6 φιλόζωοι μοιράζονται την αγάπη τους για τα αδέσποτα

Οι Eφτάψυχες-Nine Lives προσφέρουν ποιότητα ζωής στις αδέσποτες γάτες της Αθήνας

Η ομάδα μας ξεκίνησε το 2006 και το 2008 γίναμε και επίσημα Σωματείο. Τότε, ήμασταν 10 άτομα, όλα με μεγάλη εμπειρία στα φιλοζωικά ζητήματα, που δεν θέλαμε να μιλάμε με λόγια αλλά με έργα. Όταν ζώα πεθαίνουν καθημερινά στον δρόμο, πρέπει να υπάρχει μια δραστήρια ομάδα που να τρέχει για το κάθε περιστατικό.

Σήμερα έχουμε κύκλους μελών, καθώς δεν ζητάμε συνδρομές αλλά ανθρώπους παθιασμένους να δουλέψουν στο πλευρό μας. Υπάρχει το 5μελές ΔΣ που τραβάει ατέλειωτο κουπί. Ο στενός κύκλος της οργάνωσης απαρτίζεται από  15 με 20 άτομα που δρουν καθημερινά με παγιδεύσεις, τάισμα, περίθαλψη, σωτηρία από κακοποιητικές συμπεριφορές, μεταξύ πολλών άλλων δραστηριοτήτων. Υπάρχει ένας ακόμα κύκλος των 30 με 40 ατόμων που συμβάλλει στη διοργάνωση μπαζάρ, στις πωλήσεις ημερολογίων και στις μεταφορές ζώων. Ο τελευταίος κύκλος είναι και ο μεγαλύτερος. Αριθμεί πάνω από 300 ανθρώπους που στηρίζουν το έργο μας.

Καθημερινά ταΐζουμε γύρω στις 600 γάτες αλλά κάθε μέλος μας ταΐζει στην περιοχή του τα δικά του αδέσποτα με δικά του έξοδα. Στειρώνουμε γύρω στις 1.800 κάθε χρόνο και υιοθετούνται περίπου 100 γάτες.

Δραστηριοποιούμαστε κυρίως στο κέντρο της Αθήνας, εκεί όπου βρίσκονται δηλαδή οι μεγαλύτερες αποικίες αδέσποτων γατιών. Όταν όμως υπάρχει σε μια περιοχή ενεργός εθελοντής, τον βοηθάμε να στειρώσει τις γάτες και να ξεκινήσει τη δική του αποικία την οποία φροντίζει. Έτσι, έχουμε καταφέρει να διατηρούμε προγράμματα και στα Πατήσια, στο Περιστέρι, στην Κηφισιά, στο Παγκράτι, στους Αμπελόκηπους και σε πολλές άλλες περιοχές της Αττικής.

Είναι σημαντικό να περάσουμε στους απανταχού φιλόζωους το μήνυμα ότι το τάισμα δεν αρκεί. Η στείρωση είναι απαραίτητη για να βοηθήσουμε τις γάτες και τα αδέσποτα ζώα εν γένει να αποκτήσουν μία καλύτερη ποιότητα ζωής έστω και στον δρόμο.

Όσον αφορά το οικονομικό κομμάτι του εγχειρήματος, βασιζόμαστε μόνο στις δωρεές, στα μπαζάρ και τις εκδηλώσεις που διοργανώνουμε, καθώς και σε πωλήσεις μικροαντικειμένων, ημερολογίων και T-shirts. Πολύτιμη είναι επίσης και η συνδρομή διεθνών οργανώσεων για συγκεκριμένες ανάγκες, όπως είναι για παράδειγμα οι στειρώσεις.

Όλο αυτό τον χρόνο της πανδημικής κρίσης και των lockdown στηριχτήκαμε οικονομικά αποκλειστικά μόνο από τις δωρεές καθώς δεν οργανώσαμε καμία εκδήλωση. Παρ’ όλα αυτά καταφέραμε να στειρώσουμε και πάλι τον ίδιο αριθμό γατιών και μάλιστα σε μεγάλες περιοχές όπως σε Μοναστηράκι, Θησείο και Πλάκα γιατί με τα κλειστά μαγαζιά και χωρίς κίνηση στους δρόμους ήταν πιο εύκολο να τα παγιδέψουμε. Από την άλλη, αυξήθηκε ο αριθμός των ζώων που ταΐζαμε. Το λουκέτο στα καταστήματα και τις επιχειρήσεις και οι περιορισμοί στη μετακίνηση, οδήγησαν πολλούς συμπολίτες μας να σταματήσουν να ταΐζουν τα αδέσποτα που φρόντιζαν.

Αν κάποτε λειτουργήσουν τα προγράμματα στείρωσης που οι Δήμοι είναι υποχρεωμένοι από το νόμο να εφαρμόζουν, το μέλλον των αδέσποτων ζώων θα είναι αισιόδοξο. Από την πλευρά μας, θα πρέπει και εμείς οι πολίτες να ενδιαφερθούμε για αυτές τις ψυχές και να μην τα εναποθέτουμε την επιβίωσή τους στη «φύση» και τον «Θεό». Να συνειδητοποιήσουμε επίσης ότι ο νόμος πλέον για τα ζώα είναι ισχυρός, έχει κυρώσεις, ποινές. Ας μην αφήνουμε λοιπόν τα περιστατικά κακοποίησης να μένουν ατιμώρητα. Καταγγελία και κυνηγητό για κάθε βασανιστή. Μόνο έτσι θα βελτιωθούν τα πράγματα. Και φυσικά να μην αφήνουμε τον κάθε τραμπούκο να μας φοβερίζει επειδή φροντίζουμε τα αδέσποτα. Κανένας νόμος δεν απαγορεύει το τάισμα. Οι κυρώσεις βαραίνουν όσους δηλητηριάζουν, βασανίζουν και απειλούν τη ζωή τα ζώων.

(Η Ελένη Κεφαλοπούλου είναι από τα ιδρυτικά μέλη των Εφτάψυχων/Nine Lives)

Ο Βασίλης Τζιγκούρας δίνει στα ζώα ένα κομμάτι της χαμένης τους αξιοπρέπειας

Από παιδί έμαθα να αγαπώ και να φροντίζω τα ζώα όταν ζούσα με τους γονείς μου σε ένα χωριό της Βοιωτίας. Αργότερα, όταν ήρθα στην Αθήνα, περιέθαλπα τα αδέσποτα της γειτονιάς. Ήθελα να δώσω το κάτι παραπάνω, να κάνω τη φιλοζωία μου επάγγελμα, αλλά δεν ήξερα πώς. Το καλοκαίρι του 2015 κι ενώ ήμουν σε μία περίεργη φάση της ζωής μου, έπεσα πάνω σε κάτι βίντεο στο YouTube από τη Λατινική Αμερική που έφτιαχναν αναπηρικά αμαξίδια με σωλήνες ύδρευσης. Ξεκίνησα την κατασκευή σαν χόμπι παράλληλα με τη δουλειά του υδραυλικού και μέσα σε περίπου δύο μήνες έγινε η κύρια επαγγελματική μου δραστηριότητα.

Σήμερα, έχω τη δική μου κατασκευαστική εταιρεία αναπηρικών αμαξιδίων για ζώα με κινητικά προβλήματα, την +2 feet. Συνολικά, έχω κατασκευάσει περίπου 2.000 αμαξίδια, που φέρουν την έγκριση του Πανεπιστημίου της Θεσσαλίας. Όλα είναι αλουμινένια και έχουν ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα, την Κύπρο, την Ευρώπη, αλλά και σε τρεις πολιτείες των ΗΠΑ και στην Ινδία. Τα φτιάχνω πρώτα με την καρδιά μου και μετά με τα χέρια μου. Αγαπώ πρώτα τα ζώα και μετά τη δουλειά. Γι’ αυτό και έχω μία βασική αρχή: Να προσαρμόζω πάντα το αμαξίδιο πάνω στο ζώο και όχι το αντίστροφο. Ίσως, γι’ αυτό και η πλειοψηφία των περιπτώσεων το συνηθίζει από την πρώτη κιόλας δοκιμή.

Η πρώτη επαφή του ζώου με το αμαξίδιο φροντίζουμε να γίνεται στον χώρο του, στο αγαπημένο του σημείο ώστε ο συνειρμός να έχει θετικό πρόσημο, σε συνδυασμό με την αγαπημένη του συνήθεια (το φαγητό ή το παιχνίδι με ένα μπαλάκι). Το συναίσθημα του να βλέπεις ένα ανάπηρο ζώο να μεταμορφώνεται μέσα σε δευτερόλεπτα, να ανακτά τη χαμένη του αξιοπρέπεια και να απολαμβάνει την ελευθερία του είναι αδύνατον να το περιγράψω, αν και το έχω βιώσει τόσες φορές. Η αγάπη που μου προσφέρει η δουλειά μου είναι ανεξάντλητη.

Εκτός από σκύλους, έχω κατασκευάσει αμαξίδια για γάτες, πάπιες, αλεπούδες, χελώνες, κουνέλια, αγριογούρουνα. Ωστόσο, είμαι ο μοναδικός που το έχει καταφέρει για αρκούδα. Τον Ιανουάριο του 2016 παρέδωσα στον Αρκτούρο μία ειδική κατασκευή για τον Ούσκο, έναν ανάπηρο αρκούδο που διεσώθη μετά από αυτοκινητιστικό ατύχημα και τελικά, κατάφερε να περπατήσει ξανά.

Δύο από τα τρία σκυλιά με τα οποία ζει η οικογένειά μου και οι πέντε γάτες μας είναι ανάπηρα. Η Λίλη και ο Μάκης είναι δύο υπερκινητικά πλάσματα που διψούν για ζωή. Να φανταστείς τρέχουν πιο γρήγορα και από τα αρτιμελή. Η αναπηρία δεν είναι για λύπηση. Ούτε για εγκατάλειψη. Χρίζει απλά σωστής βοήθειας και φροντίδας.

Φιλοζωία στην Ελλάδα υπάρχει –αν και οι φιλόζωοι δεν είμαστε τόσο ενωμένοι όσο θα έπρεπε για να κινούμαστε συλλογικά-, στο κομμάτι της φιλοζωικής παιδείας νομίζω το χάνουμε δεδομένου ότι βλέπεις ακόμα γονείς στον δρόμο να λένε στο παιδί τους «Μη, το σκυλί δαγκώνει» ή «Μη, θα λερώσεις τα χέρια σου». Ζούμε στο 2021και ο αδέσποτος πληθυσμός αυξάνεται, οι εγκαταλείψεις επίσης, για να μην αναφερθώ στα ολοένα και περισσότερα περιστατικά βασανισμού και θανάτων που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Κάποιοι συνεχίζουν να μη λογαριάζουν τη ζωή του ζώου, που εν αντιθέσει με τον άνθρωπο μόνο ανιδιοτελή αγάπη έχει να προσφέρει.

Η Αγγελική και η Ειρήνη Φαναριώτη κάνουν τη δική τους φιλοζωική εκστρατεία

Η Αγγελική δίνει καθημερινό αγώνα ως εθελόντρια

Πάντα ήμουν κοντά στη φύση και αγαπούσα τα ζώα. Τα τελευταία χρόνια κατάφερα να επαναπροσδιορίσω τη σχέση μου με αυτά όταν υιοθέτησα τα δικά μου – έχω δύο σκυλιά και τρεις γάτες- και έγινα χορτοφάγος. Επίσης, μέσα από την επαγγελματική μου δραστηριότητα ως ανθοθεραπεύτρια ζώων έμαθα πάρα πολλά για το πώς νιώθουν τα ζώα και γιατί αντιδρούν με συγκεκριμένους τρόπους και πόσο εμείς οι άνθρωποι έχουμε το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για τις προβληματικές συμπεριφορές τους αλλά και τις δυσχερείς καταστάσεις στις οποίες αυτά περιέρχονται.

Έτσι ξεκίνησε η εθελοντική δράση μου, μέσα από την αγάπη μου για αυτά και τη διάθεσή μου να τους προσφέρω τη δυνατότητα για καλύτερη ζωή, έστω και στον δρόμο. Τα περιστατικά που αναλαμβάνω συνήθως είναι ζωάκια που βρίσκω στον δρόμο μόνη μου -άλλωστε η Ελλάδα είναι γεμάτη από αδέσποτα- αλλά υποστηρίζω παράλληλα και τις δράσεις καθώς και τις ανάγκες της φιλοζωικής οργάνωσης Αγρινίου.

Τα έξοδα είναι αρκετά μεγάλα και οι πόροι ελάχιστοι. Τα προσωπικά περιστατικά τα αναλαμβάνω μόνη με βοήθεια από φίλους και γνωστούς. Οι πόροι των φιλοζωικών είναι επίσης πενιχροί αφού οι ανάγκες είναι τεράστιες και τα έσοδα περιορίζονται σε σποραδικές δωρεές και σε εποχιακά μπαζάρ. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να υποστηρίξεις μια τακτική εθελοντική φιλοζωική δράση αλλά έχω νιώσει ότι η αγάπη και η διάθεση για προσφορά μπορεί να καταφέρει πολλά και αρκετές φορές τα ακατόρθωτα. Άλλωστε το μότο μου είναι be resourceful.

Έχω πολύ κακές μέχρι πολύ καλές αδέσποτες ιστορίες να διηγηθώ. Προσπαθώ να επικεντρώνομαι στις θετικές για να παίρνω θάρρος και κουράγιο. Από τις πολύ άσχημες ήταν όταν ένα φθινόπωρο εγκατέλειψαν σε σημείο πάνω σε δρόμο, 18 κουταβάκια και δεν ξέραμε πραγματικά τι να κάνουμε. Μια μέρα, μας ξέφυγε ένα, βγήκε στο δρόμο και είδα μπροστά στα μάτια μου ένα αυτοκίνητο να επιταχύνει και να το πατά. Η εικόνα αυτή με στοίχειωσε κυριολεκτικά για εβδομάδες. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ και έκλαιγα όλη μέρα. Από τις καλές ιστορίες, ήταν όταν ένα κουταβάκι που είχαμε βρει εγκαταλελειμμένο υιοθετήθηκε από μία κυρία και ξεκίνησαν μαζί να ταξιδεύουν όλο τον κόσμο. Ακόμα λαμβάνω φωτογραφίες τους από τα μέρη που επισκέπτονται.

Η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία θετικά πολλές φορές. Η υιοθεσία ενός ζώου ανοίγει ένα φωτεινό παράθυρο στις ατέλειωτες ανεξερεύνητες πτυχές της ψυχής μας. Η συγχώρεση, η αποδοχή, η κατανόηση, η συμπόνια καλλιεργούνται ή και μεγεθύνονται. Οι αισθήσεις και τα αισθήματα οξύνονται και πολλές μπορεί να προκαλούν τα όριά μας αλλά έτσι δεν είναι η ζωή; Μια πρόκληση που μας καλεί να αναπτύξουμε όλο το δυναμικό μας.

Τα αδέσποτα μας έχουν απόλυτη ανάγκη γιατί η επιβίωσή τους εξαρτάται από εμάς. Το σημαντικό είναι να κατανοήσουμε ότι η δική μας ανάγκη να συνυπάρξουμε μαζί τους και να προσφέρουμε είναι απείρως μεγαλύτερη.

Η Ειρήνη έφτιαξε μία διαδικτυακή εκπομπή για τη σχέση του ανθρώπου με τα ζώα

Η αγάπη μου για τα ζώα υπάρχει όσο υπάρχω εγώ στη ζωή. Απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να πάρω στο σπίτι όποιο ζώο έβλεπα στο δρόμο και δεν μιλάω μόνο για γάτες και σκύλους.

Το Stray Stories μπορεί να έκανε την εμφάνισή του πριν από ένα χρόνο, κατά την ένταξη της πανδημίας, στο κανάλι που δημιούργησα στο YouTube, η ιδέα του όμως γεννήθηκε πριν από πέντε χρόνια. Τότε, είχα γίνει μάρτυρας ενός τροχαίου με θύμα ένα αδέσποτο κουτάβι ενώ πήγαινα στη Λευκάδα. Προφανώς το αυτοκίνητο δε σταμάτησε και το πλάσμα κατέληξε. Σε όλη τη διαδρομή ήμουν πολύ φορτισμένη και δε σταμάτησα να σκέφτομαι τρόπους που θα μπορούσα να αφυπνίσω και να ευαισθητοποιήσω τον κόσμο σχετικά με την υιοθεσία, τη φροντίδα και τη διάσωση αδέσποτων ζώων.

Στην επιστροφή από το ταξίδι μου ήρθε η ιδέα να χρησιμοποιήσω την ιδιότητά μου ως ηθοποιός, να φτιάξω μια εκπομπή στην οποία να μοιράζομαι κοινές εμπειρίες με συναδέλφους ή και προσωπικότητες από άλλους χώρους που έχουν περιθάλψει ή υιοθετήσει κάποιο αδέσποτο ή ζώο σε ανάγκη. Έτσι, με τη βοήθεια δύο φίλων κινηματογραφιστών φτιάξαμε τον πιλότο τον οποίο και στείλαμε στην ΕΡΤ αλλά δεν έλαβα ποτέ απάντηση. Αποφάσισα λοιπόν να το κάνω μόνη μου στο YouTube με δικούς μου πόρους και με προσωπική δουλειά και θυσίες αλλά με καμία έκπτωση στην ποιότητα και στο περιεχόμενό του. Παρά τα εμπόδια, το κατάφερα.

Όταν ξεκινήσαμε τα γυρίσματα στην αρχή της περσινής χρονιάς δεν μπορούσα να φανταστώ τι θα ακολουθούσε τους επόμενους μήνες με το ξέσπασμα της πανδημίας. Όπως τα πάντα στη ζωή μας, έτσι και τα γυρίσματα του Stray Stories σταμάτησαν. Τα ανεβασμένα επεισόδια της εκπομπής είναι αυτή τη στιγμή μόλις τρία. Ωστόσο επειδή πρόσφατα άρχισαν να ξεφυτρώνουν κι άλλες εκπομπές με το ίδιο ακριβώς concept, σκέφτομαι να αλλάξω τελείως τη μορφή κρατώντας όμως πάντα την ουσία και τη συναναστροφή με άλλους ανθρώπους που αγαπούν πραγματικά τα ζώα. Είμαι από τους ανθρώπους που δεν το βάζουν εύκολα κάτω.

Το όραμά μου είναι να μπορέσω ένα πρωί να ανοίξω τα μάτια μου σε έναν κόσμο που δεν θα υπάρχει πόνος για κανένα πλάσμα. Καταλαβαίνω, μοιάζει ουτοπικό και ίσως και να είναι. Δεν μπορώ όμως να σταματήσω να το οραματίζομαι. Μέσα από την εκπομπή καλύπτεται ένα μικρό κομμάτι αυτού του στόχου. Αναλύεται η σχέση και ο δεσμός του ανθρώπου με τα ζώα. Βλέπεις ότι αυτός ο δεσμός όταν υπάρξει είναι ακλόνητα ισχυρός κι αμετακίνητος.

Είμαι σίγουρη ότι ο καθένας μας μπορεί να ανακαλύψει μέσα του εκείνο το κομμάτι του εαυτού του που δεν θέλει να προκαλεί πόνο σε κανένα πλάσμα. Θέλω να μάθει όλος ο κόσμος την ευτυχία, την ενσυναίσθηση αλλά και την ανακούφιση που μπορεί να δώσει στον άνθρωπο η συναναστροφή με τα ζώα. Να μάθουν όλοι ότι μας χρειάζονται, μόνο εμάς έχουν. Είμαστε η μόνη φωνή τους.

Είμαι όμως και ρεαλίστρια, εκτός από οραματίστρια. Δυστυχώς όποιος λαμβάνει δράση για τα ζώα δεν σημαίνει ότι έχει και κάποιο όραμα γι’αυτά. Όπως συμβαίνει σε όλα έτσι και  τώρα με τη φιλοζωία υπάρχει δυστυχώς μια μερίδα ανθρώπων που την αντιλαμβάνονται σαν μόδα και προσπαθούν να εκμεταλλευτών το γεγονός ότι ο κόσμος στρέφεται προς τη διεκδίκηση δικαιωμάτων και για τα ζώα. Αυτό με στεναχωρεί πολύ, αλλά σίγουρα δεν είναι αρκετό για να με κάνει να κάνω πίσω. Δυστυχώς ίσως θα πρέπει να εγκαταλείψω την πρωταρχική μου ιδέα όσον αφορά το Stray Stories, αλλά ευτυχώς η έμπνευση δε σταματά ποτέ. Το κίνητρο μέσα μου είναι ισχυρό. Πιστεύω στην εξέλιξη του ανθρώπου και θα παλεύω πάντα γι’ αυτό το στόχο.

Η προσφορά των κτηνιάτρων του Vets4life δεν τελείωσε στο Μάτι

Κάθε χρόνο κάνουμε την ίδια ευχή: να είναι λιγότερα τα αδέσποτα ζώα. Μακάρι ο απλός πολίτης να αρχίσει να νοιάζεται περισσότερο, να μην τους γυρίζει την πλάτη. Αυτό προϋποθέτει βέβαια να γίνουμε υγιής και ανθρώπινη κοινωνία.

Αν και η φιλοζωία αυξάνεται τα τελευταία χρόνια, έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε. Η παιδεία και η ανάπτυξη της φιλοζωικής κουλτούρας είναι ανύπαρκτες στη χώρα μας. Για να πούμε ότι κάτι αρχίζουμε να κάνουμε, θα πρέπει να υπάρξει φιλοζωική ενημέρωση των παιδιών στα σχολεία.

Το κτηνιατρείο μας πρωτολειτούργησε το 2016 και δύο χρόνια μετά, ζήσαμε την τραγωδία του πύρινου εφιάλτη στο Μάτι. Αναλάβαμε αμέσως δράση –αφιλοκερδώς- για να διασώσουμε και να περιθάλψουμε όσα περισσότερα τραυματισμένα ζώα μπορούσαμε. Σε κάποια καταφέραμε να βρούμε τους ιδιοκτήτες τους, σε κάποια άλλα προχωρήσαμε σε υιοθεσίες. Συγκινητική ήταν όμως και η βοήθεια του κόσμου στη συγκέντρωση ζωοτροφών, φαρμάκων και ειδών πρώτης ανάγκης όχι μόνα για τα ζώα αλλά και για τους πυρόπληκτους.

Εκτός από το να κάνουμε τη δουλειά μας, προσπαθούμε να συνεισφέρουμε ως Vets4life με όποιον τρόπο μπορούμε στον αγώνα που δίνουν καθημερινά οι φιλοζωικές οργανώσεις. Προχωράμε κάθε χρόνο σε δωρεές και υποστηρίζουμε δράσεις οικονομικά, αγοράζοντας από ημερολόγια μέχρι μπρελόκ.

Έχουμε υιοθετήσει και εμείς αδεσποτάκια στο κτηνιατρείο. Ποιος κτηνίατρος άλλωστε δεν το έχει κάνει; Στην πιο πρόσφατη αδέσποτη ιστορία υιοθεσίας από τις πολλές που έχω να διηγηθώ πρωταγωνιστεί η Γιόλο, μία ημίαιμη σκυλίτσα που περιφερόταν φοβισμένη στη γειτονιά μου. Σίγουρα ήταν θύμα εγκατάλειψης. Την πήρα σπίτι και πλέον, κοιμάται πάνω σε αφράτα μαξιλάρια.

(Η Ειρήνη Μαυράκη είναι μία από τις κτηνιάτρους της κλινικής Vets4life)

Η Φιλοζωική Δράση Εθελοντών Μοσχάτου-Ταύρου μας καλεί σε καθημερινή δράση, όχι μία φορά τον χρόνο λόγω της ημέρας

Η ημέρα αυτή είναι αφιερωμένη στα αδέσποτα ζώα. Σε αυτά τα ζώα που ζουν μέσα στους δρόμους, βιώνουν την εγκατάλειψη, την πείνα, τη δίψα, το κρύο, τη ζέστη, τις ασθένειες, τον πόνο, τον διωγμό, τους τραυματισμούς. Η εικόνα αυτή μπορεί και πρέπει να αλλάξει. Τάισε, στείρωσε, φιλοξένησε, υιοθέτησε. Όλοι μαζί μπορούμε να γίνουμε η δική τους ελπίδα για μία καλύτερη ζωή.

Πώς μπορεί να βοηθήσει στην πράξη ο απλός πολίτης όχι μόνο σήμερα, μία φορά τον χρόνο λόγω της ημέρας, αλλά καθημερινά; Στειρώνοντας ένα ή και παραπάνω αδέσποτα, πηγαίνοντας ένα άρρωστο ζώο στον κτηνίατρο, φτιάχνοντας αυτοσχέδια καταλύματα με κούτες ή αγοράζοντας σπιτάκια για να προστατεύονται από τις καιρικές συνθήκες, βάζοντας τροφή και νερό καθημερινά έξω από το σπίτι του ή σε ένα σημείο του δρόμου που υπάρχουν πολλά αδέσποτα διατηρώντας τον χώρο πάντα καθαρό, στηρίζοντας τη φιλοζωική του Δήμου του είτε ως εθελοντής σε δράση, είτε προσφέροντας τροφή και φάρμακα. Κι αν θέλει κατοικίδιο, υιοθετεί με υπευθυνότητα, δεν αγοράζει, αλλά σώζει μία ψυχή από τον δρόμο.

Οι συμπολίτες μας που δεν επιθυμούν να βοηθήσουν, οφείλουν να κάνουν κάτι πολύ απλό και αυτονόητο: Να σέβονται πρώτα τα ζώα και δευτερευόντως την προσπάθεια των συνανθρώπων τους για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσής τους.

Τα ζώα έχουν δικαιώματα και το νέο νομοσχέδιο του υπουργείου Εσωτερικών για να εξαλειφθεί κάθε φαινόμενο βίας και κακομεταχείρισης όχι μόνο στα αδέσποτα, αλλά και τα ζώα συντροφιάς, οδεύει στη σωστή κατεύθυνση. Στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους. Για να γίνει κάποια στιγμή πράξη ο μοναδικός σκοπός κάθε φιλόζωου εθελοντή με τον μεγάλο αγώνα που δίνει καθημερινά: η ευζωία των ζώων.

(Η Ελευθερία Κάσση είναι από τα ιδρυτικά μέλη και τα τελευταία χρόνια πρόεδρος της Φιλοζωική Δράση Εθελοντών Μοσχάτου-Ταύρου, που δραστηριοποιείται από το 2014).

Το κείμενο είχε δημοσιευτεί αρχικά στις 4 Απριλίου του 2021.