25 random σκέψεις και εικόνες ανεβοκατεβαίνοντας την Champs-Élysées

Μέσα Σεπτέμβρη, μια Δευτέρα μεσημέρι με 23 βαθμούς Κελσίου και 39% νεφοκάλυψη στον ουρανό του Παρισίου κι ένας Έλληνας (εγώ) άρτι προγειωθείς στο Σαρλ ντε Γκολ με χρόνο παραμονής 5 ώρες (στις 18.00 με περίμενε το ταξί πίσω για το αεροδρόμιο) εκ των οποίων η μία (1) ήταν ελεύθερη για βόλτα και δραστηριότητες.

Ήμουν μόνος, η “δουλειά” βρισκόταν δυτικά της Αψίδας του Θριάμβου κι έτσι η δραστηριότητα ήταν μια βόλτα χωρίς προορισμό επί της Champs-Élysées. Την είχα ξαναπερπατήσει, αλλά ομολογώ ότι δεν το είχα ρίξει και πολύ στη σκέψη τότε. Θυμάμαι ότι έτρωγα ένα ψημένο καλαμπόκι που λίγο πριν τη μέση μου έπεσε απ’ τα χέρια. Ατυχής στιγμή.

Μην έχοντας μπλοκάκι πρόχειρο για να καταγράφω τι σκεφτόμουν, έβγαλα το κινητό και άρχισα να σημειώνω λέξεις. Κάπως έτσι προέκυψαν οι παρακάτω 25 σκέψεις.

Μπορείς να τις πάρεις μαζί σου στο επόμενο ταξίδι στο Παρίσι, μπορείς να μάθεις κάτι γι’ αυτό επειδή δεν έχεις κανέναν σκοπό να πας στο Παρίσι, μπορεί (λίγο) να προβληματιστείς (ξανά) για το αν είμαστε όντως τυχεροί όσοι ζούμε στην Αθήνα και άλλα τέτοια ματαιόδοξα. Βασικά, με τις παρακάτω σκέψεις, θα ΄ναι σαν να πήγες κι εσύ μια ώρα απ’ τα Ηλύσια Πεδία. Κράτα αυτό βασικά.

“Η Παρί Σεν Ζερμέν”

Την είχα ξαναδεί την μπουτίκ της Παρί, πριν 4 χρόνια, εκεί πάντα στην απέναντι -από αυτή που βρισκόμουν- πλευρά της Champs-Élysées, να δείχνει ότι οι Γάλλοι (ή τουλάχιστον οι Παριζιάνοι) παίρνουν στα σοβαρά την ομάδα του Ιμπραϊμοβιτς. Είναι τελικά η ομάδα της πόλης, ακόμη κι αν μιλάμε για το αχανές Παρίσι με τις δεκάδες διαφορετικές ομάδες, ακόμη κι αν μιλάμε για την (ευρωπαϊκά) χλιαρή Παρί Σεν Ζερμέν.

“Το καινούργιο cd των ΧΧ”

Τα FNAC της Champs-Élysées θεωρούνται από τους Γάλλους από τα καλύτερα της αλυσίδας. Μπήκα μέσα με μια τσάντα στην πλάτη και τον σεκιουριτά να με κοιτάει περίεργα. Δεν ήθελες να μπλέξεις καθολου με το συγκεκριμένο σεκιουριτά και το πρόβλημα ήταν ότι τα αντικλεπτικά χτύπησαν ήδη δύο φορές χωρίς λόγο. Έπιασα το πάνφρεσκο τότε Coexist των ΧΧ, το γύρισα, είδα την τιμή και έφυγα.

“Κόσμος σε κίνηση”

Μπορεί η Ευρώπη να καταρρέει (σκέφτομαι), αλλά αυτό που συμβαίνει ένα τυχαίο μεσημέρι Δευτέρας στην (OK, έτσι κι αλλιώς εξωφρενικά “εμπορική”) Champs-Élysées, θυμίζει τις αρμάδες των μερμηγκιών που τους έβρεχες μικρός με λίγες σταγόνες νερό και διαλύονταν σε πανικό προς κάθε κατεύθυνση. Δεν είναι ότι οι μπουτίκ, τα μαγαζιά και οι πολυχώροι ήταν ασφυκτικά γεμάτοι, αλλά στα πεζοδρόμια επικρατούσε φρενίτιδα.

“Next Stop Model”

Αν καθίσεις σε μια γωνίτσα, έξω από ένα bistro, και τραβάς μια γραμμή σε ένα Α4 για κάθε κορίτσι μοντελικών προδιαγραφών που περνάει από μπροστά σου, το μολύβι θα εξαφανιστεί σε 4-5 ώρες. Καθόλου τυχαίο fact, αφού πάνω από τα μισά κορίτσια με τα ημίκοντα φουστανάκια και τα επαγγελματικά αφημένα χαλαρά μαλλιά, κρατούσαν κι ένα book για πρακτορείο μοντέλων. Λογικό, ήμουν στο Παρίσι, δεν ήμουν στο Βουκουρέστι.

“Καφέ”

Σε πλήρη αντιστοιχία με τα πεζοδρόμια, όλα (ΟΛΑ) τα καφέ ήταν ασφυκτικά γεμάτα.

“Big In Japan”

Ένα ζευγάρι Γιαπωνέζων, με νυφικό το κορίτσι, με το κοστούμι ο γαμπρός, εμφανίζονται από το πουθενά και βγάζουν τις φωτογραφίες για τον επικείμενο(;) γάμο(;) τους. Καλά, μπορεί να πόζαραν για κάποιον γνωστό, πανάκριβο οίκο νυφικών. Ξαναλέω, στο Παρίσι ήμουν.

“Το ντεμπούτο των Cult of Youth”

To “Love Will Prevail” των Βρετανών μυστήριων τύπων κυκλοφόρησε στις 4 Σεπτεμβρίου και περπατώντας στο Παρίσι, άκουγα στο repeat τη Lorelei.

“Η ακαταμάχητη γοητεία των McDonalds”

Προσωπικά τα σιχαίνομαι. Όμως. Η παρείσφρυση τους στο συλλογικό dna είναι τόσο βαθιά που ακόμη και στο Παρίσι των χιλιάδων boulangerie, bistro, εστιατορίων, των πάντων όλων, οι ουρές για το ταμείο φτάνουν έξω από το κατάστημα. Άβυσσος η ψυχή των τζανκάδων.

“Η βιτρίνα της Loui Vuitton”

Με μια κόκκινη με άσπρο πουά σύνθεση στις βιτρίνες ενός από τα πιο κεντρικά της καταστήματα, η Loui Vuitton του συγκεκριμένου δρόμου έκανε τους περαστικούς να σταματήσουν απ’ έξω και να κοιτάξουν στα μάτια μια ηλικιωμένη Κινέζα που στεκόταν όρθια και ακίνητη με τις ώρες μέσα από τη βιτρίνα με ένα ζευγάρι τεράστια μαύρα γυαλιά. Έκατσα ένα 5λεπτο μπροστά της, περιμένοντας να κουνηθεί. Δεν κουνήθηκε. Στρίβοντας στη γωνία, είδα άλλη μία ίδια στην παραδίπλα βιτρίνα. WTF.

“Σκύλος, ο καλύτερος φίλος του καλλιτέχνη”

Ένας καλλιτέχνης του δρόμου που ζωγράφιζε πορτρέτα των περαστικών άφηνε τη δύσκολη δουλειά για τον σκύλο-βοηθό του. Με ένα καπέλο στο στόμα, ο σκύλος περιφερόταν ανάμεσα στον κόσμο και μάζευε το μεροκάματο.

“Κλεισμένοι δρόμοι”

Σε ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι των παράλληλων και κάθετων οδών στην Champs-Élysées, εργάτες είχαν σκάψει το δρόμο περιορίζοντας μοιραία τους οδηγούς στο μισό κομμάτι από το κανονικό. Καμία γκρίνια, καμία κόρνα, κανένα μποτιλιάρισμα.

“Σινεμά”

Η Champs-Élysées φημίζεται (και) για τους ιστορικούς της κινηματογράφους. Εντάξει, οι παραδοσιακοί κινηματογράφοι έγιναν μούλτιπλεξ, αλλά αυτό λίγο αφαιρεί από τη μαγεία του να κάθεσαι έξω από το Marignan και να χαζεύεις τα προσεχώς.

“Φρένο”

Ναι, ακόμη και στους αχανείς δρόμους γύρω από την Αψίδα του Θριάμβου (όπως και σχεδόν παντού στην Ευρώπη), οι οδηγοί κόβουν ούτως ή άλλως όταν δουν περαστικό να περιμένει να διασχίσει το δρόμο.

“Κρίση του ευρώ”

Σίγουρα όχι αυτό που θα σκεφτείς ή θα προκύψει από μερικά πάνω-κάτω σε αυτόν το δρόμο. Η κρίση σταμάτησε εκείνο το πρωί στο Ελ. Βενιζέλος και συνεχίστηκε από το βράδυ που γύρισα.

“Οι Γάλλοι και τα αγγλικά”

Ρώτησα τρεις ανθρώπους κάτι στα αγγλικά. Οι δύο μου απάντησαν στα αγγλικά. Ο τρίτος απλά δεν ήξερε αγγλικά. Προσθέτοντας από την εμπειρία από την άλλη μου επίσκεψη εκεί, ομολογώ ότι ο μύθος των σοβινιστών Γάλλων δεν επιβεβαιώνεται, τουλάχιστον στο Παρίσι της τελευταίας δεκαετίας.

“Boulangerie”

Συγκλονιστικά πιο πολλές από τα περίπτερα γύρω απ’ τα Ηλύσια Πεδία. Δεκάδες επίγειοι παράδεισοι με τάρτες και κρεμ μπρουλέ και εκλέρ και γλυκά, γλυκά, γλυκά.

“Ποιο Hyde Park;”

Πάνω από την Champs-Élysées, τα πραγματικά Ηλύσια Πεδία με το άπλετο χορτάρι, τη γαλήνη και την ιστορικότητα της τοποθεσίας σε καλούν αναγκάζουν να σταματήσεις για δέκα λεπτά, να βγάλεις ένα βιβλίο απ’ την τσάντα σου και να χαρίσεις στον εαυτό σου μια μικρή ανάγνωση στο συγκεκριμένο location. Καλά, αν δεν έχεις βιβλίο, κάτσε απλά σε ένα παγκάκι και αγνάντευε. Μια χαρά.

“Η Milla Jovovich”

Και το “The Messenger: The Story of Joan of Arc”.

“Το Ρολάν Γκαρός του ’13”

Στο προσωπικό μου resolution και για το 2013, υπάρχει το ταξίδι για ένα γκραν σλαμ του τένις. Στο Παρίσι ήμουν, το Ρολάν Γκαρός σκέφτηκα. Και στη Λιόν να ήμουν, πάλι το Ρολάν Γκαρός θα σκεφτόμουν.

“Το μετρό”

Υπάρχει ένας άλλος κόσμος κάτω από το Παρίσι. Με 2-3 αλλαγές γραμμής και υπομονή 10-12 σταθμούς, μπορείς απ’ την Αψίδα να βρεθείς στη Μονμάρτρη. Σε ελεύθερη μετάφραση, το λένε “και απ’ τον έναν κόσμο στον άλλο”.

“(Αχ αυτή) η Rue Washington”

Αν ποτέ ζούσες σε αυτό το κάθετο στην Champs-Élysées δρομάκι με τα ΑΠΕΙΡΑ εστιατόρια και τις πολυεθνικές, είναι σχεδόν σίγουρο ότι δεν θα προλάβαινες να φας σε όλα τα φαγάδικα του δρόμου. Δεν γίνεται. Από κινέζικο μέχρι ινδικό κι από γαλλική κουζίνα μέχρι τρατορίες. Μέρες, λεφτά και όρεξη να έχεις.

“Το εξώφυλλο του Closer”

Λίγες μέρες πριν τον σάλο με τις γυμνές φωτογραφίες της Kate Middleton, το ως τότε άσημο εκτός Γαλλίας tabloid περιοδικό κρεμόταν χωρίς να προκαλεί από το stand ενός περιπτέρου με εφημερίδες και περιοδικά πάνω στην Champs-Élysées.

“Το event”

Θα ήταν ψέμα να μην παραδεχτώ ότι στο δρόμο σκεφτόμουν ερωτήσεις για τον Rob Jones που θα συναντούσα σε λίγη ώρα στο Sers. Ε όχι και ποιος είναι ο Rob Jones…

“Lost”

Φεύγοντας από το ξενοδοχείο για να ξεκινήσω τη βόλτα που διαβάζεις παραπάνω, είχα μια ηλίθια σιγουριά ότι δεν θα χάσω τον προσανατολισμό μου. Ναι. Γυρνούσα γύρω από τους ίδιους πέντε δρόμους για περίπου 40 λεπτά μέχρι να βρω την αναθεματισμένη Pierre 1er de Serbie.

“Πότε είπαμε ότι επιστρέφουμε;”

Δεν ξέρω αν το παθαίνεις κι εσύ, αλλά το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι φεύγοντας από κάτι μέρη σαν το Παρίσι είναι το πότε θα ξαναγυρίσω. Και βασικά το για πόσο. Σίγουρα η επόμενη φορά δεν θα είναι για 5-6 ώρες. Δεν μπορεί να είναι μόνο για τόσο λίγο.