6 υπερβολές που όλοι έχουμε πει στη ζωή μας

Τι θα ήταν ο άνθρωπος χωρίς τη χαρά και το προνόμιο να λέει τις ιστορίες του σε μικρά ή μεγαλύτερα ακροατήρια; Η στιγμή που οποιοσδήποτε από εμάς αντιλαμβάνεται ότι έχει ένα ακροατήριο ανθρώπων έτοιμο να τον ακούσει, είναι μια στιγμή ελευθερίας. Μέσα στη γενικευμένη χαρά λοιπόν, είναι συχνό το φαινόμενο να λέμε τις ιστορίες μας λίγο φουσκωμένες.

Υπάρχουν όμως μερικές υπερβολές που όλοι τις έχουμε χρησιμοποιήσει, τουλάχιστον μία φορά στη ζωή μας. Οι παρακάτω, είναι μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα.

“Καλά, αυτό δεν είναι τίποτα”

Είναι στ’ αλήθεια απαράμιλλη η τάση του ανθρώπου να κάνει κάθε μα κάθε φορά raise σε μια ιστορία πόνου που ακούει από κάποιον άλλο. Μας μιλάει ένας κολλητός τρέμοντας για τον φρονιμίτη που έχει κανονίσει να βγάλει αύριο; Δεν έχει σημασία αν έχουμε ζήσει παρόμοια εμπειρία. Ανιχνεύουμε μια παλιά, πονεμένη ιστορία από την καρέκλα του οδοντιάτρου και τη ρίχνουμε στη μάχη. “Εξαγωγή, έ; Ε, εντάξει, δεν θα είναι και τόσο δύσκολο. Εγώ την άλλη φορά πήγα για απονεύρωση και χρειάστηκα πέντε ενέσεις για να μουδιάσω; Τα καταλάβαινα όλα, σκέτη φρίκη. Τι το θυμήθηκα τώρα, δεν αλλάζουμε κουβέντα; Γιατί λέμε για δόντια ξαφνικά;”

“Να μην το περηφανευτώ, αλλά έχω πέραση, τι να πω, ψέματα;”

Κυκλοφορεί εκεί έξω ο αλγόριθμος με τον οποίο προκύπτει ο πραγματικός αριθμός ερωτικών συντρόφων ενός άντρα. Τις περισσότερες φορές, αρκεί να διαιρέσει κανείς τον αριθμό που υποστηρίζει πως είχε με το τρία ή το τέσσερα, για να λάμψει η αλήθεια. Οι επιτυχίες με τα κορίτσια είναι ένας κατεξοχήν τομέας που σηκώνει όση υπερβολή θέλει ο καθένας. Κανείς δεν μπορεί να ελέγξει το ιστορικό.

“Εγώ έκανα 20 μήνες φαντάρος, τι να μου πούνε σήμερα;”

Όσο περισσότεροι οι μήνες που υπηρέτησες την πατρίδα, τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα να έχεις κάνει πιο ζόρικο φανταρικό από όλα τα αρσενικά της χώρας. Η μαγεία βέβαια με τη στρατιωτική θητεία είναι ότι κάποιος μπορεί να υπερβάλει και για το πόσο έχει λουφάξει όντας φαντάρος. Μιλάμε δηλαδή για δύο διακριτές σχολές. Αυτοί που θέλουν να μας πείσουν ότι πέρασαν των παθών τους τον τάραχο και αυτοί που νιώθουν βαθιά ηδονή ενώ διηγούνται πώς κορόιδεψαν το λοχαγό και κοιμήθηκαν στη σκοπιά. Είμαστε ξεκάθαρα με τους δεύτερους.

“Και βγαίνω στην ευθεία και το τελικιάζω”

Κατά διαβολική σύμπτωση, κάθε φορά που κάποιος εξιστορεί το φοβερό του επίτευγμα να πιάσει 200 χιλιόμετρα την ώρα στην Αττική Οδό, πρώτον ήταν μόνος του στο αυτοκίνητο και δεύτερον, ήταν φοβερά τυχερός που δεν τον έπιασε κανένα ραντάρ, γιατί θα ξαναοδηγούσε μετά από χρόνια. Ή ποτέ. Θα τον συμβουλεύαμε να πάρει κανένα λαχείο, αν δεν ήμασταν σίγουροι ότι απλά θέλει να μας ψαρώσει.

“Έχω βάλει 81 πόντους σε ένα ματς”

“Που λες, εγώ στο γυμνάσιο είχα τον καλύτερο χρόνο στα 100 μέτρα σε όλο το σχολείο”. “Που λες, δεν ήταν να με αφήσεις μόνο μου στο τρίποντο εμένα. Κατευθείαν στο διχτάκι, ούτε στεφάνη, ούτε τίποτα”. “Που λες, έχω βάλει ένα ψαλιδάκι μια φορά έξω από την περιοχή, τι να σου λέω. Ήρθε ο αντίπαλος τερματοφύλακας και με ρώτησε σε ποια ομάδα παίζω”.

“Τι, με τον Φοίβο; Από παιδάκια μαζί είμαστε”

Όλοι μας είχαμε, με τον έναν τρόπο ή τον άλλον, μεγαλώσει κοντά σε κάποιον που στην πορεία, με τα χρόνια, έγινε γνωστός στο πανελλήνιο. Μπράβο στον άνθρωπο, ευχόμαστε να τα κατάφερε με το σπαθί του, αλλά γιατί να παίρνει credit κάποιος επειδή ΕΤΥΧΕ να τον γνωρίσει όταν ήταν μικρός; Και ακόμα χειρότερα, γιατί να προσπαθεί να σε πείσει ότι ήτανε και κολλητάρια; Έ;