8 ΠΑΟΚτσήδες μας περιγράφουν πώς έζησαν τη φιέστα μέσα στην Τούμπα

Το περιμέναμε. Από τη στιγμή που έγινε αντιληπτή η αφοσίωση των παικτών του ΠΑΟΚ σε αυτό το πρωτάθλημα, με μια πίστη και επιμονή που θύμιζε στρατιώτη προσβεβλημένο αν δεν επιλεχτεί για την πρώτη γραμμή, το περιμέναμε και το ξέραμε. Η Τούμπα θα καιγόταν, η Θεσσαλονίκη θα ξενυχτούσε και ο κάθε ΠΑΟΚτσής θα έκανε ό, τι περνούσε από το μυαλό του για να κάνει το βράδυ που θα σήκωνε το πρωτάθλημα ακόμα πιο εκστατικό.

Όσοι ήταν μέσα στο γήπεδο την Κυριακή, διαβάζουν αυτές τις γραμμές και καταλαβαίνουν ότι είναι πολύ λίγες μπροστά σε αυτό που πραγματικά έζησαν. Το ίδιο κατάλαβα κι εγώ όταν ζήτησα από οκτώ ΠΑΟΚτσήδες να μου περιγράψουν πώς βίωσαν την κατάκτηση ενός πρωταθλήματος, που μετά από 34 χρόνια, αποφάσισε επιτέλους να ανηφορίσει.

Ούτε 24 ώρες μετά τη φιέστα, χωρίς να έχει προλάβει ακόμα το μυαλό τους να καθαρίσει, αυτά είναι όσα μπόρεσαν να μου πουν:

1. Γιάννης Βούλγαρης, 45 χρονών

Ήμουν μέσα. Αν έβαζα ένα τίτλο σ΄όλο αυτό που έζησα θα ήταν η ‘κατάκτηση του ανέφικτου’. Είχα να πάω γήπεδο ένα χρόνο. Πήρα το καλοκαίρι διαρκείας και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα πάω μόνο στη φιέστα τον Απρίλιο. Όλη τη χρονιά είχα τα γούρια μου και όλα πήγαιναν καλά, μέχρι που αποφασίσανε να κάνουνε φιέστα χωρίς να έχουμε κατακτήσει μαθηματικά τον τίτλο. “Και τώρα τι κάνουμε, Γιάννη;” λέω. “Πας ή δεν πας”; Με τα πολλά πήγα κι ας με ζώνανε τα φίδια ότι θα μας κάνει ο Λεβαδειακός το 0-1 στο 90′ και μετά θα πεθάνω από τύψεις. Πήγα και τους βρήκα εκεί. Όλους 25 χρόνια μαζί στο γήπεδο. Και βάλαμε γκολ στο 2′ και λέω “εντάξει, το πήραμε”. Και έληξε κάποια στιγμή το ματς και κοιταχτήκαμε όλοι και αγκαλιαστήκαμε και φωνάζαμε σαν τα 5χρονα στον παιδικό σταθμό. Και ήρθε η φιέστα. Δεν είμαστε μαθημένοι σ΄αυτά γαμώ. Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Ξέρουμε να ανάβουμε πυρσούς, αλλά μέχρι εκεί.

Προσωπικά το βίωσα περίεργα. Στην αρχή χάρηκα, μετά από 5 λεπτά έκλαψα πολύ όταν έγινε αναφορά στους νεκρούς, μετά ξανά χαρά και στο τέλος έμεινα να κοιτώ τον ουρανό με τα πυροτεχνήματα σιωπηλός, όπως τότε που με πήγε πρώτη φορά η μάνα μου στο χωριό στην εκκλησία να κάνουμε Ανάσταση. “Μην κλαις ρε μαλάκα”, με λέει ένας από την παρέα. “Τι να κάνω ρε”, τον λέω. “Ήταν πολλά 34 χρόνια. Παρά πολλά γαμώ”.

Το μόνο πρόβλημα που έχω τώρα, είναι που έταξα ότι θα παντρευτώ όταν θα πάρουμε πρωτάθλημα ναπούμε.

2. Αστέριος Νακόπουλος, 39 χρονών

Με λένε Αστέριο και είμαι ΠΑΟΚ. Μπορεί, ευτυχώς, να μη μιλώ για την ομάδα στον πρώτο ενικό, αλλά ό,τι και να πω, η αλήθεια είναι ότι “είμαι ΠΑΟΚ”. Η φετινή σεζόν με βρήκε με διαρκείας στην 4, παρέα με φίλους που ξανασμίξαμε σ’ αυτήν τη θύρα μετά από τουλάχιστον 15 χρόνια. Όλη τη χρονιά, θυμόμασταν πράγματα που έχουμε ζήσει, και την Κυριακή, τη μέρα που περιμέναμε όλη μας τη ζωή, μου ήρθαν στο μυαλό όλα όσα με οδηγούν στο να πω ότι “είμαι ΠΑΟΚ”.

Όταν, μετά το πρώτο παιχνίδι στην Τούμπα, το 1990, και τον αποκλεισμό από τη Σεβίλλη στα πέναλτι, είδα ανθρώπους να κάθονται στα πεζοδρόμια από έξω και να κλαίνε με λυγμούς, “έγινα ΠΑΟΚ”. Και “είμαι ΠΑΟΚ” για την πρωινή στεναχώρια, όταν το πρώτο πράγμα που έμαθα ξυπνώντας, πριν πάω σχολείο, ήταν ότι σκοτώθηκε ο Παναγιώτης Κατσούρης. “Είμαι ΠΑΟΚ” από τους πυρσούς που βάζαμε στα κάγκελα στο μοναδικό εντός έδρας παιχνίδι που προλάβαινα να δω τη σεζόν 99-00, πριν φύγω για Αγγλία. “Είμαι ΠΑΟΚ” από το κλάμα που έριξα όταν, ενώ ήμουν στο Λούτον, έμαθα ότι σκοτώθηκαν τα παιδιά στα Τέμπη. “Είμαι ΠΑΟΚ” από το 24ωρο ταξίδι, του οποίου κάθε δευτερόλεπτο θυμάμαι σαν να ήταν χτες, στην Κωνσταντινούπολη, για το ματς με τη Φενέρ.

“Είμαι ΠΑΟΚ” για το παιχνίδι της Κυριακής, για τα πιο γεμάτα με συναισθήματα 90 λεπτά που έχω ζήσει παρακολουθώντας αυτή την ομάδα. Όχι επειδή ήξερα ότι με το σφύριγμα της λήξης θα ήμασταν πια πρωταθλητές, αλλά για τα όσα παλιά θυμήθηκα και μελλοντικά φαντάστηκα. Που με έκαναν ΠΑΟΚ, που είμαι ΠΑΟΚ.

3. Εύα Χαλκιά, 42 χρονών

Το ματς ξεκίνησε με ασφυξία, βγήκαμε έξω διότι θα λιποθυμούσα από τα καπνογόνα και το τσουβάλιασμα ανθρώπων (έκαναν ντου κ έδωσαν τα διπλά εισιτήρια). Δεν έβλεπα πολλά πράγματα, αλλά ένιωθα την αγωνία ότι στο τέλος κάτι θα γίνει και δεν θα το πάρουμε, κάτι θα γίνει και θα χαλάσει. Ακόμα και με το 4-0 φοβόμουν. Τελείωσε, ανατρίχιασα, έβλεπα τα μικρά παιδιά και ζήλευα για το πόσο τυχερά είναι που το έζησαν τόσο μικρά. Πολλά τα χρόνια αναμονής, κρυφή πίκρα και ανακούφιση. Δεν μπορώ να το περιγράψω τώρα, δακρύζω και μόνο που το γράφω…

Πολλά τα χρόνια. Λες και με εγκατέλειψε η αγάπη μου και ήρθε πάλι να με διεκδικήσει.

Η αγάπη όμως πάντα παίρνει αυτό που θέλει.

4. Γιώργος Πράτανος, 40 χρονών

“Όταν δεν γνωρίζεις το παρελθόν σου, δεν ξέρεις πού ξεκίνησες να πας”, γράφει ο Ουμπέρτο Έκο στο ‘Η Μυστηριώδης Φλόγα της Βασίλισσας Λοάνα’. Ήταν η σκέψη που μου είχε καρφωθεί επίμονα, καθώς οι εμπνεύσεις και οι εικόνες που επέλεξε για τη φιέστα ο Παναγιώτης Αρωνιαδης και η ομάδα του, ενεργοποιούν το συλλογικό – ΠΑΟΚτσήδικο- ασυνείδητο.

Ίσως εκείνη τη στιγμή να υπήρχαν 28.000 “clouds” πάνω από την Τούμπα, που συνειδητά να μετέφραζαν το κοινό παρελθόν συλλόγου – οπαδού (με γοητεύει η θεωρία αυτή).

Με θυμήθηκα να περνάω από τα γηπεδάκια που έχασε τη ζωή του ο Κατσούρης την επομένη του θανάτου του, να είμαι φαντάρος στην Αλεξανδρούπολη και να μου τηλεφωνούν για να μου πουν για το δυστύχημα στα Τέμπη, τον πατέρα μου να μου μιλάει για τον Λοραντ και τον Σάνον, να διαβάζω για την κρυφή δωρεά του Γιώργου Παντελάκη – για την πτέρυγα του Παιδοογκολογικού Τμήματος του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ.

Πριν από 34 χρόνια, ένας πατέρας κρατούσε από το χέρι το παιδί του και εκείνο κρατούσε μια ασπρόμαυρη σημαία. Δεν γνώριζα πόσες πολλές λύπες έμελλε να ζήσω – και πόσες λίγες χαρές. Αλλά αυτή είναι η ομάδα μου, τόσο πολύ ταιριαστή με τη ζωή μου.

Εκείνο το #TheFutureisHere που έπαιζε επίμονα στα matrix με έκανε να σκεφτώ πώς στο επόμενο πρωτάθλημα θέλω να έχω δίπλα μου τον γιο μου, όπως ο παππούς μου είχε τον μπαμπά μου, το 1976, όπως αντίστοιχα εκείνος είχε εμένα το 1985.

Δυστυχώς για τη μητέρα μου το ξανασκεφτηκα αργότερα κι απέδωσα αυτή την απονενοημένη σκέψη στον δικαιολογημένο παροξυσμό της βραδιάς.

5. Παντελής Κατσιάκος, 40 χρονών

Όταν άρχισα να πιστεύω στο πρωτάθλημα με τον φίλο μου τον Σταύρο λέγαμε ποιο κομμάτι θα θέλαμε να ακούσουμε εκείνη την μέρα και καταλήξαμε στο ”Δεν θέλουμε θλιμμένους στην γιορτή μας’. Όταν βρεθήκαμε μετά το ματς και βλέπαμε το πλήθος καταλάβαμε πόσο δίκιο είχαμε. Ανέβηκα χωρίς εισιτήριο -η μόνη χρονιά που δεν έκανα ανανέωση του διάρκειας-, στον δρόμο βρήκα και ένιωσα τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου, δεν πίστευα ότι θα ζήσω λάιβ τη φιέστα. Ενώ περίμενα πως δεν θα έχω φωνή να μιλήσω…δεν έχω άλλα δάκρυα να χύσω. Η αλλαγή του αρχηγού, το βίντεο με τα αδέρφια που φύγανε νωρίς (έκλεψα ένα ποτήρι νερό σφραγισμένο από τον πίσω μου και το έριξα στο πρόσωπο μου για να αντέξω την συνέχεια… Συγνώμη αδερφέ), η απονομή, όλα (εννοείται τα έχω δει ξανά και ξανά και πάλι κλαίω). Σ’ ευχαριστώ ΠΑΟΚ μου… 35 χρόνια περίμενα για αυτή την βραδιά που θα τραγουδάμε όλη τη νύχτα κι ούτε πόνος και ούτε χαρά.

www.staggermotherfuckerlee.tumblr.com www.twitter.com/pantelisk

6. Νικόλας Τέτος, 41 χρονών

Η βραδιά της 21ης Απριλίου του 2019 για το γήπεδο της Τούμπας, δεν ήταν όπως οι άλλες που γνώρισε στην 60 ετών ζωή του. Ναι, ζωή του, έχει σίγουρα ζωή, το κατάλαβε κι ο τελευταίος που βρέθηκε εκεί να γιορτάσει το 3ο πρωτάθλημα της ιστορίας τού Πανθεσσαλονίκειου Αθλητικού Ομίλου Κωνσταντινουπολιτών. Το κατάλαβε, γιατί τού μίλησε. Του είπε πως καμάρωνε για τα γιορτινά που του φόρεσαν, για τη μουσική που το δόνησε, για τα φώτα που το μεταμόρφωσαν σε κάτι άλλο, πιο καινούριο, πιο ελκυστικό. Τα 34 χρόνια που είχαν περάσει απ’ το τελευταίο πρωτάθλημα ήταν πολλά, το στοίχειωσαν. Τώρα όμως, λίγους μήνες πριν γίνει οριστικό παρελθόν και δώσει τη θέση του στο σύγχρονο εαυτό του, έζησε τη στιγμή που έσβησε τις πίκρες που πέρασαν, με μια ανεπανάληπτη χαρά.

Ήταν μια υπέροχη γιορτή, μια πραγματική φιέστα που το βασικό της συστατικό ήταν το συναίσθημα. Εναλλαγές χαράς και λύπης, δάκρυα ικανοποίησης αλλά και δάκρυα για όσους έφυγαν νωρίς. Δεν λησμονήθηκε κάνεις. Ένας συνδυασμός του παρελθόντος, του παρόντος και του ΠΑΟΚτσήδικου μέλλοντος. Αν κάποιος ήθελε να χαρακτηρίσει την όλη εκδήλωση με μια λέξη, θα ήταν “ατμοσφαιρική”. Ή μάλλον “συναισθηματική”. Ή “φαντασμαγορική”. Ή …λάθος, δεν υπάρχει μόνο μία λέξη γι’ αυτό που έζησαν οι φίλοι του ασπρόμαυρου δικεφάλου. Αυτό που έζησα..

7. Γιώργος Νεστορόπουλος, 35 χρονών

Παρόλο που ζώ στην Αγγλία φέτος πήρα διαρκείας, έστω για 3-4 παιχνίδια, γιατί ένιωσα ότι θα είναι μια ξεχωριστή χρονιά. Δεν έκανα λάθος και ο ποδοσφαιρικός θεός, η πρόβλεψή μου και η τύχη μου έδωσαν την ευκαιρία να βρίσκομαι στην μεγαλύτερη γιορτή των 93 ων χρόνων του συλλόγου. Δεν ξεκίνησα για το γήπεδο γεμάτος συναισθήματα και συγκίνηση. Αυτά μέσα μου καταναλώθηκαν κατά τη διάρκεια της χρονιάς με την τρομερή πορεία του ΠΑΟΚ στα σημαντικά παιχνίδια που του έδωσαν τον τίτλο το παιχνίδι με τον Λεβαδειακό απλά θα ήταν το κλείσιμο της χρονιάς με ένα όμορφο πανηγυράκι. Έτσι νόμιζα. Έκανα λάθος.

Άρχισα να καταλαβαίνω το λάθος μου στο 89 ο λεπτό όταν ο Πέλκας έδωσε την θέση και το περιβραχιόνιο στον Βιερίνια που με κομμένο χιαστό και δάκρυα στα μάτια μπήκε στο χορτάρι. Το γήπεδο σείστηκε και οι τρίχες μας άρχισαν να σηκώνονται. ο πάγκος άρχισε να χοροπηδάει, ο διαιτητής σφύρηξε την λήξη, ο κόσμος άρχισε να αγκαλιάζεται και τότε ένιωσα ότι σίγουρα δεν ήταν απλά ένα πανηγύρι. Τα φώτα έσβησαν και οι πυρσοί και τα led έκαναν την ατμόσφαιρα μαγική. Μπήκαν οι ομάδες του ’76 και του ’85, ζωντανή ιστορία του ΠΑΟΚ. Και τότε οι οθόνες της εξέδρας άρχισαν να δείχνουν αυτούς που δεν ήταν πια μαζί μας. Παίχτες, προπονητές, ιστορικοί παράγοντες και απλοί οπαδοί που χάθηκαν νωρίς περνούσαν από τα μάτια μας. Δέος. Ένα σφίξιμο στο στήθος αλλά ταυτόχρονα μια χαρά και ευγνωμοσύνη προς τους ανθρώπους της ΠΑΕ που δεν τους ξέχασαν. Ήταν εκεί μαζί μας στην σημαντικότερη μέρα του συλλόγου.

Δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ την λέξη περηφάνεια για κατορθώματα άλλων αλλά αυτός είναι ο ο κοντινότερος χαρακτηρισμός συναισθήματος που ένιωσα εκείνη την στιγμή για την οικογένεια της ομάδας μου. Οι καμπάνες του Hells Bells ήχησαν, το κύπελλο μπήκε, οι πρωταγωνιστές παρουσιάστηκαν, ο Ιβαν Σαββίδης ξαναπερπάτησε στην Τούμπα και ο Βιερίνια σήκωσε το κύπελλο στον ουρανό της Θεσσαλονίκης. Ο ουρανός φωτίστηκε από χιλιάδες πυροτεχνήματα και εμείς είχαμε γεμίσει από χαρά, ευγνωμοσύνη, ανακούφιση για τα πέτρινα χρόνια που πέρασαν και ελπίδα για το μέλλον.

Για μένα βλέποντας και συμμετέχοντας σε αυτήν την ιστορική βραδιά ένιωσα ότι η αναγέννηση του ΠΑΟΚ τελείωσε και θα πρέπει να ξεκινήσει η νέα εποχή της γιγάντωσης, αυτής που θα αφήσει πίσω τις παθογένειές αυτού του ιδιαίτερου συλλόγου, κρατώντας τον αυθορμητισμό και την αξιοπρέπεια.

Ο ΠΑΟΚ μεγάλωσε μέσα από θύελλες, καιρός να συνεχίσει να μεγαλώνει μέσα από βραδιές σαν και αυτήν.

8. Χάρης Ξανθόπουλος, 40 χρονών

Μπαίνεις στο γήπεδο χαλαρός. Το πρωτάθλημα (λες και είχες ζήσει κι άλλο μέχρι τώρα και το παίζεις και ειδικός) δεν είναι κύπελλο, για φιέστα πας, δεν έχει την αγωνία του ντέρμπι όπως οι τελικοί κυπέλλου. Μέχρι να τελειώσει ο αγώνας καταλαβαίνεις ότι δεν είναι έτσι. Δεν είναι ο ενθουσιασμός, τα συνθηματα ή οι πυρσοί, αυτά δεν έλειπαν ποτέ από την Τούμπα, ΠΑΟΚ γιου αρ. Είναι το όνειρο που γίνεται πραγματικότητα. Βλέπεις γύρω σου ανθρώπους να κλαίνε, να σταυροκοπιούνται, να τσιμπιούνται και να αναρωτιούνται αν αυτό που ζούνε συμβαίνει πραγματικά. Άνθρωποι που μπήκανε σε αυτό το γήπεδο πάνω από 500 φορές τα τελευταία 34 χρόνια με αυτό το όνειρο, κάνουν σαν μικρά παιδιά, επιστρέφουν στην πρώτη φορά που το ονειρεύτηκαν πολλά χρόνια πριν. Θυμούνται και θυμάσαι αγώνες, παρέες, ιστορίες, όλα με ένα κοινό παρονομαστή: αυτό το όνειρο. Και εκεί καταλαβαίνεις ότι η βραδιά που πραγματοποιείς ένα τόσο βαθιά ριζωμένο όνειρο μένει χαραγμένη μέσα σου, ακόμα κι αν πάρεις πρωτάθλημα ξανά σε ένα χρόνο ή σε 34.