Υπάρχουν πολλά είδη ερωτήσεων. Έχουμε τις αδιάκριτες, τις επίμονες, τις ενοχλητικές, τις διευκρινιστικές, τις ρητορικές. Υπάρχει όμως και μια συγκεκριμένη, πολύ ξεχωριστή κατηγορία ερωτήσεων, τις οποίες όλοι μας επιλέγουμε να κάνουμε ενώ συνήθως η απάντηση είναι εντελώς περιττή ή αυτονόητη.
Είναι οι λεγόμενες χαζές ερωτήσεις, αυτές που τις κάνουμε απλά για να τις κάνουμε, ενώ γνωρίζουμε από πριν την απάντηση. Κι όσο κι αν σε εκνευρίζουν όταν τις δέχεσαι, είναι επιστημονικά εξακριβωμένο ότι τις έχεις θέσει κι εσύ αμέτρητες φορές στη ζωή σου.
Τι να κάνουμε, φαίνεται πως είναι στο DNA μας να ρωτάμε τέτοιες χαζομάρες. Πρέπει να το αποδεχτούμε, να προχωρήσουμε και καμιά φορά, να δίνουμε και καμιά αυτονόητη απάντηση σε μία απ’ τις κλασικές ερωτήσεις, όπως αυτές που ακολουθούν. Διαβάζεις ακόμα;
“Κοιμάσαι”;
Πότε την κάνουμε: Όταν αυτός που έχουμε απέναντί μας έχει κλείσει τα μάτια του και είναι ψιλοξεκάθαρο ότι κοιμάται. Στην ίδια συνομοταξία ανήκει φυσικά και η ερώτηση “ξύπνησες;”.
Τι περιμένουμε να ακούσουμε: “Όχι, δεν κοιμάμαι”/ “………….”
Τι θα έπρεπε να ακούσουμε: “Ναι, κοιμάμαι αλλά έχω βρει τον τρόπο να επικοινωνώ με σένα ακόμα και στον ύπνο μου. Σε πλιζάρω μην το πεις πουθενά”.
“Ήρθες;”
Πότε την κάνουμε: Όταν ακούμε κάποιον να μπαίνει μέσα στο σπίτι.
Τι περιμένουμε να ακούσουμε: “Ναι, καλά κατάλαβες από την πόρτα που άνοιξε με τα κλειδιά και τα δυνατά μου βήματα Σέρλοκ. Ήρθα”.
Τι θα έπρεπε να ακούσουμε: “Όχι, βλέπεις πάλι παραισθήσεις, εγώ είμαι ακόμα στη δουλειά”.
“Πού είσαι;”
Πότε την κάνουμε: Όταν παίρνουμε κάποιον τηλέφωνο. Στο σταθερό. Του σπιτιού του.
Τι περιμένουμε να ακούσουμε: “Σπίτι, με βρήκες άτιμε”.
Τι θα έπρεπε να ακούσουμε: “Οδηγώ, αλλά έχω κάνει εκτροπή στο κινητό για να μην χάνω καμία κλήση, περιμένω να με πάρουν για διάφορες προσφορές”.
“Θα βγεις;”
Πότε την κάνουμε: Όταν βλέπουμε κάποιον να ντύνεται και να ετοιμάζεται.
Τι περιμένουμε να ακούσουμε: “Ναι, το κατάλαβες επειδή μου αρέσει να βγαίνω κάθε βράδυ ε;”
Τι θα έπρεπε να ακούσουμε: “Όχι, απλά είπα να βάλω κάτι πιο επίσημο για να δω την αγαπημένη μου σειρά στον καναπέ”.
“Βρέχει;”
Πότε την κάνουμε: Όταν ακούγεται έντονη βροχή να πέφτει και βλέπουμε σταγόνες νερού παντού.
Τι περιμένουμε να ακούσουμε: “Ναι, έχεις μεγάλο ταλέντο στην μετεωρολογία τελικά”.
Τι θα έπρεπε να ακούσουμε: “Όχι, απλά δεκάδες άνθρωποι ταυτόχρονα αποφάσισαν να πλύνουν τα μπαλκόνια τους”.
“Φεύγεις;”
Πότε την κάνουμε: Όταν κάποιος από την παρέα με την οποία βρίσκεσαι σ’ ένα μαγαζί πληρώνει, σηκώνεται και φοράει το μπουφάν του.
Τι περιμένουμε να ακούσουμε: “Φάνηκε τόσο ότι βαρέθηκα ε;”
Τι θα έπρεπε να ακούσουμε: “Όχι, ήθελα απλά να δω αν με προσέχετε”.
“Με πήρες;”
Πότε την κάνουμε: Όταν βλέπουμε αναπάντητη από κάποιον και τον παίρνουμε πίσω.
Τι περιμένουμε να ακούσουμε: “Ναι, έχεις σκεφτεί ποτέ να γίνεις ντετέκτιβ;”
Τι θα έπρεπε να ακούσουμε: “Όχι, είναι ο γνωστός ιός που δείχνει ψεύτικες κλήσεις στα κινητά”.
“Πονάς;”
Πότε την κάνουμε: Όταν κάποιος μπροστά μας κυριολεκτικά σπαράζει από τον πόνο.
Τι περιμένουμε να ακούσουμε: “Χαραμίζεσαι που δεν έγινες γιατρός”.
Τι θα έπρεπε να ακούσουμε: “Όχι, έχω τικ και κάθε τόσο δακρύζω και ουρλιάζω”.
“Τρως;”
Πότε την κάνουμε: Όταν κάποιος μας μιλάει και φαίνεται/ακούγεται ξεκάθαρα ότι μασουλάει.
Τι περιμένουμε να ακούσουμε: “Μχμφξφ ναι, μχηδμφμφ, τρώω”.
Τι θα έπρεπε να ακούσουμε: “Όχι, έπεσαν ταυτόχρονα όλα μου τα δόντια”.
“Ακούς;”
Πότε την κάνουμε: Όταν ετοιμαζόμαστε να πούμε κάτι βαρύγδουπο και ρωτάμε τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας αν μας ακούει.
Τι περιμένουμε να ακούσουμε: “Ναι, εκτός κι αν περάσει ένα σμήνος πουλιών αυτή τη στιγμή από δίπλα μου, πιστεύω ότι ακούω”.
Τι θα έπρεπε να ακούσουμε: “……………….”.
“Κρυώνεις;”
Πότε την κάνουμε: Όταν κάποιος τρέμει μπροστά μας από το κρύο.
Τι περιμένουμε να ακούσουμε: “Ναι, με πρόδωσαν οι σκληρές ρώγες μου ε;”
Τι θα έπρεπε να ακούσουμε: “Όχι, έχω πάρει κουμπί και νομίζω ότι ακούω rave συνέχεια”.