Άνθρωποι από τον χώρο της εστίασης διαλέγουν την αγαπημένη τους ταινία

Η σχέση του φαγητού με τη μεγάλη οθόνη χρονολογείται από την εποχή του βωβού κινηματογράφου και ταινίες όπως Mr. Flip (1909), όπου μια κουρασμένη σερβιτόρα χώνει μια πίτα στο πρόσωπο του τύπου που την παρενοχλεί ή The Gold Rush (1925), με τον Charlie Chaplin να φτιάχνει μια σούπα από το παπούτσι του, ρίχνοντας τον «ζωμό» πάνω από τη βρασμένη μπότα.

Το φαγητό μπορεί να λειτουργήσει ως όχημα, ως μέσο για σάτιρα – στο The Menu επικρίνεται η πολυτελή κουλτούρα της υψηλής γαστρονομίας, ή ως μία ρομαντική απεικόνιση μίας κουζίνας σαν το Big Night. Το σίγουρο είναι ότι συμβάλλει με έναν τρόπο στο να γίνονται οι ταινίες πιο αληθινές.

Σεφ, σομελιέ και social media manager μοιράζονται την αγαπημένη τους ταινία γύρω από το φαγητό, μιας και η ζωή τους επικεντρώνεται γύρω από αυτό.

Για τον Γιώργο Κοντορίζο το Auguste Escoffier – The Birth of Modern Gastronomy

Ένα ντοκιμαντέρ που αναφέρεται σε έναν σπουδαίο μάγειρα, και θεμελιωτή της σύγχρονης γαστρονομικής σκηνής, τον Auguste Escoffier. To βιογραφικό φιλμ παρουσιάζει την πορεία του στις κουζίνες, από τα πρώτα του βήματα αλλά και το πώς μέσα σε αυτές κατάφερε να επαναπροσδιορίζει συνολικά τον τρόπο λειτουργία τους, θεσπίζοντας την ιεραρχική δομή και απλοποιώντας τεχνικές και διαδικασίες, ώστε να λειτουργούν πιο αποτελεσματικά και να παρέχουν υπηρεσίες υψηλού επιπέδου στους καλεσμένους τους.

Ο επονομαζόμενος για πολλούς «πατέρας της σύγχρονης γαστρονομίας», είναι ένα ιστορικό πρόσωπο που έχει καταφέρει να αφήσει το αποτύπωμα του ακόμα και σε όλους εμάς, που αγαπάμε και απολαμβάνουμε το καλό φαγητό.

Ο Γιώργος Κοντορίζος είναι Οινοχόος στην Ταβέρνα των Φίλων.

Για τη Λίλλυ Χαλικιά το American Psycho

Όλα ξεκινούν σε ένα εστιατόριο στη Νέα Υόρκη περιγράφοντας τα πιάτα αναλυτικά. Μια παρέα καλοντυμένων gentlemen συζητά πώς επιτέλους θα κλείσουν τραπέζι σε ένα άλλο hot μπιστρό. Όλη η «καλή» κοινωνία είναι μαζεμένη εκεί. Έρχεται ο λογαριασμός, πέφτουν οι βαριές κάρτες στο τραπέζι. «Όχι και τόσο ακριβό».

Μέχρι και σήμερα, το εστιατόριο, το φαγητό αποτελούν ένα σημείο συνάντησης, ανάλυσης και ψυχανάλυσης, μια συνθήκη που σε κάνει να ανήκεις. Εκεί πολλές φορές ξετυλίγεται ο χαρακτήρας των ανθρώπων. Το American Psycho, εκτός από ταινία σταθμός, που πέρα από την πολλαπλή της ανάγνωση, και τη σκιαγράφηση των υλιστικών ηθών της δυτικής κοινωνίας, αποτυπώνει τέλεια τη σημαντικότητα της κοινωνικοποίησης μέσα από το εστιατόριο. Σε κάνει να θες να φας, να πιεις και να βρεθείς και εσύ εκεί. Ανάμεσά τους.

Η Λίλλυ Χαλικιά είναι Sommelier στο Oinoscent και Wine importer του Awesomm Imports.

Για την Έλενα Παπάζογλου το Call Me By Your Name

Στο μυαλό μου ήρθε αμέσως το Call Me By Your Name. Ο τρόπος που έτρωγε ο Elio (Timothée Chalamet) το ροδάκινο, με τόση λαιμαργία, σε έκανε να το γεύεσαι. Προφανώς το νόημα της σκηνής ήταν άλλο, αλλά και πάλι σε έκανε να νιώθεις σχεδόν τη μυρωδιά και τη γεύση του φρούτου. Και σίγουρα θα ήθελα κι εγώ ένα τέτοιο σπίτι μέσα στη φύση, γεμάτο καλούδια.

Η Έλενα Παπάζογλου είναι Υπεύθυνη Επικοινωνίας στην Cookoovaya.

Για τον Marko Rossi το Boiling Point

Την είδα για πρώτη φορά στο Λονδίνο καθώς ο Stephen Graham είναι ο πρωταγωνιστής και με στολή του σεφ, είπα σε αυτή την ταινία θα υπάρχει ενδιαφέρον. Είναι μία ταινία που δείχνει τι συμβαίνει πραγματικά σε μια κουζίνα. Η ζωή ενός σεφ-επιχειρηματία που είναι μέσα στο άγχος και την πίεση καθώς χρωστάει από την κακή διαχείριση και προσπαθεί να τα βγάλει πέρα οικονομικά.

Παράλληλα, δεν μπορεί να δει την οικογένειά του αφού είναι όλη μέρα στο εστιατόριο, και όλη αυτή η πίεση τον ωθεί σε διάφορες διεξόδους αποσυμπίεσης όπως οι καταχρήσεις. Όλοι όσοι δουλεύουν σε κουζίνες ιδίως της δικής μου γενιάς ήμασταν κάπως έτσι. Δεν ήταν μόδα στο να λέμε ότι είμαστε σεφ και να το ζούμε σαν νέα τάση αλλά η πραγματικότητα της ζωής στις κουζίνες και όλο αυτό για εμάς ήταν όλη μας η ζωή. Πάνω από όλα η κουζίνα και μετά όλα τα άλλα.

Βλέπω στην ταινία κάποια κοινά σημεία με τη δική μου τότε ζωή όταν είχα ανοίξει το πρώτο μου μαγαζί. Τότε που δεν ήξερα το τι σημαίνει να έχεις δικό σου μαγαζί-υποχρεώσεις και το μόνο που με ένοιαζε ήταν το να μαγειρεύω με καρδιά και ψυχή με κάθε κόστος. Πλέον κοντά στα 40 έμαθα να δίνω προτεραιότητα στην ψυχική μου υγεία μέσα σε αυτόν τον χώρο αλλά και έξω από αυτόν. Έτσι και αλλιώς η εστίαση έχει πεθάνει και ο χώρος έχει αλλάξει για τα καλά. Τουλάχιστον κάποτε μέσα στις κουζίνες περνάγαμε ωραία ανεξάρτητα το πόσο πίεση και άγχος υπήρχε.

Ο Marko Rossi είναι Σεφ και επιχειρηματίας.

Για τη Βασιλική Παπαδάκη το Chungking Express

Η σχέση μου με τα εστιατόρια ξεκινά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, καθώς οι γονείς μου ήταν ιδιοκτήτες και εργαζόμενοι σε ένα. Το φαγητό ήταν πάντα κεντρικό θέμα συζήτησης – συχνά ακόμα και κατά τη διάρκεια του φαγητού. Στην Κρήτη, από όπου κατάγομαι, το φαγητό είναι κάτι περισσότερο από ανάγκη. Είναι σύμβολο φιλοξενίας και ιεροτελεστία. Οι συζητήσεις γύρω από το τραπέζι μπορούν να διαρκέσουν ώρες, φέρνοντας τους ανθρώπους πιο κοντά.

Παράλληλα, λατρεύω το σινεμά κι έτσι μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω μόνο μία ταινία που σχετίζεται με το φαγητό. Η σκηνή μπροστά από το ψυγείο στις 9 1/2 Εβδομάδες είναι σκηνοθετημένη με μοναδικό τρόπο. Θεωρώ το Ο Μάγειρας, ο Κλέφτης, η Γυναίκα του και ο Εραστής της ένα αισθητικό αριστούργημα. Συγκινούμαι κάθε φορά με τη σύνδεση της ημερομηνίας λήξης μιας κονσέρβας ανανά με τις αναμνήσεις μας στο Chungking Express – και εάν άραγε και εκείνες θα έληγαν εάν τις βάζαμε μέσα σε μια κονσέρβα.

Βρίσκω εξαιρετική την προσέγγιση του Δείπνου μου με τον Αντρέ, όπου ένα τραπέζι γίνεται αφορμή για δύο παλιούς φίλους να συνειδητοποιήσουν πόσο διαφορετικές είναι πλέον οι αντιλήψεις τους για τη ζωή. Ωστόσο, η σκηνή στο Ratatouille, όταν ο Anton Ego δοκιμάζει το πιάτο και μεταφέρεται πίσω στην παιδική του ηλικία, θα με συγκινεί πάντα. Η γεύση είναι μνήμη, είναι οι προσωπικές μας αναφορές. Κανείς δεν έχει αποτυπώσει αυτή τη σύνδεση καλύτερα στην οθόνη από την Pixar και την Disney μέσα σε τόσο σύντομο χρόνο.

Η Βασιλική Παπαδάκη είναι Δημοσιογράφος και Social Media Manager.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ