10 ‘προβλήματα’ που είχαμε όλοι στη δεκαετία του ‘90

Θα μπορούσα για το κείμενο αυτό απλά να κάνω copy/paste την εισαγωγή που είχα χρησιμοποιήσει και στο αφιέρωμα για τα 10 πράγματα που ήταν καλύτερα επί ΠΑΣΟΚάρας.

Εκείνα τα ωραία χρόνια, τα αθώα, τα χρόνια στα οποία η χώρα μας ζούσε τις μεγάλες της στιγμές, περνούσαμε καλά. Δεν μπορούμε να το αρνηθούμε. Κάναμε ζωάρα. Πίναμε κόκα κόλα απ’ το μπουκάλι κάθε μέρα.

Αλλά προς Θεού, μην νομίζεις ότι δεν υπήρχαν και προβλήματα. Μην θεωρήσεις πως ο Έλληνας της δεκαετίας του 1990, δεν είχε τα άγχη του, δεν απασχολούσε το μυαλό του με τις δικές του κακουχίες. Απλά εκείνα τα προβλήματα ήταν λίιιιιγο διαφορετικά απ’ τα σημερινά. Τι λίγο δηλαδή, ήταν ο ορισμός των “First World Problems” εδώ που τα λέμε.

Επειδή λοιπόν “αν ξεχάσεις το παρελθόν σου δεν έχεις μέλλον” και βασικά επειδή εκείνα τα χρόνια μας λείπουν όσο τίποτα, θυμόμαστε 10 καθαρά ‘90s προβλήματα, τα οποία τότε έμοιαζαν με βουνό και σήμερα αποτελούν ευχάριστη ανάμνηση.

Δεν μας άφηνε η μητέρα μας να βάλουμε τα καινούρια μας Air Max πριν την πρώτη μέρα στο σχολείο

Αληθινή τραγωδία. Αγόραζες τα ολοκαίνουρια Air Jordan και για μέρες ολόκληρες τα χάζευες μέσα στο κουτί τους, χωρίς την πολυπόθητη άδεια απ’ την μητέρα σου για να τα φορέσεις. Αυτό μπορούσες να το κάνεις μόνο την πρώτη ημέρα του σχολείου. Τα έβγαζες απ’ το κουτί με ευλάβεια, τα φορούσες με ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά κι όταν έφτανες στο σχολείο τα φορούσαν όλοι σου οι συμμαθητές. Ωραία χρόνια.

Πώς λυνόταν το πρόβλημα: Τα φορούσες μέσα στο σπίτι και φανταζόσουν ότι είσαι στο προαύλιο κι η ωραία του σχολείου σου κάνει κοπλιμέντο για τις αερόσολες.

Φοβόμασταν την πόρτα στα κλαμπ

Βασικά, ψάχναμε κοπέλες για την παρέα μας, γιατί οι πιθανότητες να καταφέρει να μπει αγοροπαρέα σε κλαμπ χωρίς τουλάχιστον μία θηλυκή παρουσία, ήταν λιγότερες κι απ’ αυτές του Λεβέντη να γίνει μια μέρα πρωθυπουργός. Την ημέρα που κανονίζαμε την εξόρμηση στο κλαμπ, όλες οι κοπέλες που γνωρίζαμε ξαφνικά γινόντουσαν σούπερ συμπαθείς και τις καλούσαμε για ποτά. Μερικοί πιο απελπισμένοι, εφάρμοζαν και το σούπερ σιχαμένο κόλπο “χειραψία μέσω της οποίας αφήνω χαρτονόμισμα στο χέρι του πορτιέρη” ως ύστατο μέσο για να μπουν. Κακές στιγμές.

Πώς λυνόταν το πρόβλημα: Ερχόταν μαζί σου η μικρότερη ξαδέρφη με τις φίλες της. Μόλις μπαίνατε στο κλαμπ, δεν τους ξαναμιλούσατε ποτέ.

Τρέμαμε το ενδεχόμενο να πάρουμε τηλέφωνο το κορίτσι που μας άρεσε και να το σηκώσει ο μπαμπάς της

Γενικά, η ζωή με σταθερό τηλέφωνο ήταν δύσκολη και διαφορετική. Τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Το μεγαλύτερο πρόβλημα μακράν όμως, ήταν ο αληθινός τρόμος, μην τυχόν πάρεις τηλέφωνο στο σπίτι του κοριτσιού που σου άρεσε και το σήκωνε είτε ο αυστηρός πατέρας, είτε ο μεγάλος αδερφός της. Το άγχος ήταν τόσο μεγάλο, που αν η κοπέλα τελικά ήταν εκεί και στην έδινε, είχες αποπροσανατολιστεί τόσο απ’ τον αρχικό στόχο που έχανες τα λόγια σου και δεν ήξερες τι να πεις.

Πώς λυνόταν το πρόβλημα: Έβαζες κάποιον άλλον να πάρει ή έπαιρνες μόνο τις ώρες που ήσουν σίγουρος ότι ο αυστηρός μπαμπάς βρίσκεται στη δουλειά.

Όποιος έπαιρνε τηλέφωνο σε έβγαζε απ’ το ίντερνετ

Άλλο ένα τεράστιο πρόβλημα. Μιλούσες στο MSN με το κορίτσι σου κι ένα “ντριιιιιιιιιιιιν” σου έκοβε τα πόδια. Όχι. Χτυπούσε το σταθερό τηλέφωνο κι αν κάποιος το σήκωνε σήμαινε πως θα σε πετούσε απ’ το ίντερνετ. Φυσικά το σήκωνε η μητέρα σου και μιλούσε για 45 λεπτά με τη θεία σου, αφήνοντας το κορίτσι σου να περιμένει και τελικά να εκνευρίζεται. Ναι, ο συνδυασμός ίντερνετ και σταθερού τηλεφώνου κάποτε δεν ήταν δεδομένος. Ναι, κάποτε μιλούσαμε κάθε μέρα στο σταθερό τηλέφωνο.

Πώς λυνόταν το πρόβλημα: Ούρλιαζες κάθε πέντε λεπτά “Μαμά είμαι στο ίντερνετ μην σηκώσεις το τηλέφωνο”. Σπάνια έπιανε.

Έπρεπε να φυσήξεις τις δισκέτες για να παίξουν

Άλλος καημός κι αυτός. Οι δισκέτες οι οποίες μετά την πολλή χρήση κολλούσαν και για να φτιάξουν έπρεπε να τις βγάλουμε και ν’ αρχίσουμε να τις φυσάμε. Η διαδικασία δεν ήταν φυσικά τυχαία. Φυσούσαμε στο κενό που είχε στο πάνω μέρος της, για να πάει ο αέρας παντού. Επιστήμη.

Πώς λυνόταν το πρόβλημα: Δεν λυνόταν, έπρεπε απλά να φυσήξεις δυνατά και να εύχεσαι να πιάσει. Συνήθως έπιανε.

Για να μπεις στο ίντερνετ στις διακοπές, έπρεπε να πας σε ίντερνετ καφέ

Ούτε smartphones, ούτε iPad, ούτε laptop καλά-καλά. Εκείνα τα χρόνια, όταν φεύγαμε απ’ το σπίτι, ξαφνικά χάναμε κάθε επαφή με τον κόσμο. Τις ειδήσεις τις μαθαίναμε την επόμενη ημέρα απ’ τις εφημερίδες και για να τσεκάρουμε τα mail και το MSN μας, έπρεπε να πάμε σε ίντερνετ καφέ(!) και να πληρώσουμε για να συνδεθούμε στο ίντερνετ για μερικά λεπτά. Κατάντια.

Πώς λυνόταν το πρόβλημα: Βρίσκαμε τα ξενοδοχεία με τους υπολογιστές στη ρεσεψιόν και συνδεόμασταν μέχρι να καταλάβουν ότι δεν μένουμε εκεί.

Για να δεις γυμνό, έπρεπε να πληρώσεις

Όχι, αλήθεια. Τώρα αν βγεις στο δρόμο και απλά πεις γυμνό, θα βρεις μπροστά μια ατέλειωτη συλλογή από βίντεο, φωτογραφίες, ίσως κι αληθινές γυμνές γυναίκες (και άντρες). Κάποτε, για να δεις λίγο γυμνό έπρεπε να πληρώσεις. Κασέτα σε βίντεο κλαμπ, συνδρομή σε ένα απ’ τα πρώτα site με τσόντες, περιοδικό σε περίπτερο; Κάτι σίγουρα έπρεπε να πληρώσεις. Αν μάλιστα ήσουν ανήλικος, ίσως να μην τα κατάφερνες καν.

Πώς λυνόταν το πρόβλημα: Έκλεβες την κάρτα του πατέρα σου για να κάνεις συνδρομή σ’ ένα site ή έκλεβες τα περιοδικά του μεγάλου σου αδερφού.

Υπήρχε περίπτωση να μην προλάβεις μια ταινία στο βίντεο κλαμπ

Ναι, αν θυμάσαι, κάποτε υπήρχαν καταστήματα με κασέτες κι όλες οι νέες ταινίες ήταν διαθέσιμες εκεί. Αν προλάβαινες. Υπήρχε δηλαδή η περίπτωση να θες να δεις μια ταινία και να μην μπορείς. Κι όχι πριν βγει στο σινεμά και τέτοιες εξυπνάδες, αλλά αρκετό καιρό μετά την προβολή της. Και φυσικά, πλήρωνες για να τη δεις. Τώρα που το σκέφτομαι, τη δεκαετία του ‘90 πληρώναμε για πολλά περισσότερα πράγματα σε σχέση με σήμερα. Αλλά λεφτά υπήρχαν.

Πώς λυνόταν το πρόβλημα: Πιάναμε φιλίες με τον υπάλληλο του βίντεο κλαμπ και μας κρατούσε τις ταινίες που θέλαμε.

Υπήρχαν αθλητικοί αγώνες που ΔΕΝ τους έδειχνε η τηλεόραση

Κι όμως. Τώρα θεωρείς δεδομένο ότι όποιον αγώνα θέλεις, εύκολα ή δύσκολα, μπορείς να τον παρακολουθήσεις. Σε κάποιο απ’ τα συνδρομητικά, στα ελεύθερα κανάλια, κάπου δείχνει όλα τα παιχνίδια, απ’ το Champions League και την Ευρωλίγκα μέχρι την Β’ Σουηδίας και την Α2. Κάποτε τα πράγματα δεν ήταν τόσο εύκολα. Και αγχωνόμασταν αληθινά για το πού και πώς θα καταφέρουμε να δούμε το παιχνίδι που θέλαμε.

Πώς λυνόταν το πρόβλημα: Συμβιβαζόμασταν και ακούγαμε τους αγώνες απ’ το ραδιόφωνο.

Το μεγαλύτερο μας άγχος, ήταν να δείχνουμε κουλ

Όχι σοβαρά. Ήταν υπαρκτό πρόβλημα. Μας ένοιαζε αληθινά, να δείχνουμε πιο κουλ απ’ τους υπόλοιπους. Να φοράμε τα πιο κουλ ρούχα, να έχουμε το καλύτερο ποδήλατο/αμάξι/πατίνι (ανάλογα με την ηλικία), να πηγαίνουμε στα πιο ψαγμένα μαγαζιά, να δείχνουμε ότι χαλάμε τα περισσότερα λεφτά. Ναι, κάποιοι το έχουν ακόμα αυτό το άγχος, αλλά ευτυχώς είναι πολύ λιγότεροι.

Πώς λυνόταν το πρόβλημα: Είτε μεγαλώσαμε κι ωριμάσαμε, είτε δεν έχουμε πια λεφτά για να δείξουμε.