Υπόθεση καθαρίστριας: Όταν τη δικαιοσύνη δεν την αποδίδει η δικαιοσύνη

Επί της ουσίας της υπόθεσης της καθαρίστριας που καταδικάστηκε σε δεκαετή φυλάκιση επειδή πλαστογράφησε το απολυτήριο του δημοτικού, δεν χωράει σοβαρή συζήτηση. Σε μια χώρα που αντιμετωπίζονται με ποινές-χάδια εγκληματίες και απατεώνες, η δικαιοσύνη αποφάσισε να δείξει το πιο σκληρό της πρόσωπο εκεί που την παίρνει. Απέναντι σε μια αδύναμη γυναίκα που αναγκάστηκε να πει ψέματα για να μπορέσει να δουλέψει και να ζήσει την οικογένειά της, δίχως το ψέμα αυτό να βλάπτει ουσιαστικά κανέναν.

Αλλά αρκετά με τα αυτονόητα. Αν αξίζει να κρατήσει κάτι κανείς από την θλιβερή αυτή ιστορία και την φθηνή επίδειξη τιμωρητισμού, είναι τα άμεσα αντανακλαστικά της κοινωνίας και κυρίως, το γεγονός πως τελικά, η κατακραυγή της κοινής γνώμης μερικές φορές μπορεί όντως να φέρει αποτέλεσμα.

Από την πρώτη στιγμή που το θέμα πήρε δημοσιότητα, σηκώθηκε ένα κύμα αντίδρασης το οποίο γρήγορα άρχισε να μοιάζει με ντόμινο. Άρθρα σε ΜΜΕ, σχόλια στα social media, ειρηνικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας αλλά και αντιδράσεις από επίσημα χείλη, από πολιτικούς σχεδόν όλων των κομμάτων μέχρι δικηγορικούς συλλόγους, ανάγκασαν τελικά το τελευταίο αλλά ισχυρότερο κομμάτι του ντόμινο, την ντροπιαστική απόφαση φυλάκισης, να καταρρεύσει εντυπωσιακά.

Αποδείχτηκε ευτυχώς, ότι μερικές φορές, οι κατέχοντες κάποια εκ των τριών εξουσιών δεν ζουν τελείως αποκομμένοι στη μαγική τους γυάλα. Αφουγκράζονται -έστω και αναγκαστικά- τις αντιδράσεις, αισθάνονται την πίεση και υπαναχωρούν, διορθώνοντας έστω και με δραματική καθυστέρηση τα τραγικά λάθη στην κρίση τους και τις κατάφωρες αδικίες.

Το συμπέρασμα που προκύπτει από την περιπέτεια της καθαρίστριας, η οποία άλλωστε μόλις αποφυλακίστηκε έσπευσε να ευχαριστήσει τον κόσμο για την στήριξή του, είναι πως έχει νόημα, όταν βλέπουμε μπροστά μας την αδικία και το λάθος, να αντιδρούμε με όποιον τρόπο μπορούμε και μας επιτρέπεται

Δεν θα το κρύψω, πολλές φορές θεωρώ ότι τα πύρινα ποστ κατακραυγής και κριτικής στα social media, είναι από ανούσια μέχρι και γραφικά, αφού σπάνια ιδρώνει το αυτί κάποιου και μοιάζουν με αντίδραση για την αντίδραση, για να πούμε ότι κάναμε το χρέος μας και δεν μείναμε να κοιτάμε το έγκλημα με τα χέρια σταυρωμένα.

Φαίνεται όμως πως η ειλικρινής και αυθόρμητη απόγνωση της κοινής γνώμης και η άσκηση πίεσης που αυτή μπορεί να φέρει, είναι ικανή να δρομολογήσει αλλαγές και να διορθώσει εξόφθαλμα λάθη. Αφού λοιπόν βλέπουμε ότι δυστυχώς δεν υπάρχει άλλος τρόπος, το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να μην στεκόμαστε μουγγοί και μουδιασμένοι απέναντι στο άδικο.

Ας είμαστε εμείς η φωνή της λογικής, η φωνή του δικαίου, η φωνή της ισορροπίας και της ισότητας, ας είναι η κοινωνία αυτή που θα έχει το νου της και θα διορθώνει τα λάθη, όσο και όποτε μπορεί, μέχρι να αισθανθούν οι αξιωματούχοι ότι δεν τους παίρνει πια να κάνουν τέτοια λάθη και να διολισθαίνουν σε τέτοιες αδικίες.

Προφανώς, σε ένα κράτος και σε ένα σύστημα δικαίου που αναγκάζεται να ανακαλεί άρον-άρον αποφάσεις έπειτα από την κατακραυγή της κοινής γνώμης, είναι πασιφανές ότι κάτι λειτουργεί στραβά. Αλλά αυτό δεν χρειάζεται παρά μια απλή ανάγνωση της καθημερινής επικαιρότητας για να το διαπιστώσεις.

Όσο ζούμε μέσα σε αυτό το αρρωστημένο περιβάλλον λοιπόν, τουλάχιστον ας φροντίσουμε με τη φωνή μας να υποδεικνύουμε και να στηλιτεύουμε τα κακώς κείμενα, ελπίζοντας πως η περίπτωση της καθαρίστριας ήταν μόνο η αρχή. Ίσως στην εκατοστή απόφαση που ανακληθεί λόγω ντροπής, σκεφτεί και λίγο το σύστημα πώς ήρθε η ώρα να αλλάξει.