’80s ή ’90s;

Τι μας έχει αφήσει η κάθε δεκαετία; Τα μεγάλα μαλλιά και η υπέροχα κιτς μουσική των ’80s απέναντι στον Κερτ Κομπέιν και τις μεγάλες αθλητικές στιγμές των ’90s. Σίγουρα, για τις επόμενες βδομάδες θα αποφασίζουμε ποιο είναι το πιο χαρακτηριστικό κομμάτι των ’90s, όμως στο μεταξύ θέτουμε και απαντάμε ένα άλλο ερώτημα: ’90s ή ’80s;

Ψήφισε κι εσύ:

Και μετά ρίξε μια ματιά στο τουρνουά των ’90s του ΟΝΕΜΑΝ.

90’s ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Βιντεοκασέτες τύπου “Λαλάκης ο Εισαγώμενος”, τα χειρότερα χτενίσματα/κουρέματα στην ιστορία, τζιν ή για την ακρίβεια μόνο τζιν, ντισκοτέκ, ΠΑΣΟΚ, κακά παιδικά (μίκιμαου). Τα 80’s δεν προσέφεραν στον κόσμο τίποτα περισσότερο από τον άθλο του ’87, μερικούς καλούς δίσκους των Iron Maiden, την κόντρα Λέικερς-Σέλτικς και τον Τριαντάφυλλο (εμένα, όχι τον τραγουδιστή). Γενικότερα ήταν η δεκαετία που τσακώθηκε με την αισθητική και προκαλεί μια αυτόματη τάση προς έμετο (γιατί όχι τάση προς εμετό;) κάθε φορά που οι ντίτζειζ θεωρούν ότι μας αρέσουν τα τραγούδια από εκείνη την εποχή. Έι Ντίτζεϊ; Δεν μας αρέσουν. Τα 90s ήταν η εποχή των Απαρέδεκτων’ιδιωτικής τηλεόρασης, της εφηβείας (εντάξει, λίγο υποκειμενικό αυτό), των Transformers/Thundercats (κτλ), της έκρηξης του μπάσκετ και του Τριπόντου μέσα από το βιβλίο ιστορίας, των πρώτων ξενυχτιών, του Notorious BIG, του Ταραντίνο, του με-δουλεύετε-ποια-80’s;

90s ο Μάνος Μίχαλος

Τα αναπολώ, μου λείπουν, νιώθω ότι είναι ό,τι πολυτιμότερο άφησα πίσω μου σε χρονική περίοδο. Σκέψου ότι από το1990 ως το 1999 εγώ ήμουν 8-17 ετών. Μιλάμε για την απόλυτη ηλικια ενός αγοριού, που μεγαλώνει και γίνεται έφηβος, πριν αλλάξει πίστα και μπει για τα καλά στην ώριμη φάση του, αυτή του άντρα. Οπότε, τα 90s για εμάς, τους 30αρηδες αυτής της εποχής είναι τα πιο αγαπημένα (αν τα ζήσαμε καλά) χρόνια. Από εκεί και πέρα τα Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς, το NBA Action, το ΝΒΑ Live 95, ο Super Mario, τα δρακουλίνια, οι Bubblicius, η κασέτα μου με τα τραγούδια του Michael Jackson, η Κλόντια Σίφερ, το πουπουλένιο μου μπουφάν, τα Air Max μου, οι Απαράδεκτοι, οι παιδικοί έρωτες, η βιασύνη για να μεγαλώσεις (και τι κατάλαβες;), αυτά που έβλεπε ο Αναστασιάδης σε κάποιο παράλληλο συμπαντικό δωμάτιο, το στήθος της Άννας Μαρίας Λογοθέτη (που δεν μου άρεσε), ο κώλος της Ίνας Λαζοπούλου (που δεν ξέχασα ποτέ), ο Τριαντάφυλλος (ο τραγουδιστής, όχι αυτός που τρώω στη μάπα από τα 90s και μετά). Τα 90s δεν έδωσαν σχεδόν τίποτα στην ανθρώποτητα, όμως έδωσαν σχεδόν τα πάντα σε μένα. Οπότε, καταλαβαίνεις.

90s ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Θα προσπαθήσω να αποστασιοποιηθώ από το γεγονός ότι έζησα τα 90s ενώ στα 80s θυμάμαι μερικά πράγματα και αυτά αμυδρά. Έχοντας μια λίστα με πράγματα που χάρισαν στον κόσμο μας τα 80s και τα 90s, τα 80s μάς έδωσαν μόνο τον Τριαντάφυλλο. Πολλοί λένε ότι τα 80s ήταν ο προάγγελος των 90s. Ότι έβαλαν τα θεμέλια για τη μουσική, τις ταινίες και το τεχνολογικό boom των 90s. Ναι, πράγματι ήταν. Όπως για εμένα ήταν και η μιεχ περίοδος μετά την μουσική, την πολιτική και την επανάσταση των 70s. Τα 80s ήταν για εμένα ουσιαστικά ένα μεταβατικό στάδιο από την εφηβεία της δυτικής κοινωνίας μέχρι την ενηλικίωσή της, μέχρι την συνειδητοποίηση ότι έχει πια όλα εκείνα τα εφόδια για να ζήσει τη ζωάρα της (και να την πληρώνει με μαύρο δάκρυ τώρα). Ασχέτως των δεινών που μας κληρονόμησαν τα 90s, ήταν ζωντανά, ήταν εμφατικά, ήταν σημαντικά. Μια δεκαετία που είσαι τυχερός να την έχεις ζήσει.

90s ο Χρήστος Δεμέτης

Γεννήθηκα στα 80’s, μεγάλωσα σαν έφηβος στα 90’s. Στα 90’s έμαθα τι σημαίνει ζωή όταν έβλεπα τον Κριστόφ να πετάει την μπάλα στο δεξί πάνω παραθυράκι μέσα στο Άμστερνταμ, όταν έβλεπα τον Βράνκοβιτς να εκδικείται το ρολόι και τη διαιτησία, όταν άνοιγα με τρεμάμενα χέρια το OK Computer των Radiohead, όταν έπαιζα αεροκιθάρα με τους Smashing Pumpkins και όταν ανακάλυπτα τι σημαίνει Active Member και FFC. Ναι, με τα χρόνια αξιολόγησα τα 80’s, τα τίμησα, τα εκτίμησα και τα πέρασα από κόσκινο, αλλά όπως και να το κάνεις, δεν τα θυμάμαι. Αχνοθυμάμαι για την ακρίβεια τον Γκάλη και τον Γιαννάκη και τον Άρη της εποχής, αχνοθυμάμαι το Lada Niva του πατέρα μου. Τη δεκαεία του ’90, εμείς οι της χαμένης γενιάς των 30αρηδων, μάθαμε τι σημαίνει έρωτας, χυλόπιτα, πενταήμερη και Nirvana. Τι σημαίνει φιλία, τσιγάρο και μεθύσι. Μεγαλώσαμε με τον Αγγελάκα και τον Παυλίδη και την Pamela Anderson. Είδαμε το Jurassic Park στον κινηματογράφο και τη Λάμψη μαζί με τη γιαγιά μας στην αρχή της μαραθώνιας πορίας της. Καταλάβαμε ότι οι άνθρωποι που έχουν χιούμορ γελάνε με τα Φιλαράκια, οι άλλοι δεν μας αφορούν. Είχαμε φαντασιώσεις με την Carmen Electra και τη Σαμπρίνα. Τη δική μας, την ελληνίδα τη Σαμπρίνα, όχι την άλλη των 80’s. Και στα λέω εγώ όλα αυτά, που η αγαπημένη μου μπάντα, μία μάλλον από αυτές, μεγαλούργησε τη δεκαετία των 80’s. Ναι, τους Gun Club εννοώ. 90’s λοιπόν. Την εποχή που ο Α.Ο. Δάφνης έπαιζε Α1. 90’s γιατί τα βιώσαμε, δεν μάθαμε για αυτά μέσα από αφηγήσεις. 90’s γιατί είναι τα νέα 80’s. 90’s για την κασέτα, το VHS, τον Jordan, τον Χάρη Αλευρόπουλο, τον Γιάννη Σαββιδάκη (βλέπε Τζιοβάνι Ντάλας) και το Game Boy. Και για άλλα πολλά.

80s o Στέλιος Αρτεμάκης

Παιδί των 90s είμαι. Τότε που κέρδισε η λογική. Τα γήινα λουκ. Το ροκ. Απλά τελευταία βλέποντας την ήττα της λογικής και του ροκ σε όλα τα επίπεδα αλλάζω στρατόπεδο και πάω με τα 80s. Και χρησιμοποιώ σαν επιχειρήματα τα εξής: Μαντόνα, τρύπα του όζοντος, λακ για τα μαλλιά, Φρένταρος Μέρκιουρι με μουστάκι και ένα άστρο να, hair metal, Ultimate Warrior (αιωνία του η μνήμη) που έχει πάρει την αισθητική του hair metal και την έχει πάει σε άλλα επίπεδα, κατσ, πινακίδες neon, μπαράκι του Σαν Ελμο, Wacko Jacko στα καλά του και τα κακά του, Michael Bolton και Τζούκερο που παίζει και στα love songs και στα ιταλικά (πάσα 30 μέτρων από Καίσαρη και γκολ). Εβγαλε τόσο άχτι αυτή η δεκαετία που θεωρώ ότι ο Κομπέιν ήταν μονόδρομος στα 90s

90s ο Ηλίας Αναστασιάδης

Είχα μια κουβέντα σε ήπιους τόνους με τον Θοδωρή Δημητρόπουλο σχετικά με το αν τα 90s είναι η καλύτερη χειρότερη δεκαετία όλων των εποχών (team_Tyler) ή σκέτο η καλύτερη (team_Ilias). Δε βγάλαμε σοβαρή άκρη γιατί έπρεπε να ανέβει η υπερεπική μάχη των 90s κι έτσι θα τοποθετηθώ εδώ. Τα αθλητικά ήταν ανέκαθεν υπερμέγεθες κομμάτι της ζωής μου, άρα θα αρκεστώ μόνο σε αυτήν την ενότητα για να αναδείξω το μεγαλείο τους. Αυθεντική Dream Team, Βούλα Πατουλίδου, Μουντιάλ με Αλκέτα Παναγούλια, Μουντομπάσκετ Τορόντο, η κατά λάθος βολή του Σιγάλα, ΤΑ ΤΡΙΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΕΚ ΣΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, η εθνική Σερβίας στο Ευρωμπάσκετ του ’95, η εθνική Σερβίας στο Μουντομπάσκετ του ’98, η τάπα του Βράνκοβιτς, ο Ντέιβιντ Ρίβερς, το τρίποντο του Στογιάκοβιτς, ο Κασάπης, ο Αγορογιάννης, ο Άγγελος Παυλακάκης, η Κατερίνα Θάνου, τα πρώτα Τσικλητήρεια, οι σφαλιάρες της εθνικής βόλεϊ στο World League και άλλα διακόσια που ξεχνάω μες στον παροξυσμό μου. Μόνο ο Μίχαλος με καταλαβαίνει. Αν θέλετε τη βασιλεία των 90s σε μια φωτογραφία, βάλτε εμένα και τον Μάνο σ’ ένα δωμάτιο και αρχίστε να τραβάτε. Στην επεξεργασία της φωτογραφίας, θα διακρίνετε τη μπάλα απ’ το πέναλτι του Μπάτζιο να πετάει δίπλα στα κεφάλια μας.

80s ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Παίζει πολύ βρώμικα ο Αναστασιάδης γιατί όντως τα αθλητικά των ’90s ήταν επικά, ό,τι κι αν κοιτάξεις. Και δεν θα κρύψω πως το πέναλτι του Μπάτζο θα ήταν η προσωπική μου #1 αθλητική στιγμή όλων των εποχών, αλλά guess what, τότε μεγαλώσαμε, είναι λογικό οτιδήποτε συνέβη τότε να είναι το #1 όλων των εποχών σε κάθε κατηγορία. Η #1 ταινία, η #1 ομάδα, το #1 ηλεκτρονικό, η #1 σειρά (η σημερινή τηλεόραση γεννήθηκε μέσα από τους πόνους τοκετού των Twin Peaks, Buffy the Vampire Slayer και Sopranos, όλα των ’90s) κλπ. Ωστόσο το να σκέφτομαι σε στιγμές και σε κορυφές είναι παγίδα, γιατί είναι πολύ δύσκολο, ειδικά στα πολύ πολύ αγαπημένα πράγματα, σε αυτά για τα οποία σκίζεις τα ρούχα σου και καταστρέφεις τον κόσμο σου, να διαχωρίσεις νοσταλγία και προσωπική εμπλοκή από την ευρύτερη σημασία. Και η αλήθεια είναι πως τα ’90s σαν τάση, σαν αίσθηση, σαν χρώμα ρε παιδί μου, δεν άφησαν και τόσα. (Εκτός από το πολιτικοκοινωνικό κενό που μας θερίζει το σήμερα δηλαδή.) Ένα πράγμα ελαφρύ και δίχως κατεύθυνση. Στα ’80s μπορείς να κολλήσεις πολλές ταμπέλες, αλλά αυτό είναι και το θέμα κιόλας. Κλείνεις τα μάτια, σκέφτεσαι ’80s και μπορείς στο σκοτάδι να το οπτικοποιήσεις. Τελοσπάντων, τι λέμε τώρα, τα ’80s είχαν τον Τζον Χιουζ και τη Μπόνι Τάιλερ. Και την υπερβολή, αυτό τον τερματισμό της αισθητικής. Δεν ήταν απαραίτητα ωραία, αλλά ήταν κάτι. Και τώρα θα βάλω να ακούσω την καλύτερη λίστα όλων των εποχών.

’90s o Γρηγόρης Μπάτης

Ωραία ερώτημα σε συμβολική μέρα. Η Low Bap σκηνή ξανασμίγει μετά από χρόνια για χάρη του Παύλου Φύσσα και φίλοι από το σχολείο ξανασμίγουμε για να ζήσουμε μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες. Τότε που περπατάγαμε με ρόδες στα πόδια (rollers), φτιάχναμε αυτοσχέδιες ράμπες, κάναμε κανά graffiti σε μουντούς τοίχους, ανακαλύπταμε το ελληνικό hip-hop, τα φαρδιά και την άλλη χρήση της σαλοπέτας. Τότε που κλείναμε το σχολείο και κατεβαίναμε στο κέντρο για να μην περάσει ο νόμος του Αρσένη (ποιος δεν φώναξε το “κάτσε καλά Γεράσιμε), τότε που λιώναμε στα Goody’s, τότε που δεν μιλάγαμε μονάχα για ξένες σειρές αφού υπήρχαν εξίσου καλές ελληνικές (Απαράδεκτοι, Της Ελλάδος τα παιδιά κτλ). Δεν συγκρίνονται τα 90’s με την επιτομή του κιτς. Τα 80’s δηλαδή.

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ’90s ΜΕ 75%

Τι να λέμε τώρα. Στο ΟΝΕΜΑΝ είμαστε παιδιά των ’90s και το δείχνουμε.