Το πουρμπουάρ είναι τόσο εύκολο να το πεις, όσο και να το δώσεις

Δηλώνω μπερδεμένη. Όχι για το αν το λέμε πουρμπουάρ ή μπουρμπουάρ. Αν μπορούσα να στοιχηματίσω λεφτά σε αυτόν τον άσσο, τώρα θα ήμουν η Ελληνίδα Κροίσος με τα επτά γράμματα και θα έκανα και τον Χρήστο Ζαμπούνη περήφανο. Μεταξύ μας, σκασίλα μου για το δεύτερο. Αλλά, τέλος πάντων. Το μπέρδεμα μου, έχει να κάνει με το φιλοδώρημα αυτό καθεαυτό και πριν εξηγήσω ακριβώς πώς το σκέφτομαι το όλο θέμα, θέλω να αφήσω λίγο το Δημητρόπουλο να μας διακόψει.

Υπερβολικός, αληθινός, καθημερινός Θοδωρής: “Ποιος σε πείραξε πάλι;“

Ναι, από τότε που έγραψα για τις γυναίκες που βρίζουν και τους άντρες που νιαουρίζουν, με έχει ταράξει στην καζούρα ότι όλα μου φταίνε. Υπερβολικός αλλά εντάξει, δεν έχει και απόλυτο άδικο εδώ που τα λέμε. Τέλος πάντων.

Σε περίπτωση που έχεις την ίδια απορία με τον από πάνω, κανείς δεν με πείραξε αυτήν τη φορά. Αλήθεια, γράφω περισσότερο για να εκφράσω τον προβληματισμό μου ή να βρω αν θες και πέντε-δέκα ενοχικούς να τον μοιραστούμε (και να κάνουμε παρέα) παρά για να κράξω. Ποιος κράζει άλλωστε καλοκαιριάτικα;

*Ποια Ελένη Λουκά; Πού τη θυμήθηκες;

Πριν ξεκινήσω να γράφω το σημερινό κείμενο, έκανα το Google φίλο μου, και προσπάθησα να το συμβουλευθώ σχετικά με τους ‘νόμους του πουρμπουάρ’, γραπτούς και άγραφους. Η αλήθεια είναι ότι το αίτημα φιλίας μου δεν πήγε και πάρα πολύ καλά. Δεν ξέρω τι ακριβώς έφταιξε. Αν ήταν το γεγονός ότι εμείς οι Έλληνες, όσο χουβαρντάδες και αν θεωρούμε τους εαυτούς μας, το θέμα του φιλοδωρήματος το έχουμε λίγο ταμπού ή αν απλώς, δεν είμαι πολύ καλή στην αναζήτηση. Μπορεί να ήταν και τα δύο τώρα που το ξανασκέφτομαι.

Το θέμα είναι ότι απάντηση για το ποιο είναι το σωστό φιλοδώρημα, δεν πήρα. Γιατί ενώ στις περισσότερες χώρες του κόσμου η λύση έχει δοθεί με ένα 10% επί του συνολικού ποσού ή 15% για τους πιο λάρτζ τύπους, βλέπε Αμερικανούς, εμείς εδώ έχουμε το ‘ό,τι έχετε ευχαρίστηση’ το οποίο αν εσένα σου μοιάζει ιδανικό και καθόλου πιεστικό, να με συγχωρεί η χάρη σου αλλά εμένα μου φαίνεται τρομακτικό και λάθος.

Η όλη σκέψη με το ‘ανοιχτό φιλοδώρημα’ μου θυμίζει λίγο την υπέρμετρη φιλοξενία των γιαγιάδων όταν σε έχουν σπίτι τους. Ξέρεις, αυτό που σε μπουκώνουν από μανταρίνια μέχρι παστίτσιο, σου δίνουν να φας μπακλαβά, σε αναγκάζουν να πας στο ψιλικατζίδικο (ποτέ δεν το λένε περίπτερο) να πάρεις παγωτό και πριν φύγεις, σου δίνουν και ένα χαρτζιλίκι για να πάρεις κάτι να φας. Αυτήν την φανταστική παράνοια, αυτό μου θυμίζει ο ελληνικός άγραφος νόμος περί φιλοδωρήματος.

Γιατί όταν δεν έχεις έναν μπούσουλα, δεν μπορείς να ξέρεις στα πόσα χρήματα θεωρείσαι σωστός, σε πόσα γαλαντόμος και σε πόσα τσιγκούνης. Και ναι, έχεις δίκιο αυτό το ‘σωστός’ που είπα πριν, είναι κάπως ψυχαναγκαστικό, γι αυτό επαναδιατυπώνω.

Το γεγονός ότι η στάση της τσέπης μας απέναντι στο σερβιτόρο ή τον ντελιβερά, εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από την επαγγελματικότητά του και από τα ψιλά που ενδεχομένως έχουμε ή δεν έχουμε στο πορτοφόλι μας, εμένα μου τη σπάει πολύ.

Μου τη σπάει ακόμα και αν καταλαβαίνω εκείνους που θα υποστηρίξουν ότι οι παραπάνω έχουν μισθό. Μου τη σπάει ακόμα και αν καταλαβαίνω ότι στη σκέψη ενός γενναιόδωρου tip, οι παραπάνω θα σε περιποιηθούν ίσως καλύτερα και λιγότερο δημοσιοϋπαλληλίλαλιωτίστικα. Γιατί να σου πω κάτι; Και σόρι για τον Νίκο Ξανθόπουλο που έρχεται, αλλά ο άνθρωπος που θα μου φέρει την πίτσα μέσα στη βροχή, δεν περνάει δύσκολη πίστα στο Σούπερ Μάριο, κινδυνεύει. Και από ευγένεια και μόνο, οφείλω να του αφήσω κάτι παραπάνω.

Αλλά για να είμαι δίκαιη, το παραπάνω είναι μόνο ένα παράδειγμα. Προφανώς και τα επαγγέλματα των tips δεν είναι τα μόνο δύσκολα επαγγέλματα. Έλα όμως, καθιερώθηκαν ως τέτοια. Και ποια είμαι εγώ ή εσύ να έρθουμε και να πούμε ‘δεν πληρώνω’ σε ένα κίνημα που ουσιαστικά, δεν έχει να κάνει με τον εργοδότη αλλά με τον εργαζόμενο. Γιατί αυτός που υπολογίζει στο δικό μου φιλοδώρημα, είναι ο σερβιτόρος, όχι ο μαγαζάτορας ακόμα και αν κατά κάποιον τρόπο, εγώ, συμβάλλω στο μισθό του εργαζομένου του. Πωπω, και εγώ η ίδια κουράστηκα με αυτό που μόλις έγραψα. Έρμοι εργατολόγοι. Και εσείς έπρεπε να παίρνετε tips.

Τέλος πάντων, δεν ξέρω τι είναι σωστό και τι λάθος με την περίπτωση του πουρμπουάρ ήμουν ειλικρινής σε αυτό από την αρχή. Παρόλα αυτά, επειδή έχω αρκετούς φίλους και φίλες που δουλεύουν με ένα δίσκο στο χέρι, το μόνο που έχω σίγουρα να πω είναι ότι αυτά τα παιδιά, υπολογίζουν στα έσοδά τους το φιλοδώρημα. Γι αυτό και μου τη σπάει που δεν υπάρχει ακόμα, ενσωματωμένο στον λογαριασμό μας.

*Πολλά ‘μου τη σπάει’ έχω γράψει. Πάλι περήφανο τον έκανα το Δημητρόπουλο.