Τρία επίκαιρα ερωτήματα για τον Δημήτρη Κουφοντίνα

Πώς να ξύπνησε σήμερα ο Δημήτρης Κουφοντίνας μέσα στο γκρίζο τοπίο του κελιού του; Γιατί είναι δεδομένο ότι αυτή η μέρα του δημιουργεί συνειρμούς. Ξημέρωσε 17 Νοέμβρη, όπως το όνομα της οργάνωσης στην οποία ήταν το πρώτο πιστόλι.

Επιπλέον του θυμίζει τα… ιδιόρρυθμα γενέθλιά του! Ο ίδιος δεν είχε βαφτίσει το βιβλίο του ‘Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη’; Και πώς να κοιμήθηκε χτες, ακούγοντας τη δυνατή βροχή και τους κεραυνούς που έπεφταν στις στέγες; Του θύμιζε… κονσέρτο για πολυβόλα; Μπορεί και όχι, ποιος ξέρει…

Ο ‘Λουκάς’ της 17 Νοέμβρη λοιπόν ίσως και να ξύπνησε μελαγχολικός κι ανόρεκτος. Λίγες μέρες πριν είχε απολαύσει την πρώτη του άδεια μετά από εγκλεισμό 15 ετών και δύο μηνών (από τις 5 Σεπτεμβρίου 2002, όταν είχε παραδοθεί μετά την εξάρθρωση της οργάνωσης), αλλά η επιστροφή στην σκληρή πραγματικότητα είναι πάντα δύσκολη.

Προφανώς σ’ αυτές τις 48 ώρες ελευθερίας δεν πρόλαβε να ασχοληθεί με την επανασύσταση της μελισσουργικής του μονάδας, όπως είπε στους δικαστές για να εγκρίνουν την αίτηση αδείας του, μετά από τόσες απορρίψεις. Ο ‘Λουκάς’… Με τα ‘έντεκα φορές ισόβια και 1.763 χρόνια κάθειρξη’, σύμφωνα με την απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών στις 9 Μαΐου 2007

Ο ‘Λουκάς’… Που λίγους μήνες πριν έγραφε από τις φυλακές: “Ο θεσμός της άδειας δεν είναι κάποια παραχώρηση μιας καλοσυνάτης εξουσίας, αλλά μια κατάκτηση αγώνων την οποία δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε αμαχητί. Όπως δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε καμιά κατάκτηση αγώνων, ιδιαίτερα σήμερα, στα χρόνια της μνημονιακής χολέρας, όταν η περιστολή των δικαιωμάτων είναι η άλλη όψη της μόνιμης λιτότητας. Όσο με αφορά, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι ένας πολιτικός κρατούμενος μπορεί να ζήσει και χωρίς άδεια. Άλλωστε ποτέ η προσωπική του τύχη δεν μπορεί να είναι στην κορυφή των προτεραιοτήτων του. Όμως δεν μπορεί να ζήσει άτιμος. Δίχως ακέραια τη συνείδηση και την ιδεολογία του. Και επειδή η δική μας συνείδηση τροφοδοτείται από τη μνήμη των αγώνων, να το πούμε άλλη μια φορά, για να το καταλάβουνε, ότι αυτήν τη μνήμη ξέρουμε να την υπερασπίζουμε με κάθε κόστος. Δημήτρης Κουφοντίνας, 12 Ιουλίου 2017, Φυλακές Κορυδαλλού“.

Πώς είπε; Πολιτικός κρατούμενος; Μάλιστα! Η λίστα των δολοφονιών -κατά τους δικαστές- τεράστια: Νίκος Μομφεράτος 1985, Παναγιώτης Ρουσέτης 1985, Δημήτρης Αγγελόπουλος 1986, Αλ. Αθανασιάδης-Μποδοσάκης 1988, Παύλος Μπακογιάννης 1989, Ρόναλντ Στιούαρτ 1991, Τσετίν Γιοργκού 1991, Θάνος Αξαρλιάν 1992, Μιχάλης Βρανόπουλος 1994, Ομέρ Σιπαχίογλου 1994, Κώστας Περατικός 1997, Στίβεν Σόντερς, το τελευταίο θύμα της οργάνωσης, 8 Ιουνίου 2000.

‘Ο μελισσοκόμος με το ματωμένο κεντρί’, άφησε τη συνήγορό του Γιάννα Κούρτοβικ να αναλύσει: “Ένα δίκαιο συμβούλιο έκανε δίκαιη κρίση. Κρίνοντας με βάση το νόμο και τίποτα παραπάνω, χορήγησε την άδεια. Το κοινό περί δικαίου αίσθημα, που σήμερα παίζει από το πρωί στα κανάλια, στους δέκτες μας, δεν αποτελεί παράγοντα κρίσης για την άσκηση των δικαιωμάτων του κρατουμένου. Το κοινό περί δικαίου αίσθημα χειραγωγείται”.

Την ώρα που ο Κουφοντίνας απολάμβανε το δείπνο του σε ταβέρνα του Βαρνάβα, η χήρα του Στίβεν Σόντερς, η Χέδερ, δήλωνε στην εφημερίδα Times: “Αισθάνομαι αποτροπιασμό για την απελευθέρωση για δύο ημέρες ενός άνδρα που εμπλέκεται στο φόνο του συζύγου μου. Κανένας από εκείνους στη 17Ν δεν έχει δείξει ποτέ καμία μεταμέλεια ούτε έχει απολογηθεί για το φόνο του συζύγου μου“.

Σε τέτοιες ιστορίες, πάντα υπάρχει λόγος και αντίλογος. Πολλοί πήραν θέση -υπέρ ή κατά των δικαστών-, τοποθετήθηκε και ο Ρουβίκωνας: “Η άδεια του Κουφοντίνα ήταν μια νίκη. Γιατί γρήγορα ξεχάστηκε πως όλο το προηγούμενο διάστημα, για το σύνολο σχεδόν των πολιτικών κρατουμένων το δίλημμα ‘αποκήρυξε το ένοπλο για να σου δώσουμε άδεια’ είχε τεθεί εκβιαστικά. Και η τακτική αυτή, το σύγχρονο αντίστοιχο της δήλωσης μετάνοιας, έσπασε στην πράξη. Δεύτερη και καθυστερημένη έρχεται η δεξιά να απαιτεί ‘μεταμέλειες’. Την πρόλαβε και απέτυχε ο Σύριζα. Ο οποίος από τις κάμερες υπερασπίζεται δικαιώματα και στη σκιά αλλάζει τον σωφρονιστικό κώδικα για να τα αφαιρέσει με τις πλάτες του νόμου. Γεγονότα σαν την άδεια του Δ. Κουφοντίνα είναι ανάσες ελευθερίας για όλους. Θα χρειαστούν πολλές και διαφορετικές ανάσες ακόμα. Ώσπου να ανασάνουμε όλοι καθαρό αέρα. Ρουβίκωνας Μέλος της Αναρχικής Ομοσπονδίας“.

Προφανώς δικαίωμα να εκφράσει την άποψή της έχει και η Αλεξία Μπακογιάννη, που ήταν παιδάκι όταν δολοφονήθηκε ο πατέρας της. Πώς έκρινε λοιπόν την άδεια του εκτελεστή του;”Τα παιδιά μου είναι μικρά, τους έκλεισα την τηλεόραση δύο ημέρες. Δεν ξέρω τι να τους πω και αυτά που έχω να τους πω, δεν θέλω να τα πω. Δεν θέλω να γεμίσω την καρδιά τους με ένα νέο μίσος για αυτό. Τους έλεγα μια ιστορία για τον Χάρι Πότερ, ότι η αγάπη τα κερδίζει όλα και το πώς η αγάπη της μαμάς του προστάτευσε τον μικρό μάγο. Και με ρωτάει ‘Εσύ δεν αγαπούσες πολύ τον μπαμπά σου;’. Απάντησα ‘πάρα πολύ αγάπη μου’. Και με ρώτησε ‘Η δική σου αγάπη γιατί δεν τον προστάτευσε’ και χάλασε όλο αυτό“.

Προφανώς δεν έχουμε το υπόβαθρο να κρίνουμε μια τόσο σοβαρή δικαστική υπόθεση -για την άδεια ή μη- αλλά το κοινό περί δικαίου αίσθημα δεν το εκφράζει μόνο η κυρία Κούρτοβικ. Γιατί δεν είναι θέμα χειραγώγησης αυτό που κουβέντιαζε όλος ο κόσμος πριν από οκτώ μέρες, όταν πήρε άδεια ο Κουφοντίνας. Κι είναι και κάτι ακόμα που κουβέντιαζε. Είναι η ‘επιτροπή υποδοχής’, οι θαυμαστές που τον περίμεναν και τον επευφημούσαν έξω από τον Κορυδαλλό.

Γιατί άραγε; Για το σταθερό χέρι του άλλοτε ταμία (στα χρήματα των ληστειών), στρατολόγου και εκτελεστή της 17 Νοέμβρη; Μια εντελώς διαφορετική μεταχείριση λόγου χάρη απ’ ότι στον τοξικομανή δολοφόνο της Δώρας Ζέμπερη, με τους πολίτες να επιδιώκουν να τον λιντσάρουν

Ο ένας με ταπεινά κίνητρα, ο τοξικομανής, ο άλλος με το προσωπείο της ιδεολογίας και των ‘υψηλών κινήτρων’. Ο ένας δολοφόνος, ο τοξικομανής, ένα ρεμάλι, ο άλλος, ο εκτελεστής, με προσωπικό ιστολόγιο που έχει και φωτογραφίες. Σαν σταρ!

Κι ένα υστερόγραφο

Αυτό το κείμενο, με σαφή στόχο να έχει μια ψύχραιμη ματιά, δεν θα γραφόταν ποτέ αν οι ρουκέτες που εκτόξευσε ο Κουφοντίνας κατά του Mega στις 15 Μαρτίου 1995 έβρισκαν το στόχο τους.

Σφηνώθηκαν ακριβώς κάτω από το γραφείο μου κι ο σεισμός των οκτώ ρίχτερ -αυτό ήταν το αρχικό αίσθημα- με πέταξε στο έδαφος, με την ψευδοροφή να πέφτει στο κεφάλι μου, όπως και της γραμματέως του αθλητικού τμήματος, της Ντίνας Κακολύρη. Επιζήσαμε!

Τον συνάντησα στο δικαστήριο, στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού, στις 23 Απριλίου 2003. Ήρθαμε πρόσωπο με πρόσωπο. Το άδειο βλέμμα του με κεραυνοβόλησε. Ανατρίχιασα! Ήμουν ο μάρτυρας νούμερο 173 και ήταν ο σταρ της οργάνωσης. Έφυγα με ένα σφίξιμο στο στομάχι, έφυγε για το κελί του χαμογελώντας.

Τώρα, δεκατέσσερα χρόνια μετά, θα τον ρωτούσα το ίδιο πράγμα: “Γιατί;” Ο Κουφοντίνας θα ξαναπάρει άδειες. Ο Χριστόδουλος Ξηρός είχε πάρει έξι μέχρι να μην ξαναγυρίσει στη φυλακή (6 Ιανουαρίου 2014), για να συλληφθεί ένα χρόνο αργότερα (3 Ιανουαρίου 2015). Μπορεί και να φτιάξει το μελίσσι του. Άραγε -παραφράζοντας τον Διονύση Σαββόπουλο- δεν ακούει φωνές από παντού και δεν φοβάται το καημένο;

Συγγνώμη, δεν έχω απάντηση…Έχω όμως απάντηση σε κάτι άλλο: ότι η 17 η Νοεμβρίου 1973 είναι ανέγγιχτη κι έτσι πρέπει να είναι.

Φωτογραφίες: Eurokinissi.gr