Υπόθεση Τούρκων αξιωματικών: Η κορύφωση της δουλοπρέπειας

Η διατήρηση των ανώτερων αξιών που διέπουν το νομικό σύστημα της χώρας είναι απαραίτητη. Και άπαξ και χωριζόμαστε απνευστί σε κλάδους, υπάρχει η υποχρέωση να αναφερθεί ότι κάθε ένας εξ αυτών έχει τα δικά του ‘προβλήματα’. Από εκεί ως το να τσακώνονται οι δύο ενδεχομένως πιο σημαντικοί ‘κλάδοι’ της χώρας σαν αγοράκια με υψηλή τεστοστερόνη για ένα φάουλ στο παρκάκι, υπάρχει μεγάλη διαφορά.

Η κυβέρνηση έχει βγει στο ανάχωμα με τους δικαστικούς και, πέρα από τις αμοιβές των φυσικών προσώπων, το “να δούμε ποιος θα βαρεθεί πρώτος“, που φέρεται να ελέχθη τις προάλλες σε πηγαδάκι κυβερνητικών, είναι μία κατάσταση που ουδείς εξ ημών είναι αναγκαίο να σέβεται. Θα ήταν, επίσης, μία παρωδία, αν ένα συγκεκριμένο θέμα δεν ήταν τόσο σοβαρό. Στις αρχές του 2017 ο Άρειος Πάγος αποφάσισε να μην εκδοθούν οι οκτώ Τούρκοι αξιωματικοί που ζήτησαν άσυλο στην Ελλάδα και καταζητούνταν από τον Πρόεδρο της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ως υπαίτιοι του πραξικοπήματος που έγινε το καλοκαίρι του 2016 στη γείτονα. Ο Ερντογάν τους θέλει πίσω, αφού τους θεωρεί φίλους του Φετουλάχ Γκιουλέν, και, οπως είπε στις αρχές του Δεκέμβρη, όταν ήρθε στην Ελλάδα, ο Αλέξης Τσίπρας είχε υποσχεθεί ότι θα τους επέστρεφε. Ο Άρειος Πάγος, πολύ σωστά ακόμα και για εμάς που αγνοούμε τα ψιλά (αλλά και αρκετές φορές τα χοντρά) γράμματα του νόμου, αποφάσισε ότι αφού δεν υπάρχει το εχέγγυο δίκαιης δίκης δεν μπορεί να τους εκδώσει.

Στα τέλη του Δεκέμβρη, όμως, ο Ανδρέας Λοβέρδος ζήτησε από την αντιπολίτευση να είναι πολύ προσεκτική, σε περίπτωση που η κυβέρνηση βγάλει ένα νομοσχέδιο κατά το οποίο θα μπορεί να παρακάμψει εκείνη την τελεσίδικη απόφαση και να τους βγάλει. Στις αρχές Γενάρη τα πράγματα κινήθηκαν προς μία κατεύθυνση που μοιάζει δυσάρεστη. Ο ένας από τους 8 αξιωματικούς πήρε άσυλο και αφέθηκε ελεύθερος από το Αστυνομικό Χωριό. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπέβαλε ένσταση κατά της απόφασης. Οι πιο πονηροί λένε ότι αυτό συνέβη για να εκπέσει η ένσταση και η κυβέρνηση να σηκώσει τα χέρια ψηλά, ότι έκανε ό,τι μπορούσε αλλά η Δικαιοσύνη είναι άτεγκτη.

Ο Χακάν Τσαβούσογλου, αντιπρόεδρος της τούρκικης κυβέρνησης, άφησε ό,τι πιο κοντινότερο στο ξεκάθαρο από το έμμεσο απειλές πολέμου σε περίπτωση μη έκδοσης των αξιωματικών. Τώρα υπάρχει η υπόνοια της έκδοσης σε τρίτη χώρα, ώστε από εκεί να εκδοθούν εκ νέου στην Τουρκία. Κατά την ταπεινή σαν τον Λαυρέντη Διανέλλο γνώμη του υπογράφοντα, αυτό θα ήταν το low point της κυβέρνησης. Ακόμα κι αν έχουν υπάρξει πάρα πολλές καταστάσεις που μπορεί να κατοχυρωθούν ως κρίση ηθικών και πνευματικών αξιών, είτε αυτό αφορά στο φάντασμα της αστικής τάξης είτε στον ίδιο το λαό, ακόμα και αν υπάρχουν στιγμές που εξοργίζεσαι για την ΕΧΑ (Εντελώς Χαμένη Ταυτότητα) των άλλοτε αριστερών στελεχών, που λαϊκίζουν σε κακουργηματικό πασοκικό βαθμό, σε αυτήν την κατάσταση υπάρχει μία ιδιαιτερότητα.

Προ πενταμήνου είχε προκύψει ένα πολύ ενδιαφέρον πολιτικό ρεπορτάζ. Λέγεται ότι υπήρχε ρητή εντολή, στους αξιωματικούς που ελέγχουν πρόσφυγες στα σύνορα: αν εμφανιζόταν κάποιος Τούρκος με την αξίωση πολιτικού ασύλου στην Ελλάδα, ενός κατηγορούμενου, στη χώρα του, για την υποκίνηση του πραξικοπήματος στις 15 Ιουλίου 2016, να μην τον αφήσουν να περάσει στην Ελλάδα. Στην περίπτωση εκείνη και με βάση το δεδικασμένο των 8 αξιωματικών, ο Άρειος Πάγος θα αποφάσιζε να παραμείνουν στη χώρα μέχρι να αλλάξει η διακυβέρνηση στην Τουρκία.

Βεβαίως, πρέπει να σκέφτεσαι τα συμφέροντά σου. Ωστόσο, ο εκλεγμένος από το λαό πολιτικός δεν βρίσκεται στη Βουλή για να προσδώσει τα δικά του χαρακτηριστικά, αλλά για να υπερασπιστεί το κοινό δίκαιο, το οποίο μερικές φορές δεν είναι υλικό. Αν το δούμε από την πλευρά της κόντρας, η κυβέρνηση, με την απόφαση του Αρείου Πάγου και έστω ερήμην της, έχει ένα όπλο για να διαπραγματευθεί την ίδια την προσωπικότητά της και το ασυμβίβαστο του χαρακτήρα της, η προοπτική του οποίου είναι κάτι που οδήγησε πολλούς ρομαντικούς στις κάλπες για να την ψηφίσουν.

Στην Ιστορία μένουν οι αποφάσεις τις οποίες στήριξες: Οι καθαρές εκλογές του Τρικούπη, που έκαναν τζάμπα μάγκα τον Δεληγιάννη. Η φιλία του Βενιζέλου με τους Γάλλους, που μόλις εμπιστεύθηκε τους Άγγλους ήρθε η Μικρασιατική Καταστροφή. Οι εθνικές κορώνες του Ανδρέα, οι οποίες δεν ήταν ένα απλό τρικ. Μόλις πέθανε, έγιναν τα Ίμια. Πρέπει να ομολογήσουμε ότι τα πράγματα τώρα έχουν στραβώσει, όχι μόνο υπό την έννοια της ύλης, αλλά και υπό εκείνη της αληθινής ποιότητας ζωής, που ζει παρακειμένως του πνευματικού επιπέδου.

Όμως, από αυτό μέχρι να γίνεις το γιουσουφάκι ενός bully, η διαφορά είναι μεγάλη. Όσο κι αν φοβάσαι, λογοδοτείς στην ανθρώπινη διάστασή σου. Δεν είναι μία απόφαση που παίρνεις για τους συνταξιούχους, τους νοσηλευτές, τους δημοσιογράφους, ούτε πρέπει να επηρεάζεται από μία κόντρα που ενδεχομένως έχεις με τους δικαστικούς. Το πολιτικό άσυλο είναι πάρα πολύ σημαντικό και οι Γάλλοι ακόμα έχουν βάρος στη συνείδησή τους που τη μία φορά που δεν παρείχαν τέτοιο σε κάποιον, υπό το φόβο της έξωθεν αγανάκτησης, αυτός σκοτώθηκε:

Ήταν ο Λιεφ Τρότσκι, που ξεψύχησε στις 21 Αυγούστου 1940, στο Μεξικό. Η διατήρηση της δικαστικής απόφασης, στην περίπτωση τόσο των 8 αξιωματικών όσο και εκείνων που, αν ισχύει το ρεπορτάζ, οι αξιωματικοί στα σύνορα θα έπρεπε να αφήσουν να μπουν στην Ελλάδα, είναι εκ των ων ουκ άνευ για την κυβέρνηση. Θα είναι ο θρύλος της, όσο, πια, κι αν το να εκμαιεύσεις ψήφους για τις εκλογές, που βρίσκονται 1,5 χρόνο και κάτι ψιλά μακριά, αν γίνουν μετά το πέρας της τετραετίας, είναι μία διαφορετική και ενδεχομένως ρουσφετολογική απόφαση.

AP Photo/File

Διότι δεν η κυβέρνηση δεν πρέπει να ξεχνάει ποια χώρα κυβερνά και κυρίως ποιο είναι παρελθόν που κουβαλά. Μία χώρα που ακόμα και σήμερα, με όλα εμάς τα τοξικά από ανεξέλεγκτη και ανεξήγητη οργή μέλη της, βρίσκει στη φιλοσοφία το επίνειό της, όσο και αν προσπαθεί μέσω της ανώριμης ξενομανίας της να την καταργήσει. Ένα έθνος οι άνθρωποι του οποίου, έστω και για λίγο, έχουν βάλει πλάτη σε καταστάσεις οι οποίες είναι ξεκάθαρο ότι δεν τους συνέφεραν, μόνο και μόνο για να μη σηκώνουν αυτό που λέμε βάρος συνείδησης. Πολλές φορές, ασφαλώς, είμαστε ξεδιάντροποι, προσπαθώντας να επωφεληθούμε από τις καταστάσεις τις οποίες επικρίνουμε.

Όμως, αυτό δεν αναιρεί τις στιγμές που έχουμε πράξει αφιλοκερδώς, με γνώμονα την ψυχική τέρψη, που δεν είναι ακριβώς τέρψη αλλά το φωτεινό ‘εγώ’ μας. Δεν μπορεί κάποιος να πει ότι, ακόμα και αν αυτό προκύπτει από τάση για φιγούρα, δεν είμαστε φιλόξενοι και δεν θέλουμε να περνούν καλά οι άνθρωποι τους οποίους θέλουμε να προσέχουμε. Η περίπτωση των Τούρκων αξιωματούχων ξεφεύγει από το πλαίσιο των καταστάσεων στο εσωτερικό της χώρας και ανάγονται στον ανθρωπισμό. Εκεί που δεν υπάρχουν ταμπέλες και που ενεργείς με γνώμονα το καλό, την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια. Είναι μία κατάσταση που είσαι αναγκασμένος να υπερασπιστείς όσο πάει, διότι, ακόμα και αισθητικά να το δεις, ζεις σε ένα ευλογημένο μέρος, που ρίχνει φως πάνω στην άχαρη σιλουέτα σου, ακόμα και στους 2 βαθμούς της κλίμακας Κέλσιου. Αν ο Λοβέρδος έχει δίκιο, τότε η ανάγκη να μην περάσει το νομοσχέδιο είναι επιτακτική. Γιατί δεν μιλάμε μόνο για οκτώ ανθρώπους που θα γυρίσουν πίσω και, στην τελική, θα πάψουμε να νοιαζόμαστε για αυτούς και το μπουντρούμ που είναι έτοιμο να τους υποδεχθεί (κάθε μέρα πληροφορούμαστε για τόσο πολλά δεινά κατά μήκος του πλανήτη, που έχουμε εξοικειωθεί με την πιο βλοσυρή μορφή ζωής, το θάνατο, όχι υπό την έννοια της στενοχώριας σε περίπτωση που, χτύπα ξύλο, αφορά σε οικεία απώλεια, αλλά της έκπληξης, αυτήν τη συναίσθηση και άλλα πολλά μάς έχει ‘ρουφήξει’ η υπερπληροφόρηση), αλλά για τη δική μας αξιοπρέπεια.

Αν η κυβέρνηση είναι εκλεγμένη από το λαό, δεν πρέπει μόνο να υπηρετεί τα συμφέροντά του με σύνεση και να του προσφέρει ό,τι μπορεί, αλλά να είναι και παιδαγωγική: να συμπεριφέρεται με τρόπο τέτοιο που να κάνει περήφανους τους πολίτες, είτε την ψήφισαν είτε όχι. Με την επίγνωση ότι θέλει να φτιάξει ανθρώπους πληρέστερους -και όχι όντα που θα είναι έρμαια του κάθε bully, για να κερδίσουν ψυχία από το άφθονο φαγητό του.

Συμπερασματικά, λοιπόν, η έκδοση των οκτώ Τούρκων αξιωματικών, μετά από την αντίθετη δικαστική απόφαση, θα ήταν η κορύφωση της δουλοπρέπειας.

Φωτογραφίες: Eurokinissi