Τον Μητσάρα θέλουμε στα γήπεδα, όχι τους άλλους

Ρώτα τυχαία κάποιον στο δρόμο αν ήξερε τον Μητσάρα και η απάντηση που θα πάρεις εννιά στις δέκα φορές θα ‘ναι “ποιον, αυτόν τον τρελό που χασκογελούσε πίσω από παίκτες που έκαναν δηλώσεις;”. Μια πιθανή παραλλαγή είναι και το “ποιον, αυτόν το γραφικό που κρατάει πλακάτ και γκαρίζει μόνος του στο κέντρο;”.

Τα ίδια παράσημα έχει απονείμει η κοινωνία και σε άλλους που λένε φωναχτά την περίεργη(;) γνώμη τους, όπως ο Βασίλης Λεβέντης που, αν δεν γνώριζα καλύτερα χάρη σε μια συνέντευξή μας πριν δύο χρόνια, θα δεχόμουν κι εγώ ότι ‘έχει κάποια θέματα’ κι ότι ‘έτσι όπως τα λέει, χάνει το όποιο δίκιο του’. Ο Βασίλης Λεβέντης που γνώρισα χάνει εύκολα το κοντρόλ του ταμπεραμέντου του, αλλά είναι ένας εξαιρετικός δικηγόρος και ένας πολιτικός ανυπόφορα -για τον μέσο πολιτικάντη- πιστός και συγκεκριμένος στη δημοκρατική, πολιτική του πρόταση.

Στο μυαλό μου, ο Μητσάρας είναι μια περίπτωση Βασίλη Λεβέντη και ομολογώ ότι έκανα αυτή τη σύνδεση χτες το βράδυ που διάβασα ότι άφησε κάτω τον μαρκαδόρο και τα πλακάτ μια για πάντα. Ο Μητσάρας πέθανε ακριβώς πριν μια εβδομάδα και κηδεύτηκε τη Δευτέρα στο Σχιστό, αν και τις τελευταίες ώρες η είδηση του θανάτου ελέγχεται.

Οι μοναδικές φορές που τον είδα από κοντά είναι σε γήπεδα. Στην αθλητικό στίβο, όχι στον κοινωνικό, αν και τα τελευταία χρόνια σήκωνε πλακάτ με αμιγώς πολιτικό μήνυμα και στο γήπεδο. Ήταν πιο τοπικός κι απ’ το τοπικό ποδόσφαιρο.

Τον συνάντησα πρώτη φορά στις πέτρινες κερκίδες του γηπέδου της Ηλιούπολης σε ένα ματς του Χαραυγιακού για τη Β’ Εθνική 20 χρόνια πριν (σ.σ. η τύχη το ‘φερε να ετοιμάζω εδώ και μέρες ένα longform για το συγκεκριμένο, κάπως κακόφημο, γήπεδο για λογαριασμό του Sport24).

Φώναζε μόνος, τρόμαξα, με καθησύχασαν. “Αυτός είναι ο Μητσάρας, είναι τελείως ακίνδυνος”, μου είπε κάποιος που έπιασε το τίναγμά μου προς τα πίσω. “Χαραυγιακός;”, ρώτησα τον πληροφοριοδότη. “Πανιώνιος”, μου απάντησε. Νομίζω πως σε όλο το υπόλοιπο ματς κοιτούσα τον Μητσάρα και όχι το γήπεδο.

Έκτοτε τον είδα δεκάδες φορές σε αποδυτήρια σε ‘ζωντανή μετάδοση’ από άλλα γήπεδα, μικρά και μεγάλα. Αυτό που με συνάρπαζε περισσότερο κι απ’ το πώς έπαιζε στα δάχτυλα το παρασκήνιο και τα αποδυτήρια είναι η επιλογή του να στέκει μόνος.

Είχε τα προφορικά συνθήματα και τα γραμμένα συνθήματα. Ήταν κάτι σαν σταυροφόρος του δικού του, ιδιαίτερου σκοπού. Όσο έπαιρνε ο ίδιος τον εαυτό του στα σοβαρά, ο Μητσάρας πετύχαινε την αυτοπραγμάτωση. Και στα γήπεδα και στους δρόμους.

Οι μνημονιακές κυβερνήσεις δεν έχουν περάσει καλά στα χέρια του. Το ίδιο και οι δυνάμεις καταστολής. Είναι απορίας άξιο πώς ακόμη και οι κατά τ’ άλλα πολύ ευερέθιστοι ΜΑΤατζήδες δε σάλευαν όταν μόστραρε στο πλαστικό των κρανών τους τέτοιες ζωγραφιές.

Μάλλον θα τον περνούσαν για τρελό.

Η είδηση του θανάτου του κατέκλυσε τα social media λίγες ώρες μετά τον προημιτελικό των αιωνίων στο άδειο -λόγω τιμωρίας φυσικά- κλειστό του ΟΑΚΑ. Κανείς δεν ξέρει πόσα ‘ψυχρά’ ντέρμπι έχουμε να δούμε στο μέλλον, άλλα όλοι ξέρουμε ότι θα δούμε κι άλλα.

Θα ήθελα ένα γήπεδο γεμάτο Μητσάρες που στα τάιμ-άουτ βάζουν κάτω τους κοινωνικούς τους προβληματισμούς και στήνουν μια πρόχειρη εκκλησία του δήμου ή που κατά τη διάρκεια του ματς εγκαλούν τον πρόεδρο που κυκλοφορεί με Jaguar ενώ έχει απλήρωτους τους παίκτες;

Δεν με αφορά να ισοπεδώσω τα πάντα, ούτε να αρχίσω τα ‘ωραία’ ψέματα. Το γήπεδο δεν είναι εκκλησία (ούτε του δήμου, ούτε της γειτονιάς), έχει τις εντάσεις και τα ξεσπάσματα, αλλά θα όφειλε να έχει και τη χαρά που δεν έχει πια. Γιατί δεν χαίρεσαι ένα Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, ενώ απολαμβάνεις ένα Ολυμπιακός-Ατλέτικο Μαδρίτης;

Απαντώ λοιπόν με ερώτηση στην ερώτησή μου για ένα γήπεδο γεμάτο Μητσάρες. Θα ήθελα ένα γήπεδο γεμάτο κάφρους σε εντεταλμένη (από προέδρους ή σύμβολα, λίγη σημασία έχει πια) υπηρεσία, επειδή τα κοινωνικά προβλήματα που χώρεσε στα πλακάτ του ο Μητσάρας παραήταν εκτός των δυνατοτήτων τους και τους καταδίκασαν σε ένα φανατισμένο γηπεδο-εξωγηπεδικό ανήκειν;

Και μετά, πιθανότατα θα έκαναν τα ίδια.

Το θέμα πια έχει περάσει σε πιο πρακτικές βάσεις. Όσο συνεχίζουμε με τους ‘άλλους’, όχι τους Μητσάρες, τα γήπεδα θα είναι άδεια ή θα καίγονται και μετά θα είναι άδεια.

~~~~~~~~~

Η αγιοποίηση την επομένη της είδησης του θανάτου μιας μαζικά συμπαθούς φυσιογνωμίας είναι σαν να κλέβεις εκκλησία. Ούτε εγώ, ούτε εσύ θα μιλούσαμε σήμερα γι’ αυτόν αν δεν μαθαίναμε ότι πέθανε. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν πρέπει να σημειώσουμε και να θυμόμαστε ως τι θα τον θυμόμαστε.

Ο Μητσάρας δεν συμβόλιζε μόνο ένα πιο αθώο ελληνικό ποδόσφαιρο άλλων δεκαετιών. Συμβόλιζε τον ανεξάρτητο οπαδό, με ιδία και όχι φορετή κρίση, με κοφτερό μυαλό και αντισυμβατικό στιλ. Απ’ αυτά που σε κλειδώνουν ως γραφικό στις συνειδήσεις των πολλών.

Το θαυμάσιο με την περίπτωσή του είναι ότι έδινε τον αγώνα του φωναχτά και στο πεζοδρόμιο. Έλεγε μόνο αυτό που πίστευε, αλλά το έλεγε δυνατά. Ποιος τον άκουγε, θα μου πεις. Έλα ντε. Οι περισσότεροι έχουμε λυμένα τα θέματά μας με τον πιο μαγικό από τους τρόπους. Χωρίς καν να λέμε αυτά που πιστεύουμε.