Το συλλογικό πένθος για τον Chandler είναι απόλυτα λογικό
- 30 ΟΚΤ 2023
Είναι το βαρύ φορτίο του πεπρωμένου. Όλοι το κουβαλάμε, το θέμα είναι πότε θα γλιστρήσει από την πλάτη μας και με ποιον τρόπο θα μας τραβήξει μαζί του. Κάποιοι αντέχουν περισσότερο, κάποιοι άλλοι λιγότερο. Το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο. Η πλάτη του Matthew Perry άντεξε 54 χρόνια. Δεν είναι λίγα, σίγουρα δεν είναι και πολλά.
Από τον θάνατό του μπορούμε να καταλάβουμε -να εμπεδώσουμε καλύτερα- διάφορα. Για παράδειγμα, την επίδραση που είχε (και έχει, σε μικρότερη βαθμό) η τηλεόραση στη ζωή των καθημερινών ανθρώπων όταν αυτή μοιράζεται -μαντέψτε- ιστορίες (σχεδόν) καθημερινών ανθρώπων. Το τελευταίο επεισόδιο των Friends, πίσω στο 2004, το παρακολούθησαν 52 εκατ. στις ΗΠΑ, ένα ασύλληπτο νούμερο για τα τότε δεδομένα.
Δεν είναι κάτι νέο, το γνωρίζαμε, αλλά τα Φιλαράκια πήγαν σε άλλο επίπεδο τη σύνδεση μεταξύ του κοινού και μιας τηλεοπτικής σειράς, της σειράς που είναι καταδικασμένη να ζει ξανά και ξανά, μέρα με τη μέρα, λεπτό το λεπτό την επιτυχία της από την αρχή, σε κάθε play next episode, εξαιτίας του Netflix, της πλατφόρμας που βρίσκεται σε εκατομμύρια συσκευές σε όλο τον κόσμο.
Υποθέτω ότι κάθε διάσημος, αργά ή γρήγορα, εξουθενώνεται από τη δόξα και όσα είναι προσκολλημένα πάνω της και το μόνο που ψάχνει, είναι μια σπηλιά για να κρυφτεί. «Δεν μου αρέσει να μου λένε “γεια Chandler”, το βαρέθηκα. Δεν είμαι ο Chandler», είχε πει. Μπορεί στην αρχή να επιθυμείς όσο τίποτα να είσαι το κέντρο της προσοχής, αυτό δε σημαίνει όμως ότι το κέντρο θα σε αντέξει.
Οπιούχα φάρμακα, κοκαΐνη, αλκοόλ, απότομες μεταβολές βάρους και ένας προβληματικός ιππόκαμπος που δεν έδειχνε διάθεση να αποθηκεύσει τις στιγμές του στα γυρίσματα. Σε παλαιότερη συνέντευξή του στο BBC είπε ότι δεν θυμόταν τρεις ολόκληρους κύκλους των Friends λόγω των καταχρήσεων. Στην αυτοβιογραφία του, Friends, Lovers, And The Big Terrible Thing, περιγράφει αναλυτικά το γεμάτο αναταράξεις ταξίδι του προς τη φήμη αλλά και πώς διαχειρίστηκε την πίεση που έρχεται πακέτο μαζί της.
«Θες την προσοχή, θες τα λεφτά και το καλύτερο τραπέζι στο εστιατόριο. Δεν σκέφτηκα ποιες θα ήταν οι συνέπειες», δήλωσε στους Νew York Times το 2002. Ο Perry, χωρίς καμία αμφιβολία, έπεσε στην τρύπα που δημιουργήθηκε από το βάρος της επιτυχίας του.
Το συλλογικό πένθος και οι λογικές αντιδράσεις
Στην καθιερωμένη σας βόλτα από τα social media, είναι πολύ πιθανό να «πέσατε» πάνω σε διάφορα ποστ από χρήστες που, για κάποιο λόγο, ένιωσαν την ανάγκη να μοιραστούν με τους διαδικτυακούς τους φίλους ότι «όχι, δεν έχω δει Φιλαράκια» και «δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο γίνεται όλο αυτό με τον Matthew Perry». Σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, αρκετοί ήταν αυτοί που παρεξηγήθηκαν σε μία ακόμη υπέροχη ελληνική στιγμή. Το καταφέραμε και αυτό: Μαλλιοτραβήγματα και βαριές κουβέντες μέσω των οπτικών ινών για το αν αξίζει ή όχι να βρέξεις τα ζυγωματικά σου. Η εξήγηση, πάντως, είναι απλή.
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ για ποιο λόγο νιώθετε άσχημα μόλις διαβάζετε για τον θάνατο ενός τραγουδιστή; Η απώλειά του φέρνει στην επιφάνεια αναμνήσεις από συγκεκριμένες περιόδους της ζωής μας τις οποίες έχουμε συνδέσει με κάποιο από τα τραγούδια του. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ηθοποιούς. Σύμφωνα με τον Tom Kersting, ειδικό σε θέματα ψυχικής υγείας για το Reader’s Digest, αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να εστιάσουμε στις θετικές αναμνήσεις που έχουμε από εκείνον. Αν δεν είσαι σε θέση να εξηγήσεις στους γύρω σου τους λόγους που νιώθεις άσχημα, δεν έχει καμία σημασία. Το να πενθείς με τον τρόπο σου για τον τηλεοπτικό Chandler, δεν είναι λάθος.
Δεν είναι τυχαίο που βλέπουμε παντού βίντεο και φωτογραφίες του στα social media. Σκεφτείτε πόσοι θα δουν σήμερα τα Φιλαράκια. Η συνήθεια του να καταφεύγουμε σε κάτι οικείο όταν νιώθουμε κάπως, μετατράπηκε σταδιακά σε ανάγκη. Τα Φιλαράκια παρέχουν μια ζώνη άνεσης, ασφάλειας και λειτουργούν ως αντιπερισπασμός. Με λίγα λόγια, η σειρά σε κάνει να ξεχνάς για λίγο τα προβλήματά σου.
Ο Matthew Perry, θέλοντας και μη, έχτισε μεγάλο μέρος αυτού του τείχους προστασίας και έτσι ήταν επόμενο ο θάνατός του να εξελιχθεί σε συλλογικό πένθος. Όχι τόσο για τον άνθρωπο Perry (ας είμαστε ειλικρινείς), αλλά για τον ηθοποιό Perry που έβαλε τον Chandler στα σπίτια μας και μας προσφέρει από το 1994 γέλιο ενώ ο κόσμος γύρω μας διαρκώς καταρρέει, αποφεύγοντας ωστόσο την ολοκληρωτική του καταστροφή. Αυτή είναι, αν μη τι άλλο, μια μεγάλη νίκη για την ψυχαγωγία και την τηλεόραση.
Κάποιες φορές, βέβαια, οι μεγάλες νίκες απαιτούν και μεγάλες απώλειες ώστε να κατακτηθούν. Ο Matthew Perry, φαντάζομαι, είναι μία από αυτές.
