Το MEGA δεν είχε καμία θέση στο 2018

Ήταν παράξενο το βράδυ του Σαββάτου. Μαζεμένοι σε σπίτια, με την τηλεόραση να παίζει MEGA και τον Βλάση, τη Δήμητρα, τον Σπύρο και τον Γιάννη να μας κρατάνε παρέα. Όπως παλιά. Για μερικές ώρες, ήταν σαν να είχαμε γυρίσει στα ‘90s. Μέχρι που 8 λεπτά μετά τις 2 τα ξημερώματα, έπεσε το ‘μαύρο’ και μας θύμισε πως έχουμε 2018. Και στο 2018, το MEGA, όπως μας μεγάλωσε και μας έκανε να το αγαπήσουμε, δεν έχει καμία θέση.

Κακά τα ψέματα, το μεγάλο κανάλι όπως είχαμε μάθει να το λέμε, είχε πεθάνει εδώ και δύο χρόνια. Μέσα από τις παλιές επιτυχίες που μετέδιδε ελλείψει νέου προγράμματος όμως, μας υπενθύμιζε διαρκώς την κληρονομιά του και ζούσε μέσα από τις αναμνήσεις μας.

Σίγουρα, όλη αυτή η νοσταλγία που γέννησε το κλείσιμο ενός μεγάλου τηλεοπτικού κεφαλαίου, δεν έχει να κάνει μόνο με την αγάπη προς τις εκπομπές και τις σειρές που έφερε στα σπίτια μας το MEGA. Όλη αυτή η συγκίνηση, ήρθε επειδή μαζί με το κλείσιμό του, παίρνει μαζί του και ένα μεγάλο κομμάτι από τα νιάτα μας. Προσωπικά άλλωστε, δεν θυμάμαι τον εαυτό μου χωρίς να υπάρχει το MEGA.

Ένα κανάλι που είχε πάντοτε ποιοτικό περιεχόμενο, προσεγμένες επιλογές και απέφευγε τις εύκολες λύσεις. Με τα λάθη του προφανώς, με την άκομψη ίσως πολιτική κατεύθυνση των τελευταίων χρόνων, όμως ακόμα και όταν -σπάνια- δεν βρισκόταν στην κορυφή της τηλεθέασης, το MEGA έμοιαζε να έχει την ποιοτική υπεροχή έναντι του ανταγωνισμού του.

Ήταν το MEGA, το κανάλι που αντιστάθηκε όσο περισσότερο μπορούσε στα ριάλιτι, το κανάλι που είπε όχι στις φθηνές μεσημεριανές εκπομπές με τα πάνελ και στην trash τηλεόραση

Και η αλήθεια είναι ότι αυτό το κανάλι, στις σημερινές συνθήκες που επικρατούν στο τηλεοπτικό σκηνικό, θα έμοιαζε ακόμα περισσότερο με ξένο σώμα. Προφανώς, το MEGA δεν κλείνει γι΄αυτό. Το MEGA κλείνει επειδή οι μέτοχοί του το άφησαν να βουλιάξει, επιλέγοντας να σταματήσουν να πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους και αδιαφορώντας πλήρως για τους εργαζόμενους του καναλιού που έχασαν δουλειές και δεδουλευμένα. Όμως η αλήθεια είναι πως η καλή τηλεόραση της δεκαετίας του ‘90, την οποία και αντιπροσώπευε κυρίως το MEGA, έχει πεθάνει πριν καν το κανάλι της Μεσογείων σταματήσει το ζωντανό του πρόγραμμα. Οι διαρκείς επαναλήψεις αγαπημένων σειρών του παρελθόντος, απλά έκαναν ευκολότερη τη σύγκριση με το σημερινό χάλι.

Εύκολα ριάλιτι, κουτσομπολίστικες εκπομπές, σειρές και εκπομπές που αναμασούν τα ίδια κόνσεπτ και τα ίδια πρόσωπα, ουδεμία πρωτοτυπία. Η ελληνική τηλεόραση χάνει τη μάχη χωρίς καν να προσπαθεί και η νέα γενιά της έχει γυρίσει προ πολλού την πλάτη. Κάποτε, στο σχολείο συζητούσαμε όσα είχαμε δει το προηγούμενο βράδυ στην τηλεόραση, γυρνούσαμε σπίτι και τσακωνόμασταν με τους γονείς μας για την ώρα που θα την ανοίξουμε και παρακαλούσαμε να μας αφήσουν να δούμε λίγο ακόμα. Ελληνικές σειρές, ελληνικές εκπομπές, ελληνικές παραγωγές, με πρωτοτυπία και ποιότητα.

Σήμερα, τα κανάλια μοιάζουν παγιδευμένα σε έναν φαύλο κύκλο. Βλέποντας ότι το μόνο που πουλάει, είναι οι επαναλήψεις παλαιότερων επιτυχιών, επιχειρούν να τις επαναφέρουν με το περιτύλιγμα του νέου και δεν προσπαθούν καν να παράξουν φρέσκο περιεχόμενο, αφήνοντας τη νέα γενιά να δημιουργήσει ένα ελκυστικό προϊόν που θα απευθύνεται σε όσους έχουν γυρίσει την πλάτη στην εγχώρια τηλεόραση.

Το ένα κανάλι έχει μείνει να αντιγράφει τις επιλογές του άλλου και όλα μαζί κατεβάζουν συνεχώς τον πήχη της ποιότητας και μοιραία ακολουθεί και αυτός της τηλεθέασης. Το κλείσιμο του MEGA, αφήνει το τηλεοπτικό περιβάλλον ακόμη πιο φτωχό, όμως η αλήθεια είναι πως σε μια τηλεόραση που διαρκώς κάνει βήματα προς τα πίσω, ίσως να είναι και καλύτερά που έμεινε να το θυμόμαστε όσο ο δικός του ποιοτικός πήχης, ήταν ακόμη σχετικά ψηλά.

Εδώ που τα λέμε, όσο περνούσαν τα χρόνια, περισσότερο η ελληνική τηλεόραση απομακρυνόταν από τα στάνταρ του MEGA παρά το MEGA από αυτά της τηλεόρασης. Οι τηλεθεατές ας το κρατήσουμε για πάντα στην καρδιά μας κι όσοι δουλεύουν στο χώρο, ας το έχουν ως υπόδειγμα, μήπως κάποια στιγμή ο κόσμος ανοίξει και πάλι την τηλεόραση.