Το new-age προξενιό το έχεις ακουστά;

Αν είχα τώρα απέναντί μου τον Μπρους Γουίλις, θα τον κοιτούσα με μάτια όλο παράπονο και τρόμο και θα του εκμυστηρευόμουν ότι ‘βλέπω ανθρώπους που θέλουν να με δεσμεύσουν’. Δεν ξέρω αν έχω το χάρισμα ή αν υπάρχουν και άλλοι εκεί έξω σαν και εμένα να κάνουμε παρέα και να γυρίσουμε την ελληνική εκδοχή του Sense8 πάντως, το τελευταίο διάστημα άσχετα μεταξύ τους άτομα προθυμοποιούνται να μου γνωρίσουν έναν φίλο τους που ‘πιστεύουν ότι θα ταιριάζαμε πολύ’.

Η συζήτηση με ένα καρμπόν κολλημένο επάνω της ξεκινάει κάθε φορά με ένα ‘είσαι μόνη σου ε; περίεργα πράγματα‘, συνεχίζει με ένα ‘εντάξει μη σκας’ το οποίο σημειωτέον τις πρώτες 99 φορές το άκουγα ως μΕ σκας και απορούσα γιατί κάποιος να παίρνει τόσο βαριά ένα τέτοιο γεγονός και καταλήγει σε ένα ‘σου έχω τον κατάλληλο‘. Στα μεγάλα κέφια, αυτό το τελευταίο ακολουθείται και από ένα συνωμοτικό πιάσιμο μπράτσου σε φάση ‘εδώ είμαστε’ ενώ αλλιώς αρκείται σε ένα πονηρό χαμόγελο και ένα κλείσιμο του ματιού.

Να πω κάπου εδώ ότι προς τιμήν τους, πριν το τελικό ‘σου έχω τον κατάλληλο‘ μερικοί ρωτάνε και ένα ‘πώς θα τον ήθελα’ και γελάνε ξενερωμένα αλλά ευγενικά όταν τους κάνω το αστείο με τον καφέ απαντώντας ‘σκέτο χωρίς γάλα’ . Ακόμα και αν δεν βγάζουν κάποια άκρη ή κερδίζουν κάτι με το να με ρωτάνε τουλάχιστον οφείλω να τους διαχωρίσω από εκείνους που θεωρούν ότι γνωρίζουν καλύτερα από μένα πώς είναι αυτός που είναι για μένα και αντίστοιχα για εκείνον ότι είναι αυτός που είναι για εμένα. Μπλέχτηκα και μόνο που το έγραψα, απορώ ειλικρινά πώς καταφέρνουν να το πιστεύουν.

Δεν λέω, πράγματι εκείνες οι εποχές ήταν πιο αγνές και διαφορετικές, ίσως και καλύτερες τι να πω δεν τις έζησα για να ξέρω, αλλά όπως και να το κάνουμε έχουν παρέλθει εδώ και σχεδόν 30 χρόνια. Και άσε με εμένα. Έστω ότι εγώ δεν είμαι και η πλέον καλύτερη επιλογή σε ένα πείραμα με θέμα ‘το συνοικέσιο στην εποχή μας’. Ας δούμε εσένα. Εσύ όταν βλέπεις ότι υπάρχει (πολύς) κόσμος που αναλαμβάνει οικειοθελώς και με μεγάλη χαρά το ρόλο της σύγχρονης Γεωργίας Βασιλειάδου που δείχνει σεβασμό στους atenistas και δεν βρωμίζει τους δρόμους με σπασμένα κιούπια αλλά κανονίζει δήθεν τυχαίες συναντήσεις σε γνωστούς του, δεν νιώθεις ότι κάτι πάει λάθος;

Δεν νιώθεις ότι θέλεις να μπουκάρεις μέσα και να ρίξεις ένα μπουρλότο; (Άσχετο αλλά μου πήρε χρόνο να καταλάβω ότι η Σαπφώ Νοταρά και η Γεωργία Βασιλειάδου δεν είναι το ίδιο πρόσωπο)

Δεν θέλω να μιλήσω για την τύχη και την μοίρα γιατί έφαγα πολύ ρεαλισμό το μεσημέρι και μου έπεσε βαρύς αλλά αλήθεια κάθε φορά που είμαι παρούσα ως πρωταγωνίστρια ή ως απλή θεατής σε ένα προξενιό αισθάνομαι ότι κάτι δεν πάει καλά. Πράγματι, υπάρχουν παραδείγματα ανθρώπων που γνωρίστηκαν έτσι και ερωτεύθηκαν και παντρεύτηκαν και έζησαν καλά και εμείς καλύτερα αλλά πέρα από το γεγονός ότι αυτά είναι λίγα και μυρίζουν ναφθαλίνη θα ήθελα να σημειώσω ότι σε έναν φανταστικό κόσμο αν γνωρίζονταν υπό άλλες συνθήκες θα είχαν αν μη τι άλλο μια καλή ιστορία να εξιστορούν στα εγγόνια τους. Οι ίδιοι και όχι ο φίλος ή η φίλη που τους γνώρισε.

Είναι πράγματι ωραίο να έχεις φίλους που θέλουν να σε δουν καλά στο πλευρό ενός ανθρώπου που θα σε θέλει, προσέχει, αγαπάει, κτλ όμως χωρίς παρεξήγηση και ίχνος προσβολής είναι ωραιότερο να τον βρίσκεις μόνος ή μόνη σου. Ή τέλος πάντων αυτό πιστεύω εγώ. Και μάρτυς μου τα τόσα γραφεία συνοικεσίων που δυστυχώς γιατί έχασαν τη δουλειά τους κάποιοι άνθρωποι έχουν κλείσει εδώ και δύο δεκαετίες. Τα οποία να σημειώσουμε ότι δούλευαν κυρίως με μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους.

*Το ελληνικό κέντρο κινηματογράφου, προειδοποιεί:

Χωρίς να θέλω να γίνομαι αγενής λοιπόν, και χωρίς να γνωρίζω πού ακριβώς οφείλεται όλη αυτή η έξαρση προξενιών στους δρόμους της πόλης θα ήθελα να προτείνω να σταματήσουμε αυτή την ηλίθια παρελθοντολαγνεία, να σταματήσουμε να βολευόμαστε με συνθήκες που έχουν ξεπεραστεί χρόνια τώρα και να αναζητήσουμε νέους τρόπους επικοινωνίας και προσέγγισης.

Προσοχή, δαγκώνει: Οποιαδήποτε ιδέα περιλαμβάνει οθόνη και εμάς κρυμμένους πίσω από αυτήν, απορρίπτεται.

Υ.Γ.: Κάθε φορά που μου κάνουν προξενιό νιώθω κάπως έτσι.