10 εξώφυλλα δίσκων τόσο άσχημα που καταλήγουν αριστουργήματα

Αυτές ακριβώς τις περιπτώσεις αναζητήσαμε με σηκωμένα μανίκια, ανατρέχοντας στις λίστες που έχουν βγει κατά καιρούς με τα «χειρότερα εξώφυλλα δίσκων». Είναι δεκάδες και ανανεώνονται κάθε χρόνο. Με τη μόνη διαφορά ότι εμείς δεν βάλαμε απλά κακόγουστα εξώφυλλα, για τα οποία ευθύνονται οι ελλιπείς ικανότητες του γραφίστα.

Είτε εικόνες που είναι απλά βουτηγμένες στο καλτ.

Στόχος ήταν να βρούμε εκείνα τα εξώφυλλα που υπερέβησαν εαυτό: σαν να συνέβη κάτι στη διαδικασία της παραγωγής τους (και όπως θα δούμε σε πολλές περιπτώσεις πράγματι συνέβη) και το αποτέλεσμα είναι ένα αγνό ποίημα σουρεαλισμού. Και μερικές φορές περιλαμβάνει κορυφώσεις απόλυτης αποστροφής. Οπότε, σφίξε λίγο δόντια.

Wasnatch – Which Side Front to Back

Αυτή η σπιρτόζικη ρέγκε μπάντα από τα βόρεια της Γιούτα στην Αμερική έπαψε να είναι ενεργή πριν μερικά χρόνια και, όπως εξήγησε ο ντράμερ Brian, όσο μεγάλη κι αν είναι η λαϊκή απαίτηση για επανέκδοση του Which Side Front to Back με το προβοκατόρικο εξώφυλλο, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί.

Όσοι έχουν το CD με τον τρομπετίστα που φυσάει το όργανό του στα οπίσθια της φιλήδονης κοπέλας, καλύτερα να το κρατήσουν προσεκτικά – κάποτε θα είναι σίγουρα συλλεκτικό.

Big Bear – Doin Thangs

Υπήρχε μια εποχή στην Αμερική που οι δισκογραφικές εταιρίες δεν ασχολούνταν παρά με ονόματα Νέας Υόρκης και Λος Άντζελες – οπότε ευτυχώς που υπήρξε και η Pen & Pixel στο Χιούστον, αναλαμβάνοντας τα γραφιστικά σε μια σειρά από ραπ άλμπουμ, τα οποία τελικά πέτυχαν και έγιναν πλατινένιοι δίσκοι.

Το στυλ τους ήταν χαρακτηριστικό: φωτοσοπαρισμένα εξώφυλλα με αμάξια, σφαίρες, διαστημικούς πλανήτες και καπνούς από τσιγάρα, όλα σε μια μεγάλη σαλάτα ελλιπούς αισθητικής αλλά άπλετου χιούμορ. Χαρακτηριστικό έργο τους, το άλμπουμ του Big Bear, που έχει γίνει και meme.

Frank Zappa & The Mothers of Invention – Weasels Ripped My Flesh

Άργησε να γίνει αντιληπτό ότι πίσω από το προκλητικό στιλ του weirdo που διαφήμιζε, ο Frank Zappa ήταν ένα συντηρητικό και μάλλον αυστηρό άτομο. Απλά ήξερε να στρετσάρει τα όρια της κοινωνίας, ξύνοντας τις πληγές της, όπως σε αυτό το εξώφυλλο που υπέγραψε ο Αμερικανός γραφίστας Neon Park (υπό τις οδηγίες φυσικά του Frank, ο οποίος ήθελε την κυριολεκτική απόδοση του τίτλου).

Iron Maiden – Dance of Death

Ήταν από τις πιο ντροπιαστικές στιγμές στην ιστορία των Iron Maiden, σύμφωνα με τα λόγια του Bruce Dickinson: το εξώφυλλο είχε δοθεί αρχικά στον David Patchett, αλλά επειδή έβιαζε η κυκλοφορία του άλμπουμ εκείνος αποσύρθηκε χωρίς να το ολοκληρώσει και τη συνέχεια ανέλαβε ένας τυχαίος φαν που «ήξερε από υπολογιστές». Το αποτέλεσμα δεν πήγε και τόσο καλά.

Λευτέρης Πανταζής – Δικαίωμά μου

Τη δεκαετία του ’90, o Λευτέρης Πανταζής είχε αρχίσει να καθιερώνεται ως άρχοντας της νύχτας και –για κάποιο λόγο– προσπαθούσε να δώσει μια δόση υπερφυσικής ενέργειας στα εξώφυλλα των δίσκων του: η Τηλεπάθεια είναι ένα πρώτο παράδειγμα, όπως και αυτό το άλμπουμ του ΄94, για το εξώφυλλο του οποίου ο ίδιος εμφανίζεται σαν να πατάει επάνω στη θάλασσα με μια ελαφριά θολούρα να τον περιβάλλει. Σαν όραμα.

Τα εργαλεία βέβαια είναι των 90s. Αλλά δικαίωμά του, ξεκάθαρα.

Boned – Up at the Crack

Απλό, κατανοητό και αδιάλλακτο μήνυμα προς τον υποψήφιο αγοραστή: αυτός ο δίσκος θα σου σηκώσει την τρίχα κάγκελο. Έτσι έκαναν είσοδο οι Boned στη μουσική και χωρίς να έχουν κάτι ιδιαίτερο να προσφέρουν πάνω στο ACDC αναμάσημα, με τον ίδιο τρόπο αποχώρησαν. Πρώτος και τελευταίος δίσκος.

Xiu Xiu – A Promise

Στον δεύτερο δίσκο που κυκλοφορούσαν, τα μέλη της πειραματικής, disturbing μπάντας απ’ την Αμερική έδωσαν το στίγμα τους και οπτικά: το αγόρι που απεικονίζεται γυμνό με μια ανεστραμμένη πλαστική κούκλα πάνω από τα γεννητικά του όργανα, δεν είναι παρά σεξεργάτης στο Βιετνάμ. Ο frontman τον επισκέφθηκε και τον πλήρωσε για το κλικ.

Πάνος Μουζουράκης – Ιπτάμενος δίσκος

Είχαν περάσει πέντε χρόνια από τον πρώτο του δίσκο και ήθελε να κάνει αίσθηση: η ιδέα για το εξώφυλλο ήταν να μεταμφιέσει τον εαυτό του ψηφιακά σε εκκολαπτόμενο άλιεν, που ίπταται πάνω από την πόλη. Βέβαια, το γραφιστικό με τους καπνούς από πίσω παραπέμπει σε υπερηρωικό fantasy. Μπλεγμένο.

Knorkator ‎– Hasenchartbreaker

Πρόκειται για μια heavy metal μπάντα από το Βερολίνο που λέει για τον εαυτό της ότι είναι «η πιο μπάντα της Γερμανίας σε όλο τον κόσμο». Δεν είναι τυπογραφικό λάθος. Προφανώς, τρολάρουν περήφανα και γι’ αυτό οι συναυλίες τους είναι πάντα σαν χριστουγεννιάτικο δώρο κάτω από το δέντρο: δεν ξέρεις τι θα αντιμετωπίσεις.

Αυτό το είχαν ξεκαθαρίσει από το πρώτο άλμπουμ τους με τον εύγλωττο τίτλο «τα χειρότερα των Knorkator», όπως και τη δεύτερη κυκλοφορία τους με το συγκεκριμένο weirdo εξώφυλλο.

Γιάννης Μπουρνέλης – Παμψηφεί!

Δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε skip τη σπουδαία παρακαταθήκη που άφησαν πίσω τους οι χρυσές εποχές του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού: χαίτες, χρυσές καδένες και πουκάμισα που δεν κλείνουν απ’ την πολύ τρίχα. Εδώ, ένα προσωπικό αγαπημένο του κονφερασιέ Γιάννη Μπουρνέλη, που ορίζεται αυτόκλητος δήμαρχος, νομάρχης ή και πλανητάρχης. Οι ερμηνείες είναι ελεύθερες.