25 χρόνια ίντερνετ και ακόμα να γίνουμε τελείως αντικοινωνικοί

Τα τρία, είναι μία φανταστική ηλικία. Πατάτα κρατάς στο χέρι και ο κόσμος γύρω σου σε θαυμάζει λες και πήρες μετάλλιο. Χρυσό. Άσε που το κλάμα σου, δεν πέφτει με τίποτα από την πρώτη θέση των charts, βρετανικών και μη. Όλοι σε έχουν μη βρέξει και μη στάξει ενώ σύμφωνα με έρευνες (δικές μου), είναι η τελευταία χρονιά που θα βιώσεις ως ‘γλυκός μπελάς’. Από τα τέσσερα και μετά, είσαι απλά μπελάς.

Τα τρία, είναι μία φανταστική ηλικία από την οποία δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα. Μεταξύ μας, ευτυχώς, γιατί έμοιαζα με αγοράκι. Παχουλοκομψό. Καλά, όχι ότι αν είχα κάτι να αφηγηθώ από εκείνη την ηλικία, αυτό θα ήταν η εικόνα με εμένα αραχτή στην πολυθρόνα δίπλα στο τζάκι, να διαβάζω με περισσό ενδιαφέρον το Γαλαξιακό Δίκτυο του Joseph Carl Robnett Licklider (η θεωρία του οποίου οδήγησε στο διαδίκτυο). Αλλά, λέμε τώρα.

*Παρεμπιπτόντως, εδώ δεν θυμάμαι τα ονόματα των πρωταγωνιστών στα μεξικάνικα σήριαλ που και τα έβλεπα φανατικά και ήμουν μεγαλύτερη, θα είχα καταφέρει να αποθηκεύσω στη μνήμη μου τέτοιο όνομα σιδηρόδρομο;

Με εμένα απροετοίμαστη να το υποδεχθώ όπως του πρέπει από το στάτους του ‘γλυκού μπελά’, το ίντερνετ έκανε το πρώτο του ΝΤΑΜΠ  βήμα στην ανθρωπότητα πριν από 25 χρόνια. Δεν ξέρω πόσα βήματα μετράει σήμερα. Με τρομάζει να τα μετρήσω για να είμαι ειλικρινής. Όχι για να μη βγάλω σπυράκια όπως γίνεται με το μέτρημα των αστεριών. Αλλά γιατί να, πώς να το πω, μου πέφτει κάπως βαριά η σύγκριση. Με εμάς.

Ναι, το ίντερνετ είναι επινόηση του ανθρώπου και θα είναι σαν να συγκρίνεις πορτοκάλια με μήλα. Αλλά θα είναι πράγματι έτσι;

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω το διαδίκτυο σε τόσο μεγάλη υπόληψη όση ίσως υπέθεσες. Και αυτό γιατί παρά τις καλές του πράξεις, για μένα θα είναι πάντα κάτι που ‘μπλα μπλα μπλα μας κάνει αντικοινωνικούς’. Κάτι που μας ψεκάζει καθημερινά τόνους μοναξιάς, και μετά τα ρίχνει στον Καμμένο. Γι αυτόν το λόγο, πρέπει να παραδεχτώ ότι στο άκουσμα των 25 χρόνων ίντερνετ, το πρώτο που σκέφτηκα, ήταν να γράψω τα 25 κατηγορώ ενάντια στο διαδίκτυο. Όμως, ένα τέτοιο κείμενο παραείναι φθηνό για δώρο γενεθλίων. Άσε που, κοίταξα στον καθρέφτη και τι να δω; Δεν είμαι ο Ζολά.

Σκέψη 1η: ‘Δεν καταλαβαίνω την έκρηξή σου’

Ένας γιατρός, ένας δικηγόρος, ποιον κοροϊδεύω; όλος ο ντουνιάς θα διαβάσει την παράγραφο πάνω και θα πει: ‘Ποια αντικοινωνικότητα; Το ίντερνετ μας έχει δώσει την απίστευτη πρόσβαση σε πληροφορίες που πριν από 25 χρόνια, θα χρειαζόμασταν μέρες, μεταφορικά μέσα, την Έριν Μπρόκοβιτς ή έναν καλό δικηγόρο για να γίνουμε κοινωνοί τους.

Σκέψη 2η: ‘Ας είμαστε και λίγο ‘άνθρώποι”

Αν το ίντερνετ ήταν άνθρωπος, τώρα θα πρόβαρε την τήβεννο στο δεύτερο μεταπτυχιακό του (πού ακούστηκε διαδίκτυο-αιώνιος φοιτητής!). Θα είχε λίγους φίλους που μετά βίας τον αντέχουν από την τόση του ξερολίαση και θα φορούσε γυαλιά. Θα έτρωγε λίγο και θα μιλούσε πολύ. Αν το ίντερνετ ήταν άνθρωπος, θα μπορούσε να είναι ο Σέλντον, του Big Bang Theory. Ή το αντίστοιχο σπασικλέ με ειδικότητα σε όλους τους κλάδους των Επιστημών, της Τέχνης, των Γραμμάτων.

Σκέψη 3η: ‘Παίζουμε ένα παιχνίδι;’

Επίτρεψέ μου ένα τρολ: Η πάνω σκέψη μου θύμισε εκείνο το παιχνίδι που μαζευόμαστε όλοι σε έναν κύκλο (προαιρετικά) και προσπαθούμε να περιγράψουμε κάποιον γύρω μας δίνοντάς του χαρακτηρισμούς όπως ‘αν ήταν γλυκό, θα ήταν το τάδε’, ‘αν ήταν παπούτσι, θα ήταν το δείνα’. Ε, λοιπόν, σε αυτήν τη λογική αν το ίντερνετ ήταν άθλημα, θα ήταν το ποδόσφαιρο. Σόρι Ηλία, αλλά καταλαβαίνεις.

Σκέψη 4η: ‘Τα βίντεογκέιμς και οι αριθμοί’

Ποτέ κανείς δεν πρόκειται να με πείσει ότι όλα αυτά τα videogames που κρατάνε τα παιδιά μακριά από τις αλάνες και από παιχνίδια που θα μπορούν να βλέπουν το ένα το άλλο χωρίς να παρεμβάλλεται οθόνη, κάνουν καλό. Παρόλα αυτά, θέλω να είμαι αντικειμενική, γι αυτό θα πω ότι 25 χρόνια το ‘μπες λίγο να παίξουμε’ ακουγόταν συνέχεια πριν ξεκινήσει το Σκοτεινό Δωμάτιο.

Σκέψη 5η: ‘Youtube, εσύ σουπερστάρ’

Τα λόγια είναι περιττά. Αν υπάρχει ένας λόγος να ενώσω παλάμες μπροστά από το στήθος και να πω ΝΑΜΑΣΤΕ στο ίντερνετ, αυτός θα είναι σίγουρα το Youtube. Τι παλιές ελληνικές σειρές. Τι αποσπάσματα από ‘κακές στιγμές εκπομπών’, τι τραγούδια έχω λιώσει. Τι ζωή δεν έχω.

Σκέψη 6η: ‘Youporn, εσύ πορνοστάρ’

Εντάξει, έπρεπε να το βάλω και αυτό.

Σκέψη 7η: ‘…’

Μισό ρε παιδιά, την έβδομη μέρα και ο Θεός ξεκουράστηκε.

Παρεμπιπτόντως, μεγάλη μούφα αυτό που το ίντερνετ δεν ξεκουράζεται ποτέ.

Σκέψη 8η: ‘Σου γράφω ένα γράμμα’

Μεταξύ μας, το κράζω το κράζω αλλά αν δεν υπήρχε το ίντερνετ τώρα εμείς οι δύο, δεν θα μιλάγαμε. Δεν θα με διάβαζες, κοινώς.

Βέβαια από την άλλη, θα μπορούσες να με διαβάσεις σε ένα περιοδικό, μία εφημερίδα, ένα βιβλίο (καλά όχι, δεν είμαι και ο Αναστασιάδης, αλλά κατάλαβες). Αλλά έλα που μεταξύ των πολλών αγώνων του διαδικτύου ενάντια στα πάντα, ήταν και αυτός με το χαρτί.

Σκέψη 9η: ‘Μου γράφεις ένα @#$^#’

Το ίντερνετ, κατά τη διάρκεια της επανάστασης που έφερε στο μάταιο τούτο κόσμο, έκανε την τρομερή κίνηση πέρα από την πρόσβαση στην πληροφορία, να δίνει και πρόσβαση στο σχολιασμό της. Και άσε τα σχόλια εδώ, στο Oneman. Αυτά είναι μία σταγόνα. Αν κάνουμε αγκαζέ μία γύρα στον κόσμο θα δούμε ότι άνθρωποι πεθαίνουν ανθρώπους έτσι, για πλάκα. Βγάζουν ανυπόστατες ειδήσεις. Μιλούν για δράκους (όχι του GoT) και τους αμολάνε στα παράθυρά μας. Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν περιπτώσεις που το citizen journalism έχει βοηθήσει υπερβολικά την παραδοσιακή δημοσιογραφία, μη σου πω την έχει ξεπεράσει κιόλας, το πρόβλημα των αδιασταύρωτων πληροφοριών που σουλατσάρουν στο διαδίκτυο δεν είναι με τίποτα κάτι καλό. Με τίποτα όμως.

Σκέψη 10η: ‘Αποχαιρέτα το το ριάλιτι που χάνεις’

Σε μία συζήτηση πριν από ένα μήνα περίπου, ένας φίλος απόρησε ‘πώς θα πήγαινε τώρα, ένα Big Brother’. Η απάντηση ήταν απλή: Αφού έχεις τα social media, τι άλλο θες για να χαζέψεις και να κουτσομπολέψεις;

Σκέψη 11η: ‘Τα ύστατα του κόσμου’

Βρε Σατανά Ζούκερμπεργκ πώςστοκαλοσελεμεσταελληνικα, τι μας έφτιαξες. Όχι εντάξει, το βραβείο δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να δοθεί μόνο σε αυτόν. Αλλά, ας μη γελιόμαστε, το ξεκατίνιασμα του Facebook από το Fame Story είχαμε να το ζήσουμε. Το II, με την Άσπα Τσίνα.

Σκέψη 12η: ‘Διακοπή για διαφημίσεις’

Το ‘ποια τηλεόραση’; Όσο και αν με στΑναχωρεί, είναι πλέον μία μεγάλη αλήθεια.

Σκέψη 13η: ‘Μπα, που να σκάσεις γρουσούζη’

Αν δεν υπήρχε το ίντερνετ, ο χρόνος που θα σκοτώναμε στη δουλειά, θα ήταν φανερά μικρότερος.

*Ας πούμε ότι δεν γράφτηκε ποτέ αυτή σκέψη.

Σκέψη 14η: ‘Ήρωας’

Με έναν πόνο καρδιάς που ο Αντρέας Μικρούτσικος δεν μεσουράνησε στην εποχή του Twitter, πρέπει να παραδεχτούμε ότι το trash δέχθηκε μεγάλο πόλεμο από το ίντερνετ. Και σε ένα μεγάλο βαθμό, τον έχασε. Όχι ότι τώρα, δεν υπάρχουν ‘αγάπες μόνο‘, προς Θεού αλλά το γεγονός ότι πια είμαστε σε θέση να τους ξεχάσουμε στο μήνα επάνω, είναι μία νίκη.

Σκέψη 15η: ‘Μίλα μου’

Χωρίς ίχνος ειρωνείας, ίντερνετ για πολύ (σοβαρό) κόσμο σημαίνει μόνο επικοινωνία με το παιδί τους που σπουδάζει κάπου στο εξωτερικό. Ή και στο εσωτερικό. Σε μία Πάτρα, μία Κομοτηνή. Αυτός ο εκμηδενισμός των αποστάσεων, θέλει χειροκρότημα. Τώρα το αν ο παππούς ξέρει να κάνει σκάιπ κωλ, αυτό είναι ένα άλλο θέμα.

Σκέψη 16η: ‘Λίγα στίκερ αν θέλεις στείλε μου’

Με αφορμή το παραπάνω θέλω να εκφράσω την ειλικρινή απορία αν και οι δικοί σου γονείς, σου στέλνουν αυτοκόλλητα στο Viber. Δίχως λόγο.

Σκέψεις 17η, 18η: ‘Σμαρτφόουν, το κανονικό και το s ‘

Σταμάτα να διαβάζεις και ρίξε μία ματιά γύρω σου. Πόσοι κρατάνε κινητό; Στα λόγια μου έρχεσαι περί αντικοινωνικότητας.

Σκέψη 19η: ‘Γκρίκλις, όπως: Pio grigora, parakalw’

Σιγά σιγά, ξεχνάμε να γράφουμε. Είναι γεγονός. Όχι μπαμπινιώτικο. Σκέτο. Και αλήθεια, δεν ξέρω σε ποιον και γιατί του αρέσει αυτή η εξέλιξη. Εμένα προσωπικά, μου φέρνει μία katathlipsi. Από την άλλη, το πληκτρολόγιο, σε αντίθεση με το χαρτί και το μολύβι έχει τα πολύ καλά του. Το σημαντικότερο; Ότι αν είσαι γιατρός, έχεις ελπίδες να βγεις ραντεβού μέσω τσατ.

Σκέψη 20ή: ‘Ακολουθεί πολιτική διαφήμιση’

Το ίντερνετ έγινε η κάλπη για την κάλπη. Η κρεμάλα για την κρεμάλα. Ο τιμωρός και ο σωτήρας. Ή για να το πω πιο απλά: Πολιτικός με 100 followers, δεν πάει πουθενά.

*Απλά, θυμήσου το χαμό των posts στο Δημοψήφισμα. Κακιά στιγμή. Πολύ κακιά.

Σκέψεις 21-25: ‘Χρόνια Πολλά (βρε)’

Δεν θέλω να είμαι άδικη. Γι αυτό, ζητάω εξαρχής συγγνώμη αν έχω ξεχάσει κάποια πολύ σημαντικά πράγματα που μας θυμίζουν το ίντερνετ. Η αλήθεια είναι ότι η τριβή και η συνήθεια το έχουν αυτό το κακό να μας κάνουν να μην εκτιμούμε αρκετά αυτά που έχουμε (Κοέλιο, βγες από μέσα μου). Παρόλα αυτά, στο όνομα του σίτιζεν τζέρναλιζμ που δεν έκραξα παραπάνω, θα ήθελα να συμπληρώσεις με τις δικές σου σκέψεις.

Πριν φυσήξω αλά Μέρλιν με λιγότερο σηκωμένο φουστάνι τα κεράκια και ευχηθώ, θέλω να εκφράσω την ανησυχία που δεν κατάφερα 20 σκέψεις τώρα να βγάλω από το πίσω μέρος του μυαλού μου. Ναι, πάλι για την αντικοινωνικότητα θέλω να μιλήσω. Και να πω ότι εκεί έξω, υπάρχουν άνθρωποι που χωρίς 3G δεν μπορούν ούτε μία ώρα. Όχι ότι εγώ μπορώ. Αυτό, σημειωτέον, είναι που με τρομάζει ακόμη πιο πολύ.

Η ανάγκη μας που έγινε λατρεία για αυτό το μαραφέτι, στα γιαγιαδίστικα, είναι που με τρομάζει. Γιατί δεν πιστεύω ότι μπορεί να μας πάει πουθενά. Τουναντίον, μπορεί να μας πείσει να μπούμε οικειοθελώς σε ένα Κωσταλέξι και να ζήσουμε εκεί, υποδυόμενοι άλλες φάτσες και προσωπικότητες για να μη βαριόμαστε.

Συγγνώμη για το μελό. Αλλά τα γενέθλια ενίοτε, έχουν και μία γιαγιά ή μία μαμά που θα δακρύσει. Ε, ας πούμε ότι κρατάω μαγκούρα.