Αλάτι ή πιπέρι;

Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα που λένε αλλά το πιπέρι και το αλάτι βρίσκονται μονίμως στο σερβίτσιο της τραπεζαρίας. Το τι θα πιάσει το δικό σου χέρι πρώτο γράψε το στο Twitter. Εμείς το καταθέσαμε εδώ.

Αλάτι η Έλενα Μπουζαλά

Απλά επειδή βάζω αλάτι και σπάνια πιπέρι. Έχω και κάτι σωληνάκια στην τσάντα μου, άμα μου πέφτει η πίεση, αλλά δεν με επηρεάζει αυτό. Αν σας νοιάζει, το αγαπημένο μου είναι αυτό που έχω αγοράσει από την Λήμνο κι από έναν πιτσιρικά που το μαζεύει από την αλυκή και το πουλάει 5 ευρώ το σακουλάκι. Δεν την άκουσα ποτέ τη θάλασσα όταν το έβαλα στο τηγανητό αυγό μου, όπως μου είπε, αλλά η γεύση ΔΕΝ υπάρχει. Κανένα ΚΑΛΑΣ. Μικρή το έβαζα πάνω στο ψωμί, και μου άρεσε κι αυτό το ρεφρενάκι: αλάτι ψιλό, αλάτι χοντρό, έχασα την μάνα μου και πάω να τη βρω… Στο κουτσό το λέγαμε.

Πιπέρι ο Πάνος Κοκκίνης

Είμαι ζώο. Και κανένα ζώο δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αλάτι. Αλλά τι να την κάνεις την ζωή «απιπέρωτη»; Δηλαδή παντελώς ξενέρωτη. Και η αλήθεια είναι ότι το ρίχνω με τις χούφτες. Σε κρέας, μακαρόνια, πράσινες σαλάτες. Ακόμη και την σοκολάτα την προτιμώ φουλαρισμένη στο πιπέρι. Όπως την έτρωγαν δηλαδή στα «παλιά τα χρόνια» και οι Μάγιας.

Μάλιστα όπως και στις γυναίκες, έτσι κι στο πιπέρι πάσχω από αχρωματοψία. Μου αρέσουν όλα τα είδη και όλα τα χρώματα. Μαύρο, άσπρο, κόκκινο ή μπλε (σ.σ. Δεν υπάρχει, αλλά πόσο κουλ θα ήταν κάποιος να το φτιάξει). Αγαπημένο μου αυτό που κουβάλησα πριν από δυο χρόνια από την Spice Market της Κωσταντινούπολης. Το μοναδικό πράγμα στην ζωή μου που τσιγκουνεύομαι να μοιραστώ με την γυναίκα και το παιδί μου.

Πιπέρι ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Χοντρό θαλασσινό αλάτι. Από αυτό που ρίχνεις μπόλικο πάνω στα μπριζολάκια και από άσπρο γίνεται διάφανο. Μέχρι εκεί φτάνει το αλάτι. Άντε και στο αλάτι με σέλερι. Ναι, αγαπημένο, πολύ πιο απαραίτητο στα φαγητά από το πιπέρι αλλά τόσο δεδομένο που δεν γίνεται να το προτιμήσω. Το πιπέρι θέλει παίδεμα. Θέλει δοκιμή, θέλει να την έχεις πατήσει.

Πόσο έντονα συναισθήματα μπορεί να σου χαρίσει λέγω το αλάτι; Άντε να είναι λύσσα η ρέγγα και να πιεις λίγο νερό. Θυμάσαι όμως για πάντα εκείνη την φορά που έφαγες ένα πολύ καυτερό πιάτο και ρώταγες τον κόσμο πώς θα σβήσεις τη φωτιά μέσα σου. Κι έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου μέσα σε αυτόν τον χρόνο να δοκιμάσω όσα περισσότερα πιπέρια μπορώ, να ειραματιστώ με κάθε πράσινη και κόκκινη πιπεριά που κυκλοφορεί εκεί έξω.

Χθες το βράδυ που σκεφτόμουν τι θα απαντήσω στο δίλημμα, ήμουν στο Instagram και πέτυχα την φωτό μιας φίλης μου της Κύνθιας που διακοπεύει αυτή τη στιγμή στην Ινδία. Η απάντηση ήταν μπροστά στα μάτια μου. Το πρωί πήγα στην κουζίνα κι έκλεισα το μάτι σε ένα κόκκινο τσίλι που έφερα πέρυσι από την Σρι Λάνκα και βγαίνει από το βαζάκι σε πολύ ειδικές περιστάσεις, σαν αυτό που τσιγκουνεύεται ο Κοκκίνης.

ps: Προφανώς και δεν έκλεισα το μάτι στο βαζάκι

Αλάτι ο Ηλίας Αναστασιάδης

Θυμάμαι ακόμα εκείνο το παραμύθι στο οποίο ένας βασιλιάς έλεγε στις τρεις κόρες του πόσο τις αγαπάει και όταν είπε στην τελευταία ότι την αγαπάει όσο το αλάτι, εκείνη παρεξηγήθηκε, έφυγε από το παλάτι και κατέληξε να γίνει ζητιάνα. Τα κοκκινομαγουλιασμένα παραμύθια με αναγουλιάζουν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το παραπάνω χάνει την διδακτική του αξία.

Το αλάτι έχει το μαγικό χάρισμα να αγγίζει κάτι τελείως ψόφιο, για παράδειγμα ένα κομμάτι στήθος κοτόπουλου, και να του δίνει ζωή, να το ανασταίνει. Χρόνια προσπαθώ να καταλάβω αν αυτό που απολαμβάνεις με το αλάτι είναι τελικά η γεύση του ιδίου ή η γεύση που προκύπτει και αναδύεται από το φαγητό, αλλά αυτή είναι μια μικρή λεπτομέρεια.

Μια άλλη μικρή λεπτομέρεια είναι το προηγούμενο απόγευμα του Σαββάτου που η δεσποινίς Χάγια είχε φέρει αλατισμένες αραχίδες για να τσιμπήσουμε κάτι στο γραφείο και με συνέλαβα να βάζω και να κρατώ στο στόμα τα άδεια, αλατισμένα τσόφλια. Πήγαιναν όνειρο με την κοκακόλα μου.

Ε και μετά, υπάρχει κι αυτό το έπος:

Αλάτι η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Οι γονείς μου μου έκρυβαν το αλάτι  γιατί ήταν κάπως ανησυχητικό που τα φαγητά οποιουδήποτε χρώματος στο πιάτο μου κατέληγαν να ειναι όλα άσπρα. Βασικά βάζω αλάτι πριν καν δοκιμάσω. Αλλα και όταν δοκιμάσω, όσο τέλεια εκτελεσμένο και ισορροπημένο και αν ειναι ένα πιάτο, πάλι πιστεύω πως λίγο αλατάκι θα το κάνει καλύτερο. Ένα από τα πιο αστεία σκηνικά που μου έχει συμβεί είναι που μια φορά, καλεσμένη σε ένα αστεροσκουφατογαμάτο εστιατόριο, ζήτησα αλάτι και οι σοκαρισμένοι συνδαιτυμόνες μου με ενημέρωσαν πως δεν έπραξα σωστά, γιατί προσβάλλω, λέει, τον σεφ. Χαχαχαχα. Πάσαρε την αλατιέρα, κουκλίτσα μου.

Πιπέρι ο Στέλιος Αρτεμάκης

Θα συμφωνήσω ότι τραπέζι χωρίς αλάτι δεν υπάρχει. Αυτές οι μαστεροσεφάτες συνταγές που μας πλασάρουν για μοντέρνα μαγειρική, με ισορροπία στους τόνους, στα αρώματα και στις γεύσεις είναι… καμαρωτές τέλος πάντων.

Εκτός αν θέλουν να μας πουν ότι τόσους αιώνες που ο άνθρωπος μαζεύει το αλάτι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης ζούσε μια πλάνη. Ότι δεν ήταν για να νοστιμίσει τη ντομάτα και την ελιά του.

Μετά έχεις και τους διατροφολόγους. “Οι τροφές έχουν όσο αλάτι χρειάζεται ο οργανισμός σου”. Ρε ουστ. Δε θέλω να ζήσω 90 χρόνια χωρίς αλάτι. Προτιμώ 70 με αλάτι, εντάξει;

Αλλά τέλος πάντων εδώ έχουμε Αιώνιο Δίλημμα και δε θέλω να βασίσω μια άποψη σε λάθος λόγους. Το πιπέρι είναι κάτι που θέλει μαστοριά. Το πιπέρι ούτε χύμα το βάζεις όπως το αλάτι, ούτε σε κάθε φαγητό μπαίνει. Θέλει εμπειρία αιώνων. Για αυτό και κάποιες κουζίνες το έχουν ενώ κάποιες το αγνοούν. Κανένα πρόβλημα διαλέγουμε (με μέτρο) αυτές που έχουν.

Είναι  το άρωμα στο μικρό μπουκαλάκι, να στο πω αλλιώς. Αυτό που άμα πετύχει τύφλα να έχει και το στήσιμο του πιάτου, η ανάδειξη των αρωματικών τόνων της μαλαισιανής τσουκνίδας και το καλοψημένο κομμάτι που έτυχε στο πιάτο μου.

Γι’ αυτό πιπέρι.

Πιπέρι η Ρομίνα Δερβεντλή

Θα ψήφιζα αλάτι, γιατί οτιδήποτε χωρίς αυτό είναι άνοστο- άσε τι λένε αυτές που δήθεν μαγειρεύουν υγιεινά, είναι οι ίδιες που δεν βάζουν κρεμμύδι στο σουβλάκι και φέτα στη σαλάτα. Μετά θυμήθηκα το σπίτι που μεγάλωσα, όπου αντί για γάλα με τάιζαν με ταμπάσκο και αν ένα φαγητό δεν ήταν έστω και λίγο πικάντικο αντιμετωπιζόταν σχεδόν ως προσβολή στη γαστρονομία γενικότερα. Αλάτι ουσιαστικά είναι μόνο ένα. Άντε και το χοντρό. Από εκεί και πέρα είναι νοθευμένο με πιπέρια. Ενώ δες ποικιλία στον άρχοντα των μπαχαρικών: πιπέρι άσπρο, μαύρο, κόκκινο, ροζ, καγιέν,  λεμονοπίπερο (το οποίο ανακάλυψα σχετικά πρόσφατα και κάνει θαύματα στα ψητά), πάπρικα, γλυκό, καυτερό, φρεσκοκομμένο, τσίλι. Αυτά είναι όσα μου έρχονται στο μυαλό με τη μία, για τα υπόλοιπα θα πρέπει να ανοίξω γκουγκλ και δεν είναι σωστό. Και στην τελική αν σε ένα πιάτο παραπέσει αλάτι δεν θα τρώγεται. Ενώ πάντα μπορείς να φας κάτι όσο καυτερό κι αν είναι. Εγώ τουλάχιστον, με προυπηρεσία μια ολόκληρη πιπεριά τσίλι με τη μία, μπορώ.

Αλάτι ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Όχι, όχι, όχι. Δεν μπορώ να πάρω θέση. Αρνούμαι. Δεν τον κάνω. Μην επιμένετε. Είναι το δυσκολότερο δίλημμα στην ιστορία μετά το Βετούλας-Μολφέτας και Μαματζιόλας-Μπαλογιάννης. Κύριοι, για αυτό λέμε “το αλατοπίπερο της ζωής”, δεν λέμε “το αλάτι ή το πιπέρι της ζωής”. Επειδή αυτοί είναι οι κανόνες και μόνο για αυτό θα πάρω θέση από τη μεγάλη εμπειρία μου στη μαγειρική, μια -πολλά υποσχόμενη- καριέρα που ξεκίνησε πριν από τρεις μήνες και μου χάρισε τον τιτλο του “ρούκι μάγειρα της χρονιάς”.

Αγαπητοί, αν και είμαι ο άνθρωπος που πάντα (ΠΑΝΤΑ) θα πάρει στο εστιατόρειο αυτό που θα λέει “καυτερό” ή “πικάντικο” και θα γελάσει στα μούτρα του Μεξικάνου με το σομπρέρο για το τσίλι και τα χαλαπένιος, μπορώ να σας πω ότι φαγητό χωρίς αλάτι δεν γίνεται. Είναι και ένας από τους βασικούς λόγους τσακωμού με ενδεχομένως τον πιο fit τύπο της παρέας μου, που έχει ξεκινήσει και καλά εκστρατεία κατά του αλατιού, λέγοντας ότι δεν πρέπει να βάζουμε καθόλου και πολλές φορές καταλήγουμε να τρώμε τη χωριάτικη σαν να είμαστε βοωειδή.

Οπότε η επιλογή μου προκύπτει από τον απλό λόγο ότι μπορείς να φας φαγητό με αλάτι, αλλά χωρίς πιπέρι, ενώ δεν μπορείς να φας με πιπέρι, αλλά χωρίς αλάτι. Με άλλα λόγια το πιπέρι είναι αυτό που κάνει ένα φαγητό γαμάτο, αλλά το αλάτι είναι αυτό που κάνει ένα φαγητό.. φαγητό.

Πιπέρι η Ιωάννα Μαμάη

Όσο γαμάτη γεύση και αν προσθέτει το αλάτι σαν το πιπέρι δε συγκρίνεται. Καταρχάς, μπορείς να βρεις πολλά είδη πιπεριού: λευκό, μαύρο, καυτερό. Δίνει άλλη γεύση στο φαγητό, πιο πικάντικη πιο ιδιαίτερη. Κάνει επίσης καλό στον οργανισμό ενώ το αλάτι προκαλεί προβλήματα, όπως κατακράτηση υγρών. Οκ, θα συμφωνήσω με τους υπόλοιπους, πως φαγητό χωρίς αλάτι δεν έχει καμία αξία αλλά φαντάσου το και χωρίς πιπέρι. Άγευστο, βαρετό, άνοστο.

Και το πιπέρι σε καυτή σούπα ή σε κρέας ψημένο στα κάρβουνα απογειώνει το φαγητό σε άλλο επίπεδο.

Αλάτι ο Μάνος Μίχαλος

Έχουμε ένα φίλο, εκεί στα νότια, τον Φάνη (κατά κόσμον νυφίτσα), ο οποίος βάζει περισσότερο αλάτι από μένα. Τον μισώ. Και τον σέβομαι. Γιατί, προσωπικά έχω τύψεις απέναντι στις αρτηρίες μου κάθε φορά τις μπαζώνω με αλάτι. Και το περίεργο είναι ότι μεγάλωσα και συνεχίζω να έχω ένα έρωτα με τα καυτερά, τα πικάντικα, τα πολίτικα, τα ινδικά, οτιδήποτε έχει να κάνει με την καυτερή πρόκληση. Όμως, το αλάτι είναι αυτό που κάνει τη διαφορά στη ζωή και το φαγητό. Αν δεν αλατίσεις τη ζωή σου, με κάτι γευστικό (μια γυναίκα που να αξίζει, 3-4 φίλους που να είναι πάντε εκεί, δέκα πλάκες, πέντε ιστορίες, τρεις αναμνήσεις) δεν έχει νόημα.

Όπως, δεν έχει νόημα ένα άγευστο φαγητό, χωρίς το αλμυρό στοιχείο του αλατιού, ειδικότερα του χοντρού που αν το πετάξεις πάνω στις τηγανητές πατατές, αυτές ανεβαίνουν τρεις σκάλες σε επίπεδο γεύσης. Να συνεχίσω: αλμυρά ποπ κορν, καραβίδες με αλάτι στα κάρβουνα, medium ψημένη σπαλομπριζόλα με κίτρινο αλάτι στο Base Grill. Άσε που πρωταγωνιστεί σε μια πολύ ουσιαστική παροιμιία, που λέει ο Στέφανος (Τριαντάφυλλος) και δεν ξέρω από που την έχει μάθει: Αν κατουρήσεις στη θάλασσα, θα το βρεις στο αλάτι. Πάντα το πίστευα αυτό, απλώς το έλεγα αλλιώς: ότι οι μαλακίες πληρώνονται.

Αλάτι ο Άλκης Βασιλείου

Τι είναι η ζωή χωρίς αλάτι βρε; Ένα τίποτα είναι! Καλό το πιπέρι, δεν λέω! Όσο μεγαλώνεις το εκτιμάς όλο και περισσότερο, αλλά αναγνώστη μου, επειδή με τα φαγητά και τη μαγειρική δεν έχω ιδιαίτερο ενδιαφέρον, θα σου κάνω μια όμορφη παρομοίαση για να καταλάβεις.

Λέμε ότι μια κοπέλα, γκομενάκι κατά το κοινώς λεγόμενο, πρέπει να είναι πιπεράτη. Σκέψου όμως κι αυτό, εσύ πιστέ οπαδέ των αιώνιων διλημμάτων του Oneman. Είναι καλοκαίρι, είστε στην παραλία -της Χαλκιδικής κατά προτίμηση- έχει γυρίσει μπρούμυτα για να μαυρίσε, έχει λύσει το πάνω μέρος του μαγιό, την φιλάς στην πλάτη και… bingo! Έχει γεύση αλάτι! Φαντάζεσαι να είχε πιπέρι; Νομίζω σε έπεισα!

Όχι όχι, μη με ευχαριστείς. Γι αυτό με πληρώνουν… Για να σε πείσω!

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: ΑΛΑΤΙ ΜΕ 54,5%

Αναμενόμενο ήταν αλλά να ξέρεις… αυτό το 54,5 % είναι πάντα η πιο οριακή διαφορά που παίζει. Της μίας ψήφου.

ΨΗΦΙΣΕ ΚΑΙ ‘ΣΥ ΣΤΟ TWITTER

ή