Το μόνο καλό εξοχικό είναι αυτό που τρώγεται

Αυτό είναι το εξοχικό της γυναίκας μου στην Ναύπακτο. Ένα μικρό σπίτι στο λιβάδι, φτιαγμένο ‘χειροποίητα’ από τον πατέρα της πριν από 35 χρόνια, με πολλά λίτρα μεράκι και ιδρώτα, που μοιάζει -στα μάτια μου- ειδυλλιακό. Τόσο ειδυλλιακό που ερχόμαστε ανελλιπώς κάθε καλοκαίρι από το 2004 και μετά.

Τόσο ειδυλλιακό -όπως και η πόλη, για την οποία μίλησα εδώ που μόλις ‘σκότωσα’ το αντίστοιχο εξοχικό, που έφτιαξε με το εφάπαξ του ο δικός μου πατέρας στη ‘ποτέ δεν θα φτιαχτεί γέφυρα, ας όψονται οι φεριμποτάδες’ Σαλαμίνα, προκειμένου να μπορέσω να το ανακαινίσω.

Το μόνο πρόβλημα; H ανακαίνιση έλαβε χώρα εντός Αυγούστου. Αναγκαστικά αφού τότε άρχισαν να σκάνε μύτη διάφορες ζημιές που δεν είχε νόημα να προσπαθήσεις να μπαλώσεις. Ήταν ώρα για ριζικές αλλαγές. Τύπου ‘Ξήλωσε το Σπύρο Σούλη, μεγάλη η χάρη σου και το νούμερο της σουβλερής καουμπόικης μπότας σου (true fact, το έχω δει με τα μάτια μου) ‘.

Κάτι που, πρακτικά, σήμαινε ότι έφαγα περίπου τα 2/3 των διακοπών μου προσπαθώντας να αποφύγω να πάθει εγκεφαλικό η γυναίκα μου καθώς συντόνιζε 5-6 διαφορετικούς μαστόρους και προσπαθούσε να μην βάλει τα κλάματα βλέποντας τόνους σκόνης να καλύπτουν κάθε επιφάνεια του σπιτιού. Μπόνους παράνοιας ότι, κάθε βράδυ, καθάριζε τη σκόνη προκειμένου ο επόμενος μάστορας να βρει το σπίτι λαμπίκο.

Με τις αναπάντεχες βλάβες (σπασμένους σωλήνες νερού, νεροχύτες να τρέχουν, πλακάκια και πόμολα που έχασαν το πλοίο και δεν ήρθαν στην ώρα τους) να κάνουν ‘πασαρέλα’ η μια μετά την άλλη.

Τα αγροτικά με τις καρότσες των μαστόρων να σηκώνουν σύννεφα σκόνη καθώς έρχονται και φεύγουν από το μόνιμο parking στο οποίο είχε μετατραπεί ο διάδρομος μπροστά από το σπίτι.

Τα παιδιά από τα δυο αξιόλογα delivery της περιοχής (fyi, Ξυλοφουρνάκι για πίτσα και Jimmy’s για σουβλάκια), από όπου παράγγελνα -μεσημέρι βράδυ- για εμάς και τα συνεργεία, να μου δίνουν κουράγιο και να αρνούνται να πάρουν φιλοδώρημα αφού, προφανώς, είχα ‘πολλά έξοδα’.

Εμένα να πηγαινοέρχομαι non stop σε μαγαζιά με ηλεκτρικά και υδραυλικά είδη στην πόλη προκειμένου να πάρω ότι ξέχασα. Κάτι που, Αύγουστο στην Ναύπακτο του ενός δρόμου μέσα, ενός δρόμου έξω, θύμιζε χρόνους και ατμόσφαιρα Κηφισίας.

Και το όνειρο του αράγματος στην ξαπλώστρα να μοιάζει τόσο μακρινό όσο το να αποκτήσω από one pack, six pack στα 40 μου.

Προς αποφυγή παρεξήγησης, δεν έχω παράπονο από κανέναν από τους μάστορες. Παρόλο που όλα έγιναν λίγες μέρες πριν τον Δεκαπενταύγουστο, ήταν όλοι άψογοι ή σχεδόν άψογοι. Ούτε μετανιώνω την απόφασή μου να χαλάσω τις διακοπές μου. Ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει αφού, μετά από 35 χρόνια, κάθε σπίτι χρειάζεται πράγματα.

Απλώς το όλο θέμα, η πρώτη φορά που χρειάστηκε να πληρώσω από την τσέπη μου για να συντηρήσω εξοχικό και να το βοηθήσω να νικήσει τη μάχη του με τη μαμά φύση (το γκαζόν που ξεραίνεται, τα κεραμίδια που σπάνε, τα ζουζούνια που πάντοτε βρίσκουν ένα τρόπο να μπουν μέσα),με έκανε να φιλοσοφήσω την όλη φάση.

Ειδικά συνδυαστικά με το γεγονός ότι φέτος, όλοι οι υπόλοιποι φίλοι μου, επίσης με παιδιά, επέλεξαν την λύση του all inclusive. Εκεί που όντως ‘πάρκαραν’ τα παιδιά σε kid’s club και παιδικές πισίνες και έζησαν το καλοκαιρινό όνειρο του τίμιου πατέρα σε αιώρες κάτω από τα πεύκα με θέα το απέραντο γαλάζιο και all you can eat μπουφέδες.

Ούτε θέλω να εμφανιστώ αχάριστος. Το ξέρω ότι είμαι τυχερός που έχω εξοχικό. Για την ακρίβεια που έχω ακόμη, σε αντίθεση με πολλούς που χρειάστηκε να το σκοτώσουν λόγω κρίσης. Επίσης το αναγνωρίζω φουλ ότι δεν έχω ούτε τις γνώσεις, ούτε το κουράγιο, ούτε την οικονομική δυνατότητα να χτίσω κάτι εξαρχής δικό μου. Τι τα θες, είμαι παιδί της πόλης. Μαλθακός από φύση και θέση. Πεισματάρικα μη πρόθυμος να κουρέψω το γκαζόν, να αλλάξω την λάμπα, να κλαδέψω τη μηλιά, να περάσω ένα χέρι βερνίκι τα ξύλινα δοκάρια ή να κάνω οτιδήποτε δεν θα έκανα ως πελάτης σε ξενοδοχείο.

Από την άλλη, στη θεωρία, ότι λεφτά ρίχνεις στο εξοχικό σου μένουν όφελος. Είναι πράγματα που, θεωρητικά, θα χαρεί το παιδί σου. Συγκεκριμένα το παιδί σου και οι φίλοι του που θα έχει τη δυνατότητα να καλέσει να περάσουν μαζί από κάποιες μέρες μέχρι κάποιες εβδομάδες. Μετατρέποντας εσένα, ουσιαστικά, σε ξενοδόχο. Αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση.

Για αυτό σου λέω, το μόνο καλό εξοχικό είναι αυτό που τρώγεται.

Επίσης το ακόμη καλύτερο εξοχικό είναι αυτού του φίλου σου. Ειδικά αν, όπως το δικό μου πλέον, είναι φουλ ανακαινισμένο. Οπότε όσοι πιστοί προσέλθετε. Ειδικά αν πιάνουν τα χέρια σας γιατί όλο και κάποια μερεμέτι θα χρειαστεί.

* Η πρώτη φωτογραφία του κειμένου δεν είναι όντως του εξοχικού μου, αλλά προέρχεται από εδώ. Μια ‘αναγκαστική’ προφύλαξη προκειμένου να διασφαλίσω ότι οι μάστορες θα μου έρθουν ξανά και τον Σεπτέμβριο, όταν πρέπει να σπάσω το μπάνιο και να αλλάξω όλους τους σωλήνες του νερού επειδή είναι σκουριασμένοι.