Το τελευταίο κρύο ανέκδοτο του Στάθη Παναγιωτόπουλου
Ο Στάθης Παναγιωτόπουλος δεν θα λείψει σε κανέναν. Θα μείνει όμως ως σύμβολο ότι αυτά τα κάνουν και τα καλόβολα και ντροπαλά ροκ τυπάκια.
- 14 ΔΕΚ 2021
«Ήταν μία τεράστια απερισκεψία». Αυτό ήταν το κρύο ανέκδοτο της σημερινής ημέρας, το τελευταίο από όσα είχε να μας προσφέρει ο Στάθης Παναγιωτόπουλος λίγο πριν μαζέψει τα μπογαλάκια του με το μειλίχιο ύφος και το πονηρό του γελάκι και εγκαταλείψει μία για πάντα, ελπίζω, τα δημόσια πράγματα στα οποία με κάποιον τρόπο έβρισκε πρόσβαση. Είτε σε περιοδικά είτε σε σάιτ είτε σε εκπομπές μαγειρικής είτε στο μεγαλύτερο -από πλευράς τηλεθέασης- σατιρικό show της χώρας.
Η ιστορία είναι γνωστή. Ήταν γνωστή και πριν τον Στάθη Παναγιωτόπουλο, θα είναι δυστυχώς γνωστή και μετά από αυτόν. Ένας τύπος κέρδισε την εμπιστοσύνη μίας γυναίκας και στη συνέχεια θεώρησε ότι θα έχει δια παντός εξουσία πάνω της. Είτε για εκδίκηση είτε για πλάκα (δεν ξέρω και ειλικρινά δεν με νοιάζει) πραγμάτωσε αυτή την εξουσία επιδεικνύοντας τη σε λυσσασμένο με τα σάλια να τρέχουν διαδικτυακό όχλο ως τρόπαιο. Πήρε τις προσωπικές στιγμές της και τις κάρφωσε στο σαλόνι του σαν να ήταν υπερήφανος redneck κυνηγός σε σαλέ του Γουαϊόμινγκ.
Η καταγγελία άρχισε να διακινείται τις πρώτες μεσημεριανές ώρες της Δευτέρας. Το απόγευμα της ίδιας μέρας οι Ράδιο Αρβύλα βγήκαν έχοντας εμφατικά χωμένη παραδίπλα τους την καρέκλα του. Εκεί κάπου στην άκρη του πλάνου. Η σημειολογία της κενής καρέκλας. Υπάρχει ακόμη εκεί χωρίς να υπάρχει αυτός στον οποίο ανήκε. Διαβατήρια τελετουργία και μαζί κάθαρση.
Δεν έχω ιδέα αν πράγματι γνώριζαν ή όχι. Μου φαίνεται πολύ δύσκολο να έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου τόσο χρόνια και να μη γνωρίζεις. Από την άλλη, ο τρόπος που μίλησαν χθες, ομολογώ, μου φάνηκε αρκετά πειστικός. Ούτως ή άλλως δεν θα είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που κοροϊδεύει τους γύρω του. Πόση σημασία έχει τελικά; Νομίζω καμία απολύτως.
Μια πορεία που κράτησε δεκαετίας και ταυτόχρονα λίγο
Η παρουσία του ντροπαλού Στάθη στην τηλεόραση φτάνει, λοιπόν, σιγά-σιγά στο τέλος της. Κράτησε δεκαετίες αλλά ταυτόχρονα κράτησε και πολύ λίγο. Πιθανόν σε 10 χρόνια να είπε όσες λέξεις λέει ο Κανάκης σε μία εκπομπή. Ήταν όμως μόνιμα εκεί, στο ροκ στασίδι του, να μας μιλάει γεμάτος ενθουσιασμό για τους Deep Purple και τους Scorpions και τη φώτο του με τον Lemmy. Αποχωρεί, είμαι σίγουρος, με μία αίσθηση ότι δεν πρόλαβε να καταφέρει όσα ήθελε.
Προδομένος και λίγο από τη νέα εποχή που δεν τα πολυανέχεται αυτά. Πόσοι και πόσοι θα έκαναν τα ίδια και έζησαν ή και πέθαναν μετά βαγιών και κλάδων με μάζες ανθρώπων να τους αποχαιρετούν με δάκρυα στα μάτια για την τεράστια προσφορά τους. Ίσως αν μίλαγε λίγο περισσότερο να την είχε γλυτώσει. Τώρα, μεταξύ μας, σε ποιον να λείψει ο Στάθης Παναγιωτόπουλος;
Ας μείνει ένα σύμβολο ότι αυτά τα πράγματα δεν τα κάνουν μόνο κάγκουρες και άντρες παλαιάς κοπής. Δεν τα κάνουν μόνο κάτι πλάσματα της φαντασίας μας με στριφτά μουστάκια, περασμένο στον ώμο παλτό και σουγιά στην τσέπη. Ούτε τύποι με goatie, μαύρα γυαλιά και φιμέ τζάμια. Τα κάνουν και εναλλακτικά ροκ τυπάκια, ντροπαλά και καλόβολα. Από πόσα σύννεφα ακόμη να πέσουμε για να το χωνέψουμε;
