Το κάπνισμα είναι πιο εκνευριστικό και από το ίδιο το κάπνισμα

Μισώ το κάπνισμα. Το μισώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Το δοκίμασα, υπήρχαν περίοδοι που έκανα τράκα συνέχεια φίλες μου, και ποτέ δεν μου άσκησε κανενός είδους γοητεία. Μόνο μια αηδιαστική γεύση στο τέλος, μυρωδιά στα δάχτυλά μου και πολλές φορές πονόλαιμο την επόμενη μέρα. Αφού είδα λοιπόν, ότι όντως αυτή η συνήθεια δεν επρόκειτο ποτέ να μπει στη ζωή μου, σταμάτησα τις τράκες και δεν ξαναδοκίμασα ποτέ. Απορώ τι του βρίσκουν οι καπνιστές, αλλά εντάξει, γούστα είναι αυτά.

Δεν είχα ποτέ πρόβλημα να καπνίζουν μπροστά μου κι ας με βρομίζει η μπόχα του τσιγάρου τους. Πάντα έλεγα στους ταρίφες να καπνίζουν και να μην καταπιέζονται με μένα, αρκεί να μην κάνει παγωνιά έξω και να πρέπει να με χτυπάει το αγιάζι από το παράθυρο. Πριν δύο χρόνια σε μια δουλειά που είχα πάει καινούρια, κάπνιζαν όλοι εκτός από δύο άτομα. Στο πρώτο μίτινγκ, το γραφείο είχε γίνει τεκές, ήμουν συναχωμένη και δεν μπορούσα να αναπνεύσω από τον καπνό, ενώ ένας ύπουλος πονοκέφαλος άρχισε να μου τρυπάει τα μηνίγγια. Το μίτινγκ κράτησε 4 ώρες και εγώ έκανα άλλες δύο μέρες να συνέλθω από το μπούκωμα και τον πονοκέφαλο. Άχνα δεν έβγαλα όμως. Δεν παραπονέθηκα ούτε στιγμή. Και τα λέω όλα αυτά, πρώτον για να σας δείξω πόσο θύμα είμαι και δεύτερον για να αποδείξω ότι δεν έχω τίποτα με τους καπνιστές και την βλαβερή για εκείνους και για εμένα συνήθειά τους.

Ωστόσο, το κάπνισμα σαν συνήθεια συνεπάγεται και κάποιες άλλες συμπεριφορές που μπορεί να αποδειχθούν πιο εκνευριστικές και πιο σπαστικές από τις ίδιες τις βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος. Εκνευριστικές κυρίως για τους γύρω που δεν καπνίζουν και πρέπει να υποστούν αυτήν την αλλοπρόσαλλη και εγωκεντρική συμπεριφορά ενός καπνιστή. Και για αυτούς τους λόγους θα μπορούσα άνετα να μισήσω έναν καπνιστή.

“Κάνω το τσιγάρο και φεύγουμε”

Η πιο εκνευριστική ατάκα που θα ακούσεις ποτέ από καπνιστή. Είμαστε έξω, βαριόμαστε, έχουμε πληρώσει λογαριασμό, δεν υπάρχει κανένας λόγος να αναβάλουμε την αναχώρησή μας. Ή μάλλον υπάρχει ένας λόγος, το τσιγάρο. Αυτό το τσιγάρο που πρέπει να ολοκληρωθεί για να φύγουμε. Και αυτό άτιμο τσιγάρο δεν είναι ποτέ στα τελειώματά του, πάντα είναι στην αρχή του και εγώ πρέπει να περιμένω για πέντε μαρτυρικά λεπτά, αυτό το τσιγάρο να τελειώσει για να τσακιστώ επιτέλους από εδώ μέσα που έχω βαρεθεί τη ζωή μου.

“Ποιος πήρε τον αναπτήρα μου, που είναι ο αναπτήρας μου;;”

Η αιώνια μάχη του καπνιστή είναι με τους επίδοξους κλέφτες του αναπτήρα τους. Πάντα κάποιος θα τους τον καβαντζώσει, πάντα κάποιος θα τους φέρει σε αυτήν την δύσκολη θέση να ψάχνουν όλες τις τσέπες τους, τις τσάντες τους, να ρωτάνε με αγωνία για το ποιος τους τον πήρε, με αποτέλεσμα, εσύ, ο μη καπνιστής, που δεν μπορείς να κατανοήσεις αυτό το παραλήρημα να προσπαθείς μαζί του να βρεις έναν νέο αναπτήρα μπας και ηρεμήσει. Ζητάς από τον σερβιτόρο, ζητάς από τις διπλανές παρέες. Σαν το μωρό που έχασε την πιπίλα του και πρέπει όλοι μαζί να συντονιστούμε σε μία συλλογική δράση για την ανεύρεσή της και την παύση του κλαυθμού.

Το τσιγάρο κάτω από τον απορροφητήρα.

Καταρχήν χαίρομαι που κάποιοι σε μερικά σπίτια πατούν πόδι και αναγκάζουν τους καπνιστές να πηγαίνουν σαν σε τιμωρία στον απορροφητήρα ή έξω στο κρύο. Επίσης χαίρομαι που βλέπω καπνιστές μες την παγωνιά στο μπρέικ από το διάλειμμά τους να τουρτουρίζουν για να κάνουν ένα τσιγάρο. Ωστόσο, αν πάω επίσκεψη στην φίλη μου που θέλει να καπνίσει στον απορροφητήρα, θα πρέπει να πάω και εγώ μαζί της «τιμωρία» στα όρθια, για να της κάνω παρέα,  ή να βγω έξω στο μπαλκόνι στο κρύο, ενώ το μόνο που ήθελα ήταν να βουλιάξω στον καναπέ του σπιτιού τους και να χουχουλιάσω. Και αυτό θα συμβεί πολλές φορές κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μου.

“Ξέμεινα από τσιγάρα”

Πάντα, κάπου, κάποτε, στην πιο ακατάλληλη στιγμή, ενώ η παρέα βιάζεται, ενώ έχουμε στήσει όλο τον κόσμο και μας περιμένει, ο καπνιστής της παρέας, δεν έχει τσιγάρα. Θα πρέπει να γίνει η απαραίτητη στάση στο περίπτερο για χάρη του, ενώ τα νεύρα της παρέας γίνονται κρόσσια γιατί η κράτηση για το τραπέζι κοντεύει να γίνει παρελθόν. Tο σενάριο μπορεί να χειροτερέψει όταν ο καπνιστής καπνίζει καπνό και έχει ξεμείνει από χαρτάκια ή φιλτράκια. Όλοι θα πρέπει να ασχοληθούν με αυτόν και τις ελλείψεις του για άλλη μία φορά.

Στραβωμουτσούνιασμα όταν του κάνεις τράκα.

Έχει βρει την υγειά του ο καπνιστής που έχει εσένα για παρέα που δεν καπνίζεις. Δεν τον τρακάρεις ποτέ. Ωστόσο,  θα έρθει ένα βράδυ, που μαζί με το ποτό θα σου έρθει όρεξη να κάνεις ένα τσιγάρο, να τραβήξεις έστω δύο τζούρες. Στο άκουσμα αυτό, ο φίλος σου, στραβώνει τα μούτρα του, καθώς ξέρει ότι είναι ένα χαμένο τσιγάρο, αυτό, το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα κατεβάσεις ποτέ τον καπνό κάτω, μπορεί να το σβήσεις στις δύο ρουφηξιές, γενικά θα πάει τζάμπα.

Όχι, δεν μισώ τους καπνιστές και θα επιμείνω σε αυτό. Και για να κλείσω, μπορεί να δέχομαι να είμαι θύμα ορισμένες φορές προκειμένου να μην γίνω αγενής και να μην καταπιέσω τους άλλους να μην καπνίζουν όταν μοιραζόμαστε τον ίδιο χώρο, και είναι λάθος μου αυτό, ωστόσο θεωρώ απόλυτα δίκαιη την «εξορία» που έχουν υποστεί τα τελευταία χρόνια από τους εργασιακούς και όχι μόνο, χώρους οι καπνιστές, και τα τσιγάρα στα όρθια που κάνουν σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους ή έξω. Επιλογή σας να καπνίζετε και επιλογή μας να μην έχουμε καμία σχέση με αυτό.