο, να βρίσκομαι στην πρώτη σεζόν, να μου αρέσει τρομερά αυτό που βλέπω και να ανυπομονώ να φτάσω στο τέλος, πέντε σεζόν μετά. Ολόκληρη τη σειρά την έβλεπα το χρόνο που έκανα μεταπτυχιακό στο Λονδίνο κι έκατσε να δω τα τελευταία επεισόδια, ελάχιστες μέρες πριν επιστρέψω στην Ελλάδα. Στο προτέλευταιο, με θυμάμαι να πεθαίνω στο κλάμα, μόνος μου, στο δωμάτιο της εστίας μου. Κλάμα λυτρωτικό, κλάμα συγκίνησης, πάντως πάρα πολύ κλάμα. Δεν είχα ιδέα τι μπορεί να με περιμένει πια στο τελευταίο επεισόδιο, το οποίο είδα το βράδυ πριν πετάξω για Ελλάδα, αφήνοντας πίσω την Αγγλία και μια απ’ τις καλύτερες χρονιές της ζωής μου. Η Claire μπαίνει στο αμάξι για να φύγει, ακούγεται το “Breathe Me” της Sia, ξεσπάει σε κλάμματα και ξαφνικά βλέπουμε ένα flash forward με την εξέλιξη της ζωής των χαρακτήρων. Συγκίνηση, χαρά, στεναχώρια, όλα δένουν κι εγώ να ανατριχιάζω ολόκληρος αφού ένιωθα λίγο σαν την Claire, αφήνοντας πίσω ένα κεφάλαιο της ζωής μου για να προχωρήσω στο επόμενο. Πολύ θα ήθελα να ξέρω κι εγώ τι θα συμβεί στα επόμενα κεφάλαια της ζωής μου και ταυτόχρονα μου άρεσε που δεν ήξερα. Αρκετά χρόνια μετά, αναγνωρίζω αυτό το φινάλε, αυτή τη σκηνή, ως το κορυφαίο, το πιο ταιριαστό, συγκινητικό και δίκαιο τέλος σειράς που έχω δει ποτέ. Μια ζεστή αγκαλιά, όπως άξιζε σε μια απ’ τις πιο καταθλιπτικές και αγαπημένες μου σειρές. Αν δεν έχεις δει τη σειρά, σε παρακαλώ μην πατήσεις το play σε αυτό το video. Κάτσε δες την ολόκληρη, για να χτίσεις το συναίσθημα που πρέπει. Όταν έρθει εκείνη η ώρα, θα αξίζει απόλυτα.

Το τέλος του “The Borgias” για τον Γιώργο Μυλωνά

Πρέπει να είναι το ομαδικό θέμα που με έχει παιδέψει περισσότερο από όλα. Από τους “Δυο ξένους” και το “Να με προσέχεις” μέχρι το “Friday Night Lights” και το “Breaking Bad” δεν θυμάμαι το τέλος καμίας σειράς που έχω παρακολουθήσει φανατικά. Δύο είναι τα τινά. Είτε έχω θέμα μνήμης, είτε καμία σειρά από αυτές που έχω δει δεν είχε τέλος αντάξιο της πορείας της μέσα στις σεζόν. Για το πρώτο, έχω να πω ότι είμαι ακόμα 32. Για το δεύτερο θα κάνω ένα μικρό ξέσπασμα. *Δεν γίνεται αγαπητά MEGA και HBO να πιάνετε τον κάθε Παπακαλιάτη και τον κάθε Vince Gilligan να τους λέτε ότι θέλετε μια σειρά 20 επεισοδίων και στο 10ο, επειδή τα μηχανάκια της AGB άρχισαν να κάνουν παντιλίκια να τους ζητάτε άλλες τρεις σεζόν. Απλώς, δεν γίνεται.* Ήρεμος, πλέον, θα γράψω για “τους Βοργίες” όχι επειδή θυμάμαι ακριβώς το τέλος τους*, αλλά επειδή είναι η σειρά που είδα πιο πρόσφατα. Ο Μικελέτο, ίσως στο πιο πετυχημένο casting τσιρακίου κακού αφεντικού ever, εμφανίζεται σαν σε όραμα στον Τσέζαρε και του δείχνει το τρόπο να κατακτήσει το πολυπόθητο Φορλί. Ο Τσέζαρε, λυτρώνει την οικογένεια του πιάνοντας ζωντανή την Κατερίνα Σφόρτσα την οποία κόβει βόλτες σε μεγαλειώδες κελί στην Ρώμη για να την ξεφτιλίσει και νομιμοποιεί την σχέση που είχε επί τρεις σεζόν με την Λουκρητία. Όχι την αδερφική. Not bad για μια τόσο αγαπημένα μισητή οικογένεια.

*κρυφοκοίταξα τη wikipedia για να το θυμηθώ.

To τέλος του Cheers για τον Πάνο Κοκκίνη

‘Από το τέλος κρίνονται πολλά, για να μην σου πω όλα’. Αυτό είναι το motto μου στις σχέσεις (επαγγελματικές, ερωτικές, φιλικές) αυτό και στις σειρές. Το μόνο πρόβλημα; Ψάχνοντας τι να απαντήσω συνειδητοποίησα ότι, στην πραγματικότητα, μόνο τα κακά θυμάσαι. Εκείνα που σε άφησαν ανικανοποίητο. Όπως π.χ. του Lost, του Seinfeld ή του Sopranos. Αντιθέτως για τα καλά, όπως π.χ. του The Shield ή του Galactica, έχεις απλά μια αίσθηση γλυκιάς ολοκλήρωσης χωρίς απαραίτητα να θυμάσαι λεπτομέρειες. Μοναδική εξαίρεση το Cheers, μια old school σειρά που αξίζει ακόμη και σήμερα την αγάπη σου. Εκεί που ο -γυναικάς και αλκοολικός- Sam αποτυγχάνει για άλλη μια φορά να κερδίσει την αγάπη της Diane, ένα ένα τα μέλη του cast τον αποχαιρετούν και εκείνος μένει μόνος με τη μοναδική πραγματική αγάπη της ζωής του, το bar του. Και όμως, δεν είναι θλιβερό. Απλώς αληθινό. Και ο ίδιος δικαίως αισθάνεται -και το φωνάζει- ως ‘ο πιο τυχερός μπάσταρδος στον κόσμο’.

Το τέλος του Friday Night Lights για τη Δώρα Τσαμπάζη

Για μένα τέλος σημαίνει να επέλθει η κάθαρσις. Να ολοκληρωθούν οι χαρακτήρες και η ιστορία τους. Ειδικά σε μια σειρά με πολλές σεζόν. Όταν έχεις ζήσει τόσα χρόνια με αυτούς τους χαρακτήρες, δεν μπορεί στο τέλος να μου κάνεις ανατροπές και αναπάντεχα σαν να μιλάμε για ταινία δύο ωρών. Ξοδεύω χρόνια από τη ζωή μου σε αυτή τη σειρά, ονειρεύομαι μαζί τους, θυμώνω, χαίρομαι, στεναχωριέμαι. Στο τέλος λοιπόν, κάνε ένα όμορφο κλείσιμο, ακριβώς όπως όταν μου τους έχτιζες σαν χαρακτήρες στα πρώτα επεισόδια με προσοχή, τώρα μην κάνεις τσαπατσοδουλειές για να εντυπωσιάσεις με ένα ανατρεπτικό κλείσιμο. Δεν θέλω απαραίτητα happy end, θέλω να κλείσει ο κύκλος των χαρακτήρων, όπως ακριβώς άρχισε, απαλά. Στο Friday Night Lights, όλοι οι χαρακτήρες βρήκαν τον δρόμο τους, ο κόουτς Τέιλορ πέτυχε το ακατόρθωτο, να το σηκώσει με τους Lions και δεν ήθελα μετά να πάει ξανά στους Panthers. O χαρακτήρας του έκανε τον κύκλο του και ήρθε η σειρά να ικανοποιηθεί η σύζυγός του Τάμυ. Δεν ζητάω πολλά, ένα τέλος, βολικό, να με κάνει να μην στεναχωριέμαι που τελείωσε αυτή η σειρά. Ναι, έζησαν αυτοί καλά και η Τάμυ καλύτερα. Της άξιζε εξάλλου.

The Shield ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Πολύ κοντά στην αλήθεια το Six Feet Under, δηλαδή μου άλλαξε τη ζωή εκείνο το φινάλε, μου άρεσε τόσο πολύ που την επόμενη μέρα ξεκίνησα blog για σειρές και χάρη σε αυτό το blog είμαι τώρα εδώ στο τρελό παρέακι, ΑΛΛΑ, παιδιά, αλλά, immaletyoufinnish αλλά το Shield είχε το καλύτερο φινάλε of all time. Γιατί εκεί ο Βικ Μάκι έρχεται αντιμέτωπος επιτέλους με τις συνέπειες των πράξεων του και το αποτέλεσμα είναι όχι μόνο να δούμε στην πράξη πώς αντιδρά ως κοινωνιοπαθής (στο μυαλό του μετασχηματίζει την αφήγηση με τον Σέιν ως κακό και τον Λεμ, το θύμα, ως τον μόνο του αληθινό φίλο) αλλά και το πόσο θαυμαστά το σενάριο του Σον Ράιαν τον αφήνει σε μια αέναη, αβέβαιη ύπαρξη μεταξύ τιμωρίας και ατιμωρησίας. Ο Βικ πάντα θα κάνει στο μυαλό του process τα πάντα με τρόπο που βολεύουν την δική του αρρωστημένη οπτική του κόσμου (με τον ίδιο πάντα ως ήρωα απέναντι στο σύστημα) και πάντα θα καταφέρνει να ελίσσεται αρκετά ώστε να δημιουργεί νέους χώρους δράσης (είναι καρχαρίας). Από όλες τις σπουδαίες και μη σειρές με λευκούς άντρες αντιήρωες που θαυμάσαμε στη διάρκεια της Χρυσής Εποχής της τηλεόρασης, καμία δεν αντιμετώπισε τον πρωταγωνιστή της τόσο τίμια και τόσο θαρραλέα. Σα να σου λέει, αυτός ο τύπος που παρακολουθούμε καθηλωμένοι για τόσες σεζόν είναι ένα ανήθικο τέρας και όχι, στο κλείσιμο της σειράς δε θα σου (δε θα *μας*) δώσω την ηθική ικανοποίηση μιας απόλυτης τιμωρίας ή την ευκολία ενός παντελώς κλειστού φινάλε. Ο Βικ θα ζει για πάντα στην αβεβαιότητα, και το ίδιο κι εμείς που υπήρξαμε συνοδοιπόροι του. Το Shield ξεκίνησε με τον καλύτερο πιλότο στην ιστορία της τηλεόρασης και παρέμεινε αριστούργημα μέχρι το απόλυτο τέλος.

Εσένα ποιο είναι το αγαπημένο σου φινάλε σειράς;