5 διαβόητοι σεξουαλικοί αστικοί μύθοι που έχουν δόσεις αλήθειας

Το σεξ κάνει τον κόσμο να γυρίζει. Για την ακρίβεια, το σεξ γεννάει τον κόσμο πριν αρχίσει να τον κάνει να γυρίζει.

Στις περισσότερες μυθολογίες του πλανήτη, ο Κόσμος, η Φύση δημιουργούνται από την ένωση κάποιων θεών ή από τα αδέσποτα σπερματικά υγρά τους. Εμείς, οι άνθρωποι, γεννιόμαστε κυριολεκτικά από το σεξ. Επιπλέον, πέραν της χρησιμότητάς του, το σεξ είναι η πιο φυσική και η πιο απολαυστική πράξη στην οποία μας επιτρέπει να επιδοθούμε το θνητό μας σώμα.

Και δεν μένουμε άπραγοι. Του δίνουμε και καταλαβαίνει.

Μπορεί σήμερα να έχουμε και το Ίντερνετ για να ασχολιόμαστε, αλλά κάποτε οι άνθρωποι δεν είχαν τίποτα καλύτερο να κάνουν, οπότε έκαναν σεξ. Η ανθρωπότητα έχει κάνει βουνά και ωκεανούς σεξ. Σε μια τραβηγμένη αλλά όχι ουτοπική θεώρηση των πραγμάτων, η Ιστορία είναι αυτό που συνέβη στους ανθρώπους στα διαλείμματα των σεξουαλικών τους συνευρέσεων.

Η Ιστορία, βέβαια, έχει μια τάση να παραγνωρίζει το σεξ και να καταγράφει στεγνά γεγονότα, αλλά κάποιες σεξουαλικές ιστορίες βρήκαν τρόπο και μπήκαν στα επίσημα αρχεία της. Άλλες αυτούσιες, ως είχαν, άλλες παραφουσκωμένες, άλλες υποβαθμισμένες, ως αφηγήσεις που μεταφέρθηκαν με ψιθύρους και μισόλογα.

Αυτές οι τελευταίες είναι πάντα οι πιο ενδιαφέρουσες, γιατί ακροβατούν ανάμεσα στο θρύλο και την αλήθεια. Κάποιοι τις χαρακτηρίζουν ‘ιστορικά κουτσομπολιά’, οι περισσότεροι τις απολαμβάνουμε ως συναρπαστικούς αστικούς μύθους. Που ναι, προφανώς και είναι παρατραβηγμένοι, αλλά εντάξει, γιατί όχι, δεν ξέρεις καμιά φορά.

Η Μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας

Η τσαρίνα Αικατερίνη γεννήθηκε το 1729 και πέθανε το 1796. Στα χρόνια της η Ρωσία μεγάλωσε, ενισχύθηκε και έφτασε στο σημείο να ανταγωνίζεται ευθέως τις παραδοσιακές Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης. Η ίδια η Αικατερίνη έμεινε στην Ιστορία για το ταλέντο της στην ηγεσία, για την ικανότητά της να διαλέγει συνεργάτες (είχε δίπλα της τον Ορλόφ και τον Ποτέμκιν) και για την ακόρεστη σεξουαλική της πείνα.

Η τσαρίνα που κέρδισε επάξια το παρατσούκλι ‘Μεσσαλίνα του Νέβα’ είχε 22 επίσημους εραστές, αναρίθμητες ερωτικές περιπέτειες με αξιωματούχους της αυλής της και αριστοκράτες της περιφέρειας και – αν πιστέψουμε το ιστορικό κουτσομπολιό – σπανίως περνούσε εβδομάδα χωρίς να διοργανώσει στο παλάτι της κάποιο όργιο.

Τα όργια λάμβαναν χώρα σε ένα ειδικά διαμορφωμένο σαλόνι, τη διακόσμηση του οποίου είχε επιμεληθεί προσωπικά η τσαρίνα. Ανάμεσα στα έπιπλα υπήρχε ένα τεράστιο τραπέζι με πόδια σε σχήμα πέους και αντικείμενα φερμένα από τις ανασκαφές της Πομπηίας, ενώ τους τοίχους κοσμούσαν πορνογραφικές νωπογραφίες. Το κάστινγκ για τις ομαδικές σεξουαλικές συνευρέσεις ήταν ευθύνη της κόμησσας Πρασκόβια Μπριούς, που είχε την υποχρέωση να δοκιμάζει πρώτη τους υποψήφιους επιβήτορες της Αικατερίνης πριν τους περιλάβει η ίδια, προκειμένου να αποφεύγονται οι ανεπαρκείς εραστές.

Προφανώς και κάποιες από τις αναρίθμητες αφηγήσεις για τα σεξουαλικά κατορθώματα της τσαρίνας είναι υπερβολικές ή και ανυπόστατες. Ο μεγαλύτερος μύθος, πάντως, έχει να κάνει με τον θάνατό της.

Σύμφωνα με μια εκδοχή, η τσαρίνα πέθανε στα 67 της, την ώρα που προσπαθούσε να κάνει σεξ με ένα άλογο. Οι πιο περιγραφικοί αναφέρουν ότι οι σταβλίτες που είχαν αναλάβει να δέσουν τον αραβικό επιβήτορα δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους, με αποτέλεσμα το ζώο να απελευθερωθεί και να πλακώσει την Αικατερίνη. Η επίσημη καταγεγραμμένη αιτία του θανάτου της, πάντως, είναι το εγκεφαλικό επεισόδιο. Ο τελευταίος εραστής που την αποχαιρέτησε στο νεκροκρέβατό της ήταν ένα δεκαεξάχρονο αγόρι.

Ο ‘μεγάλος’ Ρασπούτιν

Ο σκιώδης Γκρεγκόρι Γιεφίμοβιτς Ρασπούτιν αποτελεί ένα από τα πιο σκοτεινά αινίγματα της νεώτερης ευρωπαϊκής ιστορίας.

Εμφανίστηκε από το πουθενά, ως μυστικιστής, θεραπευτής και ‘άγιος’ και έφτασε να γίνει ο πιο έμπιστος σύμβουλος του Τσάρου Νικόλαου Β’ και της καταραμένης οικογένειας των Ρομανόφ. Η υποβλητική φιγούρα του και η μυθιστορηματική ζωή του έχουν γίνει ιδανικό υλικό για βιβλία, ταινίες, ποιήματα, τραγούδια και κόμικς. Ολόκληρος ο βίος του Ρασπούτιν είναι ένα σκοτεινό έπος. Τα αδιαμφισβήτητα highlights, της ιστορίας του, όμως, είναι δύο. Το πρώτο είναι ο θάνατός του.

Σύμφωνα με τους χρονικογράφους της ύστατης τσαρικής περιόδου, ο Ρασπούτιν, αφού επιβίωσε από μια απόπειρα δολοφονίας του με μαχαίρι, θανατώθηκε από τον Φελίξ Γιουσούποφ και μια ομάδα ευγενών στις 30 Δεκεμβρίου του 1916.

Ο Γιουσούποφ προσπάθησε αρχικά να τον δηλητηριάσει, αλλά ούτε το δηλητηριασμένο κέικ, ούτε το δηλητηριασμένο τσάι, ούτε το δηλητηριασμένο κρασί που του σερβίρισε τον άγγιξαν. Απηυδισμένος, ο Γιουσούποφ τον πυροβόλησε στο στομάχι και αργότερα στο στέρνο και στο κεφάλι, αφού μία ή δυο σφαίρες δεν ήταν αρκετές για να βγάλουν απ’ τη μέση τον Ρασπούτιν. Πολλές ώρες αργότερα, οι αρχές που ψάρεψαν το πτώμα του από έναν παραπόταμο του Νέβα διαπίστωσαν ότι ούτε η τρίτη σφαίρα τον είχε σκοτώσει, αφού βρήκαν νερό στους πνεύμονές του – ο Ρασπούτιν ανέπνεε ακόμα όταν τον πέταξαν στο ποτάμι.

Ο δεύτερος θρύλος έχει να κάνει με το πέος του. Ο Ρασπούτιν, ανάμεσα σε άλλα θρυλικά ήταν και θρυλικός εραστής. Σύμφωνα με τις αφηγήσεις, είχε ανεξάντλητες αντοχές στο σεξ και ήταν προικισμένος με ένα τεράστιο, κτηνώδες πέος, το οποίο σε στύση έφτανε στα 33 περήφανα εκατοστά.

Το πέος του μάλιστα, ήταν τόσο ξακουστό, ώστε οι δολοφόνοι του φρόντισαν να το διασώσουν, ακρωτηριάζοντας το πτώμα του. Μια από τις επόμενες μέρες μια υπηρέτρια ανακάλυψε τυχαία το ‘σουβενίρ’, το αναγνώρισε και το έδωσε στην κόρη του, Μαρία. Εκείνη το φυγάδευσε στο Παρίσι, όπου μετατράπηκε σε λατρευτικό αντικείμενο από έναν σύλλογο κυριών, μέχρι που η Μαρία το ξαναπήρε στην κατοχή της στα τέλη της δεκαετίας του 1920. Η ίδια λίγο πριν πεθάνει το 1977, το δώρισε σε κάποιον Δρ. Ριπλ.

Το 1994, το πέος του Ρασπούτιν εμφανίστηκε σε έναν πλειστηριασμό. Πωλητής ήταν ο κος Μάικλ Όγκουστιν από την Καλιφόρνια, ο κληρονόμος του Δρ. Ριπλ. Το πέος αγοράστηκε από τον Οίκο Bonham, οι ειδικοί του οποίου αποφάνθηκαν ότι επρόκειτο απλώς για έναν θαλάσσιο αγγούρι. Η υπόθεση ξεχάστηκε για δέκα περίπου χρόνια, μέχρι που το 2004 ένα άλλο πέος του Ρασπούτιν έκανε την εμφάνισή του. Αυτό που εκτίθεται σήμερα στο Μουσείο Ερωτισμού της Ρωσίας, που λειτουργεί υπό τη διεύθυνση του Δρ. Ιγκόρ Κνιάσκιν, ο οποίος την περίοδο των εγκαινίων του μουσείου ήταν ο αρχίατρος του ανδρολογικού ινστιτούτου της ρωσικής επιστημονικής ακαδημίας.

Κι εκεί βρίσκεται μέχρι σήμερα, μέσα σε ένα ταπεινό βάζο. Επιβλητικό, σιωπηλό και κάπως βουρκωμένο, επιπλέοντας στη φορμαλδεϋδη.

Το έγγραφο 12-571-3570

Το θρυλικό έγγραφο 12-571-3570 της NASA διέρρευσε σε ένα newsgroup του νεόκοπου Usenet στις 28 Νοεβρίου του 1989. Σύμφωνα με αυτό το απόρρητο τεκμήριο, οι αστροναύτες που επάνδρωσαν τη διαστημική αποστολή STS-75 είχαν ως βασικό σκοπό τη μελέτη της σεξουαλικής πράξης σε συνθήκες μηδενικής βαρύτητας.

Το αναλυτικό report της αποστολής ανέφερε ότι το πλήρωμα κατάφερε να συνουσιαστεί σε 10 διαφορετικές στάσεις. Για τις έξι απ’ αυτές οι αστροναύτες χρειάστηκε να δεθούν μεταξύ τους με ζώνες, ενώ οι άλλες τέσσερις έλαβαν χώρα μέσα σε ένα ειδικά κατασκευασμένο για την περίσταση φουσκωτό τούνελ. Στην αναφορά καταγράφεται και η ύπαρξη σχετικού βίντεο διάρκειας δέκα ωρών, όπως κι ένας ακόμα φάκελος με τις προσωπικές σημειώσεις των μελών του πληρώματος.

Η NASA έσπευσε να διαψεύσει την εγκυρότητα του εγγράφου από την πρώτη στιγμή. Ήταν μια φάρσα, ένα αστείο, μια πετυχημένη επινόηση από τα πρώτα τρολ του διαδικτύου. Προκειμένου, μάλιστα, να μην παραμείνει καμία αμφιβολία για τη μη εγκυρότητά του, διοργάνωσε όντως την αποστολή STS-75 επτά χρόνια αργότερα, το 1996, ξεκαθαρίζοντας ότι ήταν μια αποστολή ρουτίνας με αποκλειστικά αρσενικό πλήρωμα.

Τον Μάρτιο του 2000, ο διευθυντής του γραφείου Τύπου της NASA, Μπράιαν Γουέλτς, μας υπενθύμισε καλού κακού ότι το έγγραφο 12-571-3570 ήταν μια φάρσα που πλέον έχει πάρει διαστάσεις αστικού μύθου, κάνοντας την όλη ιστορία ακόμα πιο ύποπτη. Σοβαρά τώρα, πόσες φορές χρειάζεται να διαψεύσεις ένα τόσο χοντρό αστείο;

Το κορίτσι που έμεινε έγκυος κάνοντας στοματικό σεξ

Για πολλές δεκαετίες, το πιο άκυρο άγχος των κοριτσιών όλου του πλανήτη ήταν αν υπάρχουν πιθανότητες να μείνουν έγκυες τυχαία και χωρίς συνουσία, από το σπέρμα ενός αγνώστου που μπορεί να κολυμπάει ανέμελο σε μια πισίνα. Το 1988 μια απίθανη ιστορία από τη Ζιμπάμπουε γέννησε μία ακόμα υπαρξιακή αγωνία: Γίνεται να συλλάβει κάποια παιδί κάνοντας στοματικό σεξ;

Τα ιατρικά αρχεία της Αφρικανικής χώρας λένε ‘ναι’, αφού καταγράφουν ένα σχετικό περιστατικό, την ιστορία μιας 15χρονης κοπέλας που – κατά κάποιον τρόπο – συνέλαβε παιδί με σπέρμα που εισήλθε στο σώμα της από το στόμα της.

Η αναλυτική αφήγηση είναι ακόμα πιο απίθανη από το συμπέρασμα και τη χρωστάμε στη Βρετανική Επιθεώρηση Γυναικολογίας που μπήκε στον κόπο να την αναδημοσιεύσει και να την κάνει γνωστή σε ολόκληρο τον πλανήτη, χαρίζοντάς της το στάτους του urban legend.

H ιστορία, λοιπόν: Το 15χρονο κορίτσι κάνει στοματικό έρωτα σε κάποιον, αλλά την πιάνει στα πράσα ένας πρώην εραστής της, που – θολωμένος και εξαγριωμένος – τη μαχαιρώνει στο στομάχι και στην κάτω κοιλιακή χώρα. Ευτυχώς, το κορίτσι σώζεται στο τέλος, με τους γιατρούς να τη ράβουν και να της δίνουν εξιτήριο από το τοπικό νοσοκομείο. Μετά από 278 μέρες, το ίδιο κορίτσι επιστρέφει στο ίδιο νοσοκομείο, όπου διαπιστώνεται ότι βρίσκεται σε προχωρημένη εγκυμοσύνη. Δεδομένου ότι το αιδοίο της ήταν κατεστραμμένο (δεν ξέρουμε γιατί), οι γιατροί που αναγκάστηκαν να κάνουν καισαρική τομή προκειμένου να γεννηθεί το μωρό απεφάνθησαν ότι το έμβρυο σχηματίστηκε από το σπέρμα που βρέθηκε στο στομάχι του κοριτσιού μετά από κατάποση, διέρρευσε από την πληγή και με κάποιον τρόπο κατέληξε στην αναπαραγωγική της περιοχή. Ακούγεται τρομακτικό και αψηφά τις πιθανότητες, αλλά είναι ένα ντοκουμενταρισμένο ιατρικό περιστατικό. Απλώς καταγράφηκε στη Ζιμπάμπουε…

Οι αμφίβιες πόρνες της Ιαπωνίας

Η ερωτική ασφυξία είναι ένα από τα πιο δημοφιλή και πιο επικίνδυνα σεξουαλικά φετίχ. Συνοπτικά περιγράφεται ως η στιγμιαία και ελεγχόμενη στέρηση οξυγόνου κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής πράξης, που έχει ως αποτέλεσμα την αυξημένη αιμάτωση του πέους και σπασμούς που μεγεθύνουν την απόλαυση. Ως πρακτική, μπορεί να ακολουθηθεί είτε από ένα ζευγάρι (κινηματογαφικά αποτυπώθηκε στην ‘Αυτοκρατορία των Αισθήσεων’ του Ναγκίσα Όσιμα), ή στο πλαίσιο της αυτοϊκανοποίησης. Σ’ αυτήν την περίπτωση το ρίσκο είναι μεγαλύτερο και δεν είναι λίγα τα περιστατικά της αυτοερωτικής ασφυξίας που κατέληξαν στο θάνατο (ο Μάικ Χάτσενς των INXS και ο Ντέιβιντ Καραντάιν ‘έφυγαν’ έτσι, με το σπαθί στο χέρι και χωρίς αέρα στα πνευμόνια τους).

Η ανθρωπότητα είχε διαπιστώσει από πολύ νωρίς την απευθείας σύνδεση του λαιμού και των πνευμόνων με τα γεννητικά όργανα και όχι σε ευχάριστες συνθήκες: οι άνθρωποι απλώς διαπίστωσαν ότι κάθε φορά που απαγχόνιζαν κάποιον συνάνθρωπό τους, εκείνος ερχόταν σε στύση πριν ξεψυχήσει οριστικά. Κάπως έτσι γεννήθηκε ο μύθος του Μανδραγόρα, του μαγικού καρπού που φύτρωνε στο χώμα όπου κατέληγε το σπέρμα ενός κρεμασμένου (συνήθως τους κρεμούσαν στα δέντρα, οπότε κάτω υπήρχε χώμα).

Κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει με ακρίβεια πότε αυτή η θλιβερή διαπίστωση έγινε η αφορμή για διεστραμμένο σεξουαλικό παιχνίδι. Αυτό που όλοι παραδέχονται, είναι ότι αυτοί που τερμάτισαν την ερωτική ασφυξία ήταν οι ευγενείς και οι πολέμαρχοι της Μεσαιωνικής Ιαπωνίας, που όταν επιθυμούσαν μια ξεχωριστή σεξουαλική εμπειρία κατέφευγαν σε μια πολύ συγκεκριμένη ελίτ ιερόδουλων.

Τα κορίτσια δρούσαν σε παράκτιες περιοχές ή κοντά σε λίμνες και ποτάμια κι έπαιρναν τους πελάτες που άντεχαν να τις πληρώσουν σε βάρκες. Μόλις έβγαιναν στα ανοιχτά, στήνονταν στα τέσσερα, και κάποια στιγμή, όταν ο πελάτης πλησίαζε στην κορύφωσή του, είχε το δικαίωμα να σπρώξει το κεφάλι τους κάτω απ’ το νερό και να απολαύσει τους σπασμούς του αιδοίου τους καθώς τους τελείωνε το οξυγόνο.

Υποτίθεται ότι οι συγκεκριμένες ιερόδουλες ήταν πολύ καλά εκπαιδευμένες, αλλά, Α: Κανείς δεν ξέρει αν υπήρξαν πραγματικά (αναφέρονται μόνο σε θρύλους και σε ηρωικά έπη), Β: Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να μετρήσει πόσες γύριζαν ζωντανές κάθε φορά από τη βαρκάδα.