Χάσαμε τη μπάλα με την πολιτική ορθότητα, χάσαμε και τη «χοντρή»
Η Άλκηστις Πρωταψάλτη αφαίρεσε τη λέξη «χοντρή» από το τραγούδι «Άδωνις» και πολλοί προσπαθούν να καταλάβουν το γιατί.
- 16 ΝΟΕ 2023
Το άκουσα το πρωί στο ραδιόφωνο, όταν από τη σκιά των αθηναϊκών κτιρίων στο κέντρο, βρέθηκα στον ανοιχτό δρόμο της Εθνικής. Μόλις έφτασε στα αφτιά μου ότι η Άλκηστις Πρωτοψάλτη αφαίρεσε τη λέξη «χοντρή» από το τραγούδι Άδωνις, η έντονη ηλιοφάνεια μού προκάλεσε μία στιγμιαία τύφλωση (σαν σήμερα γεννήθηκε και ο José Saramago, μάλλον γι’ αυτό) και στο μυαλό μου, την ίδια ακριβώς στιγμή, συγκρούστηκαν για ακόμη μια φορά η λογική με το παράλογο.
Ο λόγος που η τραγουδίστρια αφαίρεσε τη συγκεκριμένη λέξη, έχει να κάνει με το body shaming, άρα με την πολιτική ορθότητα που έχει βαλθεί να αλλάξει ή καλύτερα να γράψει σε ορισμένες περιπτώσεις, την ιστορία από την αρχή. Βέβαια, το μόνο που κατάφερε η Άλκηστις Πρωτοψάλτη είναι να διαγράψει, να εξαφανίσει τις «χοντρές» ώστε να μην τις θίξει. Έπεσε στην ίδια της την παγίδα, κατάφερε να τις αποκλείσει.
Εν τω μεταξύ, η πολιτική ορθότητα -στο πρώτο της στάδιο τουλάχιστον- μπήκε στη ζωή μας για να μας συμμορφώσει και να μας εκπαιδεύσει κάτι που, όπως αποδείχθηκε και στην πράξη, το κατάφερε -στο μέτρο του δυνατού. Το θέμα είναι ότι χάσαμε και αυτό το μέτρο και μαζί του, χάσαμε και τη «χοντρή».
Πλέον, δεν εξετάζουμε το πλαίσιο, την περίοδο ή κάτω υπό ποιες συνθήκες γράφτηκε κάτι. Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να του δώσουμε νέα μορφή και να το στριμώξουμε -τις περισσότερες φορές άγαρμπα- δίπλα από τα σημερινά δεδομένα κάτι που, φυσικά, είναι καταδικασμένο να αποτύχει.
Το πρόβλημα δεν είναι χοντρή, είναι ο φόβος που προκαλείται στη σκέψη και μόνο ότι μια μερίδα ανθρώπων θα μιλήσει για body shaming ή για κοινωνικό αποκλεισμό. Το ίδιο συνέβη και με την Agatha Christie όταν αποφάσισαν να κάνουν edit στα βιβλία της, τα βιβλία που γράφτηκαν από το 1920 μέχρι το 1976, τη χρονιά που πέθανε. Εν έτει 2023, αφαίρεσαν λέξεις που γράφτηκαν τον 20ο αιώνα. Δεν βγάζει καμία λογική.
Χωρίς να είμαι στο μυαλό της Πρωτοψάλτη, ούτε πάνω σε καρότσα όσο γράφεται αυτό το κείμενο, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι οι προθέσεις της ήταν καλές. Το μόνο που ήθελε ήταν να προλάβει τις αντιδράσεις. Σκεφτείτε τώρα πόσοι άνθρωποι που ασχολούνται με τη μουσική, τη ζωγραφική ή τη συγγραφή, σκέφτονται το ίδιο: να προλάβουν τις αντιδράσεις. Ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο στιχουργός του Άδωνι, δήλωσε μεταξύ άλλων ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα όταν αλλάζουν οι στίχοι σε ζωντανή απόδοση, τονίζοντας ωστόσο ότι το τραγούδι είναι σαράντα ετών. Χαριτωμένο και σαράντα ετών.
Αν λοιπόν κάποιοι αισθάνονται το γαστρικό οξύ στον ουρανίσκο τους μόλις ακούν τη λέξη «χοντρή» σε ένα κομμάτι σαράντα ετών (δεν γράφτηκε για γυναίκα, σύμφωνα με τον συνθέτη), είναι σαν να τρίβουν στα ίδια τους τα μούτρα ότι δεν έχουν την ικανότητα, τη διάθεση ή την αντίληψη, να καταλάβουν το ότι το να προσαρμόζεις στη σημερινή εποχή κάτι το οποίο δεν ανήκει σε αυτή, είναι λάθος -ίσως και χαζό.
Και κάπως έτσι, στο γνωστό τραπέζι της πλατείας, από εδώ και πέρα θα πίνουν τον καφέ τους μόνο τα τεκνά, τα φρικιά, οι αθλητές και θα κλαίνε για τη χοντρή φίλη τους που έπεσε θύμα της πολιτικής ορθότητας.
