Αγάπα, ρε, το φόβο σου…
Φοβηθείτε ελεύθερα. Ίσως τότε μόνο να μπορέσουμε να λυτρωθούμε αληθινά, έστω και για ένα μόνο δευτερόλεπτο.
- 21 ΦΕΒ 2020
Από τα μικράτα μου με παρέλυε αυτός ο φόβος. Ο φόβος της απολύτως σίγουρης αιώνιας ανυπαρξίας. Ηξερα από πολύ τρυφερή ηλικία ότι το μετά δεν προσφέρει καμία άλλη ευκαιρία, ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει. Επιβιώνει μόνο ως ένα παιχνίδι παρηγοριάς στο μυαλό του ανθρώπου. Του αδύναμου ή του δυνατού, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.
Γιατί, όμως, δεν απελευθερώνει η σκέψη ότι όταν θα έρθει, εσύ (εγώ, εμείς, εσείς, όλοι μας) δεν θα είσαι εκεί για να συνειδητοποιήσεις την απώλεια; Είσαι ακόμα αγκαλιά με τη σάρκα και σε προστάζει το μυαλό, γι’ αυτό. Βιώνεις την κατάσταση, σκέφτεσαι, αισθάνεσαι, αναπνέεις, ζεις. Όλα αυτά δεν θες να χαθούν έστω και αν τα βιώνεις κάτω από συνθήκες προσωπικής κόλασης (η κόλαση είναι μόνο προσωπική).
Σε (μας) στοιχειώνει η απολυτότητα του πράγματος. Αιώνιο μαύρο στην άβυσσο από την οποία δεν υφίσταται γυρισμός. Δεν έχει επιστρέψει κανείς, έτσι και αλλιώς, για να νομίσουμε κάτι διαφορετικό.Διαλυτική σκέψη για τον εύθραυστο ανθρώπινο εγκέφαλο. Διαλύει το πολύτιμο και επικερδές εμπόριο της ελπίδας. Αυτή δα και αν δεν υπάρχει!
Το “δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα” φοβάμαι ότι δεν είναι αρκετά πειστικό. Δεν έχουμε όλοι μας την πνευματική δύναμη του Καζαντζάκη ούτε μπορούμε άπαντες να λυτρωνόμαστε μέσα από το μαγικό παιχνίδι της γραφής και του ταξιδιού. Παραδινόμαστε άκοπα στην χλεύη του τέλους ή καλύτερα της απειλής του.
Μας χλευάζει η μοίρα της φύσης μας. Γεννιόμαστε θνητοί, δηλαδή από τη στιγμή που ερχόμαστε στον κόσμο προετοιμαζόμαστε να μάθουμε να αποφεύγουμε το τέλος. Κλαίμε όταν γεννιόμαστε, μην ξεχνάτε. Και αυτό το κλάμα θα μπορούσε να έχει μία υπερβατική σημασία. Μία θαυμάσια σκηνική οικονομία στη μεγάλη πρόζα της ζωής.
Πολλοί δηλώνουν έτοιμοι. Ε, όχι δα. Έτοιμοι γιατί; Να αποχωριστούν τα αίματα, τα κόκαλα, το δέρμα και τα κύτταρά τους; Να παραδώσουν την όποια εξουσία τους σε κάποιον που δεν τον γνωρίζουν καν; Δεν τον είδαν και ούτε πρόκειται ποτέ να τον δουν.
Πολλοί δηλώνουν ότι δεν φοβούνται. Καλή προσπάθεια για να πειστούν οι έξω. Το μέσα όμως; Δεν είναι τόσο αφελές για να πιστέψει. Η αιώνια αγωνία θα βρίσκεται πάντα εκεί. Μόνο να μακιγιαριστεί μπορεί αλλά το μακιγιάζ, ως γνωστόν, τελειώνει μαζί με τη γιορτή. Μπροστά από τον καθρέφτη που κάνει ορατή την επερχόμενη, ανελέητη γύμνια.
Να υποκύψουμε, τότε, στις σειρήνες και να αποθεώσουμε την προσωρινότητα για να δικαιολογήσουμε τις ανομίες μας όπως ο καθένας τις αντιλαμβάνεται, ανάλογα με το πώς πλάστηκε. Να πούμε άκοπα “όσα φάμε και πιούμε” βάζοντας την ηθική στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Αφού δεν υφίσταται ανταμοιβή κάπου, κάπως, κάποτε, τότε γιατί να “τσαλακώνεται” κανείς;
Μεγάλη φενάκη για τη φάρα μας. Και αλίμονο αν χρειαζόμασταν τα λύτρα της αιωνιότητας για να μην απαγάγουμε την ψυχή μας επί της γης. Πορευόμαστε μ’ αυτήν παρέα ως σύμμαχο αλλά και ως απόλυτο τιμωρό στην περίπτωση που… Μπορεί να μας στηρίξει σαν μαγκούρα και να μας στείλει στο πυρ το εξώτερον σαν επίγειος θεός. Να μας “προσθέσει” και να μας “αφαιρέσει”.
Φοβηθείτε ελεύθερα. Ίσως τότε μόνο να μπορέσουμε/μπορέσετε να λυτρωθούμε αληθινά, έστω και για ένα μόνο δευτερόλεπτο. Ο φόβος έρχεται από πολύ μακριά και πηγαίνει εκεί που δεν φθάνει ο νους του ανθρώπου. Και βάση κάθε φόβου είναι ο φόβος του θανάτου, σας το έχει πει προφανώς και ο ψυχαναλυτής σας στον οποίο τον εμπιστεύεστε πιστεύοντας ότι θα τον δαμάσετε.
Και πράγματι, θα το κάνετε. Γιατί ο φόβος αποτελεί στοιχείο ζωής και ύπαρξης. Έχει και αυτός σάρκα και οστά. Να αγαπάτε, λοιπόν, το φόβο σας λίγο παραπάνω. Όπως αγαπάτε ένα κακό, ξεροκέφαλο παιδί. Ακόμα και το κακό, το ξεροκέφαλο, το κακομαθημένο, παραμένει παιδί. Και ο φόβος παιδί είναι, που μεγαλώνει μέσα σας. Ούτε γι’ αυτόν νοείται παράδεισος και κόλαση. Θα σβήσει μαζί σας. Μία ανείπωτη ευτυχία!
