Βαλένθια ποδοσφαιρικό: Τρεις μέρες στα άδυτα του Μεστάγια

Αν υπήρχε χώρος για μόνο ένα mythbuster εις το διηνεκές, θα έκανα τα πάντα για να τελειώσουμε μ’ αυτό το ‘ούνα φάτσα ούνα ράτσα’ που λέμε για εμάς και τους Ιταλούς. Αν είμαστε όντως ‘ούνα ράτσα ούνα φάτσα’ με τους Ιταλούς, με τους Ισπανούς είμαστε αδέρφια που έτυχε απλά να μεγαλώσουν σε γεωγραφική απόσταση και ως εκ τούτου μιλάνε άλλη γλώσσα. Οι Ισπανοί είναι πολύ πιο γήινοι, σαρκαστικοί και σαν εμάς εμφανισιακά (και στιλιστικά) απ’ όσο οι Ιταλοί. Μην ξεγελιέστε από τη γειτνίαση λοιπόν.

Στα πάρκα της Βαλένθια, υπάρχουν κρυμμένα fortune cookies που γράφουν ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να ξεχωρίσεις έναν Ισπανό από έναν Έλληνα είναι να κοιτάξεις στις φαβορίτες. Είναι σύνηθες μεταξύ των Ισπανών να αφήνουν αυτήν την υποψία φαβορίτας αλά Τσάβι Πασκουάλ. Κατά τ’ άλλα, μοιάζουμε αξιοσημείωτα πολύ.

Προς τι αυτός ο δαρβινικός πρόλογος; Από τις 4 ως τις 7 Μαρτίου, βρέθηκα στη Βαλένθια και γνώρισα δεκάδες Ισπανούς, φορώντας τον μανδύα του απεσταλμένου του OTE TV ενόψει του Βαλένθια-Ατλέτικο Μαδρίτης. Το συγκεκριμένο ματς δεν έκρινε κάποιον τίτλο (ούτε το μέλλον του Γκάρι Νέβιλ στις νυχτερίδες), αλλά ήταν το δεύτερο πιάτο του Liga BBVA Experience, μιας εμπειρίας που, όπως λέμε στην καθαρεύουσα, είναι ‘once in a lifetime’.

(Από αριστερά: Η πρώτη τριάδα είναι οι Πορτογάλοι. Ο εξαιρετικός Αντόνιο μετά της συζύγου του και ο Πορτογάλος δημοσιογράφος. Ο Αντόνιο μου είπε δύο φορές για τον Έλληνα φίλο του, τον Σάββα, με τον οποίο δούλευαν στην ίδια πολυεθνική φαρμακευτική. Ο Αντόνιο είναι οπαδός της Μπενφίκα και όχι πολύ χαρούμενος για την επίδοση του Κώστα Μήτρογλου στο ντέρμπι με τον Πόρτο. Για τον ‘Σαμάρης’ πάντως, είχε μόνο καλά λόγια να πει).

Ο OTE TV έδωσε την ευκαιρία σε δύο υπερτυχερούς από τον Βόλο, τον Βαγγέλη και τη Νίκη, να ζήσουν αυτήν την εμπειρία, και σε έναν δημοσιογράφο -εμένα- να καταγράψει όλα όσα συνέβησαν στη Βαλένθια. (Μπορώ να τα γράψω όλα, δεν είχαμε καμία ακρότητα). Στη Βαλένθια, συναντήσαμε άλλες τέσσερις τριάδες -ήτοι δύο τυχεροί και ένας δημοσιογράφος- από την Πολωνία, τη Ρουμανία, το Βέλγιο και την Πορτογαλία.

Αυτές είναι οι σημειώσεις μου. Και είναι αρκετές.

Ημέρα πρώτη: ‘Υποδοχή ηρώων’, φανέλες και σκυλόψαρο

Απευθείας πτήση για τη Βαλένθια δεν υπάρχει από το Ελ. Βενιζέλος, άρα η προσέγγισή μας έγινε μέσω Λαμίας, που σε μίλια αέρος μεταφράζεται μέσω Κωνσταντινούπολης. Η πτήση ήταν τα αξημέρωτα, αλλά προσπάθησα να δω τη φωτεινή πλευρά –> στο δρόμο για το αεροδρόμιο άκουγα Δημήτρη Μαχαίρα.

Προς μερικό εκνευρισμό μου, αλλά απόλυτα προς τιμήν τους, οι άνθρωποι της La Liga δεν είχαν αποκαλύψει τίποτα από το πλάνο του τριημέρου πριν πατήσουμε σε ισπανικό χώμα. Το μόνο που γνώριζα τόσο εγώ όσο και οι τυχεροί από τον Βόλο είναι ότι το βράδυ της Κυριακής, θα βρισκόμαστε στο Μεστάγια για το Βαλένθια-Ατλέτικο Μαδρίτης. Δεν λέω, αυτό ήταν κάτι φοβερό για να ‘χεις να περιμένεις, αλλά γνωστός περίεργος, ήθελα να ξέρω τα πάντα από πριν. Δεν πειράζει. Όταν άρχισα να τα μαθαίνω, ενθουσιάστηκα που δεν ήξερα κάτι από πριν.

(Μεροκάματο στον πάγκο της Βαλένθια. Ό,τι χρειαστεί παιδιά, ό,τι χρειαστεί)

Στο αεροδρόμιο της Βαλένθια μας περίμενε ο Κλαούντιο, ένας Ισπανός με αργεντίνικες ρίζες που έμοιαζε στον Ντιέγκο Σιμεόνε και που στη διαδρομή μέχρι το ξενοδοχείο μας έμαθε τα απαραίτητα ισπανικά για το τριήμερο. Τέσσερις λέξεις: una, caña, por, favor, δηλαδή “μια μπύρα παρακαλώ”.

Οδηγώντας στους φαρδιούς δρόμους της τρίτης μεγαλύτερης πόλης της Ισπανίας, μου εξήγησε ότι τα περιπολικά που βλέπουμε σε κάθε δεύτερο φανάρι την έχουν στημένη στους μηχανόβιους που τρέχουν αυτούς τους δρόμους στη μία ρόδα. “Και εντάξει, εδώ δεν είναι τόσο αυστηροί. Στη Μαδρίτη που ζω, αν σε δουν να κάνεις σούζα, σου παίρνουν το μηχανάκι για πάντα”, είπε σε άπταιστα σπασμένα αγγλικά. Συνεννοηθήκαμε. Τον βάφτισα ‘Τσόλο’ του τουρ και συνεχίσαμε.

Στο λόμπι του SH Valencia Palace μας περίμεναν τα banners της La Liga και η Μαρία, ακόμη μια Μαδριλένα και ό,τι πιο κοντά σε προπονητή είχαμε αυτό το τριήμερο. Η Μαρία είχε την κοψιά ποδοσφαιριστή, παρότι πλέι-μέικερ στα νιάτα της. Είναι οπαδός της Ρεάλ Μαδρίτης. Μάταια προσπάθησα να της πιάσω την κουβέντα για τον Μπουρούση. Δεν τον θυμόταν.

(Η Μαρία στα γραφεία του Συνδέσμου Φιλάθλων Βαλένθια, μπροστά από τη φανέλα του Pepe Ribes, μεγάλου Ισπανού ιστιοπλόου και φανατικού οπαδού των νυχτερίδων)

Η Μαρία είπε αυτό που ευχόμουν εγώ, οι φίλοι και η οικογένειά μου να ακουστεί εκείνη τη στιγμή. “Free time μέχρι τις 19.00”. Σχεδόν έκλαψα στην αγκαλιά της. Ψέματα. Σχεδόν κοιμήθηκα στο ασανσέρ. Ψέματα. Σχεδόν κοιμήθηκα τη στιγμή που έβαζα την κάρτα στην πόρτα του 249. Ψέματα. Σχεδόν κοιμήθηκα στο χαλάκι του χολ όταν μπήκα στο δωμάτιο. Ψέματα.

Είδα αυτά στο κρεβάτι μου και ΞΥΠΝΗΣΑ:

 

Φανέλα της Βαλένθια με το μικρό μου όνομα, κασκόλ της Βαλένθια, σακίδιο La Liga στο σωστό χρώμα και ένας σκασμός από flyers, φυλλάδια, χάρτες και αναμνηστικά. Α, στη γωνία του δωματίου είχε και ένα σημαιάκι του κόρνερ. Έβγαλα τις απαραίτητες φωτογραφίες, πήρα τα απαραίτητα τηλέφωνα εκστασιασμού και έπεσα σαν το σακί στο κρεβάτι. Στις 19.00 ήμουν στο λόμπι του ξενοδοχείου και μιλούσα με τη Μαρία για τα ισπανικά γήπεδα.  (Για την ακρίβεια, σπάγαμε το κεφάλι μας δέκα λεπτά για να θυμηθούμε το φοβερό και τρομερό Μονζουίκ της Εσπανιόλ. Τελικά το γκουγκλάραμε).

Αφού λύσαμε το θέμα με το Μονζουίκ και αφού κατέβηκαν στο λόμπι όλοι οι τυχεροί από την Ευρώπη παρέα με τον δημοσιογράφο-‘σωματοφύλακα’ για κάθε ζευγάρι (μεταφορικό και κυριολεκτικό) τυχερών, η Μαρία μάς συγκέντρωσε στον πρώτο όροφο για να μας αναλύσει το πρόγραμμα του τριημέρου. Στη συνέχεια είχαμε το πρώτο μας δείπνο σαν ομάδα με τις επιλογές για το κυρίως να είναι ή το σκυλόψαρο με πουρέ λαχανικών ή το κοτόπουλο με τον πουρέ πατάτας. Μη στα πολυλογώ, έχασα τη χρυσή ευκαιρία να φάω το πρώτο μου σκυλόψαρο.

Απαράδεκτος, συμφωνώ.

Ημέρα δεύτερη: Μεστάγια, καραβίδες και το κονάκι του Μανόλο

Αφού πέρασε μια βόλτα από το λιμάνι και την παραλία της Βαλένθια (σ.σ. πατήσαμε πάνω στην πίστα της Φόρμουλα 1 στην οποία έκανε στάση το πρωτάθλημα για πέντε χρόνια ως το 2012), το μαύρο βαν που μας μετέφερε παντού, πάρκαρε έξω από το Μεστάγια. Όπως συμβαίνει με τα περισσότερα μεγάλα γήπεδα της χώρας (Μπερναμπέου, Βιθέντε Καλντερόν), το Μεστάγια βρίσκεται ανέλπιστα μέσα στην πόλη.

 

Με μια πρώτη ματιά απέξω, το Μεστάγια, το δεύτερο παλιότερο γήπεδο της Ισπανίας μετά το El Molinon της Σπόρτινγκ Χιχόν, είναι ένα σωστό μουσείο. Ένα μουσείο σε διαστάσεις γηπέδου 55.000 θέσεων. Εξωτερικά, χωρίζεται σε τρία επίπεδα. Στην άκρη των επιπέδων βρίσκεται χαμηλό καγκελάκι που προσθέτει στη μουσειακότητα του κτιρίου. Στο πρώτο επίπεδο, υπάρχουν η μία δίπλα στην άλλη, τεράστιες μορφές που φόρεσαν τη φανέλα της Βαλένθια. Ο Κέμπες, ο Κανιθάρες, ο Πουτσάδες.

Κάθε καινούργιο κάτι που πιάνει το μάτι περιμετρικά του Μεστάγια ενισχύει το αστείο “ρε μήπως να βγάλουμε τα παπούτσια μας πριν μπούμε μέσα”;  Όπως μας καθησυχάζει η ξεναγός του γηπέδου, κάτι τέτοιο δεν κρίνεται απαραίτητο.

Πηγαίνουμε στα αποδυτήρια, στην αίθουσα των τροπαίων και σε αυτή των ιστορικών κειμηλίων. Όπου ιστορικά κειμήλια, βάλε λάβαρα από δεκάδες ευρωπαϊκούς συλλόγους (σ.σ. νωρίς στον τοίχο με τα λάβαρα βρίσκεται και αυτό του Ολυμπιακού), φωτογραφίες ή τα παπούτσια που φόρεσε ο Ανγκούλο στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης στο Σεν Ντενί, τον Μάιο του 2000.

(Amunt Valencia! Αυτό είναι το σύνθημα που δονεί το γήπεδο και την πόλη. Το Amunt σημαίνει ‘Πάμε!’ σε μια διάλεκτο χαμένη στα στενά της πόλης)

 

Οι ατέλειωτοι διάδρομοι πίσω από το Μεστάγια καταλήγουν σε μια σειρά από καφέ σκαλάκια με κατεύθυνση προς τα πάνω. Τα ανεβαίνεις και βρίσκεσαι στο ύψος της σέντρας του Μεστάγια. Και σε πιάνει ίλιγγος.

 

Η ξεναγός μας ζητάει ευγενικά να μη διανοηθούμε να πατήσουμε το χορτάρι και όλοι μαζί χανόμαστε στον πάγκο της Βαλένθια. Ο πάγκος είναι χωμένος στη γη, γεγονός που σημαίνει ότι καθιστός είναι αδύνατον να δεις τις γραμμές του γηπέδου. Το σημειώνω γιατί τουλάχιστον τα 45 από τα 90 λεπτά του ματς με την Ατλέτικο, ο Γκάρι Νέβιλ ήταν χωμένος/χαμένος στον πάγκο, ενώ ο συνάδελφός του, Σιμεόνε, κάθισε βία 20 δευτερόλεπτα σε όλο το ματς.

Λίγο πιο πέρα, στον πάγκο της Ατλέτικο, περίπου δέκα 30άρηδες από τη Σιγκαπούρη έκαναν πρακτικά πλάκες και αστεία μεταξύ τους, ενώ οι μισοί εξ αυτών σπρίνταραν μέχρι τη σέντρα. Κοίταξα λοξά τη συμπαθέστατη ξεναγό και εκείνη ανασήκωσε τους ώμους. “Είναι φίλοι του Πίτερ Λιμ, μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν”, μου είπε με λίγες ενοχές.

O Πίτερ Λιμ είναι ένας ζάμπλουτος επιχειρηματίας από τη Σινγκαπούρη που ανέλαβε τα ηνία της ομάδας τον Μάιο του 2014. Ο Γκάρι Νέβιλ είναι προσωπικός φίλος του Λιμ, ο οποίος τον Σεπτέμβριο του 2014 αγόρασε το 50% των μετοχών της Salford City από τους έτερους ιδιοκτήτες της. Μεταξύ αυτών, ο Γκάρι και ο Φιλ Νέβιλ.

(στα αποδυτήρια)

(όξω απ’ τα αποδυτήρια)

Τα καθίσματα στο Μεστάγια είναι μαύρα, άσπρα και πορτοκαλί. Στις απέναντι κεντρικές θύρες σχηματίζεται μια ωραιότατη νυχτερίδα, που, προσοχή, δεν είναι το σύμβολο μόνο της ομάδας Βαλένθια, αλλά ολόκληρης της πόλης. Ως εκ τούτου, η Λεβάντε, η έτερη ομάδα της Βαλένθια, έχει επίσης τη νυχτερίδα στο σήμα της.

 

Μετά το Μεστάγια,  το μαύρο βαν στο οποίο έπαιζε στο repeat ένα cd με γνωστά ποδοσφαιροτράγουδα και τον διεθνή(;) ύμνο(;) της La Liga(;) μας πήγε στο κέντρο της πόλης για να ζήσουμε το φοβερό έθιμο της Mascletà. Κάποιοι πρόλαβαν να ψάξουν στο ίντερνετ και να ενημερωθούν περί τίνος πρόκειται. Δεν ήμουν ένας από αυτούς.

(Ποιο Πάσχα; Ποιο;)

Για δέκα λεπτά λοιπόν, τα αυτιά μου δέχτηκαν πρωτοφανή επίθεση από ομοβροντίες βαρελότων που, το ορκίζομαι, εκεί λίγο πριν το κρεσέντο, κατάφερναν να ακουστούν σαν μουσική. Όλο αυτό ήταν τρομακτικά θορυβώδες, αλλά ομολογώ ότι αν είχα επιλογή, θα διάλεγα να το ξαναπεράσω.

Μετά το τουρ του γηπέδου και τη Mascletà, ήταν κάπως αναγκαίο να φάμε. Και το βαν μας πήγε πίσω στην παραλία για μεσημεριανό. Το μεσημεριανό ήταν κάτι που έμοιαζε με παέγια, αλλά δεν έπρεπε επ’ ουδενί να το πούμε έτσι. Λεγόταν αρόθ μαρινέρο (ρύζι με θαλασσινά δηλαδή) και ήταν εξαιρετικό. Στη μέση είχαν φέρει και κάτι ψητά καλαμάρια, εξαιρετικά και του λόγου τους, ενώ ταυτόχρονα χάζευα στο Twitter την εξέλιξη του Τότεναμ-Άρσεναλ. (Ο λόγος θα φανερωθεί σύντομα).

 

Το πρόγραμμα είχε ήδη αρχίσει να παίρνει φωτιά και επειδή η La Liga δεν άφηνε δευτερόλεπτο της εμπειρίας να πάει χαμένο, μια ξεναγός της πόλης μας περίμενε στο όχημα για τη χώνεψη. Χρυσές στιγμές της ξενάγησης ήταν η βόλτα στην αρχαία πόλη, η βόλτα έξω από το διάσημο Ωκεανογραφικό Μουσείο στην Πόλη των Τεχνών και των Επιστημών που έχουν σχεδιάσει οι Καντελά και Καλατράβα και η επίσκεψη στον ναό Basilica de la Virgen de los Desamparados, στον οποίο σύσσωμη η ομάδα της Βαλένθια πηγαίνει κάθε καλοκαίρι για να πάρει ευχή για την επικείμενη σεζόν.

(ντοκουμέντο από το φετινό αγιασμό, με τον Νούνο να ξεχωρίζει λόγω ύψους και λόγω απόλυσης στη μέση της σεζόν)

(εδώ, στην Πόλη του Καλατράβα, είναι εμφανές)

Το βράδυ θα έκλεινε ιδανικά στο κάτι από μπαρ, κάτι από μουσείο και κάτι από καντίνα του Manolo el del Bombo, του γνωστού στα πέρατα φιλάθλου της εθνικής Ισπανίας, που την ακολουθεί παντού με το τύμπανό του. Το ‘Tu Museo Deportivo’ βρίσκεται πενήντα βήματα έξω από το Μεστάγια και η πραγματική αξία των χιλιάδων αντικειμένων που κρέμονται από κάθε γωνιά του είναι προφανώς ανυπολόγιστη.

(Ο Μανόλο ποζάρει δίπλα στον Σίμπιου. Ο Σίμπιου είναι ένας φανταστικός Βαλκάνιος ‘έξω καρδιάς’, φανατικός της Στεάουα και ό,τι πιο κοντά -αυστηρά επαγγελματικά- έχει η Ρουμανία σε Πάρη Τσελεπίδη, ήτοι ρεπόρτερ αγωνιστικού χώρου)

Στο ταβάνι κρέμονται αναρίθμητα κασκόλ ομάδων απ’ όλο τον κόσμο (σ.σ. εντόπισα δύο του Παναθηναϊκού), ενώ λίγο πιο πέρα βρίσκονται τα τύμπανα με τα οποία ο Manolo συντόνισε τις κερκίδες στα τελευταία Μουντιάλ και Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Ο ίδιος είναι ένας άνθρωπος που γελάει (και χαμογελάει) από την καρδιά του, έτοιμος να φωτογραφηθεί και να πει τις ιστορίες απ’ τα ταξίδια του για εκατομμυριοστή φορά.

(Αυτά τα τύμπανα έχουν παίξει μπάλα κύριοι)

Ενώ μας ετοιμάζει ομελέτες και σάντουιτς για να συνοδεύσουμε τις μπύρες, του πιάνω την κουβέντα στην μπάρα και μου λέει για το φοβερό καλοκαίρι του 2010 στη Νότιο Αφρική. Λίγο πριν τα προημιτελικά, ο Μανόλο αρρώστησε και χρειάστηκε να γυρίσει εσπευσμένα στην Ισπανία. Παρ’ όλ’ αυτά, η αντιβίωση και τα φάρμακα έκαναν τη δουλειά τους και ο αθεόφοβος επέστρεψε στη Νότιο Αφρική για τον νικηφόρο τελικό της μετέπειτα Παγκόσμιας Πρωταθλήτριας Ισπανίας. Αυτή η ιστορία βρισκόταν σε αρκετά από τα αποκόμματα εφημερίδων που κάλυπταν τους τοίχους του μαγαζιού του.

Μια άλλη φοβερή ιστορία που μου διηγήθηκε μεταξύ μπύρας και μεζέ ήταν από ένα Σαραγόσα-Βαλένθια (σ.σ. μέγας φαν της Σαραγόσα ο ίδιος) στο οποίο οι υπάλληλοι του γηπέδου τον πήγαν σηκωτό από τη μία άκρη ως την άλλη, αφού είχε υποβληθεί σε εγχείρηση μηνίσκου λίγα 24ωρα πριν. Εννοείται ότι στο αυτοσχέδιο φορείο, ο Μανόλο ήταν αγκαλιά με το τύμπανό του και ξεσήκωνε τους οπαδούς των γηπεδούχων.

(Συγγνώμη για τη φωτογραφία, έπαθε μηνίσκο και αυτή)

Ημέρα τρίτη: Οπαδική παέγια και ΓΗΠΕΔΟ! Namaste #diplis

Δεν σας έχω δείξει το βίντεο αυτού του τριημέρου τόση ώρα. Πάρτε το βίντεο λοιπόν.

(Συγγνώμη για τα αγγλικά μου στο τέλος. Ήθελα να κάνω τον Αλέξη Τσίπρα να νιώσει λίγο καλύτερα. Ντροπή μου)

Η τρίτη ημέρα ξεκίνησε με ένα σπριντ στο υπερπολυτελές ξενοδοχείο της γειτονιάς, το Westin, στο οποίο είχε καταλύσει η αποστολή της Ατλέτικο Μαδρίτης. Έξω από το Westin στις 11.00 το πρωί της Κυριακής, υπήρχαν τουλάχιστον διακόσιοι φίλοι της Ατλέτικο που περίμεναν καρτερικά και -πολύ φοβούμαι- μάταια για ένα αυτόγραφο.

Με το πάσο του Liga BBVA Experience φτάσαμε σε μια άδεια αίθουσα στην οποία θα κατέβαιναν από στιγμή σε στιγμή οι Saul και Jose Maria Gimenez. Η ασφάλεια μάς επέτρεψε να μείνουμε οκτώ λεπτά στην ίδια αίθουσα με τους πιο ελπιδοφόρους νέους της ομάδας, χρόνος αρκετός για να δω το ρομποτικό σκεύος απ’ το οποίο έπινε καφέ ο Jimenez. Δεν πρόλαβα να το φωτογραφίσω, απολογούμαι, αλλά δεν έμοιαζε σε τίποτα με τα σκεύη που έχω δει.

(Ο Mihai, τυχερός από τη Ρουμανία, ποζάρει δίπλα στον Jimenez, που δεν έχει ξυπνήσει ακόμα)

Η σέντρα του ματς ήταν στις 20.30. Ήμασταν στα πέριξ του Μεστάγια έξι ώρες νωρίτερα.  Αυτό ήταν το πλάνο, αυτό έπρεπε να είναι το πλάνο. Η πρώτη έκπληξη είναι ότι ο Σύνδεσμος Φιλάθλων της Βαλένθια, κάτι φανταστικοί τύποι που δεν μοιάζουν σε τίποτα με τους ‘φιλάθλους’ των ελληνικών ομάδων που ξέρεις, μας μαγείρεψε παέγια, “την πραγματική παέγια” όπως ψιθύριζαν στα αυτιά μας ενώ μας σέρβιραν τα μέλη του.

 

Αφού το τραπέζι γέμισε ξαφνικά με πορτοκάλια, ο πρόεδρος του Συνδέσμου μοίρασε τους στίχους του ύμνου της Βαλένθια για να τον τραγουδήσουμε μετά το φαγητό. Προσπάθησα. Ειλικρινά προσπάθησα. Επειδή οι επιδόσεις του τραγουδιού στο τραπέζι έθεσαν εν αμφιβόλω τη διεξαγωγή του παιχνιδιού, ο συμπαθής ασπρομάλλης φίλος της Βαλένθια μας ξενάγησε (κάθε μέρα και μια ξενάγηση, το  καλύτερό μου) στα γραφεία του Συνδέσμου.

Εκτός από τις φωτογραφίες με τα καλύτερα κορεό των φίλων της ομάδας, ξετρελάθηκα με τα εβδομήντα ασπρόμαυρα καδράκια περιμετρικά του τοίχου. Σε κάθε ένα από αυτά υπήρχε η μορφή ενός παίκτη της Βαλένθια από τα μέσα του 20ού αιώνα μέχρι σήμερα και από κάτω οι συμμετοχές του με την εθνική ομάδα. Τα εβδομήντα καδράκια είχαν και τους εβδομήντα παίκτες της Βαλένθια που έγιναν διεθνείς.

Τελευταίος, ο εξτρέμ βραζιλιάνικης καταγωγής, Rodrigo Moreno.

 

Συζητώντας μπροστά από ένα ‘εικόνισμα’ του Σάντι Κανιθάρες με τον Paco Lloret, έναν από τους πιο γνωστούς (και λατρεμένους στο κλαμπ) δημοσιογράφους της πόλης, σχετικά με το ποιον θεωρεί κορυφαίο Ισπανό τερματοφύλακα όλων των εποχών, το όνομα του Κανιθάρες βγήκε ακαριαία από τα χείλη του.

Ο Lloret είχε αναλάβει την επιμόρφωσή μας επί παντός του επιστητού γύρω απ’ τη Βαλένθια και εγώ εκμεταλλεύτηκα κάθε στιγμή που μέναμε μόνοι λίγα βήματα πίσω από το γκρουπ. Η πρώτη ελληνική ομάδα που του ήρθε στο μυαλό, όταν του είπα από πού είμαι, ήταν ο Ηρακλής(;), τον οποίο αντιμετώπισαν οι νυχτερίδες στο Κύπελλο UEFA της περιόδου 1990-91.

(Ο καθηγητής Paco και οι μαθητές του)

Η αποθέωση του έπους της εμπειρίας ξεκίνησε από τις 18.30 το απόγευμα και ολοκληρώθηκε λίγο μετά τις 23.00. Οι διοργανωτές μάς έστησαν ακριβώς μπροστά από τη θύρα απ’ την οποία θα έμπαινε η αποστολή της Βαλένθια. Μετά από ένα άξιο μισάωρο, το πούλμαν κατέφθασε και πρώτος πέρασε από μπροστά μας ο Φιλ Νέβιλ, ωραίος και ορεξάτος και γεμάτος χάι-φάιβ με το staff του Μεστάγια. Δίπλα μου, η Clara, ένα καθόλα σοβαρό κορίτσι του team του Experience, άρχισε να φωνάζει (κρατήθηκα πολύ για να μη γράψω ‘τσιρίζει’) τα μικρά ονόματα των παικτών. Όλα. Ένα-ένα. Φανταστική. Έτεινα την κάρτα μου και υπέγραψε ο αρχηγός Mustafi και ο Antonio Barragan.

(“Mustafiiiiiiiiii!!!”)

Μετά τις υπογραφές (και τις φωνές της Clara), κατεβήκαμε στον αγωνιστικό χώρο για να δούμε από όσο πιο κοντά γίνεται το ζέσταμα της Ατλέτικο Μαδρίτης. Η εκπαίδευση συνεχίστηκε με τον Paco να δείχνει τις είκοσι σημαίες των ομάδων της La Liga στην κορυφή του αριστερού πετάλου, οι οποίες είναι στημένες με τη σειρά που οι ομάδες βρίσκονται στη βαθμολογία.

(Αριστερά, η Νίκη και ο Βαγγέλης, οι Έλληνες τυχεροί της κλήρωσης του OTE TV)

Δέκα λεπτά πριν τη σέντρα, καθίσαμε στις κανονικές μας θέσεις, λίγο κάτω από τις σουίτες του Πίτερ Λιμ και των φίλων του. Ψηλά, στο στέγαστρο που μας προστάτευε απ’ το ψιλόβροχο, υπήρχαν τέσσερις τεράστιες τηλεοράσεις που έδειχναν το παιχνίδι και έλυναν απορίες για τυχόν φαλτσοσφυρίγματα. Σκέφτηκα προς στιγμήν ότι θα είχε πλάκα να έχουμε τέτοιες οθόνες και στα ελληνικά γήπεδα, αλλά μετά το ξανασκέφτηκα και δεν το ‘πα σε κανέναν.

Η πιο μη αριστοκρατική αντίδραση των οπαδών της Βαλένθια ήταν να χτυπάνε τις διαφημιστικές πινακίδες που έντυναν το ξεκίνημα του πάνω διαζώματος, προκαλώντας έναν ήχο σιδερίλας βγαλμένο κατευθείαν από τα γήπεδα της δικής μας Football League. Δίπλα μου στο ματς, καθόταν ο Dani Barriga, ένας εκ των τεσσάρων διαχειριστών του Twitter της La Liga (όχι άσχημη σταδιοδρομία για έναν 24χρονο) και ο καλύτερος φίλος που έκανα στο ταξίδι (σ.σ. προβήκαμε σε ωριαία ανάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και των Podemos το μεσημέρι πριν το παιχνίδι).

O Dani είναι άρρωστος με την Ατλέτικο Μαδρίτης και ο πρώτος άνθρωπος που κοίταξα μετά το 0-1 του Γκριεζμάν. Έσφιξε τις γροθιές του, αλλά έμεινε ψύχραιμος στη θέση του. Βρισκόμουν λίγο πάνω από τον πάγκο του Ντιέγκο Σιμεόνε και ορκίζομαι ότι τουλάχιστον το μισό από το πρώτο ημίχρονο, το βλέμμα μου πήγαινε μία στο χορτάρι και μία στον ίδιον. Δεν θα πω κάποιο νέο εδώ, αλλά ο Ντιέγκο Σιμεόνε είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής των Μαδριλένων στο χορτάρι.

Η Βαλένθια κατάφερε να ισοφαρίσει άμεσα με ένα γκολ του Τσέρισεφ και το ημίχρονο βρήκε το ματς στο 1-1 και εμένα να εξαφανίζω ένα σακουλάκι με ισπανικό ηλιόσπορο.

 

Στο δεύτερο ημίχρονο συνέβησαν δύο γλυκά πράγματα: Πρώτον, στο παιχνίδι πέρασα ο Φερνάντο Τόρες και λεπτά αφότου τον χλεύασα στο Twitter, έκανε το 2-1 για την Ατλέτικο. Δεύτερον, το απόλυτο στιγμιότυπο του ματς, που δυστυχώς μπορούσες να συλλάβεις μόνο από τις κερκίδες του Μεστάγια.

Ο Νέβιλ χάνει 2-1 και φωνάζει για τελευταία αλλαγή τον τοπικό ήρωα Άλβαρο Νεγρέδο. Το Μεστάγια σηκώνεται στο πόδι από τη χαρά του, αλλά την ώρα που ο Νεγρέδο αλλάζει για να περάσει στο χορτάρι, η Βαλένθια μένει με 10 παίκτες και ο Άγγλος φίλος του Πίτερ Λιμ αλλάζει το πλάνο του και πάει να βάλει αμυντικό. Ε, ποιος είδε το Μεστάγια και δεν το φοβήθηκε.

Σε μια ιαχή που μου σήκωσε την τρίχα, το γήπεδο φώναζε ένα πολεμικό “Νεγρέεεεεεεεεεεεεδο, Νεγρέεεεεεεεεεεεεδο” και ο Γκάρι Νέβιλ έχασε το χρώμα του, καθώς η ιαχή συνοδευόταν και από γλυκιά γιούχα προς το πρόσωπό του. Και τελικά έβαλε τον Νεγρέδο. Και στην επόμενη επίθεση, ο Καράσκο έκανε πλακίτσα στην περιοχή της Βαλένθια και έγραψε το τελικό 1-3.

Επειδή η Liga BBVA Experience ήταν φανερό ότι θα μας είχε εκπλήξεις ακόμη και στην επιστροφή στο Ελ. Βενιζέλος, μετά το τέλος του ματς ήταν αναμενόμενο ότι θα μας περιμένει εξαίσιος μπουφές δίπλα στην τροπαιοθήκη της ομάδας. Για τους δημοσιογράφους της ομάδας, τον δαιμόνιο Σίμπι από τη Ρουμανία, τον σοβαρό Λούκας από την Πολωνία, τον σχεδόν Ισπανό Δαβίδ απ’ την Πορτογαλία και τον Βέλγο σωσία του Μίροσλαβ Στοχ που έπαιξε στον ΠΑΟΚ, Γιόνας και την αφεντιά μου, υπήρχε και κερασάκι στην τούρτα του έπους.

 

Το πάσο μας μας έβαζε στη συνέντευξη Τύπου κι έτσι η μοίρα το ‘φερε να πλησιάσω τον Ντιέγκο Σιμεόνε ακόμα περισσότερο. Δεν πρόλαβα να του κάνω την ερώτηση του ενός εκατομμυρίου, δηλαδή “σε ποια ομάδα θα σας δούμε του χρόνου”, αλλά ο φίλος μου ο Dani που ζει την ομάδα από μέσα, μου πρότεινε να μην είμαστε και τόσο σίγουροι ότι θα εγκαταλείψει τον πάγκο της Ατλέτι.

Η τελευταία εικόνα του -με δημοκρατικές διαδικασίες εκλεγμένου- ‘καλύτερου δημοσιογραφικού ταξιδιού που έκανα μέχρι σήμερα’ ήταν ο Γκάρι Νέβιλ στη συνέντευξη Τύπου. Φοβερά πρόθυμος να απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις (σ.σ. οι Ισπανοί συνάδελφοι του τις έκαναν ως επί το πλείστον στα αγγλικά, ξεκινώντας την ερώτηση με ένα φιλικότατο “Γκάρι…”), φοβερά συνεσταλμένος, αλλά και άλλο τόσο αγχωμένος, ο Γκάρι απάντησε στην τελευταία ερώτηση λέγοντας “σιχαίνομαι να χάνω δύο συνεχόμενα παιχνίδια με τον ίδιο τρόπο, ματς που παλεύουμε μέχρι το 70′ αλλά χάνουμε μετά” (σ.σ. αναφερόταν στο 0-3 της 26ης αγωνιστικής απέναντι στην Μπιλμπάο που σκόραρε τρεις φορές μετά το 70′).

Μετά τις δηλώσεις του Γκάρι, επέστρεψα στην αίθουσα με τα τρόπαια και το φαγητό και επιβιβάστηκα για τελευταία φορά στο μαύρο βαν με τα ποδοσφαιροτράγουδα. Στο δρόμο ως το ξενοδοχείο κοιτούσα τις φωτογραφίες που τράβηξα αυτό το τριήμερο, ψάχνοντας γι’ αυτήν που μάλλον το συνοψίζει καλύτερα.

Διάλεξα αυτή: