Χαμένη στη μετάφραση του όρου ‘αιώνιος φοιτητής’

Χρονικά, είμαστε λίγο μετά τις διακοπές του Πάσχα. Ίδιος μήνας. Ίδια -ας την πούμε- ζέστη. Δέκα χρόνια πριν (εδώ στριμώχνεται και ένα θαυμαστικό). Η πενταήμερη βρίσκεται Οι πανελλαδικές βρίσκονται προ των πυλών. Αυτές μονοπωλούν το ενδιαφέρον μας. Θέλουμε δεν θέλουμε. Αντέχουμε δεν αντέχουμε. Στο φροντιστήριο, μας έχουν ταράξει στα διαγωνίσματα και τα έκτακτα μαθήματα. Σόρι, μας «προετοιμάζουν» ήθελα να πω. Είναι πιο εύηχο. Πιο ευανάγνωστο. Πιο παραπλανητικό.

Μάλιστα, παραπλανητικό. Αφού η ερμηνεία του ποικίλλει ανάλογα την περίοδο και το αποτέλεσμα. Πριν την μεγάλη ημέρα των εξετάσεων (και την όποια μεγάλη μέρα της ζωής σου) σε ανεβάζει στον Όλυμπο και σε αναδεικνύει νικητή σε στημένη παρτίδα υπέρ του Δία: «Δεν υπάρχει λόγος να αγχώνεσαι, αφού έχεις (σε έχουμε) προετοιμαστεί (προετοιμάσει) πολύ καλά». Με το πέρας αυτής (της μεγάλης ημέρας) αν δεν τα έχεις πάει καλά έχει την απίστευτη ικανότητα να σε ρίξει στα τάρτατα, να σε τσιμπήσει με μία οδοντογλυφίδα και σε προσφέρει σαν μεζεδάκι στον Άδη (αφού ξεκίνησα με Δωδεκάθεο, μη χαλάσω το προξενιό: «Εντάξει, μην κοροϊδευόμαστε, δεν ήσουν καλά προετοιμασμένος. Αφού το μυαλό σου ήταν αλλού. Δεν έδωσες το 100% των δυνατοτήτων σου».

Ένας αποτυχημένος -αποτυχημένη, εν προκειμένω- που δεν κατάφερε παρά την τόση «προετοιμασία» που της παρείχαν αμφότερα το αγαπημένο της (άνευ ειρωνείας) φροντιστήριο και το λατρεμένο της (το ίδιο) σχολείο, να περάσει εκεί που ήθελε. Να γράψει αυτά που ήξερε. Να βαθμολογηθεί όπως άξιζε (εδώ πέρα από θαυμαστικό θα ήθελα να ζητήσω και ένα «μπλιαξ» και ας λογοκριθεί).

Αλλά αυτή είναι μία άλλη συζήτηση, σωστά; Το θέμα είναι «πού πέρασες». Σχεδόν σε βλέπω να με διαβάζεις και να κάνεις σχεδόν μηχανικά scroll down ώστε να δεις πού πέρασα ούτως ώστε να μπορείς να συνεχίσεις το διάβασμα όντας ενήμερος και κυρίως, προκατειλημμένος. Μάλιστα, αυτό.

Και πριν με κατηγορήσεις ότι γενικεύω και εσύ δεν είσαι τέτοιος και σε ενδιαφέρει ο άνθρωπος και όχι τα πτυχία του σε προ(σ)καλώ να κάνεις ένα scoll αντίστοιχο του από πάνω στα σχόλια του κειμένου του Ηλία Αναστασιάδη και να διαβάσεις όλους εκείνους τους φωστήρες που κρίνουν (με τετρακόσια θαυμαστικά) τις απόψεις του επικαλούμενοι το βιογραφικό του εδώ στο Oneman.

Δεν ξέρω πώς τα κατάφερες (ενημέρωσέ με εάν θέλεις) αλλά γλίτωσες. Γλίτωσες από όλη αυτή τη δήθεν ευαισθησία για τη μόρφωση του πλησίον σου. Γλίτωσες από την κατάντια άνθρωποι άσχετοι με το αντικείμενο να παίρνουν πτυχία και μεταπτυχιακά πάνω σε αυτό «γιατί, τι θα γίνουν  στη ζωή τους; Σερβιτόροι ή οικοδόμοι;»

Το γεγονός ότι γίνονται πράγματι σερβιτόροι και οικοδόμοι με μεταπτυχιακό, δεν απασχολεί κανέναν.

Γιατί έχει πτυχίο.

Κάπως έτσι, και με αυτή την εντελώς γελοία λογική αποφάσισα και εγώ στα 17 μου, να δοκιμάσω να αγαπήσω το τμήμα Πληροφορικής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών στο οποίο και πέρασα. Κατά λάθος.

Ναι και εγώ εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου που το λέω αλλά έγινε πράγματι κατά λάθος. Έγινε μία ημέρα πριν την κατάθεση του μηχανογραφικού. Έγινε την ημέρα που με 18187 μόρια στην κατεύθυνσή μου (να πω εδώ ότι μιλάμε για την θετική κατεύθυνση και να σε ενημερώσω ότι θα επανέλθω σε αυτήν εντός ολίγου) πίστευα ότι στο Βιολογικό Αθηνών με περιμένουν με χαλιά και δάφνες και δενμενοιαζειτιαλλοθαδηλωσω. Ωστόσο επειδή «ητάν αμαρτία» (το γράφω και συγχύζομαι) να δηλώσω μόνο μία σχολή με συμβούλευσαν από το φροντιστήριο να βάλω και άλλες γιατί «ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται». Και πράγματι, δεν ήξερα.

Και επανέρχομαι στο: «Ήμουν θετική κατεύθυνση», όπως σου υποσχέθηκα και φτιάχνω κάπως καλύτερα την πρόταση: Πέρασα στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Τμήμα Πληροφορικής χωρίς να έχω διδαχτεί ποτέ μου ούτε προγραμματισμό ούτε ΑΟΘ aka Αρχές Οικονομικής Θεωρίας.

Παρά την κακή μου μνήμη, εκείνην την ημέρα «της ανακοίνωσης» δεν θα την ξεχάσω ποτέ.

Σαντορίνη, τέλη Αυγούστου. Η μαμά μου με παίρνει τηλέφωνο όλο χαρά και μου ανακοινώνει ότι πέρασα Αθήνα. Ότι πέρασα στην πρώην Ασοεε νην Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και ότι πλέον, μπορώ να θεωρώ εαυτόν φοιτήτρια πληροφορικής.

Έβαλα τα κλάματα. Με θυμάμαι στα στενά δρομάκια να πηγαίνω πέρα δώθε σε κατάσταση αμόκ μονολογώντας: «Δεν μπορεί, κάποιος μου κάνει πλάκα». Η σιγουριά μου ότι είχα περάσει Βιολογικό Αθήνας με καθιστούσε πλέον πιο γραφική και από την Καλντέρα.

Μουδιασμένη και πεπεισμένη ότι βρίσκομαι σε όνειρο, ένα μήνα μετά το πρώτο σοκ πηγαίνω για πρώτη φορά στο ΟΠΑ -με λίγο λιγότερα κέφια από αυτά της συντομογραφίας. Μου είπαν πολλά για να με πείσουν να το κάνω. Όλοι. Καθηγητές, φίλοι, γονείς, άσχετοι. Το πιο κλασικό ήταν το: «Σε κανέναν δεν άρεσε στην αρχή η σχολή του». Το πιο πειστικό ήταν το: «Τελείωσε την και κάνει μεταπτυχιακό στη Βιοπληροφορική».

Με μία φοιτητική ταυτότητα που μοιάζει με σουβέρ και διάθεση που συναγωνίζεται εκείνη της Κάρι από το Homeland (η κυκλοθυμία σε όλο της το μεγαλείο κοινώς) μπήκα στο πρώτο αμφιθέατρο της φοιτητικής μου ζωής. Δίπλα μου δεν καθόταν η κοπέλα που θα μου πρόσφερε σοκολάτα σαν τη διαφήμιση αλλά εντάξει, δεν περίμενα κάτι καλύτερο. Το μάθημα που παρακολουθούσα λεγόταν Προγραμματισμός με Java I και ο καθηγητής που τη δίδασκε -όπως έμαθα λίγο αργότερα- ήταν ένας εκ των κορυφαίων της σχολής.  Μιάμιση ώρα αργότερα, η κυκλοθυμία μου είχε εξαφανιστεί. Η απογοήτευση χτύπαγε την πόρτα μου τόσο δυνατά που σχεδόν δεν άκουγα τι μου έλεγαν οι διπλανοί μου. Η παράδοση είχε σταματήσει. Είχαμε διάλειμμα. Δεν θυμάμαι πόσο γρήγορα μάζεψα τα πράγματά μου. Θυμάμαι όμως πόσο εύκολα το έκανα. Περπάταγα και σκεφτόμουν ότι δεν είναι δυνατόν.

Τώρα που το σκέφτομαι πιο ψύχραιμα, δεν ήταν απογοήτευση. Ήταν απόγνωση. Δεν μπορούσα (ούτε και τώρα μπορώ εδώ που τα λέμε) να αποδεχτώ ότι θα μάθω ένα αντικείμενο του οποίου την ύπαρξη δεν γνώριζα καν. Ότι θα ειδικευόμουν σε έναν τομέα που δεν με ενδιαφέρει. Και ότι για να τα κάνω όλα αυτά, ΠΗΡΑ ΤΗ ΘΕΣΗ ΚΑΠΟΙΟΥ ΑΛΛΟΥ που μπορεί πράγματι, να τα ήθελε. Να ήταν η πρώτη του επιθυμία. Να τα άξιζε.

Και κάπως έτσι, με μουσικό χαλί το «Welcome to the Twilight Zone» η Πληροφορική μου έκανε δίχως ίχνος ντροπής το πρώτο σπόιλερ για το μέλλον μου: Στο τέλος της φοιτητικής διαδρομής γινόμαι αιώνια φοιτήτρια. Δεν παίρνω πτυχίο. Δεν αξίζω (εντάξει, κάποτε πρέπει να μιλήσουμε εκτενέστερα και για αυτό το ρήμα) την αγκαλιά και τα φιλιά των άλλων καθώς δεν πρόκειται να στοιβαχτώ σε εκείνη την αίθουσα που όλοι φοράνε τα καλά τους και ποζάρουν κρατώντας λουλούδια στα χέρια.

Όλα αυτά τα χρόνια μεσούσης της λεγόμενης λούπας του αιώνιου φοιτητή προσπαθούσα να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας. Ότι μπορώ να πάρω πτυχίο και να το κορνιζάρω και εγώ στο παιδικό μου δωμάτιο. Ότι μπορώ να κάνω χαρούμενους τους γονείς μου. Ότι μπορώ να τους δώσω το δικαίωμα να περηφανεύονται ότι η κόρη τους έβγαλε την Ασοεε ακριβώς όπως έκαναν όταν έμαθαν ότι η κόρη τους μπήκε 17η σε αυτήν (Ναι, ξέχασα αυτή τη σουρεάλ θέση που «κέρδισα» στον ήλιο της πληροφορικής χωρίς να έχω διδαχτεί ποτέ μου τη βάση της, δηλαδή προγραμματισμό).

Όλα αυτά τα χρόνια εξαιτίας αυτής της ύπουλα και στερεοτυπικά βαλμένης εικόνας στο μυαλό μου πήγαινα-έδινα εξετάσεις και, είτε κοβόμουν είτε πέρναγα ένιωθα πάντοτε το ίδιο κενή. Το ίδιο άχρηστη. Το ίδιο χαζή.

«Και γιατί δεν τα παράτησες;» ίσως με ρωτήσεις.

Για σένα θα σου απαντήσω. Για εσένα και για κάθε άνθρωπο που με περιβάλλει και ψάχνει να βρει αυτό το «τόσο» για να σε κρίνει. Να σε υποβιβάσει. Να σε απορρίψει. Για σένα που έχεις για τον αιώνιο φοιτητή την εικόνα του τύπου με τη φραπεδιά, τα μαύρα γυαλιά και το τάβλι -προέκταση της κάπως άκομψης κοιλιάς του.

-Μου πήρε πάρα πολύ χρόνο για να καταλάβω ότι παρότι μου αρέσει και μένα ο καφές, δεν πίνω φραπέ και ότι παρότι πορώνομαι με το τάβλι δεν έχω κοιλιά.

-Μου πήρε χρόνο για να συνειδητοποιήσω ότι αν δεν κρατήσω ποτέ στα χέρια μου ένα άχρηστο πτυχίο δεν θα χάσω παρά μόνο την συμπάθεια όσων μου είναι αντιπαθείς.

-Μου πήρε χρόνο για να καταλάβω ότι η ημιμάθεια που τόσο πολύ με τρόμαζε δεν αποφεύγεται με ένα φιλιούνται αγκαλιάζονται και μερικές γλαδιόλες.

-Μου πήρε χρόνο για να παραδεχτώ ότι το πτυχίο της Πληροφορικής και της εκάστοτε πληροφορικής είναι σημαντικό για κάποιον που πράγματι το θεωρεί σημαντικό.

Θα μπορούσα να κράξω το εκπαιδευτικό σύστημα. Να πω ότι πολύ μικρούς μας κάνει να νιώθουμε σαν αριθμοί και μετά -όταν αποχωρήσουμε από το ταμείο- μας κράζει που συμπεριφερόμαστε σαν νούμερα. Θα μπορούσα εν συνεχεία να κράξω την κοινωνία. Να πω ότι μας κάνει να μεγαλώνουμε μέσα στην ανασφάλεια με το φόβο ότι αν δεν γίνουμε γιατροί ή δικηγόροι δεν πρόκειται να γίνουμε τίποτα αξιόλογο στη ζωή μας. Θα μπορούσα τέλος, να δείξω με το δάχτυλο την οικογένεια. Ως θεσμό και όχι τη δική μου. Να κάνω ένα ζουμ στη χαρούμενη φωτογραφία και να δω το άγχος με το οποίο κοιτάζουν τα έφηβα παιδιά του.

Δεν θα κάνω τίποτα από όλα αυτά. Τουναντίον, θα πω ότι για μένα όσο και αν η Ασοεε αποτελεί ένα από τα πιο δύσκολα κεφάλαια της ζωής μου, μου έδωσε το έναυσμα να βρω τι πραγματικά θέλω. Με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο μου αρέσουν οι ξένες γλώσσες και να ασχοληθώ μαζί τους. Με έκανε να καταλάβω ότι το γράψιμο μου αρέσει τόσο ώστε να το σπουδάσω (ιδιωτικά). Με έκανε να δω ποιοι βρίσκονται δίπλα μου.

Και επειδή το παραβάρυνα, θα μοιραστώ μαζί σου ότι αποχαιρέτησα την Πληροφορική χρωστώντας της 8 μαθήματα (εκείνη μου χρωστάει τουλάχιστον 8 χρόνια οπότε, πατσίσαμε) και θα κλείσω με κάτι που θα μπορούσα άνετα να έχω γράψει εγώ.