Aκόμα ψάχνουμε τον λόγο που φάγαμε τόσες ώρες βλέποντας Power Rangers

Ξέρετε υπάρχει στη γλωσσολογία και γενικότερα στις κοινωνικές επιστήμες μια εμμονή στην εισαγωγή πάρα πολλών ερευνών να βάζεις έναν εξωγήινο να φέρνει μια νέα οπτική επί του θέματος. O εξωγήινος στα παραδείγματα αυτά έρχεται και δήθεν κοιτάει ένα πράγμα που όλη η ανθρωπότητα έχει μάθει να το θεωρεί φυσικό προσφέροντας μια νέα οπτική πάνω στο ζήτημα, ακριβώς επειδή έρχεται από το πουθενά και δεν έχει επενδύσει συναισθηματικά ή ιδεολογικά σε τίποτα ανθρώπινο.

Τέτοιο ρόλο εξωγήινου είχε τις προάλλες ένας έφηβος που στα 15 του ασχολείται πάρα πολύ με τα anime και με ρώτησε τι έβλεπα εγώ ο 30χρονος, όταν ήμουν μικρός. Άρχισα, λοιπόν, να του μιλάω για τον Batman, τους Power Rangers, τα Pokemon, τα Χελωνονιντζάκια και κάπου εκεί κόλλησε στο δεύτερο: “Kαλά έχω προσπαθήσει να δω τους Power Rangers και μου φάνηκαν πραγματικά αηδία”. Ήταν η ώρα που βγήκαν τα boomer ενστικτά μου και σκέφτηκα αυτά τα “αχ, δεν έχετε εσείς καλά παιδικά, εμείς στην εποχή σας βλέπαμε τύπους με στολές να χτυπιούνται αναμεταξύ τους, όχι σαν τώρα που βλέπετε ακριβώς τα ίδια πράγματα”.

Κι όμως. Ας το δούμε λίγο από την αρχή. Ας αφήσουμε και εμείς ως άλλοι εξωγήινοι όλο το συναίσθημα που έχουμε για τους Power Rangers. Ας αφήσουμε και τις power metal κομματάρες και όλη την τρουίλα της φάσης και ας πάμε να δούμε τα ίδια τηλεοπτικά επεισόδια των Power Rangers. Γιατί ναι μεν η τρουίλα  είναι σημαντική αλλά την τρουίλα συνήθως τη συνυπολογίζεις μόνον αφού περάσουν τα χρόνια. Εγώ, λοιπόν, ακόμα απορώ γιατί βλέπαμε Power Rangers. 

Πρώτα από όλα υπάρχει κάτι πάρα πολύ κακό που λέγεται “παιδικό”, όπως το λέγαμε τώρα, το οποίο όμως δεν ήταν animation. Και το ακόμα χειρότερο αυτού που είχε μόνο κάποια στοιχεία animation, ώστε απλά να σου προσφέρει μια πραγματικά κακή ηθοποιία και να σου παίρνει το καλό που έχουν τα animation, τη φαντασία. Disclaimer: Δεν θέλετε να δείτε τους αγαπημένους σας ‘80ς και ‘90ς ήρωες στην πραγματική τους εκδοχή. Απλά δεν θέλετε. Είναι σαν να βλέπετε τον αγαπημένο σας rock star, ενώ ξύνει τη μύτη του και να φτιάχνει τοστ με γαλοπούλα και ένταμ. Έτσι την πατήσαμε με τους teenagers που δήθεν γίνονταν Power Rangers και ήταν 25 χρονών έφηβοι.

Μετά υπάρχει το βασικό πρόβλημα της πλοκής. Και το πρόβλημα της πλοκής δεν ήταν ότι γινόταν συνέχεια το ίδιο ακριβώς πράγμα. Καθόλου. Η αγαπημένη μου ταινία για φέτος είναι ο ‘Irishman’. Ξέρετε, αν ξέρεις να το κάνεις, το να ακολουθείς συνέχεια το ίδιο μοτίβο πλοκής, είναι ευεργετικό. Το πρόβλημα είναι ακριβώς, όταν δεν το ξέρεις. Πραγματικά, θυμάστε τα επεισόδια των Power Rangers;

Το story ήταν πάνω-κάτω το ίδιο πάντα. Οι έφηβοι στέκονται μπροστά σε έναν κακό που ήταν πάντα σαν απεικόνιση κάποιου πολιτικού από το καρναβάλι της Πάτρας. Οι έφηβοι πρωταγωνιστές μας με μια παραγματικά επική heavy metal υπόκρουση μετατρέπονταν σε Rangers γεμίζοντάς σε πώρωση. Η απεικόνιση της Merkel στο καρναβάλι της Ξάνθης του 2012 όμως τόνιζε ότι οι δυνάμεις της ήταν τόσο ισχυρές που κανείς Ranger δεν θα μπορούσε να τη σταματήσει.

Και κάπου εκεί το heavy metal γινόταν τελευταία συναυλία των Πυξ Λαξ στη Ροδόπη, γιατί οι έφηβοί μας έτρωγαν πραγματικά πολύ ξύλο από ένα πλάσμα που σημάδευε με ακτίνες λέιζερ όπως σημαδεύει ένας μεθυσμένος Τεξανός, όταν δει μια σκια μέσα στο Ράντσο του: Ήθελε πολύ να τους πετύχει αλλά την πλήρωναν οι πέτρες πίσω τους. Παρόλα αυτά το ξύλο τους το έτρωγαν και ο villain συνέχιζε να πετάει ακτίνες λέιζερ και να χασκογελάει σαν θείος σε οικογενειακό τραπέζι “με ιδιαίτερο χιούμορ”.

Και τότε εκεί που δεν είχες πραγματικά καμία αγωνία -εφόσον είχες δει άλλα δύο επεισόδια της σειράς- μήπως χάσουν οι ήρωές σου, ερχόταν η λύτρωση. Όχι, εδώ δεν είχαμε κάποια γαμάτη περίπτωση Coyote και Road Runner όπου ο καλός τη γλύτωνε με καινούργιους τρόπους. Οι Power Rangers κάθε φορά απορούσαν “και τώρα τι κάνουμε;”. Και η απάντηση ερχόταν με ένα χορευτικό που σημείωνε τη δύναμη της ομάδας, όταν ενώνεται. Τότε γινόταν ένα τεράστιο ρομπότ ή μια καινούργια δύναμη που ενωνόταν.

Ο κακός συνέχιζε να απειλεί με μια πρωτοφανή έπαρση. Κάτι σαν οπαδός της Λίβερπουλ πέρσι. “Δεν πάτε να δυναμώνετε”, έλεγε τραγικά, “πάλι εγώ θα σας διαλύσω”. Και κάπου εκεί έτρωγε το τελειωτικό χτύπημα, έπεφτε σιγά-σιγά σαν μαχαιρωμένος σε σίριαλ του Φώσκολου και πέφτοντας γίνοταν μια έκρηξη μπροστά από την οποία οι ενωμένες δυνάμεις των Power Rangers χόρευαν (οκ, αυτό ήταν κάθε φορά έπος).

Ποιο είναι το θέμα εδώ λοιπόν; Δεν είναι ότι γινόταν συνέχεια το ίδιο. Γινόταν κάθε φορά η ίδια προσπάθεια να δημιουργηθεί κάποιου τύπου ένταση και αγωνία πάντα στον άξονα καλός που χάνει και τελικά το γυρνάει στο τέλος και όλα αποκαθίστανται. Και αυτό ξέρετε μετά την 83η φορά μπορεί να είναι πρόβλημα. Οι Power Rangers λοιπόν ήταν ένα animation οπου περίεργα τέρατα καρναβαλιού πολέμαγαν με υπερσύγχρονα ρομπότ εφήβων και στο τέλος πάντα κέρδιζαν τα ρομπότ. Και μόνο αυτά. Σίγουρα κανείς από όσους τα παρακολουθούσαμε.

(Κεντρική Φωτογραφία: AP Photos)