20 χρόνια δίαιτα

Κάποτε -και πάλι από εδώ- είχα ορκιστεί να μην ξανακάνω δίαιτα. Έλα, όμως, που ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Και που όσο τρως παχαίνεις. Και που όσο παχαίνεις, έχεις πάντα στο μυαλό σου να αδυνατίσεις. Ε, λοιπόν, αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στην 1.697η δίαιτα της ζωής μου. Ναι σόρι. Διατροφή… Γιατί ακούγεται πιο ωραίο. Ότι τάχα τρώμε και αδυνατίζουμε. Στα -8 κιλά and counting που λένε και στη NASA (σ.σ μόλις είχα -και μάλιστα προ κενής εστίας- τη δυνατότητα να κάνω λογοπαίγνιο με τη MASA, αλλά δεν το έκανα για να δείξω πόσο έχω ωριμάσει ως άνθρωπος, ελπίζω να αναγνωριστεί αυτό) και η ταλαιπωρία συνεχίζεται.

Έχω χάσει 10 κιλά. Έχω χάσει 20 κιλά. Έχω πάρει 15. Έχω πάρει 25. Έχω κάνει όλες τις δίαιτες που υπάρχουν και κάποιες που πιθανόν δεν υπάρχουν. Οπότε μπορώ να μιλήσω με ύφος Σαολίν σε σπηλιά, τρίβοντας το μούσι με βλέμμα στο άπειρο. Ιδού, λοιπόν, τα αποστάγματα σοφίας γύρω από τις δίαιτες.

Οι Διαιτολόγοι παρακαλώ να μην το διαβάσουν , θα σκίσουν τα πτυχία τους.

Τις δύο πρώτες ημέρες που βάζεις “κόφτη” και αρχίζεις δίαιτα σε πονάει το κεφάλι σου.

Πολλά και μικρά γεύματα. Μόνο πρωτεΐνες. Αυτή με τα φρούτα. Δίαιτες υπάρχουν πολλές. Κάνε αυτή που πιστεύεις ότι θα τηρήσεις.

Σκέψου μια κλίμακα από το 1-10, όπου 9.9 είναι το παστίτσιο, στο 9.8 η σπανακόπιτα της μάνας μου και αντίστοιχα στο 0.2 είναι η ριζογκοφρέτα και στο 0.1 ο σωβάς από τον τοίχο. Ε σκέψου ότι το “2” έγινε μόλις το νέο “10” κι είναι το ταβάνι σου.

Στη δίαιτα, σαν να σε τιμωρεί ο Θεός, θα αναγκαστείς να φας όλα αυτά που σνόμπαρες τόσα χρόνια.

Αγγούρια, φίλε. Πολλά αγγούρια (βλέπε πιο πάνω).

Αν πεις “από Δευτέρα” έχασες. Έχω ξεκινήσει μεγάλη δίαιτα ένα πρωινό 31ης Δεκεμβρίου.

Η αρχή είναι εύκολη (στάδιο 1). Η συνέχεια είναι ευκολότερη, γιατί χάνεις κιλά και γουστάρεις με την παρτάρα σου (στάδιο 2). Το δύσκολο είναι το στάδιο 3, μετά από περίπου 30-40 ημέρες που “κολλάει” το σύστημα. Εκεί είναι όλο το παιχνίδι.

Το μαύρο κόβει.

Γυμναστική = καλό. Όχι μόνο γιατί βοηθάει στον μεταβολισμό, αλλά γιατί η αεροβική άσκηση έχει καλά, σε βοηθάει να κάψεις περισσότερες θερμίδες και γενικά κάθε φορά που θα κατεβαίνεις από το ποδήλατο/διάδρομο/ελιπτικό θα αισθάνεσαι καλύτερα.

Το να πας για μπάσκετ είναι γυμναστική, αλλά δεν θα σε βοηθήσει να αδυνατίσεις. Είναι σαν το παγωτό γιαούρτι. Είναι περισσότερο παγωτό, παρά γιαούρτι.

Και να εμπιστεύεσαι περισσότερο τον καθρέφτη από τη ζυγαριά, γιατί αφενός σε νοιάζει να χάσεις λίπος, όχι απαραίτητα κιλά κι αφετέρου γιατί υπάρχει ο “φαινότυπος” (το πως φαίνεται ο καθένας). Κάθε άνθρωπος στα 100 κιλά φαίνεται διαφορετικός.

Το να κόψεις το βραδινό είναι το πιο σημαντικό. Κάποιοι διαφωνούν, αλλά εγώ ξέρω ότι τους σούμο, όταν είναι στον όγκο, τους ταίζουνε και τους κοιμίζουνε στα καπάκια.

Η λαιμαργία εκτός από αμάρτημα (δεν γλιτώνω την κόλαση με τίποτα) είναι ο μεγαλύτερος εχθρός σου.

Μην δοκιμάσεις το μασαζοκαλσόν σλιμ δεν έχει αποτελέσματα (πλάκα κάνω – έχει) (πλάκα κάνω – δεν ξέρω)

(πλάκα κάνω λέμε )

Αναψυκτικά, γλυκά, καφέδες, ψωμιά. Τα εύκολα “θύματα”. Σαν τα πιόνια στο σκάκι.

Σβήσε τα παραπάνω και γράψε νερό, φρούτα και παξιμάδια.

Βάλε ελεύθερο γεύμα. Κάνε καλό στη ψυχολογία. Ούτως ή άλλως αν κάνεις καλή διατροφή όλη τη βδομάδα εκείνο το γεύμα θα περάσει και δεν θα ακουμπήσει (if you know what I mean).

Αν σου καρφωθεί να φας κάτι, φάτο. Μια και έξω. Και ξέχασε το μετά. Καλύτερα πχ να φας μια παγωτάρα το Σάββατο, παρά να τρως κάθε μέρα ένα σοκολατάκι.

Το κίνητρο είναι απαραίτητο. Είχα χάσει 15 κιλά λόγω μιας φωτογραφίας από μπουζούκια που ήμουν σαν Λευκορώσος νταβατζής. Συνήθως πιάνει και το “δεν σε βλέπω έτσι” και τα παράγωγα του. Όπως και να ‘χει βρες κίνητρο.

Δεν έχει σημασία η δίαιτα (δυσενεξίας, atkins, dukan κτλ), αλλά το να βάλεις το φαγητό σε δεύτερη μοίρα.

Πχ σινεμά δεν σημαίνει ποπ-κορν. Μπάλα δεν σημαίνει πίτσα.

Το σωστό είναι να κόψεις τις ποσότητες. Το αμέσως καλύτερο είναι να τρως μόνο πράγματα που δεν παχαίνουν. Πιάνει.

Όσο λιγότερα υλικά έχει το φαγητό τόσο καλύτερο. Καλύτερα να φας 7 μπιφτέκια με σαλάτα, παρά λίγα μακαρόνια, λίγο κοκκινιστό και λίγη φέτα.

Φέτα. Δυστυχώς παχαίνει. Όπως όλα τα καλά.

“Έχω πιει και πρέπει να φάω κάτι για τα υγρά”. Κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, ε; Μην πιεις.

Να αποφεύγεις το αλκοόλ. Αχρείαστες θερμίδες. Το χειρότερο είναι το “ένα ποτό” κάθε βράδυ. Καλύτερα πιες μια φορά και δως του να καταλάβει.

Θα πρέπει να κάνεις θυσίες, οπότε αποφάσισε τι θέλεις να κρατήσεις. Μπορεί να είναι ένα γλυκό, μπορεί μια μπύρα, μπορεί ένα γουρουνόπουλο. Ο καθένας με τις προτεραιότητες του. Το “και τα τρία” δεν είναι επιλογή. Για την ακρίβεια το “και τα τρία” σε έφερε εδώ.

Κάνε πράγματα. Είναι πιο εύκολο να ξεχάσεις την πείνα σου όταν πας μια βόλτα, βγαίνεις έξω, πας για μπάσκετ. Και που ξέρεις; Μπορεί κάποια μέρα “να ξεχάσεις να φας”, που λένε κι οι αδύνατοι.

Η σόδα είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου.

Δίαιτα και στρατός δεν πάνε μαζί, εκτός αν κάνεις μαγειρεία που βλέπεις πλέον τα μακαρόνια με άλλο μάτι.

Προς Θεού. Το να χάσεις κιλά απλά για να μπορείς μετά να τρως ότι γουστάρεις (όπου ότι “γουστάρεις” βάλε την τροφή μιας οικογένειας Ινδών) είναι λάθος. Κι ο καλύτερος δρόμος που μπορεί να σε οδηγήσει είναι στο να γράψεις κανένα τέτοιο κείμενο.

Πρόσεξε που θα θυσιάσεις τις θερμίδες (που θα πάρεις αναπόφευκτα μες στη μέρα). Να ξέρεις ότι τα κρακεράκια Παπαδοπούλου παχαίνουν. Κι οι φρυγανιές. Και τα τοστ. Οπότε σκέψου σοφά που θα βάλεις τα σαγόνια σου.

Οι τσίχλες είναι ένας απρόσμενος σύμμαχος γιατί κόβουν την όρεξη. Γιατί δεν ξέρω.

Το αίσθημα της έντονης πείνας (που τρυπάει το στομάχι) διαρκεί 10 λεπτά. Και μετά περνάει. Επίσης δεν είναι αυτό καθ’ αυτό που σε οδηγεί στο ψυγείο, αλλά η σκέψη “αφού πεινάω τόσο τώρα, τι θα γίνει μετά”. Ε, μετά δεν θα γίνει τίποτα.

Όχι μπανάνες, λέμε. Ούτε καρπούζια, σταφύλια. Ένα φρουτάκι είναι ένα φρουτάκι, όχι ένα πεπόνι.

Θα έλεγα ότι πρέπει να τρως και αργά, αλλά θα πέσει φωτιά να με κάψει.

Νερό. Πολύ νερό. Υπάρχει και το γνωστό ανέκδοτο “είδες που διψούσες, δεν πεινούσες”.

Αν θες να φας γλυκό (λένε) φάτο αμέσως μετά το φαγητό, μπας και “μπερδέψεις” το πεπτικό σου σύστημα (λένε). (ή έτσι θέλω να πιστεύω).

Όλα γίνονται πιο εύκολα αν μαγειρεύεις ο ίδιος (και αποφύγεις κάποια γεύματα λόγω τεμπελιάς) ή αν έχεις προσωπικό σεφ/Ελληνίδα μάνα σε απόσταση βολής (της δικής σου βολής).

Βάλε μικρούς στόχους. Το να χάσεις 20 κιλά (been there, done that) είναι δύσκολο. Το να χάσεις πχ τρία κιλά το μήνα είναι εύκολο.