Το καθημερινό μας παρανοϊκό ξύπνημα

“Το ακούτε κι εσείς αυτό που ακούω έτσι; ‘Ναι πανηγυρίζουμε’. ‘Ναι, συνεχίζω να κοινωνώ’. Πείτε γιατί τρελαίνομαι. Το ακούτε και το βλέπετε, έτσι;”.

Κάθε μέρα ξυπνάω και βλέπω μια απίστευτη δήλωση να κυκλοφορεί στα social. Δεν ξέρω σε πόσους συμβαίνει αυτό, ειδικά τώρα τις μέρες που οι περισσότεροι μένουμε μέσα αναγκαστικά, αλλά πλέον το θεωρώ συνήθεια.

Δεν ξέρω τι υπέροχο σερί τρέχει τις τελευταίες μέρες στα πολύ πρωινάδικα, αλλά το στηρίζω. Είναι μαγικό το καθημερινό “σχεδόν meltdown” που έχουν διάφορα πρόσωπα -δημόσια που διαχειρίζονται και μια τζούρα απ’ τις τύχες μας. Και δεν έχει και σημασία τι θα επακολουθήσει. Διαψεύσεις; Χειροκροτήματα από τους γνωστούς; Χειροκροτήματα από τους ίδιους που τα είπαν, υπερθεματίζοντας; Όλα είναι καλοδεχούμενα. Έτσι κι αλλιώς, έρχονται την πιο αδιάφορη ώρα. Το θέμα είναι τι ζούμε με το που ανοίξουμε το κινητό.

Αν ξυπνώντας δεν δω βίντεο με κάποιον της κυβέρνησης να έχει ήδη πει πρωί πρωί κάτι εξωφρενικά αντίθετο στην κοινή λογική, πώς ξέρω καν αν ξύπνησα;

Γιατί όμως και αυτή η επιδημία τώρα;

Γενικά είναι πολύ καλή περίοδος για να κόψεις καπίστρι. Έχει χτυπήσει το άγχος κόκκινο, η πίεση δοκιμάζει τις βαλβίδες όλων, μπορεί να είναι και αυτό. Τα νεύρα είναι πειραγμένα από νωρίς νωρίς -των καλεσμένων, όχι των δημοσιογράφων. Αυτοί συνήθως ακούν σαν υπνωτισμένοι να καταρρίπτονται κάτι εκατομμύρια χρόνια ανθρώπινης εξέλιξης και δεν σηκώνουν καν το χέρι να πουν “μα, σοβαρά τώρα”; Σοβαρότατα.

Πίστευα ότι η λύση είναι να μη βλέπεις τηλεόραση, ειδήσεις βρίσκεις παντού. Αλλά πώς να αποφύγεις να δεις και τις ειδήσεις που βγαίνουν μέσα απ’ την τηλεόραση; Αυτό καλώς ή κακώς είναι ένα απ’ τα στοιχεία που την κρατάνε ακόμα ζωντανή.