10 στιγμές που πρέπει να πιεις ένα καλό ουίσκι

Με έναν νομοτελειακό τρόπο, οι πιο σημαντικές στιγμές στη ζωή ενός άντρα και οι φορές που κρατάει ένα ποτήρι με καλό ουίσκι στο χέρι είναι δύο ευθείες καταδικασμένες να πέσουν η μία πάνω στην άλλη.

Συγκεντρώσαμε δέκα από τις πιο ενδεικτικές σε μια λίστα, με διάθεση για περισσή περισυλλογή. Και ένα καλό ουίσκι φυσικά.

Στα γενέθλιά σου

Αυτό που λίγο χαζά και βορειοευρωπαϊκά εννοούμε με τη φράση “κάνε πού και πού κι ένα καλό δώρο στον εαυτό σου” είναι λιγότερο χαζό και βορειοευρωπαϊκό απ’ όσο ακούγεται. Την ώρα που οι σακούλες των δώρων συνωστίζονται στη γωνιά του σαλονιού (ή μήπως στο κρεβάτι, όπως κάναμε στα παιδικά πάρτι;), μια γεμάτη γουλιά είναι ο τέλειος καθρέφτης της ηλικίας σου. Το ίδιο καλό ουίσκι  είναι διαφορετική ιστορία στα 25 σου και διαφορετική ιστορία στα 40.

Μόλις τελείωσες ένα μεγάλο project

Αυτό που κάθε γουλιά θυμίζει και ένα βήμα της επίπονης διαδικασίας. Αυτό που κλείνεις τα μάτια για να καταλάβεις καλύτερα τη γεύση, για να απολαύσεις, αυτό που ξαφνικά, χωρίς να το ζητάς ή να το εκβιάζεις, ξεδιπλώνει όλο το δρόμο που έχεις διανύσει για να φτάσεις μέχρι εδώ. Γράφοντας ‘ΤΕΛΟΣ’ κάτω από ένα δύσκολο επαγγελματικό πρότζεκτ, οι πρώτες στιγμές ανήκουν αποκλειστικά σ’ εσένα. Το ‘ΤΕΛΟΣ’ είναι η πρώτη επιβράβευση. Η βασική. Η χαρά του να ολοκληρώνεις κάτι.

Λίγο πριν παντρέψεις τον κολλητό σου

Δεν το κάνεις επίτηδες, γίνεται τελείως αυτόματα. Εκεί, την ώρα που του δένεις τη γραβάτα, την ώρα που γελάτε αμήχανα ο ένας με τη φάτσα του άλλου. Δεν το κάνεις επίτηδες, αλλά το μυαλό σου γυρίζει, κολλάει για την ακρίβεια, στις πρώτες σας βόλτες, στις πρώτες εξόδους, στις πρώτες φορές που πονέσατε για κάποια. Στους ηλίθιους τσακωμούς σας, στις διακοπές, στα χρόνια του σχολείου, στη μέρα που ορκίστηκες ότι θα τον παντρέψεις, γιατί ήταν σίγουρο ότι θα παντρευόταν πριν από σένα.

Μόλις κατάλαβες ότι χώρισες

Όχι όταν τσακωθήκατε, ούτε όταν οι φωνές σας ακούστηκαν μέχρι το διπλανό τετράγωνο – δε βοηθάει κι αυτή η νεκρική ησυχία στο Κάτω Παγκράτι, γαμώτο. Υπάρχει ένα βουβό σημείο στη χρονική ευθεία ενός προαναγγελθέντος χωρισμού, μια απότομη, βαθιά τρύπα, που σε ρουφάει και καταλαβαίνεις ότι τίποτα δεν θα είναι το ίδιο, όταν -και αν ποτέ- καταφέρεις να σκαρφαλώσεις και να βγεις ξανά στον καθαρό αέρα.

Μόλις άλλαξε ο χρόνος

Σαν να παίζεις εσύ στο Fight Club και να στέκεις μπροστά από αυτήν την ατέλειωτη τζαμαρία την ώρα που τα τελευταία δευτερόλεπτα μιας χρονιάς δίνουν τη θέση τους στα πρώτα, τα ολοκαίνουργια της επόμενης. Ο τρόπος που χώνεις το πρόσωπό σου στο ποτήρι φαντάζει από μακριά λες και πίνεις κρασί, λες και το μυρίζεις πρώτα πριν το κατεβάσεις. Μπορεί και να το κάνεις, Πρωτοχρονιά δεν είναι;

Το βράδυ πριν παρουσιαστείς στο στρατό

Ένα σκοτωμένο βράδυ. Ένα βράδυ που υπολογίζεις πότε θα τελειώσει αυτή η ανοησία που λέγεται θητεία. Που κάνεις αυθόρμητο projection στον ξυρισμένο και κουρεμένο για τελευταία φορά τόσο ψυχαναγκαστικά εαυτό σου, μετά από έξι ή εννιά ή δώδεκα μήνες. Ένα καλό ουίσκι για να πάρεις κουράγιο. Με τους φίλους σου, πάντα με αυτούς. Αυτή είναι η μισή θητεία σου, το ξέρεις ότι θα το διαπιστώσεις από το επόμενο πρωί. Αλλά ακόμη είσαι έξω.

Στο πρώτο ξενύχτι της χρονιάς για λίγο ΝΒΑ

Είναι κάμποσες εβδομάδες τώρα που πατάμε και με τα δύο πόδια εντός του 8μήνου που διέπεται κάθε μα κάθε νύχτα από την απαλή ερώτηση, “θα την παλέψω αύριο στο γραφείο αν ξενυχτήσω για να δω μπάσκετ;” Οι φορές που θα το κάνεις είναι υπερβολικά λίγες μπροστά στις φορές που θα το σκεφτείς, και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, το καλό θέαμα πρέπει να συνοδεύεται από κάτι εξίσου καλό στο ποτήρι σου.

Τη  μέρα που απολύεσαι από τη δουλειά

Τι πράγμα κι αυτή η συνήθεια ρε παιδί μου… Σε παίρνει και σε σηκώνει χωρίς να το περιμένεις και φευ, χωρίς να το επιδιώκεις στιγμή. Το καταλαβαίνεις και μετά τις πρώτες σαράντα μέρες φαντάρος. Παίρνεις μετάθεση και ξαφνικά, νιώθεις το κέντρο που παρουσιάστηκες σαν το σπίτι σου. Φαντάσου με τη δουλειά. Όλες οι εικόνες, οι πρώτες σου προσπάθειες, οι πρώτες νίκες, οι σφαλιάρες, οι μικρές αποτυχίες, ο δρόμος, οι συνάδελφοι, το γαμώτο, ο κόπος σου, τα όνειρα, οι παλιές φιλοδοξίες, οι καινούργιες, οι επόμενες. Εσύ, το ποτήρι, ο αγαπημένος σου δίσκος στο στέρεο και ματιές έξω από το παράθυρο. Δεν χωράει άλλος. Όχι για αυτό το βράδυ.

Βλέποντας Jim Jarmusch

Χωρίς καφέ (εσύ), αλλά με τσιγάρα σίγουρα. Με τον Iggy Pop απέναντι στον Tom Waits. Με τον συμπαθητικό θόρυβο της ησυχίας που περιβάλλει ένα τραπέζι, με τη διακεκομμένη ησυχία ενός τραπεζιού με δύο παρουσίες, καφέ και τσιγάρα. Είπαμε, όχι καφέ εσύ. Εσύ ουίσκι, εσύ δεν είσαι στο τραπέζι τους.

Αυτό μετά τη δουλειά

Η νοητή γραμμή μεταξύ δουλειάς και προσωπικής ζωής που παίρνει τη γεύση που της αξίζει. Από εδώ και πέρα, από τώρα μέχρι το επόμενο πρωί, πρέπει να αφήσεις τη δουλειά πίσω. Όσο δύσκολο ή παλιακό κι αν ακούγεται σήμερα που τα όρια δουλειάς και σπιτιού έχουν καταπατηθεί από τη δίψα να δώσεις κάτι παραπάνω. Όχι για τα λεφτά, για τη δόξα.