Χωρίς ελπίδα, σε ένα επιτελικό μπάχαλο

Είναι και περίεργο όμως να δηλώνεις ότι ο κρατικός μηχανισμός είναι σε ετοιμότητα για μέρες, γνωρίζοντας αρκετά νωρίτερα ότι όντως «η Ελπίδα έρχεται» -στα σίγουρα αυτή τη φορά-, άλλωστε τόσα μοντέλα πρόβλεψης για τον καιρό έχεις στη διάθεση σου, τόσες μέρες βγαίνουν οι διάφοροι υπεύθυνοι στα κανάλια ενημερώνοντας ότι αυτή τη φορά όλα θα λειτουργήσουν «με τόση τάξη και τόση αλφαδιά» που όμοιά της δεν έχεις ξαναδεί.

Και να οι συσκέψεις, να τα πλάνα, να οι ανακοινώσεις και οι δηλώσεις ότι αυτή τη φορά είμαστε έτοιμοι. Ελπίδα έλα! Σε περιμένουμε!

Και τι σχεδιασμός! Τόσο χρήσιμος όσο ένα τηλεκοντρόλ χωρίς μπαταρίες.

Το χάος. Ένας διανομέας να ρυθμίζει την κυκλοφορία στη Μαραθώνος, η μισή Αττική χωρίς ρεύμα την πιο κρύα (μέχρι την επόμενη) ημέρα του 2022, χιλιάδες πολίτες να διανυκτερεύουν στα αυτοκίνητά τους στο “motel Η Αττική Οδός”, οι πιο τολμηροί να φεύγουν με τα πόδια ψάχνοντας φιλοξενία σε κοντινές δομές, άλλοι να περιφέρονται με κουβέρτες που μοίρασε ο στρατός, ενώ στο αεροδρόμιο ένα ντανταϊστικό αριστούργημα. Κόσμος να πέφτει στις ράγες μαθαίνοντας την ύπαρξη του έκτακτου δρομολογίου του Προαστιακού και να σκαρφαλώνει για να φτάσει στις αποβάθρες ώστε να μη χάσει δρομολόγιο που έκανε λάθος την πλατφόρμα.

Όσοι τα κατάφεραν και μπήκαν στον συρμό του Προαστιακού και οδηγήθηκαν στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος αντιμετώπισαν νέα ταλαιπωρία αφού κατέληξαν να κοιμούνται στο πάτωμα. Στην Αττική οδό, πάλι, ηλικιωμένοι με άσθμα πέρασαν χωρίς φάρμακα ένα 20ωρο εγκλωβισμένοι στο αυτοκίνητό τους, αφού όλοι οι δρόμοι ήταν κλειστοί. Το ίδιο συνέβη σε μικρά παιδιά και εγκυμονούσες.

 

Σε ένα παράλληλο σύμπαν, λίγες ώρες πιο πριν κάποιοι καλοχτενισμένοι κύριοι που φορούσαν υπέροχες γραβάτες, έδιναν τις διαβεβαιώσεις τους: Ένας ολόκληρος κρατικός μηχανισμός είναι έτοιμος. Ανοιχτός και σας περιμένει. Στην υποδοχή έχει 4000 αστυνομικούς, όλοι στον δρόμο, στην υπηρεσία του πολίτη. Αν χρειαστεί να τα βάλει με το χιόνι, θα το κάνει. Τελικά, έχασε. Λεωφορεία χωρίς αλυσίδες που αποσύρθηκαν νωρίς, (ήθελα να ΄ξερα πόσοι πήγαν χτες το πρωί στη δουλειά τους και δεν βρήκαν μέσο να γυρίσουν, κόβοντας το τελικά με τα πόδια), ανυπαρξία συνεργείων για να καθαρίσουν τον ηλεκτρικό και το μετρό που θα έφτανε στο αεροδρόμιο, κεντρικοί δρόμοι σαν την Κατεχάκη, τη Βασιλίσσης Σοφίας, και την Πανεπιστημίου να κλείνουν σε λίγα λεπτά.

Veni, vidi, vici.

Η Ελπίδα τελικά νίκησε. Από νωρίς το πρωί ο χιονιάς άρχισε να κερδίζει μία απροετοίμαστη, αμήχανη, απελπισμένη και άφαντη κρατική μηχανή που κοιτούσε το θέαμα με πανικό.

Ποιος φταίει τελικά; Σίγουρα όχι οι εγκλωβισμένοι, ακόμα πιο σίγουρα όχι το χιόνι. Αποδείξεις και ονόματα, όταν περάσει κι αυτό, όταν κάνουμε ταμείο. Όπως συνέβη και με τη Μήδεια, μάλλον, 12 μήνες νωρίτερα.

Τουλάχιστον, αύριο-μεθαύριο θα έχουμε ξεμπερδέψει με την Ελπίδα και θα επιστρέψουμε στον COVID που δύο χρόνια τώρα τον μάθαμε και ίσως γνωρίζουμε, λίγο καλύτερα, πώς να τον διαχειριστούμε.

Κάτι είναι κι αυτό.